Novels by มายารัตติกาล

“อาห้าว ข่าวดีอันใดหรือ” หลวนซานเอ่ยถาม ตอนนี้เขากลับตัวกลับใจเป็นคนดี ขยันทำงานเพื่อครอบครัว กลายเป็นคนใหม่ไปแล้ว“พวกโจรน่ะสิ ทางการจับโจรได้แล้วทั้งก๊กเลย” อาห้าวรีบตอบคำถามก่อนจะนั่งลงหอบจนตัวโยนบนแคร่ไม้ไผ่กลางลานบ้าน เมื่อดีขึ้นแล้วจึงลงมือเล่าข่าวที่ตนเองได้รับมาจากการเข้าไปในเมืองในวันนี้“จริงหรือ เป็นข่าวดีจริง ๆ”“เจ้ารีบเล่ามา”“เมื่อเช้าข้าได้เข้าไปในเมืองเพื่อไปหาซื้อยามาให้กับท่านแม่ของข้า เพราะท่านหมอผิงไม่มียาเหลืออยู่เลย ข้าได้ยินชาวบ้านพูดคุยกันเสียงดังไปทั่ว จึงได้ไปสอบถามถึงได้รู้ว่าทางการจับโจรที่ออกปล้นเสบียงชาวบ้านได้แล้วพวกโจรเป็นพวกพ่อค้าที่รวมตัวกันสองสามร้าน พวกมันเสียผลประโยชน์เพราะหมู่บ้านเราไปแจ้งทางการให้แก้ไขปัญหาเรื่องเชื้อเพลิงทำให้ถ่านที่ตุนเก็บไว้ขายไม่ออก ขาดทุนเป็นจำนวนมาก หัวหน้าโจรก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นนักเลงหัวไม้ที่เถ้าแก่พวกนั้นจ้างมาพวกมันยังสารภาพว่าที่เผาบ้านจางเพราะมันรู้ว่าบ้านจางทำการค้ากับเถ้าแก่หวังและกองกำลังเหลียงอัน พวกมันอิจฉา” อาห้าวเล่าไปพลางจิบชาที่เจียวเม่ยเอามาให้ไปพลาง เขากระหายน้ำหลังจากเล่าจบจึงดื่มน้ำเสียงดังอึกใหญ่“เป

“ในครั้งที่แล้วที่โจรปล้นหมู่บ้านหลัวถง โจรนั่นได้เผาบ้านข้าจนมอดไหม้ทั้งหลังเพื่อลงโทษท่านพ่อที่ซ่อนข้ากับท่านย่าไว้ ดูเหมือนโจรจะรู้จักครอบครัวข้าเป็นอย่างดีถึงรู้ว่าสมาชิกบ้านจางที่ไปรวมตัวกันมีจำนวนไม่ครบเห็นได้ว่ารอบตัวท่านไม่มีความน่าเชื่อถือ ข่าวถึงได้หลุดรอดออกไป ในครั้งนี้อาจจะเกิดปัญหาซ้ำขึ้นอีกก็เป็นได้ ท่านเจ้าเมืองมีการป้องกันหรือคิดหาทางรับมือไว้หรือไม่ขอรับ” จางอี้หมิงเอ่ยถาม“ข้ามิได้นิ่งนอนใจแต่โจรที่ออกปล้นมีเพียงกลุ่มเดียว การปล้นไม่มีแบบแผน แต่ก็มิได้ทำร้ายหรือฆ่าชาวบ้านจนถึงแก่ชีวิต เพียงแต่ปล้นเอาเสบียงไปเท่านั้น ทางการหาทางจับเจ้าโจรพวกนี้ได้ยากมากเพราะมันช่างว่องไวนักพวกโจรนำอาหารที่ปล้นได้ออกมาขายให้กับชาวเมืองไห่ถังราคาสูงกว่าปกติถึงห้าเท่า ชาวบ้านที่มีเงินบ้างจึงยังไม่เดือนร้อนจนเกินไป แต่เมื่อทหารไปสอบถามกลับไม่แจ้งข่าวใด ๆ เพราะพวกโจรขู่ว่าจะไม่ขายอาหารให้อีก จะให้ทหารปลอมตัวไปล่อซื้ออาหาร พวกโจรก็ช่างหูตาไวนัก” ท่านเจ้าเมืองตอบพลางถอนหายใจออกมาเบาๆ“ข้าว่าเราสมควรเร่งรีบจัดการปราบปรามให้เรียบร้อยก่อนที่จะสร้างความเดือนร้อนไปทั่วเช่นนี้ขอรับ ถึงแม้ไม่ฆ่

