ทดลองขายนาฬิกา

หลังอาหารมื้อเช้าที่พ่อกับแม่ไปตลาดซึ่งอยู่ไม่ไกลจากร้านค้าซื้อมา ฉางเล่ยกับฉางชิงหยูออกไปที่หมู่บ้านด้วยรถยนต์เพื่อขนไม้มาทำชั้นวาง ซูเมี่ยวจินกับแม่ฉางช่วยกันติดราคานาฬิกาและวางเรียงเอาไว้ในตู้กระจกหน้าร้าน ฉางเซียงจูก่อนออกจากบ้านยังบอกทุกคนว่าเธอจะไปประกาศบอกเพื่อนในโรงเรียนว่าบ้านเธอขายนาฬิการาคาไม่แพง เพราะนาฬิกาแบบใส่ถ่านที่แม่กับพ่อเธอซื้อมานั้นราคาถูกกว่านาฬิกาไขลานที่พี่สะใภ้ซื้อมาเกือบสองเท่า เธอจึงคิดว่าเพื่อนที่มีเงินในโรงเรียนน่าจะสนใจมาซื้อของที่บ้านเธอ ซึ่งพี่สะใภ้บอกว่าถ้าติดราคาเสร็จจะลองเปิดหน้าร้านขายดูก่อน

ก่อนมื้อเที่ยง ฉางเล่ยกับพ่อฉางก็กลับมาจากไปตัดไม้ พวกเขาช่วยกันขนไม้ลงมาวางที่ลานหลังร้านและล้างมือล้างไม้ไปกินข้าวเที่ยงพร้อมแม่ฉางกับซูเมี่ยวจินที่ตั้งโต๊ะรอมาสักพักแล้ว

“ทำไมตัดไม้มาเยอะแบบนี้ล่ะคะ” ซูเมี่ยวจินเห็นกองไม้มากมายเข้าก็อดจะถามไม่ได้

“ผมกับพ่อคิดจะทำเก้าอี้เอาไว้ให้ลูกค้านั่งรอในร้านด้วยน่ะครับ” ฉางเล่ยยิ้มตอบ

“อืม… ก็ดีเหมือนกันนะคะ เผื่อว่ามีคนเลือกของนานแล้วคนที่มาด้วยอยากรอ”

“ลูกอยากได้ชั้นแบบไหนล่ะเมี่ยวจิน” ฉางชิงหยูถามเพื่อที่เขากับลูกชายจะได้ทำออกมาให้เสร็จเร็ว ๆ

“พ่อกับอาเล่ยกะขนาดเครื่องใช้ไฟฟ้าพวกพัดลม กาน้ำร้อน กับวิทยุให้วางได้พอดีก็ได้แล้วค่ะ ขนาดก็ไม่ต้องใหญ่มากนัก จะได้มีทางเดินให้ลูกค้าเดินเลือกได้” ซูเมี่ยวจินบอกแบบชั้นวางของที่เธอต้องการ

“ไม่มีปัญหา พ่อกับอาเล่ยจะวัดขนาดให้พอดีกับของพวกนั้นเอง ทำชั้นสูงแค่สองชั้นน่าจะดี ไม่อย่างนั้นลูกค้าคงดูสินค้าลำบากถ้าชั้นวางสูงเกินไป” พ่อฉางกล่าว

“สองชั้นก็ดีค่ะ ยังไงร้านของเราก็ไม่ได้จะซื้อของมามากมายนัก ค่อย ๆ ขายไปทีละน้อยและขยับขยายไปจะดีกว่าค่ะ” ซูเมี่ยวจินรู้ดีว่าการเริ่มต้นค้าขายไม่ง่าย เธอเองก็ไม่ต้องการให้ต้นทุนสูงเกินไปนัก อย่างไรคนในอำเภอก็มีไม่มาก การจะซื้อของมาเก็บไว้ในร้านจำนวนมากย่อมไม่คุ้มทุน

