Novels by มายารัตติกาล

“ท่านลุงเย่ ในการปลูกต้นลูกหนามขยายออกไป ก็อย่าลืมต้องเว้นพื้นที่ตามที่ข้าได้บอกไว้ด้วยนะขอรับ ต่อไปการขนส่งและการดูแลจะง่ายขึ้น” จางอี้หมิงเห็นว่าหัวหน้าหมู่บ้านเข้าใจดีแล้วจึงหันไปอธิบายให้ซุนซูเย่ผู้รับหน้าที่ปลูกต้นลูกหนามเพิ่มได้ทำความเข้าใจกับการทำงาน“หมิงหมิงน้อยไม่ต้องเป็นห่วง อีกสามวันข้าก็จะไปสอนการปลูกและขยายพันธุ์ให้กับหมู่บ้านอื่นด้วย พวกเขาก็รู้สำนึกในบุญคุณนะ ยอมจ่ายค่าสอนเป็นกำไรจำนวนหนึ่งส่วนด้วย”“เป็นเรื่องที่ดีขอรับ”จางอี้หมิงยิ้มรับด้วยความดีใจ เขาให้ซุนซูเย่ทำหน้าที่สอนการปลูกและดูแลรักษา รวมถึงการบำรุงต้นลูกหนามให้กับชาวบ้านหมู่บ้านอื่น ถึงแม้ว่าจะต้องใช้เวลาหลายปีในการปลูกก็ตามจางอี้หมิงให้ความสำคัญกับหมู่บ้านอื่นด้วยเพราะสุดท้ายแล้วพวกเขาก็จะนำลูกหนามดิบมาส่งให้กลุ่มการค้าหลัวถงอยู่ดี“หลวนซานทำหน้าที่ได้ดีมากขอรับ” เป็นอาห้าวที่เอ่ยขึ้น“ข้าก็หวังว่าอาซานจะดีเช่นนี้ไปเรื่อยๆ อีกไม่นานชาวบ้านคงยอมรับได้อย่างสนิทใจ” หัวหน้าหมู่บ้านหลัวถงออกความเห็น“เอาล่ะขอรับ แล้วกลุ่มการค้าหลัวถงของเรามีปัญหาเรื่องเกลือสกปรกหรือไม่ขอรับ” จางอี้หมิงเอ่ยถามต่อในที่ประชุม“ไ

“คุณชายน้อย คุณชายน้อยขอรับ”ในระหว่างที่กำลังยืนคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เสียงของอาซานที่เร่งเข้ามาหาจางอี้หมิงในเรือนสำหรับทดลองการผลิตเกลือก็ดังขึ้นมา“มีอันใดหรือพี่อาซาน”“ท่านเจ้าเมืองฝากจดหมายมาให้คุณชายน้อยขอรับ” อาซานตอบแล้วจึงยื่นจดหมายนั่นให้กับเจ้านายจางอี้หมิงรับจดหมายมาถือไว้พร้อมกับเปิดออก เด็กน้อยไล่สายตาอ่านจนจบก่อนจะยิ้มออกมา“มีเรื่องด่วนอันใดหรือไม่ขอรับ”“เป็นข่าวดีพี่อาซาน ท่านเจ้าเมืองส่งจดหมายมาแจ้งว่าทางราชสำนักประกาศตามหาผู้ที่รู้สูตรการผลิตเกลือแล้ว อีกไม่นานประกาศคงมาถึงเมืองไห่ถัง”จางอี้หมิงยื่นจดหมายกลับคืนให้องครักษ์ส่วนตัว พลางกล่าวขอบคุณท่านอ๋องในใจเงียบ ๆ ที่หนิงอ๋องสามารถทำตามคำขอร้องของเขาได้อย่างรวดเร็วแต่ก็นะของฟรีไม่เคยมีในโลก ท่านอ๋องเองก็มีขอแลกเปลี่ยนการช่วยเหลือในครั้งนี้เป็นอาหารที่แปลกใหม่เพิ่มมากขึ้น ซึ่งท่านอ๋องยินดีรับซื้อตามปกติ จางอี้หมิงมีหรือจะไม่ดีใจที่สามารถหาตลาดมารองรับสินค้าของตนเองที่คิดจะผลิตขึ้นมาในอนาคตได้ในคราวเดียวไม่รู้ว่าจะเคี่ยวไปหรือไม่ แต่หากอยากได้ของเร็วๆก็ต้องมีการแลกเปลี่ยนเป็นธรรมดา จางอี้หมิงส่ายหน้าเพื่อหลุดออก

