เข้าสู่ระบบแชร์
การตัดสินใจของซือซิง(1)
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-04-10 20:30:05“มู่หาน คุณรีบพาพ่อสามีไปโรงพยาบาลเถอะค่ะ ถ้าอาการท่านเป็นหนักมากกว่านี้จะยิ่งแย่เอาได้” ซูเหยาบอกกับสามีในนามด้วยความร้อนใจ
“ตะ..แต่เราไม่มีเงินเลยครับ” มู่อันก้มหน้าพูดออกมาด้วยความละอายใจ ซือซิงที่เห็นท่าทางสามีแบบนี้ก็กุมมือของเขาเพื่อเป็นการปลอบโยน
“คุณเอาเงินนี่ไป รีบพาท่านไปรักษา” ซูเหยาพูดขึ้นพร้อมกับยื่นถุงเงินของเธอให้กับมู่หาน
“มันไม่มากเกินไปเหรอ” มู่หานเมื่อเปิดปากถุงเงินดู เขาถึงกับตกใจรีบถามละล่ำละลักกับซูเหยา
“เอาไปเถอะ คุณจ้างเกวียนในหมู่บ้านไปได้เลย อะไรที่ควรจ่ายก็ต้องจ่ายอย่าได้คิดมาก เงินทองสำคัญก็จริง แต่ชีวิตคนสำคัญกว่าจำไว้” ซูเหยาพูดย้ำกับมู่หานออกมา เพราะเธอกลัวว่าเขาจะประหยัดไม่เข้าเรื่อง
“น้องสามีไปด้วยก็แล้วกัน ส่วนน้องสะใภ้เข้าไปในครัวกับพี่เถอะ ไปกินข้าวไม่ต้องห่วงเขาทั้งสามหรอก” ซูเหยาพูดกับน้องสะใภ้ที่เอาแต่ก้มหน้ามองมือตัวเองอย่างลังเล
“ไปค่ะคุณอา อาหารที่คุณยายและน้าเหยาทำอร่อยมากๆ” เจ้าตัวน้อยพูดขึ้นพร้อมจับมืออาสะใภ้เล็กของตน
“คุณรอผมกลับมาอยู่ที่นี่นะ อย่ากลับบ้านไปก่อนเด็ดขาด” มู่อันที่เป็นห่วงภรรยาพูดออกมาอย่างกังวล
“น้องสามีไปเถอะ เรื่องของน้องสะใภ้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพี่จัดการเอง” ซูเหยาพูดออกมาเมื่อเธอเห็นความเป็นห่วงที่ มู่อันมีให้ภรรยาของเขา
“ฉันจะรอคุณอยู่ที่นี่ค่ะ” ซือซิงพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
หลังจากที่มู่หานกับมู่อันพามู่จางไปหาหมอแล้ว ซือซิงก็ได้เดินตามซูเหยา โดยมีมือเล็กของหลานชายและหลานสาวจับจูงให้เดินเข้ามาในห้องกินข้าวชั่วคราว
“นั่งลงเถอะ นั่งข้างเสี่ยวผิงก็ได้” ซูเหยาบอกกับน้องสะใภ้ที่ดูท่าทางเกร็งๆ อยู่ไม่น้อย
“ทำตัวตามสบายนะ” หว่านชิงที่เห็นอาการของซือซิงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง
“กินข้าวกันเถอะค่ะ” ซูเหยาพูดขึ้นเมื่อเธอวางกับข้าวจานสุดท้ายลงบนโต๊ะแล้ว
ตอนนี้ซือซิงรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก ที่เห็นอาหารของคนในครอบครัวนี้ เพราะมันช่างหรูหราเกินที่เธอคิดเอาไว้มากมาย
‘ไหนพี่สะใภ้ใหญ่บอกว่าครอบครัวนี้ตกอับไม่ใช่เหรอ คนที่กินอาหารที่มีจานเนื้อได้ถึงสองจาน ไหนจะไข่นึ่งอีกหนึ่งถ้วย ซุปปลาสีขาวที่ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนนี่อีก จะเรียกว่าคนตกอับได้ยังไง’ ซือซิงคิดอยู่ในใจ อาการนิ่งของเธอ ก็ได้ทำให้คนที่นั่งอยู่ทุกคนมองมาที่เธอเป็นตาเดียว