“เอาตามที่เมี่ยวจินว่าก็ดีนะลูก เรายังมีนาฬิกาขายในร้านด้วย กำไรจากการขายนาฬิกาอย่างเดียวก็ไม่น้อยแล้ว” แม่ฉางจำได้ว่าซูเมี่ยวจินขายนาฬิกาแต่ละเรือนมีกำไรเรือนละมากกว่า 30 หยวนเสียอีก ถ้าเธอขายได้สักสองสามเรือนต่อวัน รายได้ของร้านค้าก็ถือว่าไปได้ด้วยดีแล้ว

หลังมื้อเที่ยง ฉางเล่ยกับฉางชิงหยูนำอุปกรณ์มาทำชั้นวางที่ลานด้านหลังร้านด้วยความชำนาญ พวกเขาเคยทำของใช้ในบ้านเองมาแต่ไหนแต่ไร เรื่องชั้นวางแค่ไม่กี่อัน ทั้งสองคาดว่าจะสามารถทำเสร็จได้ภายในไม่เกินวันสองวันนี้

ซูเมี่ยวจินกับหลิวเอ้อหลิงเก็บกวาดร้านต่ออีกเล็กน้อย ก่อนที่จะเปิดหน้าร้านเพื่อลองดูว่าจะมีลูกค้าสนใจเข้ามาดูนาฬิกาในร้านบ้างหรือไม่ นาฬิกาปลุกหลายเรือนที่พ่อแม่ฉางซื้อมาถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะซึ่งฉางเล่ยเร่งทำออกมาให้ก่อน ส่วนนาฬิกาแขวนที่ซูเมี่ยวจินซื้อมาก็มีพ่อฉางช่วยนำไปแขวนให้ตามผนังร้านเช่นกัน นาฬิกาในตู้กระจกแต่ละชั้นราคาต่างกันมาก ซูเมี่ยวจินเลือกวางนาฬิการาคาถูกเอาไว้บนชั้นบนสุด ส่วนชั้นสองและชั้นสามเป็นนาฬิกาที่แพงมากกว่า

เก้าอี้สองตัวถูกนำมาจากในครัวเพื่อให้ซูเมี่ยวจินและหลิวเอ้อหลิงนั่งรอลูกค้าที่ตู้กระจกหน้าร้านได้โดยไม่ต้องยืนให้เหนื่อย ระหว่างที่กำลังรอลูกค้า ซูเมี่ยวจินก็จดราคาต้นทุนทุกอย่างออกมา เธอไม่คิดว่าการลงทุนขายแค่นาฬิกาจะทำให้เสียเงินไปหลายพันหยวนแล้ว หากว่าเธอไปซื้อเครื่องใช้ไฟฟ้ามาอีก ต้นทุนจะต้องเพิ่มมากขึ้นกว่านี้อีกเท่าตัวแน่ โชคดีที่เธอยังมีเงินเหลืออยู่ ทำให้ไม่ต้องไปเบิกเงินที่ธนาคารมาเพิ่ม

หลิวเอ้อหลิงมองดูลูกสะใภ้ทำบัญชีก็พยักหน้าอย่างพอใจ เธอมีเครื่องคิดเลขที่ลูกสะใภ้ซื้อไว้ให้เวลาคิดเงินลูกค้าตั้งอยู่ด้านหน้า ถึงแม้หลิวเอ้อหลิงจะไม่ได้เรียนหนังสือสูงนัก แต่แค่มีเครื่องคิดเลขเธอก็สามารถขายของได้ไม่ยาก

สี่โมงเย็น ฉางเซียงจูก็ปั่นจักรยานมาพร้อมกับเพื่อนอีกหลายคนที่ปั่นตามกันมา เพื่อนของฉางเซียงจูพวกนี้เห็นนาฬิกาของเธอนานแล้วจึงอยากได้บ้าง เพียงแต่ราคานาฬิกาของฉางเซียงจูแพงเกินไป พวกเธอจึงไม่สามารถขอเงินพ่อแม่มาซื้อได้ ดีที่เมื่อเช้าฉางเซียงจูบอกพวกเธอว่านาฬิกาที่ร้านบ้านเธอขายนั้นถูกกว่ามาก ทำให้ทุกคนอยากได้นาฬิกามาสวมเวลาทำข้อสอบ พวกเขาจึงตามเธอกลับมา