เป็นอีกครั้งที่วันเวลาผันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทุกสิ่งยังคงดำเนินตามครรลองคล้ายหลับไปเพียงตื่นหนึ่งจากวันที่นัดคุยแผนการกับท่านเจ้าเมืองจางอี้หมิงหายจากอาการบาดเจ็บ ร่างกายของเขากลับมาแข็งแรงสมบูรณ์ เด็กน้อยจึงเดินทางกลับมาอาศัยที่หมู่บ้านหลัวถงได้สามวันแล้ว โดยมีองครักษ์ซานและชีติดตามมาด้วยโจรสองคนที่หวังจับตัวซุนซูลี่เพื่อนำไปขายให้หอนางโลมถูกหัวหน้าอีเค้นเอาความและทรมานร่างกายตามแบบฉบับของหน่วยเหลียงไป๋ จนพวกมันยอมคายความลับ บอกเส้นทางการทำงานและหอนางโลมที่เข้าร่วมมาจนหมดจางอี้หมิงจึงให้ส่งตัวโจรร้ายแก่หัวหน้ามือปราบฉีหมิง เพื่อทำการปราบปรามจนหมดสิ้นในคราเดียว แต่เชื่อเถอะว่า...ความโลภและโจรร้ายไม่เคยหมดไปจากแผ่นดินในส่วนของเถ้าแก่เกาจ้าน เจ้าของเหลาอาหารซิ่งฝูก็ถือว่าได้รับผลกรรมนั้นอย่างสมน้ำสมเนื้อ เขาถูกปลดออกจากตำแหน่งผู้นำตระกูล ผู้อาวุโสในตระกูลต่างขับไล่และตัดขาดความสัมพันธ์กับเถ้าแก่เกาอย่างสิ้นเชิง โดยมิให้ความช่วยเหลือใด ๆเหลาอาหารเฟิงฟู่ที่เคยโด่งดังกลับซบเซา เนื่องจากชาวบ้านโกรธแค้นกับการกระทำของเขา แม้แต่บรรดาคหบดี เศรษฐี ที่ถึงแม้ว่าจะถือตน แต่พวกเขาก็ไม่ได้ทำเรื่

“หึ! เพียงแค่แก้ปัญหาครั้งเดียวก็คุยอวดตลอดไปได้หรือ”“ครั้งเดียวเช่นนั้นหรือ ข้าว่ามิถูกนัก ความดีความชอบในการทำสัญญากับแคว้นเหลียงเกี่ยวกับการซื้อขายถ่านและน้ำมันลูกหนามก็มิใช่ว่าเป็นฝีมือของเจ้าเมืองไห่ถังหรอกหรือ หรือว่าเจ้าเมืองเยว่หยางอายุมากความเลอะเลือนหลงลืมความดีของผู้อื่นไปสิ้นแล้ว”เจ้ากรมการเมืองเอ่ยขึ้น ด้วยตัวเขานั้นเกลียดนักผู้ที่มิทำหน้าที่ของตนให้ดีแล้วยังขัดขวางคนอื่น คงเพราะถือว่าตนถือครองสูตรการผลิตเกลือมาหลายชั่วอายุคนละมั้งจึงได้หยิ่งผยองเช่นนี้“ขอบคุณขอรับท่านเจ้ากรมการเมือง” เจ้าเมืองไห่ถังประกบมือคาราวะเจ้ากรมการเมืองที่สนับสนุนอย่างนอบน้อม“เอาล่ะ เอาล่ะ เจ้าเมืองไห่ถังมีข้อเสนออันใดก็รีบพูดออกมา หากว่าเป็นวิธีที่ดีข้าจะปูนบำเหน็จให้อย่างงาม” ในที่สุดฮ่องเต้ฉินหลงก็เอ่ยตัดการทะเลาะของเหล่าขุนนาง“กราบทูลฝ่าบาท ในเมื่อแคว้นจ้าวเรียกร้องเครื่องบรรณาการเป็นเกลือจำนวนมาก ภายในระยะเวลาสามเดือนเช่นนี้แล้ว หากรอให้เมืองเย่วหยางผลิตเห็นทีจะไม่ทันการ เหตุใดทางราชสำนักจึงไม่ทำประกาศออกไปให้ชาวบ้านชาวเมืองภายในแคว้นฉินว่า หากผู้ใดมีสูตรการผลิตเกลือและสามารถผลิตเกลือออ

ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งเดือนก่อน หนิงอ๋องได้รับสารจากจางอี้หมิงที่หนึ่งในองครักษ์เหลี่ยงไป๋เป็นผู้นำมามอบให้แก่เขาถึงมือภายในตำหนักเมื่อพิจารณาดูแล้วเห็นว่าคงเป็นเรื่องเร่งด่วนหรือคำร้องขอเป็นแน่จึงเปิดอ่านทันที แล้วก็เป็นไปตามคาดข้อความที่ส่งทำให้ท่านอ๋องถึงกับชอบใจและหัวเราะออกมาเสียงดัง แม้แต่อ๋องน้อยหนิงเทียนที่เดินทางมาเข้าเฝ้าพระบิดาเพื่อรายงานความคืบหน้าเกี่ยวกับการปลูกผักก็ได้ยินชัดเจน จึงกล่าวเรียกและเคาะประตูส่งสัญญาณออกไป“เสด็จพ่อ ลูกเองพะย่ะค่ะ”“อ๋องน้อยหรือ เข้ามาสิ”ท่านอ๋องเอ่ยอนุญาตให้พระโอรสเข้ามาในห้องทรงงานได้ อ๋องน้อยจึงเปิดประตูเข้าไปก่อนที่จะค้อมศีรษะ ทำความเคารพบิดาตามปกติ“มีเรื่องอันใดน่ายินดีหรือพ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อถึงได้สรวลอย่างพอพระทัยเช่นนี้”“เอาไปอ่านดูสิ น้องชายของเจ้าส่งมาจากแคว้นฉิน” หนิงอ๋องตอบคำถามพระโอรสและยื่นจดหมายให้“นี่น้องชายหมิงถึงกับผลิตเกลือได้เชียวหรือ”อ๋องน้อยหนิงเทียนเงยพักตร์ขึ้นเอ่ยถามหนิงอ๋องด้วยความประหลาดใจ เนื้อความในจดหมายแจ้งเรื่องอาการป่วยของจางอี้หมิงและแผนการที่เด็กน้อยได้วางไว้กับท่านเจ้าเมืองไห่ถังเกี่ยวกับการผลิตเกลือออกขา

“ท่านอ๋องน้อยต้องการให้ข้าทำเช่นไร ได้โปรดแจ้งข้ามาได้เลยขอรับ”ท่านเจ้าเมืองถามขึ้นด้วยความกระตือรือร้น เพราะถ้าเกิดว่าเมืองไห่ถังชนะการแข่งขัน นั้นย่อมหมายถึงภาษีที่จะได้ละเว้นไม่ต้องส่งเข้าคลังหลวงทั้งปี“แผนการเป็นเช่นนี้นะขอรับ ข้าจะส่งสารไปยังหนิงอ๋อง อธิบายผลดีผลเสียของแผนการนี้ให้ท่านอ๋องรับทราบ จากนั้นเพียงแค่รอจนกว่าทางวังหลวงจะประกาศหาผู้ที่สามารถผลิตเกลือส่งให้กับทางราชสำนักได้ หลังจากนั้นขอให้ท่านเจ้าเมืองเดินทางเข้าวังหลวง เป็นตัวแทนเมืองไห่ถัง ขอรับคำสั่งผลิตเกลือทั้งหมดเพื่อส่งให้เป็นเครื่องบรรณาการแคว้นเจ้าโดยมีข้อแลกเปลี่ยนคือ ให้ทางราชสำนักยกเลิกกฎการค้าขายเกลือผูกขาดแต่เพียงผู้เดียวให้เมืองไห่ถังหรือผู้ที่รู้วิธีการผลิตเกลือสามารถผลิตเกลือและค้าขายได้อย่างอิสระ โดยที่เมืองไห่ถังจะจ่ายภาษีส่งเข้าท้องพระคลังเป็นจำนวนห้าส่วนสิบของราคาเกลือที่ขายได้” จางอี้หมิง อธิบาย ทว่ายังพูดไม่ทันจบ ท่านเจ้าเมืองถึงกับเสียมารยาทเอ่ยถามขัดกลางปล้องขึ้นมา“ท่านอ๋องน้อย แต่เดิมผู้ถือครองสูตรจ่ายเพียงสี่ส่วนสิบ แต่นี้ท่านอ๋องน้อยถึงกับยอมจ่ายห้าส่วนสิบ เช่นนี้มิมากไปหรือขอรับ แล้วจะเ