ในตอนเช้าขอท่านลุงเย่จัดชาวบ้านขึ้นไปขุดเอาหัวแยม หัวดอกไม้มาเก็บไว้ให้เพียงพอวันต่อวันเท่านั้น แล้วนำอาหารมารวมกันทำที่ลานประชุมนี้จนกว่าจะจับโจรได้” จางอี้หมิงอธิบายอีกครั้งหลังจากนั้นชาวบ้านจึงได้เริ่มประชุมวางแผนการดำเนินชีวิตในช่วงที่ยังคงมีการขาดแคลนอาหารและไร้ความปลอดภัยจากกลุ่มโจรจางอี้เทาเป็นคนสอนการจัดเวรเฝ้าปากทางเข้าหมู่บ้าน การส่งสัญญาณเคาะเกราะตามลำดับและความหมายต่าง ๆ จนทุกคนเข้าใจกันดีแล้ว จางอี้หมิงจึงสอนการทำอาหารจากหัวแยมและหัวดอกไม้ทั้งสองอย่างต่อด้วยหัวแยมและหัวดอกไม้เหมือนกับหัวมันเทศ การปรุงอาหารจึงเหมือนกัน จางอี้หมิงจึงไม่ได้บอกอันใดมากนัก“อย่าลืมนะขอรับ หัวแยมและหัวดอกไม้ถ้ากินมาก ๆ จะทำให้ท้องอืด ในการขับถ่ายอาจจะลำบาก สำหรับการกินครั้งแรกให้ทดลองกินน้อย ๆ ก่อนเพื่อให้มั่นใจว่าจะไม่แพ้นะขอรับ ที่สำคัญหัวของดอกยู่จินเซียงต้องเอาตรงกลางออกทิ้ง เอามาทำอาหารไม่ได้เพราะมันเป็นพิษขอรับ” จางอี้หมิงไม่ลืมเอ่ยเตือนสิ่งที่ต้องจำ รวมทั้งพิษในหัวของดอกยู่จินเซียงด้วยอาหารที่ทำขึ้นมาจึงเป็นการนึ่ง การต้ม การทำซุป รวมถึงการทำหัวแยมบด เพียงต้มให้เละ ผสมน้ำตาลผักและเกล

“เวรยามขอรับ ตั้งแต่เราโดนโจรปล้น ข้าเห็นสมควรให้มีการเดินตรวจเวรยามในหมู่บ้านและที่หน้าหมู่บ้านควรมีกลุ่มคนเฝ้าตลอดเวลาขอรับ ในส่วนของทางทะเลไม่น่าจะเป็นปัญหา คงไม่มีโจรมาทางทะเล” จางอี้เทาตอบและอธิบายในคราวเดียว“หัวแยม หัวยู่จินเซียง และหัวไป๋เหอฮวา สามารถเก็บไว้ได้นาน หากเราขุดมาไว้ในที่เก็บอาหารก็จะสะดวกสบายเพราะไม่ต้องไปขุดบ่อย ๆ แต่เราจะแน่ใจได้เช่นไรว่าโจรจะไม่มาปล้นไปอีก ดังนั้นเวรยามเพื่อตรวจผู้ที่ผ่านเข้าออกหมู่บ้านจึงสำคัญ อย่างน้อยจะต้องมั่นใจว่าข่าวที่พวกเรามีอาหารจะต้องไม่แพร่งพรายออกไปนอกหมู่บ้าน” จางอี้หมิงอธิบายเพิ่มเติม“แล้วเราจะแจ้งเรื่องหัวแยม หัวดอกไม้ทั้งสองเอามาทำเป็นอาหารได้ให้ท่านเจ้าเมืองทราบอีกหรือไม่” ชาวบ้านชายคนหนึ่งเอ่ยถามบ้าง“ข้าว่าพวกเราไม่ควรแจ้งให้ท่านเจ้าเมืองทราบ พวกเจ้ายังไม่หลาบจำกับภัยหนาวเช่นนั้นหรือ ที่พวกเราโดนโจรปล้น หากครั้งนี้นำเรื่องนี้ไปแจ้งอีก ชีวิตของพวกเราจะรอดปลอดภัยเช่นนั้นหรือ” ชาวบ้านชายอีกคนเอ่ยคัดค้านขึ้นพร้อมทั้งให้เหตุผล ทำให้ชาวบ้านคนอื่นเริ่มปรึกษาหารือกันและเห็นสมควรด้วยที่จะไม่แจ้ง“อี้เทาเจ้ามีความเห็นเช่นไร” ซูเย่หันไ

