บทที่ 3 สัญชาติญาณเสือล่าสวาท

คงกล่ำเป็นคนจริง พูดเสียงดัง พูดตรงและดุดัน ตามสไตล์นักเลงเก่า แต่ ณ เวลานี้ความดุดันที่มีก็เริ่มจะเปลี่ยนไป จนเขานั้นอยากจะกดและดันร่างอรชรของเธอให้ซาบซ่านมากกว่า ชายแก่แต่ยังมีไฟราคะอย่างคงกล่ำ อย่าได้คิดที่จะประมาทเขาเชียว

“ฮื้อ...พ่อเฒ่า...พ่อเฒ่าจ๋า...หนูจะไม่ทำอีกแล้ว อย่าทำอะไรหนูเลยนะจ๊ะ หนูกลัวแล้ว”

“กลัวด้วยหรือวะ เมื่อกี้...ข้ายังเห็นเอ็งทำหน้าทำตาร่านอยู่เลย ทีตอนนี้...เสือกทำมาเป็นกลัว”

“หนูผิดไปแล้ว หนูขอโทษนะจ๊ะพ่อเฒ่า จะให้หนูทำอะไรเพื่อถ่ายโทษ หนูยอมทั้งนั้ง”

“แฟนเอ็งมันทำอะไรวะ เอ็งถึงได้ทำหน้าซาบซ่านขนาดนั้นน่ะ”

“คือ...เอ่อ...ขะ...ขะ...เขา”

“เขาอะไร...พูดออกมา...ชัด ๆ”

“ขะ..ขะ...เขาลงลิ้นให้หนูน่ะค่ะ”

“อีนังแรด...มันลงลิ้นให้ตรงไหนวะ มึงบอกกูมานะอีใบเตย”

“ตะ...ตะ...ตรง เอ่อ...ตรงนี้ค่ะ”

เด็กสาวชี้นิ้วลงไปตรงจุดซ่อนเร้นกลางหว่างขา

“ไหน...ตรงไหนข้าเห็นไม่ชัด”

พูดพร้อมกับยื่นตะเกียง แล้วส่องแสงจนแลเห็นเนื้อหนังมังสาของเด็กสาวรุ่นหลาน ที่สุดแสนจะโหนกนูน มีไร้ขนขึ้นพองาม

“หื้อ...อูยยย...อีนังใบเตย พ่อแม่เอ็งมากรีดยางในที่ดินของข้า นี่ก็ไม่ได้จ่ายค่าเช่ามาสี่ห้าเดือนแล้ว แถมเด็กสาวสวย ๆ อย่างเอ็ง ยังกล้ามาทำแบบนี้อีก เอ็งจะให้ข้าทำยังไงวะ...อีใบเตย”

“คะ...คะ...คือ หนูไม่รู้ พ่อเฒ่าจะให้หนูทำอะไรก็ได้ หนูยอมพ่อเฒ่าหมดทุกอย่างเลยจ้ะ”

“จริงรึวะ...”

“จะ...จะ...จริงจ้ะ”

“ไหน...เอ็งลองเปิดจุดที่แฟนเอ็งลงลิ้นให้ข้าดูหน่อยซิวะ”

“อะ...อะ...เอ่อ..อื้อ...”

เด็กสาวไม่มีทางเลือก เธอจึงค่อย ๆ อ้าสองขาเรียวเล็กออก จนเผยให้เห็นร่องกลีบเนื้อที่ยังคงเยิ้มแฉะไปด้วยเมือกสวาท

“โอ้...อีใบเตย หอยเอ็งนี่มันไม่ใช่เล็ก ๆ เลยนี่หว่า น้ำฉ่ำเชียวนะมึง คงจะร่านมาซิท่า...นังคนสวย”

คนพูดกลืนน้ำลายลงคอ ขณะที่อารมณ์ฉุนเฉียวก็หายไปจดหมดสิ้น กลับกลายเป็นความหื่นกระหายเข้ามาแทนที่

เสือเฒ่าเจ้าเล่ห์อย่างคงกล่ำ เมื่อได้กลิ่นสวาทจากเด็กสาวแล้ว เขาก็ไม่อาจจะยับยั้งช่างใจได้อีกต่อไป

ความหิวกระหายที่เก็บซ่อนไว้ภายในนั้น มันเริ่มจะแสดงออกมาทุกที สัญชาติญาณของความเป็นเสือล่าสวาท มันได้สิงสู่ชายวัยเก๋าผู้นี้อีกครั้งแล้ว

“พ่อเฒ่าคะ หนูนวดให้เอาไหม เผื่อว่าพ่อเฒ่าจะเมื่อยน่ะ”