คืนแรกในอำเภอ

ฉางเล่ยพาทุกคนไปถึงร้านค้าในเวลาไม่นาน ครั้งนี้เขานำรถเข้าไปจอดที่ลานด้านหลังร้านแทนการจอดด้านหน้าเหมือนก่อนหน้านี้

“แม่เข้าไปจัดเสื้อผ้าใส่ราวแขวนบนห้องก่อนเลยครับ ผมกับเมี่ยวจินจะขนของลงเองครับ พ่อน่าจะต่อเตียงในห้องแม่เสร็จแล้วล่ะครับ” ฉางเล่ยบอกแม่หลังลงจากรถ

“ตกลงจ๊ะ พวกลูกจัดการเถอะ แม่ไปช่วยพ่อก่อน” หลิวเอ้อหลิงยิ้มตอบ

เมื่อเห็นหลิวเอ้อหลิงเดินเข้าบ้านไป ฉางเล่ยกับซูเมี่ยวจินก็นำสิ่งของที่วางทับอยู่บนโต๊ะและเก้าอี้ลงมาวางด้านล่างก่อน จากนั้นจึงนำโต๊ะเก้าอี้มาวางเอาไว้ที่ลานด้านหลังติดกับโกดังเก็บของ

“โต๊ะเก้าอี้พวกนี้เอาไปเก็บในห้องครัวเลยดีไหมคะ ยังมีพวกเครื่องครัวที่เอามาจากบ้านเก่าอีก” ซูเมี่ยวจินถาม

“ก็ดีนะครับ ช่วยกันขนไม่นานก็น่าจะจัดเสร็จ” ฉางเล่ยบอก

ทั้งสองช่วยกันขนย้ายโต๊ะ เก้าอี้และเครื่องครัวหลายอย่างไปจัดวางเอาไว้ในห้องครัวให้เป็นระเบียบเรียบร้อย

“มื้อเที่ยงนี้เราจะพาพ่อแม่ไปกินที่ร้านอาหารของรัฐหรือว่าซื้อเข้ามากินกันที่บ้านดีครับ” ฉางเล่ยมองนาฬิกาแล้วเห็นว่าอีกไม่นานก็จะเที่ยงแล้ว

“คุณเอาเงินไปซื้อมาดีกว่าค่ะ เผื่อมื้อเย็นด้วยเลยนะคะ รอให้เรามีเตาแก๊สก่อนค่อยทำกินกันเองที่บ้าน” ซูเมี่ยวจินหยิบเงินในกระเป๋าส่งให้สามีไปหนึ่งร้อยหยวนเพื่อให้เขาปั่นสามล้อที่ถูกขนมาก่อนหน้านี้ไปซื้ออาหาร

“ได้ครับ คุณเก็บของเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้รอก่อนนะ ผมไปซื้ออาหารไม่นานแล้วจะรีบกลับมาช่วยงานต่อครับ” ฉางเล่ยรับเงินมาและตอบภรรยา

ซูเมี่ยวจินพยักหน้ายิ้มรับคำ เธอเปิดประตูด้านข้างให้เขาปั่นสามล้อที่จอดอยู่ในลานออกไป จากนั้นจึงนำของที่วางกองเอาไว้ข้างรถเข้าไปในบ้านอย่างไม่รีบไม่ร้อน อย่างไรตอนนี้ยังมีเวลาอีกมากก่อนจะค่ำ แต่ถึงแม้จะมืดค่ำอย่างไร ร้านค้านี้ก็ยังมีไฟส่องสว่างและมีน้ำประปาให้อาบน้ำอย่างสบาย ๆ ซูเมี่ยวจินคิดว่าถึงแม้วันนี้จะเก็บของไม่เสร็จทั้งหมดก็ไม่เป็นอะไร เพราะร้านยังไม่เปิดขายของ เธออยากให้ทุกอย่างถูกเก็บเข้าที่เข้าทางเสียก่อนค่อยเปิดร้าน

บรรยากาศรอบ ๆ บริเวณบ้านใหม่นั้นเงียบสงบ เพราะเป็นเวลาที่ทุกคนไปทำงานจึงทำให้แถวนี้ไม่ค่อยมีคนสักเท่าไหร่ ซูเมี่ยวจินชอบบรรยากาศแบบนี้มากที่สุด เธอไม่ชอบคนมาคอยสอดส่องบ้านคนอื่นเหมือนพวกชาวบ้านในหมู่บ้าน คนในอำเภอมักจะไม่ค่อยสนใจเรื่องของคนอื่น ทำให้เธอสะดวกใจที่จะอาศัยอยู่ที่นี่มากกว่าหลายเท่าตัว

ฉางเล่ยที่ออกไปซื้ออาหารบอกข่าวการย้ายเข้ามาอยู่ในอำเภอให้ผู้จัดการเจี่ยงทราบระหว่างที่กำลังรออาหารที่สั่งไปหลายอย่าง