จางอี้หมิงพิจารณาสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแล้วก็รับรู้ได้ในทันทีว่าท่านเทพยังไม่ทอดทิ้งชาวบ้านหลัวถงและตนเอง เขาถึงกับร้องไห้ออกมาเสียงดังด้วยความดีใจ ส่งผลให้จางอี้เทา ซุนซูเย่และชาวบ้านชายอีกห้าคนหันมามองเด็กชายเป็นตาเดียวกันจางอี้เทาได้สติก่อนใคร ชายหนุ่มเร่งก้าวเท้ายาว ๆ มาถึงบุตรชายเป็นคนแรกและเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง“หมิงเอ๋อร์ เกิดอันใดขึ้นหรือเจ้าถูกแมลงกัด บอกพ่อมาก่อนอย่าเพิ่งร้องไห้ พ่ออยู่ตรงนี้แล้วเกิดอันใดขึ้นกันแน่” จางอี้เทาพยุงบุตรชายขึ้นยืนแล้วอุ้มจางอี้หมิงมากอดไว้เด็กน้อยยินยอมให้บิดาอุ้มอย่างว่าง่าย ก่อนมือเล็กๆจะกอดบิดาไว้อย่างแน่นหนา ในขณะเดียวกันก็พยายามห้ามน้ำตาไปด้วย“ไหน บอกพ่อมาสิเกิดอันใดขึ้น”“ข้าดีใจขอรับ เรารอดแล้ว รอดตายแล้วขอรับ” จางอี้หมิงเอ่ยตอบบิดาด้วยเสียงสะอึกสะอื้น เขาพูดขึ้นมาเพื่อคลายความสงสัยของทุกคนอีกครั้ง“ท่านพ่อนั่นคือหัวแยมขอรับ ข้ามิรู้ว่าที่นี่เรียกว่าอันใดแต่ในตำรานั้นเรียกว่าหัวแยม มันเหมือนหัวมันเทศและหัวหูหลัวโป มันอิ่มท้องกว่าหัวของดอกยู่จินเซียงและไป๋เหอฮวาอีกขอรับ”เด็กน้อยยิ้มกว้าง หัวแยมนี้คือสิ่งที่เขาเพิ่งจะค้นคว้าข้อมูลมา มันคล

“อ้อ เป็นเช่นนั้นเอง แล้วเจ้าได้อ่านตำรานั้นบ้างหรือไม่อาเทา” ซุนซูเย่เอ่ยถามต่ออีกครั้ง“ข้าหาได้อ่านตำรานั้นไม่ท่านพี่ซุนเย่ เหตุเป็นเพราะข้าได้ตำรามาในขณะที่กำลังยุ่งเกี่ยวกับการจัดสอบในสถานศึกษา กะว่าเมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วจะกลับไปอ่าน ไม่นึกว่าจะเกิดเรื่องกับบ้านข้าขึ้นเสียก่อน แต่หมิงเอ๋อร์ที่ยังไม่ได้ไปเรียนที่สำนักศึกษาแอบเอาไปอ่านเองถึงได้มีความรู้มากมายและแปลกประหลาดเช่นนั้น”จางอี้เทาตอบด้วยเสียงเรียบ ๆ อีกครั้งและเพื่อเป็นการป้องกันความสงสัยของชาวบ้านในอนาคตถึงเรื่องที่เหตุใดเด็กน้อยตัวเท่านี้ถึงได้มีความรู้มากมายนัก“เอาล่ะ เรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว อย่าได้ตำหนิลูกชายเจ้าเลย ถือว่าหมิงหมิงน้อยทำความดีความชอบต่างหากเล่า หากไม่ได้ความรู้จากตำราพวกนั้น พวกเราก็คงแย่แล้ว” ซุนซูเย่เอ่ยสรุปความ ส่งผลให้สองพ่อลูกบ้านจางหันมามองหน้ากันแล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก“หมิงหมิงน้อย พวกข้าต้องทำเช่นไรบ้าง” ชาวบ้านคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้น“จากที่ข้ามองไปนี้พวกเรามีหัวดอกไม้เพียงพอให้ทั้งหมู่บ้านได้เก็บกินจนกว่าจะได้รับความช่วยเหลือจากท่านเจ้าเมือง แต่ถ้าหากว่าเราไม่ได้รับความช่วยเหลือ ดังนั้นหากใช้