หากว่าผู้หญิงคนเดิมของเขายังเป็นหนิงอันผู้แสนดี ร่าเริง และเป็นดั่งแสงสว่างอยู่เสมอเช่นนี้ เขาก็ไม่สามารถรักใครได้อีก“ความสงบเดียวของข้ากำลังจะจากไป อย่ามาทำเสียงวุ่นวายข้างหูข้าอีก!” ชุนหรงปลดปล่อยความกดดัน แต่ดูเหมือนหัวหน้าองครักษ์เงาจะไม่กลัว แม้กระอักเลือดออกมาคำโตก็ยังพูดต่อ“แค่ก ๆ นายท่าน นี่เกี่ยวกับหญิงสาวที่หอนางโลม”“เกิดอะไรขึ้นกับนาง…ผู้อาวุโสสาม?”ชุนหรงหันไปมอง ก่อนจะชะงักไป เขาผุดลุกขึ้นและมุ่งหน้าไปยังหอนางโลมทันที‘หนิงอัน อย่าเป็นอะไรไปนะ’เห็นท่าทางร้อนใจของนายท่านองครักษ์เงาก็รีบตามไปขณะเดียวกันก็เล่าสิ่งที่เขาสืบพบขึ้นมา“ผู้อาวุโสสามต้องการใช้ยาควบจิต เพื่อควบคุมจิตใจและทำให้นางหลงไหลในตัวท่าน นายท่าน…เขาต้องการใช้นางเป็นหุ่นเชิดเพื่อควบคุมท่านอีกทีต่างหาก”“บัดซบ!” ชุนหรงหน้ามืดจนเท้าลื่น เกือบจะตกจากหลังคาบ้านใครก็ไม่รู้เด็ก ๆ ที่เงยหน้าขึ้นมองเห็นคนกระโดดผ่านไปล้วนแต่ตกใจร้องไห้จ้า องครักษ์เงาบางคนรีบเอาลูกกวาดไปหลอ

คิดแล้วก็อดขำในใจไม่ได้ตอนนั้นหนิงอันหัดปักผ้า คนแรกที่นางนึกถึงก็คือตัวเขา แต่ชุนหรงคิดว่านางมีชายคนอื่นที่ต้องการมอบผ้าเช็ดหน้าผืนแรกให้ ไหน้ำส้มเขาแตกใส่ตัวเองอย่างไม่รู้ตัวหลังจากนั้นเมื่อเห็นผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นทีไร ก็อดหัวเราะไม่ได้ทุกทีนางมีเพียงเขาในชีวิต เขาก็มีเพียงหนิงอันเช่นเดียวกัน ชายหนุ่มรู้สึกว่าการที่ตนเองรักษาความบริสุทธิ์มาตลอดชีวิตนั้นคุ้มค่าอย่างยิ่ง และเขาพร้อมที่จะมอบมันให้หนิงอันแต่เพียงผู้เดียว“เป็นข่าวดีมาก ๆ ด้วย ท่านต้องร่วมยินดีกับข้านะ”มองหญิงสาวกินขนมอย่างเอร็ดอร่อย ดวงตาของเขาราวกับจะยิ้มได้ ชุนหรงไม่รู้ว่าเรื่องอะไรที่นางตื่นเต้นยินดีถึงเพียงนี้ แต่เขารู้สึกยินดีด้วยจริง ๆ“ข้ากำลังจะไถ่ตัวออกจากที่นี่ ข้ากำลังจะเป็นอิสระแล้ว!”คำถามแรกที่ผุดขึ้นในใจคือตนได้ยินผิดไปหรือไม่ เมื่อเห็นใบหน้าของหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้า ชุนหรงก็รู้ว่าตนไม่ได้ยินผิดไป หนิงอันต้องการไถ่ตัวออกจากหอนางโลมนี้จริง ๆ“...” เขาอยากจะถามว่าทำไม แต่บางอย่างตีบตันอยู่ในลำคอ ราวกับตนเองโดนคนที่รักมากทอดทิ้ง เขายังไม่ทันได้สา