“ยินดีด้วย ๆ เปิดร้านเมื่อไหร่อย่าลืมมาส่งข่าวให้ผมทราบนะครับ ถึงผมจะเสียดายที่คุณกับภรรยาจะไม่ได้ล่าสัตว์มาขายให้ผมอีกก็เถอะ” ผู้จัดการเจี่ยงบอกพร้อมรอยยิ้ม

“ผู้จัดการไม่ต้องกังวลนะครับ ภรรยาผมบอกว่าถ้าเบื่อ ๆ ก็อาจชวนผมขึ้นเขาไปล่าสัตว์กันบ้างน่ะครับ” ฉางเล่ยบอกตามที่ซูเมี่ยวจินเคยคุยกับเขา

“โอ้! ถ้าอย่างนั้นก็เยี่ยมเลยครับ” ผู้จัดการเจี่ยงดีใจที่อย่างน้อยก็ยังพอมีหวังจะได้เนื้อสัตว์ป่ามาขายในร้านอีก

ทั้งสองคุยกันต่อไม่นานนัก อาหารและข้าวที่ฉางเล่ยสั่งเอาไว้ก็ถูกนำมาส่งให้หลายถุงเลยทีเดียว เขามองเวลาแล้วเห็นว่าเที่ยงกว่าแล้วจึงบอกลาผู้จัดการเจี่ยงหลังจ่ายเงินทันที

เมื่อกลับถึงบ้านใหม่ ฉางเล่ยไม่เห็นซูเมี่ยวจินอยู่ที่ลาน เขาจึงเปิดประตูเข้าบ้านที่ลานด้านหลังเอง จากนั้นจึงนำอาหารที่ซื้อมาเข้าไปเก็บไว้บนโต๊ะในครัว เขามองดูของที่วางกองอยู่ก่อนหน้านี้ไม่มีแล้ว ฉางเล่ยจึงเดินเข้าบ้านไปเรียกทุกคนมากินข้าวเที่ยงกันก่อนแล้วค่อยจัดบ้านต่อ

ภายในร้านชั้นหนึ่งตอนนี้สิ่งของถูกขนไปแยกไว้ตามห้องต่าง ๆ เกือบหมดแล้วเพราะหลิวเอ้อหลิงกับซูเมี่ยวจินช่วยกันขนขึ้นไป ฉางเล่ยเข้ามาเห็นของไม่กี่ชิ้นจึงถือติดมือขึ้นไปส่งให้พวกเขาที่ชั้นสองและชวนลงไปกินข้าว

“ตกลง ๆ ไปกินข้าวกันก่อนแล้วค่อยมาจัดห้องต่อ พ่อต่อเตียงเสร็จหมดทุกห้องแล้ว ราวแขวนผ้าก็จัดการครบแล้วเหมือนกัน” ฉางชิงหยูปาดเหงื่อที่ผุดออกมาเพราะความร้อนในการทำงานก่อนหน้านี้

“เมี่ยวจิน ไปกินข้าวกันก่อนลูก” หลิวเอ้อหลิงตะโกนเรียกลูกสะใภ้ที่อยู่ในห้อง

“ไปเดี๋ยวนี้แล้วค่ะแม่” เสียงซูเมี่ยวจินตะโกนตอบและเดินออกมาจากห้องที่เธอกับฉางเล่ยเลือกเอาไว้ห่างจากห้องของพ่อแม่และน้องสาว ซึ่งติดอยู่กับห้องน้ำบนชั้นสองอีกฝั่งหนึ่ง

ฉางเล่ยเดินเอาของไปเก็บไว้แล้วจูงมือภรรยาไปกินข้าวที่ครัวด้านล่าง พ่อแม่ฉางก็เดินลงไปก่อนหน้าพวกเขาไม่นาน ระหว่างเดินลงไปด้านล่าง ฉางเล่ยเล่าให้ซูเมี่ยวจินเรื่องที่คุยกับผู้จัดการเจี่ยง

“รอให้ร้านเข้าที่เข้าทางก่อน เราค่อยไปขึ้นเขากันดูสักวันสองวันก็ได้นะคะ” ซูเมี่ยวจินเห็นด้วยที่สามีอยากขึ้นเขาไปล่าสัตว์บ้าง อย่างน้อยการล่าสัตว์ก็ทำให้พวกเธอมีรายได้เพิ่มขึ้นโดยไม่ต้องเสียเงินลงทุน

“ได้ครับ ไม่รู้ว่ากับดักสัตว์ที่ผมวางเอาไว้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างแล้ว” ฉางเล่ยยังคงเป็นห่วงว่ากับดักของเขาถ้ามีสัตว์ติดเข้า ตอนนี้พวกมันคงตายหมดแล้วกระมัง

“ไม่ต้องกังวลมากไปหรอกนะคะ ครั้งหน้าถ้าเราขึ้นเขาก็เอากับดักกลับมาก็ได้แล้ว จะได้ไม่มีสัตว์ตายเปล่าบนภูเขาอีกยังไงล่ะคะ” ซูเมี่ยวจินปลอบสามี