“เจ้าปกป้องมัน?” ชุนหรงกำลังจะระเบิดอารมณ์ ไหน้ำส้มของเขาแตกแล้วในตอนนี้“ไม่ ข้าแค่ผ่านทางมา” หนิงอันพยายามปกป้องต้าเซ่าอย่างเห็นได้ชัด นางรู้ว่าข่าวลือเกี่ยวกับจอมมารผู้โหดเหี้ยมไม่ใช่เรื่องโกหก มันเป็นเรื่องจริงและนางได้เห็นด้วยตัวเองตั้งแต่แรกขณะถูกลักพาตัวไปความจริงควรเอะใจตั้งแต่ต้น เขาโหดเหี้ยม เย็นชา ดูไร้หัวใจ แล้วยังมีเรือนลับอยู่กลางป่า ท่ามกลางวังมารที่แสนยิ่งใหญ่ คนที่มีสิทธิพิเศษพอที่จะทำแบบนั้นได้ ควรมีแค่จอมมาร ผู้อยู่จุดสูงสุดในเมืองนี้เท่านั้น“ท่านจอมมาร” ใบหน้าของจอมมารไม่ใช่ความลับ ทุกคนล้วนรู้จัก ถึงขั้นมีภาพวาดเพื่อแจกจ่าย ป้องกันไม่ให้ใครโง่พอที่จะยั่วยุมัจจุราชผู้นี้ แน่นอนว่าต้าเซ่าก็รู้จักจอมมารโดยไม่ต้องแนะนำตัว“และนางคือว่าที่ฮูหยินของข้า” ชุนหรงมองชายอีกคน พบว่าเขามีอายุมากแล้วจึงเปลี่ยนท่าทีไปเล็กน้อย ปิดไหน้ำส้มที่ส่งกลิ่นโชยออกมาในทีแรก“...” หนิงอันขยับหนีมือที่คว้ามาโดยไม่รู้ตัว เห็นอย่างนั้นชุนหรงก็เจ็บปวดใจ เลือกที่จะไม่ยื่นมือออกไปอีก“อาอันเจ้าเป็นอะไรไป ในเมื่อเจ้าไม่อยากเที่ยวงานเทศกาลซีซีแล้ว เช่นน

ความจริงที่เพิ่งรับรู้ทำให้หนิงอันถึงกับเข่าทรุด นางโลมทั้งสองเห็นแบบนั้นก็คิดว่านางกลัว หลังจากพยายามปลอบแล้วเห็นอาการของนางยังไม่ดีขึ้นก็เลือกที่จะจากไป“จอมมารงั้นหรือ” นางไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตนเองจะถูกหลอก ชีวิตที่แล้วก็แบบนั้น ชีวิตนี้ยังโดนหลอกซ้ำซากฐานะที่แท้จริงของชุนหรงคือจอมมาร และเขาไม่เคยบอกความจริงเลยสักครั้ง ซ้ำยังไม่มีคำอธิบายอื่นใด นอกจากหลงรักนางในความฝันเมื่อคิดดูแล้วก็ดูเหมือนจะสมเหตุสมผลมากขึ้น หากเขาคือจอมมารจริง ๆ จะโกรธที่ตนต้องการไถ่ตัวออกจากหอนางโลมก็ไม่แปลกที่แท้ก็เป็นอย่างนี้…ตระหนักได้ถึงความจริงเบื้องหลังที่ชายหนุ่มปกปิดตัวตนของเขาเอาไว้ หนิงอันก็ลุกขึ้นยืน ใช้มือลูบใบหน้าเบา ๆ และเดินออกจากบริเวณห้องน้ำหญิงสาวรู้ดีว่าตอนนี้ตนเองหนีไม่พ้นเงื้อมมือจอมมารแล้ว แต่ก็ยังอยากจะลองหนีไปอีกครั้ง อย่างน้อยก็เพื่อสงบใจลง ตอนนี้ความจริงที่ได้พบมันเกินกว่าจะรับได้คนที่ไว้ใจ แท้จริงคือศัตรูที่ฆ่าตนจนตายในชาติที่แล้วแค่คิดร่างกายก็สั่นสะท้าน หนิงอันไม่ได้เดินกลับห้องแต่เลือกที่จะออกจากเหลาอาหารไป มุ่งหน้าก