แต่จนแล้วจนเล่า นอกจากเฝ้ามองห่าง ๆ ชุนหรงก็ไม่ได้ทำอะไรอีก เมื่อสังเกตเห็นว่าของมีค่าต่าง ๆ ไม่เข้าตาหญิงสาว เขาก็ตัดสินใจแอบดูเพื่อสังเกตว่านางชื่นชอบอะไรกันแน่ชายหนุ่มเกือบโมโหทันทีเมื่อได้ยินรายงาน“นางมักจะแอบนัดพบกับคนเฝ้าประตู มีการติดต่อกันอย่างลับ ๆ หลายครั้ง ไม่ทราบว่าเป็นเรื่องอะไร นายท่านต้องการให้ข้าสอบสวนหรือไม่” องครักษ์เงาไม่ได้ทำเกินหน้าที่ เขาเกรงว่าผิดพลาดนิดเดียวจะโดนทำโทษ จึงกลับมารายงานก่อน“สอบสวนคนเฝ้าประตู” แน่นอนชุนหรงอยากรู้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคืออะไร ตอนนี้ในใจเขาราวกับมีไฟเผา มันเป็นความรู้สึกราวกำลังมีคนต้องการแย่งของเล่นกับตนเอง และเขาไม่มีวันยอมให้ถูกแย่งไป“...” องครักษ์ลับกลับมาด้วยสีหน้าพูดไม่ออกเล็กน้อย“ตกลงได้ความว่ายังไง พวกเขาเป็นอะไรกัน”“คือ…คนเฝ้าประตูกล่าวทั้งน้ำตาว่า ทั้งคู่ไม่ได้เป็นอะไรกันจริง ๆ ขอรับนายท่าน”“เช่นนั้นมีเหตุผลอะไรต้องแอบลักลอบพบกัน!” ชุนหรงไม่เชื่อ ชายหญิงแอบพบกันในที่ลับตา จะมีอะไรไปได้น

ตอนพิเศษจอมมารกับนางโลมอันดับหนึ่งเลือดถูกชโลมลงบนพื้นไหลออกมาจากร่างที่เคยถูกกล่าวว่าเป็นสาวงามอันดับหนึ่ง สอง สาม หรืออันดับใดก็แล้วแต่เมื่อพวกนางเลือกที่จะปีนเตียง ‘จอมมาร’ ประมุขวังมารผู้นี้ก็ล้วนมีจุดจบเดียวมอบให้คือความตายแต่เพื่อให้ประมุขได้มีผู้สืบทอดต่อไปผู้อาวุโสเหล่านั้นยอมทำทุกวิถีทาง ในตอนแรกพวกเขาส่งลูกหลานของตนเองขึ้นมาเพื่อสั่งสมอำนาจ แต่หลังจากได้รับรู้ความโหดเหี้ยมไร้หัวใจของผู้เป็นนาย เหล่าผู้อาวุโสก็ไม่กล้าส่งลูกหลานไปตายอีกพวกเขาค่อย ๆ เลือกจากลูกหลานผู้ใต้บังคับบัญชา หญิงงามประจำเมืองและแคว้นต่าง ๆ องค์หญิงจนถึงบุตรสาวของขุนนางที่ต้องการอำนาจของวังมาร ทุกคนล้วนหลงกลคำลวงของเหล่าผู้อาวุโสและส่งลูกหลานซึ่งเป็นถึงหญิงงามมาตายคนแล้วคนเล่าที่รอดไปได้ก็กลายเป็นบ้า!ข่าวลือเริ่มหนาหูว่าท่านจอมมารไม่มีความรักหยกถนอมบุปผา อย่าว่าแต่ให้ถนอมเลย แค่ให้แตะต้องก็ว่ายากแล้วสุดท้ายเหล่าผู้อาวุโสก็ยอมแพ้ เวลาล่วงเลยไปกว่าห้าปีหลังจากที่ยอมแพ้เรื่องทายาทของผู้เป็นนาย ในที่สุดก็มีคนคิดเรื่อ