ฉางเล่ยพยักหน้ายิ้มรับคำภรรยา พวกเขามาถึงห้องครัวก็เห็นพ่อกับแม่นำจานชามออกมาจากกะละมังและกำลังนำอาหารใส่ถ้วยชามอยู่

“รีบนั่งเร็วเข้า เสียดายที่เราไม่มีเครื่องมือทำครัว ไม่อย่างนั้นลูกคงไม่ต้องซื้อข้าวมาด้วย ข้าวที่เมี่ยวจินซื้อมาตอนงานแต่งงานยังเหลืออีกเยอะเลย” หลิวเอ้อหลิงบ่น

“แม่ไม่ต้องคิดมากนะคะ ช่วงนี้เรากินแบบนี้กันไปก่อน ถ้าจัดร้านเสร็จเร็ว หนูกับฉางเล่ยจะไปซื้อมาจากมณฑลเองค่ะ ยังไงเราก็ยังต้องไปซื้อเครื่องใช้ไฟฟ้ามาขายอยู่แล้วนะคะ” ซูเมี่ยวจินนั่งลงบอก

“ได้จ๊ะ ว่าแต่ชั้นวางที่เราจะทำ ฉางเล่ยกับพ่อจะไปหาไม้เมื่อไหร่กันล่ะ”

“ผมกับพ่อจะขึ้นเขาไปตัดไม้มาพรุ่งนี้ครับแม่ ช่วงนี้แม่ก็ขายนาฬิการอไปก่อนนะครับ รอให้ชั้นวางเสร็จก่อน ผมกับเมี่ยวจินจะเข้ามณฑลไปซื้อของมาขาย” ฉางเล่ยบอกหลิวเอ้อหลิง

ทั้งสี่คนกินข้าวไปคุยกันไปอย่างไม่รีบไม่ร้อน จากนั้นจึงแยกย้ายกันไปจัดของต่อหลังจากช่วยกันล้างจานชามที่กินเสร็จ อาหารยังเหลืออีกมากสำหรับกินในมื้อเย็น แม่ฉางจึงเก็บเอาไว้บนโต๊ะโดยนำฝาชีมาครอบไว้ก่อน

สี่โมงเย็น ฉางเซียงจูก็กลับมาถึงร้านค้า เธอเข้าประตูด้านข้างเพื่อเก็บจักรยานและเข้าไปหาพ่อแม่ในร้าน ตอนนี้ชั้นหนึ่งถูกทำความสะอาดหมดแล้วและมีตู้นาฬิกาตั้งอยู่ ส่วนนาฬิกาที่ซื้อมา พวกเขายังไม่ได้จัดวางในตู้ เพราะซูเมี่ยวจินยังไม่ได้เขียนราคาสำหรับคล้องติดกับนาฬิกา ประตูหน้าร้านก็ยังไม่เปิดเพื่อให้คนทั่วไปที่ผ่านไปมาเห็นว่าร้านนี้ขายอะไร รอให้เตรียมทุกอย่างเสร็จก่อน พวกเขาจึงจะเปิดร้านขายทีหลัง

“เซียงจู กินข้าวเสร็จก็ขึ้นไปจัดของในห้องลูกก่อนนะ พ่อกับพี่ใหญ่เอาของของลูกมาจากบ้านเก่าให้หมดแล้ว” ฉางชิงหยูบอกลูกสาวระหว่างกินข้าวเย็น

“ได้ค่ะพ่อ หนูจะรีบจัดของแล้วทำการบ้านอ่านหนังสือค่ะ” ฉางเซียงจูพยักหน้ายิ้มรับคำพ่อของเธอจนลักยิ้มบุ๋มลงไปทั้งสองข้างแก้ม

ทั้งห้าคนกินไปคุยไปถึงเรื่องบ้านใหม่หลังนี้ และแผนการทำงานในวันพรุ่งนี้ ซูเมี่ยวจินไม่กังวลเรื่องชั้นวางของ พรุ่งนี้เธอยังต้องเขียนราคานาฬิกาทุกเรือนแล้วแขวนไว้เพื่อให้พ่อกับแม่ขายตามราคาโดยไม่ขาดทุน อย่างน้อยถ้าขายได้เยอะก็จะทำให้ร้านค้ามีเงินหมุนเวียนเร็วขึ้น

คืนนั้นทุกคนต่างเข้านอนกันตั้งแต่หัวค่ำ มีเพียงฉางเซียงจูที่ยังคงอ่านหนังสือต่อจนกระทั่งดึกจึงเข้านอน เธอรู้สึกว่าการย้ายมาอยู่ที่นี่ทำให้เธอไม่เหนื่อยจากการเดินทางมากนัก เรี่ยวแรงในการอ่านหนังสือของเธอจึงมากขึ้น