ทันใดนั้นมือหนึ่งก็เอื้อมมาจับแขนเสื้อ หนิงอันหันไปมองและพบว่าคือมือของชายคนรัก นางก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ก่อนจะจับมือเขาตอบ“เจ้าดูเศร้า? คิดอะไรอยู่” ชุนหรงปวดใจเมื่อเห็นท่าทางเช่นนั้นของภรรยา ในใจชายหนุ่มคิดว่านางเป็นภรรยาของตนไปแล้ว“ข้าเป็นเด็กกำพร้า เมื่ออยู่ในสถานที่เช่นนี้แล้วจึงอดรู้สึกเคว้งคว้างไม่ได้ ทุกคนมีครอบครัวให้กลับไปหา แต่ข้าไม่มี” หนิงอันตอบด้วยรอยยิ้ม ราวกับไม่ได้รู้สึกอะไรกับสิ่งที่พูดออกมา แต่มันทำให้คนฟังเข้าใจได้อย่างลึกซึ้งถึงความเจ็บปวดเบื้องหลังคำพูด“ต่อจากนี้เจ้ามีข้า”“ขอบคุณนะเจ้าคะ” หนิงอันกำชับมือที่จับมากขึ้น จูงเขาเดินไปบนถนนถนนสายนี้ทั้งสองเคยเดินด้วยกันมาแล้วห้าครั้งในเทศกาลซีซีทุกปี ชายหนุ่มจะมาและพานางออกมาเดินเล่น แต่เขาทำเพียงแค่เดินตามหลังและเฝ้ามองว่าหญิงสาวกำลังสนุกอยู่กับอะไรบ้าง โดยไม่กล้ายื่นมือเข้าไปเกี่ยวข้อง เพราะเกรงว่าจะทำให้ภาพสวยงามที่เกิดจากนางพังทลายลงในพริบตาสุดท้ายมันก็เป็นแบบนั้นจริง ๆชุนหรงสูญเสียหญิงสาวไปเพราะเรื่องในวังมารของต

“ที่นี่สวยมาก”มองไปรอบ ๆ หนิงอันพบว่าที่นี่สวยมากจริง ๆ สามารถมองเห็นได้ว่าวังมารนั้นอยู่โดยรอบของป่าที่นางอาศัยมาตลอดหลายวันถัดจากวังมารก็คือเมืองหลัก ที่นั่นมีผู้คนสัญจรไปมามากมาย สามารถเห็นกลุ่มคนสวมเสื้อผ้าหลากสีปะปนกัน แต่ที่โดดเด่นอยู่บนถนนทุกสายคือชายในชุดดำหลายกลุ่ม พวกเขาย่อมเป็นคนของวังมาร“คนพวกนั้นตัวเล็กราวกับมด” มองจากด้านบนนี้ หนิงอันก็อดพูดออกมาไม่ได้“อาอันชอบหรือไม่ เจ้าอุดอู้อยู่ในเรือนมานาน วันนี้ข้าจึงอยากให้มาเปิดหูเปิดตา”“นี่คือของขวัญที่ท่านพูดถึงหรือ” ตอนที่เขาปักปิ่นให้ไม่ได้พูดว่านั่นคือของขวัญหนิงอันเลยอดคิดไม่ได้ ว่านี่อาจจะเป็นของขวัญที่เขาพูดถึงก่อนหน้านี้“อาอันฉลาด เกือบเดาถูกแล้ว”“อืม…” หนิงอันใช้ความคิด ดูก็รู้ว่าชายหนุ่มอยากแกล้งนางเล่น แต่มีหรือจะยอมแพ้ คิดไปคิดมาแล้วก็หันไปกอดรอบเอวสอบเบา ๆ เงยหน้าขึ้นมองเขา“ข้าไม่รู้ว่าท่านมีของขวัญอะไรเตรียมไว้ แต่วันนี้เป็นวันงานเทศกาลซีซี ข้าขอของขวัญเป็นออกไปเที่ย