“แม่ พี่สะใภ้ เพื่อน ๆ หนูอยากมาดูนาฬิกาที่ร้านค่ะ แม่กับพี่สะใภ้ช่วยแนะนำด้วยนะคะ ลดราคาให้เพื่อนหนูด้วยนะคะ” ฉางเซียงจูไม่ลืมที่จะอ้อนแม่กับพี่สะใภ้

“ได้สิจ๊ะ พวกเด็ก ๆ มาดูนาฬิกาชั้นบนนี่สิลูกว่าชอบไหม” หลิวเอ้อหลิงยิ้มตอบ

เด็ก ๆ ที่มาพร้อมฉางเซียงจูหลังจากทักทายแม่กับพี่สะใภ้ของเธอแล้วก็รีบเข้ามามุงดูนาฬิกาที่อยู่ชั้นบนทันที พวกเขาชอบรูปแบบและราคาซึ่งไม่ถือว่าสูงเกินไปของนาฬิกาพวกนั้นมาก ถึงแม้ว่าจะต้องมาซื้อถ่านที่ร้านหากว่ามันหมดก็ไม่เป็นอะไร อย่างน้อยราคาก็ถูกกว่านาฬิกาเรือนอื่นเยอะมาก

“ว้าว! เรือนนี้น่ารักจัง ราคาเท่าไหร่คะคุณป้า” เด็กสาวคนหนึ่งเห็นนาฬิกาลายการ์ตูนตรงหน้าจึงชี้บอกหลิวเอ้อหลิง

“เรือนนี้เหรอลูก รอเดี๋ยวนะ ป้าจะเอาขึ้นมาให้ดูจ๊ะ ราคาเรือนนี้ 60 หยวนเท่านั้น ถ้าหนูจะซื้อ ป้าลดให้ห้าหยวนดีไหมจ๊ะ” หลิวเอ้อหลิงนำนาฬิกาออกมาให้เด็กสาวลองใส่ดูก่อนและบอกส่วนลดตามที่ซูเมี่ยวจินกำหนดให้ ต้นทุนนาฬิกาเรือนนี้ความจริงเพียงแค่ 20 หยวนเท่านั้น เพราะพวกเขาซื้อมา 10 เรือน จึงทำให้ได้ราคาถูก

“ราคาถูกจริง ๆ ด้วย หนูเอาเรือนนี้ค่ะคุณป้า” เด็กสาวที่เก็บเงินมานานรีบหยิบเงินค่าขนมของเธอออกมาจ่ายให้หลิวเอ้อหลิง 55 หยวนอย่างไม่กระพริบตา

“ได้จ๊ะ ๆ ป้าใส่กล่องให้สักครู่นะจ๊ะ” หลิวเอ้อหลิงนำกล่องนาฬิกาใส่ในถุงกระดาษที่ซื้อมาไว้ใส่ของให้ลูกค้าทันที ส่วนนาฬิกาเรือนนั้นเจ้าตัวพอลองใส่แล้วก็ไม่อยากถอดออก เธอจึงนำกล่องนาฬิกาและถุงกระดาษกลับบ้านไปพร้อมรอยยิ้ม

เด็กคนอื่น ๆ ที่มีเงินเก็บอยู่ก็ขอดูนาฬิกากันใหญ่ กว่าที่เด็ก ๆ จะกลับออกจากร้านก็ใช้เวลามากกว่าหนึ่งชั่วโมงในการเลือกซื้อของ และเป็นช่วงเวลาที่พนักงานในโรงงานเลิกงานพอดี อีกทั้งพนักงานของรัฐก็เลิกงานเวลาเดียวกันด้วย พวกเขาพอเห็นว่าร้านนาฬิกาเปิดแล้ว หลายคนที่มีเงินเก็บและสนใจจะซื้อนาฬิกาดี ๆ สักเรือนก็เข้ามาดูไม่น้อย นับว่าการค้าวันนี้ดีมากสำหรับการทดลองขายวันแรก