“อาสะใภ้คะ กินข้าวค่ะ” เสี่ยวผิงตัวน้อยผู้หิวโหย เรียกอาสะใภ้ที่นั่งนิ่งอยู่เสียงดัง
“อะขอโทษค่ะ” ซือซิงที่รู้สึกตัวได้กล่าวขอโทษออกมาอย่างรู้สึกผิด
“ขอโทษทำไมกัน น้องสะใภ้ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย กินข้าวกันเถอะ” ซูเหยาพูดพร้อมกับยิ้มออกมา
“เสี่ยวเฟย เสี่ยวผิงตักเนื้อให้อาสะใภ้เล็กด้วยค่ะ” ซูเหยาบอกกับเด็กน้อยทั้งสอง เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าน้องสะใภ้ผู้นี้กินแต่ข้าวเป็นส่วนใหญ่
“พอแล้วจ้ะ อาจะกินไม่หมดเอาได้” ซือซิงบอกกับเด็กน้อยที่สลับกันตักอาหารจานนู้นบ้างจานนี้บ้างมาให้เธอไม่หยุด
“กินเข้าไปเถอะ เธอผอมจะแย่แล้ว” ซูเหยาพูดออกมาเมื่อเห็นท่าทางเกรงใจของซือซิง
ที่โรงพยาบาลประจำอำเภอซานซี ตอนนี้มู่หานและมู่อันกำลังรอผลการตรวจของมู่จางอย่างใจจดใจจ่อ พวกเขาค่อนข้างมีความเป็นกังวลเป็นอย่างมาก
และผลการตรวจก็ออกมา พ่อของเขามีภาวะปอดอักเสบ โชคดีที่มาหาหมอทันเวลา หากช้าไปกว่านี้ก็อาจจะเป็นอันตรายถึงชีวิตได้
หมอจึงได้ให้มู่จางนอนพักรักษาตัวอยู่โรงพยาบาล เพื่อรอดูอาการและให้ยา เมื่อทั้งสองได้ยินสิ่งที่หมอบอกพวกเขาก็รู้สึกตัวชาวาบด้วยความกลัว
“พี่รอง ขอบคุณมากนะครับ ที่พี่ยอมเสียเงินรักษาพ่อ” มู่อันกล่าวขอบคุณมู่หานทั้งน้ำตา เพราะตอนนี้มู่หานจ่ายเงินไปมากกว่าห้าสิบหยวนแล้ว
“คนที่นายควรขอบใจต้องเป็นซูเหยาต่างหาก เงินพวกนี้หล่อนเป็นคนคิดวิธีหามาทั้งนั้น” มู่หานยกความดีความชอบไปให้ภรรยา
ฮัดชิ้ว ซูเหยาที่อยู่ในครัวจามออกมาเสียงดัง ‘ใครนินทาเธอกันอย่าให้แม่รู้นะ’ ซูเหยากล่าวคาดโทษในใจ
“ภรรยาผมกลับมาแล้วครับ” มู่หานบอกซูเหยาที่อยู่ในครัวเสียงหวาน
ซูเหยาแทบไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง จนถึงกับต้องแคะหูของตนเลยทีเดียวว่าเธอได้ยินอะไรผิดไป ‘ไหนพระเอกผู้เงียบขรึม นี่มันไม่ใช่แล้ว หรือคนนี้จะเป็นตัวปลอม’ ซูเหยาคิดอย่างวุ่นวาย
“ภรรยาคุณเป็นอะไรไป ผมบอกว่าผมกลับมาแล้ว ไม่เห็นคุณถามอะไรผมสักคำ” มู่หานพูดขึ้นอย่างน้อยใจ
‘เฮ้ย! นี่มันอะไรกันมีน้อยใจด้วย ตัวปลอมแน่ๆ’ ซูเหยามโนไปไกล
“คุณใช่มู่หานตัวจริงหรือเปล่า” ซูเหยาถามผู้ชายที่กำลังยืนคอตกออกมาอย่างระแวง
“คุณถามอะไรแปลกๆ ใครจะมาปลอมเป็นผมจนเหมือนซะขนาดนี้” มู่หานพูดออกมาอย่างประชดประชัน เมียเขานี่ก็ช่างคิดเสียจริง
บทล่าสุด
ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย ตอนพิเศษที่หก สามหนุ่มหล่อแห่งเมืองหลวงผู้แตกต่าง