จิ้บ จิ้บ จิ้บเสียงนกร้องในยามเช้าชวนให้หนิงอันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยอาการเมื่อยขบตามร่างกาย ก่อนที่จะทันได้สติ ความรู้สึกหนักเหมือนถูกภูเขาทับไว้ทำให้อึดอัดจนต้องหันไปมองใบหน้าใหญ่โตของชายที่คุ้นเคยปรากฎขึ้นด้านข้าง เขาสวมเพียงชุดตัวในสีขาวบางที่แยกออกและเผยให้เห็นหน้าอกหนั่นแน่นสมชายชาตรีทันใดนั้นความทรงจำของเมื่อคืนก็ปรากฎเด่นชัดขึ้นมาทันตา ใบหน้าหวาดกลายเป็นสีแดงเลือดหมู ดวงตาเบิกกว้างเต็มไปด้วยความสับสนและไม่รู้ว่าต้องทำยังไง“อาอันตื่นแล้วหรือ” ว่าแล้วชุนหรงก็กระชับอ้อมแขนมากขึ้นทั้งที่ยังไม่ลืมตา ทำตัวเป็นแมวเซาตัวใหญ่ซุกไซร้กับเรือนผมหญิงงามจนยุ่งเหยิง“ชุน…ชุนหรง” หนิงอันสะอึก รู้สึกเหมือนลำคอตีบตันจนพูดไม่ออกนี่มันเกิดขึ้นได้ยังไง นางไม่ใช่หญิงสาวใจง่าย มิฉะนั้นชาติที่แล้วคงไม่ได้กลายเป็นนางโลมขายศิลป์ไปจนวันตายเพราะคิดว่าเคยดื่มมาก็บ่อยแต่ก็ไม่เคยสร้างปัญหาเลยสักครั้งจึงเผลอตัว ใครจะคิดว่าการดื่มยังมีผลหลายรูปแบบ มากกว่าการเมาแล้วนอนหลับเมาแล้วเป็นแบบเมื่อคืน…คิดแล้วก็หน้า

ภาพที่เห็นช่างเย้ายวนใจชายหนุ่มจนอยากจะกลืนคนลงไปทั้งเป็นเสียตอนนี้ แต่เขายังอดกลั้นเอาไว้ พุ่งเข้าไปเล้าโลมตามตำรารักที่เคยอ่านเอาไว้พร้อมพรัก เฝ้าจินตนาการว่าจะมีสักวันหนึ่งได้ทำรักให้กับหญิงสาวอันเป็นที่รัก ทำให้นางมีความสุขด้วยมือของตนเอง“อ๊า” มือหนากวาดวาดลูบไล้ไปทั่วร่าง ทิ้งร่องรอยจาง ๆ เอาไว้ บีบคั้นปั้นแต่งราวกับนักปั้นเครื่องเคลือบรู้จังหวะกะหนักเบา ทำเอาใจคนโดนปั้นวาบหวิวขนลุกพรึ่บ“อาหรง ข้าไม่ไหวแล้ว อือ~” หนิงอันไม่เคยรู้สึกดีขนาดนี้มาก่อน รีบผลักมือของชายหนุ่มลงไปยังจุดสงวนของตนเองเพื่อเร่งให้เขาช่วยทำให้ ทำยังไงก็ได้เพื่อปลดปล่อยอารมณ์วาบหวามนี้เสียที“ได้ ข้าจะพาอาอันขึ้นสวรรค์” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฎที่มุมปาก นึกขอบคุณพ่อครัวที่เอาสุราอย่างอ่อนมาให้หญิงสาว นางจึงไม่เมาหลับไปก่อนเหมือนทุกครั้งที่เคยกินเหล้ากับตนในชีวิตที่สอง“อือ อ๊า ข้ารู้สึกแปลก ๆ ตรงนั้น รู้สึกดีเหลือเกิน” ทันทีที่มือหนาตะปบลงบนเนินเนื้อ นางก็แอ่นอกเชิดขึ้นราวกับคันศรในทันทีชุนหรงใช้นิ้วเขี่ยติ่งไตเหนือกลีบดอกไม้อย่างเบามือ เว้นจังหวะหนักเบาด้วยความชำนาญ เขาฝึก