ฉางเซียงจูที่เพื่อน ๆ ต่างกลับไปแล้วก็รีบขึ้นห้องนำกระเป๋าไปเก็บและลงมาด้านล่างเพื่อออกไปซื้ออาหารเย็นมาให้ทุกคน ซูเมี่ยวจินให้เงินเธอไปเผื่อเอาไว้หนึ่งร้อยหยวนสำหรับอาหารเย็น ฉางเซียงจูปั่นจักรยานไปตลาดที่อยู่ไม่ไกลทันที ส่วนผู้ชายในบ้านสองคนยังคงทำชั้นวางกันอย่างขะมักเขม้นต่อไป

หลิวเอ้อหลิงถึงแม้จะยังไม่สันทัดในการค้าขาย แต่ก็นับว่าทำได้ดี ซูเมี่ยวจินคอยจดราคาขายที่ลดแล้วใส่สมุดบัญชีเพื่อดูว่ากำไรในวันแรกจะได้สักเท่าไหร่ เธอไม่ได้ช่วยหลิวเอ้อหลิงค้าขาย เธออยากให้แม่หัดขายให้ชำนาญก่อน

กว่าที่หลิวเอ้อหลิงและซูเมี่ยวจินจะปิดหน้าร้าน ก็เป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้วและลูกค้าออกจากร้านไปหมด นาฬิกาในวันนี้ขายได้หลายเรือนอย่างไม่น่าเชื่อ แค่วันนี้วันเดียวที่เปิดร้าน กำไรจากการขายที่หลิวเอ้อหลิงทำได้ก็มากกว่าสองร้อยหยวน

ระหว่างทานมื้อเย็น ซูเมี่ยวจินยังชมแม่ฉางว่าพูดจาดีและขายเก่งจนได้กำไรกลับมามากถึงเพียงนี้ในเวลาที่เปิดขายเพียงไม่กี่ชั่วโมง

“ลูกชมแม่เกินไปแล้ว ถ้าไม่มีเมี่ยวจินคอยแนะนำอยู่ข้าง ๆ แม่ก็คงขายไม่ได้ดีแบบนี้หรอกนะลูก” หลิวเอ้อหลิงกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

“หลังจากนี้แม่ก็สามารถขายเองได้แล้วนะคะ ถ้าแม่ขายราคาเท่าไหร่ก็จดไว้ในสมุดบัญชีเล่มนี้ได้เลยค่ะ หนูจะสรุปกำไรให้ทุกวันหลังปิดร้านค่ะ” ซูเมี่ยวจินบอกแม่ฉาง เธออยากให้แม่ฉางดูแลบัญชีด้วยตัวเอง จะได้รู้ว่าราคาที่ลดให้ลูกค้าเหมาะสมหรือไม่

“ได้จ๊ะ แม่จะหัดลงบัญชีเอาไว้ให้นะลูก ว่าแต่นาฬิกาของเราขายได้หลายเรือนเลยนะ ลูกจะไปมณฑลอีกเมื่อไหร่กันล่ะ” หลิวเอ้อหลิงไม่อยากให้ตู้นาฬิกาว่างเปล่ามากนัก หากมีของมาวางเพิ่มก็จะดูดีไม่น้อย

“อืม… พรุ่งนี้หนูจะไปซื้อของที่มณฑลเองค่ะ พ่อกับฉางเล่ยไม่ต้องไปด้วยก็ได้ ที่นั่นมีคนยกของมาส่งที่รถ ส่วนแม่ก็เปิดร้านขายนาฬิการอหนูกลับมานะคะ หนูจะเลือกนาฬิกา เครื่องใช้ไฟฟ้าและอุปกรณ์ทำอาหารให้แม่กลับมาด้วย” ซูเมี่ยวจินตัดสินใจจะเข้ามณฑลคนเดียวเพื่อซื้อของ หากว่าไปกันทั้งหมดคงไม่ดีนัก