“จอมเผด็จการ”“นั่นคือคำจำกัดความโดยทั่วไปของจอมมาร” ชุนหรงลอยหน้าลอยตาอย่างน่าหมั่นไส้ สุดท้ายก็กลับเข้าเรื่องอีกครั้ง“ให้ข้าเล่าต่อ ในตอนนั้นพวกเขายอมแพ้ไปราวห้าปี แต่ก็เริ่มกลับมาหาวิธีอื่น”“วิธีอื่นคือส่งท่านเข้าหอนางโลม?” หนิงอันคิดว่าน่าจะเป็นเพราะเหตุนี้ทำให้นางได้พบกับชุนหรง คงต้องขอบคุณผู้อาวุโสเหล่านั้นจริง ๆ“ใช่” ไม่ปฏิเสธเลยว่าเพราะเหตุนั้นทำให้เขาได้พบกับภรรยาที่รัก นึกขอบคุณผู้อาวุโสเหล่านั้น คงต้องให้วันหยุดพวกเขาได้พักผ่อนอยู่กับครอบครัวบ้างเพื่อตอบแทน“ข้าได้พบกับเจ้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เข้าไป มีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นทำให้ข้าไปอยู่ตรงนั้น เจ้าอาจเข้าใจผิดว่าข้าคือองครักษ์ของหอนางโลมเนื่องจากเจ้าเพิ่งมาใหม่” หน้าตาของจอมมารเป็นที่รู้จักกันทั่วเมือง หลังจากวันนั้นเขาถึงได้เปลี่ยนชุดที่สวมจากดำเป็นขาวและสวมหน้ากากเพื่อเข้าหานาง“ท่านเลยปลอมตัวเพื่อเข้าหาข้า ท่านตกหลุมรักข้าตั้งแต่แรกพบ”“ใช่” ชุนหรงไม่ยอมรับเด็ดขาดว่าเป็นเพรา

กลับมาทางวังมาร เรือนลับของจอมมารตอนนี้บรรยากาศภายในเรือนเงียบลงเล็กน้อยเมื่อไม่มีต้าเซ่า หนิงอันขยับตัวลุกขึ้นเดินด้วยตัวเอง ชุนหรงก็รีบเข้าไปประคองนางเดินทันที“ข้าเดินเองได้”“ข้ารู้ แต่หากเป็นไปได้ข้าอยากอุ้มอาอันตลอดเวลาด้วยซ้ำ ถ้าเจ้าไม่ว่าอะไร”“ข้าตัวหนัก” หนิงอันกล่าวปฏิเสธกลาย ๆ“ไม่หนักแม้แต่น้อย แม้อาอันจะตัวใหญ่เท่าพ่อครัวใหญ่ของวังมาร ข้าก็ยังอยากอุ้มเจ้าอยู่ดี”หนิงอันไม่เคยเห็นพ่อครัวใหญ่ของวังมาร แต่เชื่อว่าเขาต้องเป็นชายร่างใหญ่รูปร่างอ้วนท้วมสมบูรณ์อย่างแน่นอน ให้นางอ้วนขนาดนั้นคงไม่ไหว ชุนหรงนี่ช่างเอาใจเหลือเกิน“อย่าคิดว่าพูดเอาใจแล้วข้าจะไม่คิดบัญชีกับท่าน”“...” ชุนหรงที่ถูกจับได้ ทำได้เพียงใช้สายตากลมโตไร้เดียงสามองหน้าว่าที่ภรรยาราวกำลังบอกว่า‘ข้าเป็นคนดีของศรีภรรยาคนเดียวจริง ๆ นะ’ “ในเมื่อเหลือแค่เราแล้ว เรามีเรื่องต้องคุยกัน”ทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้ของภรรยา คนเป็นสามีอย่างชุนหรงราวกับเกิดปฏิกริยาอย่างไม่รู้ตัว มือของเขาเริ่มอย