หนุ่มน้อยคนเล็กของครอบครัวเทียนที่ตอนนี้ได้ก้าวเท้าเข้าสู่การเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยปีหนึ่ง คณะบริหารธุรกิจตามที่ตัวเองต้องการ เช่นเดียวกับชายหนุ่มผู้เป็นลูกชายคนโตของซูหลงที่ต้องการจะเป็นพ่อครัวอันดับหนึ่งตามรอยเท้าของคนเป็นพ่ออีกหนึ่งก็คือบุตรชายคนโตของครอบครัวเจียงสามที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่สมาชิกครอบครัวนี้ก็มีเพียงเจียงเจ๋อที่มีครอบครัว ซึ่งตอนนี้เจียงฮวนได้มีน้องสาวน้องชายมาเพิ่มอีกอย่างละหนึ่งทั้งสามคนมีบุคลิกแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงแต่ก็ยังคงสนิทกัน เนื่องจากทั้งสามมีอายุไล่เลี่ยกันเกิดก่อนหลังห่างกันไม่มากทำให้ได้อยู่ปีเดียวกันเทียนหยุนนั้นเป็นเหมืนเมฆตามชื่อล่องลอยอย่างอิสระ แต่ในเรื่องความรับผิดชอบเขามีเต็มร้อยเนื่องจากได้รับการฝึกฝนมาจากผู้เป็นแม่และพ่อในการทำงานซูตงที่แม้จะมีบุคลิกหนาวเหน็บตามชื่อแต่เมื่อไหร่ที่ได้ทำอาหารหรือขนมชายหนุ่มผมยาวผู้นี้จะมีความอ่อนโยนดุจสายน้ำคนสุดท้ายเจียงฮวนชายหนุ่มผู้มีความนิ่งมาตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเขาก็มักจะทำตัวนิ่งอยู่เสมอต้นเสมอปลาย แต่เมื่อไหร่ก็ตามที
ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย ตอนพิเศษที่ห้า สองพี่น้องผู้โดดเดี่ยว2
ชายหนุ่มที่โดนหญิงสาวคนนี้กอดขาของตนเขาก็ตกใจ แต่เมื่อเห็นอาการอันสั่นเทาของหญิงสาวฮุ่ยหมิ่นก็รู้สึกเห็นใจผู้หญิงคนนี้ไม่น้อย ทำให้เขาก้มตัวลงไปจับไหล่บางของหญิงสาวด้วยมือทั้งสองข้าง“สหายตอนนี้คุณปลอดภัยแล้ว” เสียงอันอ่อนโยนของชายหนุ่มปลอบหญิงสาวที่ยังไม่ยอมลืมตาด้วยความเห็นใจเมื่อหญิงสาวผมสั้นได้ยินเสียงอันทุ้มนุ่มที่อยู่เหนือศีรษะของตนหญิงสาวก็ตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ พร้อมกับลืมตามองสิ่งที่ตัวเองกอดอยู่ก็เห็นเป็นกางเกงสีเขียวของทหารฉินเซียวซานเมื่อเห็นแบบนี้หล่อนจึงได้ผละตัวออกทันทีก่อนที่ตัวเองเกือบจะนั่งลงไปกับพื้นหิมะโชคดีที่ว่าชายหนุ่มจับไหล่ของเธอเอาไว้ ทำให้หล่อนไม่นั่งจ้ำเบ้าลงไปบนพื้นอันเย็นเฉียบ“สหายระวัง” ฮุ่ยหมิ่นกล่าวออกมาเสียงดังด้วยความตกใจที่หญิงคนนี้อยู่ ๆ ก็ผละออกจากเขากะทันหันหญิงสาวผมสั้นเมื่อได้ยินเสียงของคนพูดหล่อนจึงได้แหงนหน้าของตนมองขึ้นไปด้านบน ทำให้ดวงตากลมโตของเธอสบกับดวงตาเรียวคมดุของคนเบื้องหน้าที่กำลังมองเธออยู่เช่นกันในช่วงเวลาที่คนทั้งสองกำลังสบตากั
ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย ตอนพิเศษที่ห้า สองพี่น้องผู้โดดเดี่ยว1
หิมะตกหนักท่ามกลางฤดูหนาวอันโหดร้ายของปีที่ภัยพิบัติได้มาเยือนในเขตภาคเหนือของประเทศทำให้ทหารต้องเข้าไปช่วยเหลือประชาชนในพื้นที่อันห่างไกลการเดินทางไปช่วยเหลือประชาชนในครั้งนี้มู่ซือกับฮุ่ยหมิ่นที่ได้เลื่อนตำแหน่งไปด้วยกันเป็นทีมแรก ท่ามกลางหิมะกองสูงพวกเขาจะต้องเดินฝ่าเพื่อไปยังหมู่บ้านเบื้องหน้าที่มีคนติดต่อมาว่าได้ถูกหิมะถล่มหลังคา ทำให้ประชาชนได้รับบาดเจ็บกันเป็นจำนวนมากและยังมีอีกหลายชีวิตที่ติดอยู่ภายใต้ซากหลังคาที่ถล่มทำให้หน่วยงานของพวกเขาจำเป็นต้องให้การช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน แต่การเดินทางฝ่าหิมะไม่ใช่เรื่องง่ายในระหว่างที่ทหารในกลุ่มของสองพี่น้องกำลังเดินทางพวกเขาก็ได้ยินเสียงของสุนัขป่าเห่ากรรโชกเสียงดังเหมือนข่มขู่อะไรบางอย่างด้านหน้าห่างจากพวกเขาไม่มากนัก ทำให้คนในกลุ่มพากันเร่งฝีเท้าของพวกตนให้เร็วขึ้น ท่ามกลางฝูงหมาป่าหกตัวที่ล้อมหญิงสาวสองคน หนึ่งในนั้นเป็นคนที่สองพี่น้องย่อมจะต้องรู้จักเป็นอย่างดี“เจินเจินพวกเราจะทำยังไงกันดีจะไปตามคนมาช่วยดันจะมากลายเป็นอาหารหมาป่าเข้าเสียได้” เสียงหญิงสาวผมสั้นท่าทางทะมัดทะแมงกล่าวกับเพื
ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย ตอนพิเศษที่สี่ กลิ่นคาวเลือดก่อเกิดรัก 2
ภายนอกถ้ำที่โจรทั้งหกนั่งรอบกองไฟที่พวกมันก่อ บัดนี้ได้มีทหารกลุ่มหนึ่งกำลังโอบล้อมพวกมันตามที่เทียนเฉินได้คาดการณ์เอาไว้“ผู้กองหานพวกเราจะรอถึงเมื่อไหร่ครับ” มู่ซือถามกับครูฝึกของตนด้วยความร้อนใจ เนื่องจากเป็นห่วงน้องชายที่อาสาเป็นตัวประกัน“เกือบได้เวลาแล้วนายก็ใจเย็นลงสักหน่อยเถอะ นายต้องเชื่อใจเทียนเฉินสิ” คนที่เป็นทั้งครูฝึกและกำลังจะเป็นน้องเขยของคนตรงหน้ากล่าว“ผมทราบครับแต่นั่นน้องชายผมนะครับ หากผมใจร้อนป่านนี้ผมบุกเข้าไปแล้ว” คนเป็นว่าที่พี่เมียแย้งพวกเขาซุ่มดูพวกมันมาจะครึ่งคืนแล้วไม่เห็นวี่แววว่าโจรร้ายพวกนี้จะหลับสักที หานจ้านจึงได้นึกถึงสมุนไพรที่มีฤทธิ์ทำให้คนสลบออกมา“มู่ซือนายเอาเจ้านี่ไปเผาให้ควันไปทางพวกมันนะรับรองพวกมันหลับแน่ ไม่หลับก็อาจจะสะลึมสะลือใช้ระวังหน่อยก็แล้วกันผลงานน้องสาวนายเลยนะ” คนเป็นหัวหน้ากลุ่มกล่าวออกมาด้วยความรู้สึกภาคภูมิใจมู่ซือแม้อยากจะพูดอะไรแต่เวลานี้ยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมดังนั้นเขาจึงได้นำสหายร่วมรบไปกับตนอีกสองคนเพื่อไปทำตามคำสั่ง
ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย ตอนพิเศษที่สี่ กลิ่นคาวเลือดก่อเกิดรัก 1
ยามเย็นย่ำท่ามกลางป่าใหญ่ที่ปราศจากเสียงร้องของสัตว์ เทียนเฉินผู้ที่ได้ปลอมตัวเป็นหนึ่งในตัวประกันที่ถูกผู้ร้ายค้าอาวุธเถื่อนจับตัวมาพร้อมกับกลุ่มคนอีกสี่คนหนึ่งในนั้นมีหญิงสาวใบหน้ากลมดวงตาเรียวเล็กอยู่ในกลุ่มนี้ด้วย เทียนเฉินคิดว่าเด็กคนนี้บางทีน่าจะเป็นเด็กวัยมัธยมที่ถูกเจ้าชั่วพวกนี้จับมา“ลูกพี่อีกนานไหมกว่านายใหญ่จะมา” เสียงของหนึ่งในพ่อค้าอาวุธดังขึ้นขัดความคิดของเจ้าหน้าที่หนุ่มที่ตอนนี้แต่งตัวเหมือนคนทำงานในหน่วยงานวิจัยขององค์กรบางอย่างที่คนร้ายพวกนี้ต้องการตัว“นายก็รอหน่อยเถอะอีกไม่นานเจ้านายก็น่าจะมาแล้ว ว่าแต่ทำไมตัวประกันของเราถึงมีเด็กมาด้วยวะ” ชายหน้าบากที่ถูกเรียกว่าลูกพี่ถามกับลูกน้องที่มีอาวุธปืนอยู่ในมือหลังจากที่มองไปยังหญิงสาวร่างเล็กใบหน้ากลม“ก็ฉันเห็นว่าหล่อนอยู่กับเจ้าหน้าที่พวกนี้ก็เลยจับมาทั้งหมด แต่พี่ว่าหล่อนยังเป็นนักเรียนอยู่เหรอ หรือว่าจะปล่อยหล่อนไปเด็กขนาดนี้คงจะบอกตำรวจหรือทหารอะไรได้ไม่มากหรอก” คนพูดเป็นชายที่มีลูกสาวอยู่ในวัยมัธยมถามความเห็นกับลูกพี่ใหญ่“แกจะบ้าเหรอห
ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย ตอนพิเศษที่สาม แม่คุณจะรับฉันได้จริง ๆ เหรอ 2
มิเชลรู้สึกว่าเรื่องนี้น่าจะเป็นความฝันที่ไม่ใช่ความจริงหากเป็นความฝันหญิงสาวก็ไม่คิดอยากจะลืมตาตื่นชายหนุ่มที่ฉุดหญิงสาววิ่งมาไกลแล้วจึงได้รู้สึกเบาใจว่าไม่น่าจะมีคนตามพวกเขามาทัน เขาจึงได้ปล่อยข้อมือของหญิงสาวคนนี้ลง“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” หลังจากที่เขาปล่อยมือของตนแล้วชายหนุ่มก็มองหน้าหญิงสาวที่ตอนนี้แม้จะยังสวมแว่นตาอยู่แต่ด้วยการที่พวกเขาวิ่งกันมาไกลก็ยังพอเห็นใบหน้าอันแดงเรื่อจากแสงไฟทำให้ใบหน้านั้นดูน่ารักเทียนเฟยรู้สึกตกใจความคิดของตัวเองอยู่ไม่น้อยนี่เขาชมคนอื่นนอกจากน้องสาวของตน ทางด้านหญิงสาวที่กำลังรู้สึกเขินอายได้มองเห็นอาการเลิ่กลั่กของชายหนุ่มมาดนิ่งหล่อนก็หลุดยิ้มออกมาก่อนที่จะตอบชายที่อยู่ในความทรงจำออกไป“ฉันไม่เป็นไรค่ะแค่รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย” หญิงสาวรู้สึกเหนื่อยหอบตามที่ตนพูดไปจริง ๆ“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วครับ คุณพักอยู่ที่ไหนให้ผมไปส่งเถอะผู้หญิงเดินคนเดียวยามค่ำคืนน่าเป็นห่วง” เทียนเฟยกล่าวตามที่ตัวเองรู้สึก“คือฉันพักอยู่ที่...มันจะสะดวกสำหรับพี่หรือเปล่าคะ” หล่อนแทนตัว
