4.ชุดโป๊ไปนะครับเจ้านาย (2)

ครู่ใหญ่ผ่านไป ภายในรถมีเพียงความเงียบ กระทั่งมาถึงถนนเส้นที่บริษัทลูกค้าตั้งอยู่แต่นภณต์ก็หักเลี้ยวเข้าไปจอดร้านริมถนนซึ่งมีพื้นที่จอดรถค่อนข้างแคบ

“ก๋วยเตี๋ยวต้มยำสูตรโบราณร้านนี้ดังมากเลยนะครับ อร่อย ราคาดีไม่แพง ร้านอาจจะเล็กไปหน่อยเพราะขายมาหลายรุ่นแล้ว ว่าแต่เจ้านายสะดวกไหมครับ หรือไม่ถูกใจผมพาไปร้านในห้างใกล้ๆ นี่ก็ได้”

“ฉันยังไงก็ได้ เลี้ยวเข้ามาแล้วยังจะถามอีก”

เธอบ่นให้ได้ยิน หากชายหนุ่มก็เพียงยักไหล่

“ถ้าโอเคงั้นก็เชิญครับ”

กันยกรไม่เรื่องมากในการกิน ร้านริมทางทั่วไปเธอก็นั่งมาบ่อยแล้วสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ตอนไปเรียนต่างประเทศเธอต้องใช้เงินอย่างประหยัดกินง่ายกว่าอยู่เมืองไทยมาก

ภายในร้านเป็นพัดลม ชายหนุ่มถอดเสื้อสูทไว้ในรถ ทว่า หญิงสาวเพิ่งมาถอดในตอนที่กินก๋วยเตี๋ยวไปได้ไม่นานก็เริ่มเหงื่อซึม เธอซับเหงื่อตลอดเวลาจนทิชชูกองโต แต่ก๋วยเตี๋ยวอร่อยถูกปากมากจึงเป็นที่พอใจของกันยกรมากกว่าจะบ่น นภณต์เป็นคนจ่ายเงินโดยเธอเองก็ไม่เรื่องมากดึงดันจ่ายเอง

กลับมาขึ้นรถอีกครั้ง ชายหนุ่มก็ขอแวะซื้อกาแฟและเผื่อเธอด้วย กันยกรมองลาเต้ที่อีกฝ่ายยื่นมาให้ด้วยสายตาแปลกใจ

“ลาเต้ครับ”

“คุณไม่ได้ถามฉัน”

นภณต์เพียงยิ้มบางแล้วขยับแก้วมาใกล้เธอกว่าเดิม มือบางจึงยื่นไปรับแล้วจิบเล็กน้อย ไม่ได้ถามเขาต่อ ว่ารู้ได้ยังไงว่าเธอดื่ม ลาเต้ เพราะของเขาเองยังซื้อเป็นอเมริกาโน

ไม่นานนักสองหนุ่มสาวก็มาถึงบริษัทลูกค้าซึ่งเป็นสำนักงานตึกเดี่ยวที่ดูมีดีไซน์เก๋แปลกตา ตั้งในพื้นที่ที่มีมูลค่าที่ดินสูงมากในเมืองหลวงเช่นนี้ กันยกรคิดว่าเจ้าของบริษัทน่าจะเป็นรุ่นพี่หรือเพื่อนของภพดนัย

“เดี๋ยวครับเจ้านาย”

ลงจากรถแล้วกำลังจะเดินต่ออยู่ๆ นภณต์ก็เอ่ยขึ้นแล้วกลับไปยังรถ หญิงสาวหันมองก็เห็นเขาเปิดประตูหลังหยิบสูทของเธอ กันยกรลืมสูทไปเลยเพราะชายหนุ่มถือให้เธอตอนออกจากร้านก๋วยเตี๋ยวแล้วเอาไปวางที่เบาะหลัง ทว่าพอจะยื่นมือไปรับเขากลับเป็นฝ่ายคลุมให้เธอ ลมหายใจกันยกรสะดุดไปชั่วอึดใจกับการกระทำของอีกฝ่าย เธอขยับแขนเพื่อใส่เสื้อให้เรียบร้อยแล้วชายหนุ่มก็ช่วยถือกระเป๋าให้ ทว่าเมื่อจะเอากระเป๋าคืนกลับมานภณต์กลับไม่ปล่อยโดยง่าย หญิงสาวเงยหน้ามองก็เห็นสายตาคมเข้มกวาดมองตนราวสำรวจ คิ้วเข้มขมวดทั้งยังเอ่ยราวไม่ชอบใจนัก

“ผมคิดว่า...ชุดโป๊ไปนะครับเจ้านาย ถ้าจะเข้าไปพบลูกค้า”

เสื้อสายเดี่ยวสีดำกับกางเกงขายาวสีน้ำตาลดูเข้ากันดี สวมสูทสีเดียวกันทับแล้วดูไม่น่าเกลียดแต่อย่างใด แม้จะไม่พอใจที่เขาตำหนิชุดของเธอ แต่ที่ทำให้เคืองมากกว่าคือสายตาอีกฝ่ายต่างหาก มองจนทั่วตัวอย่างนี้ทำเอาเธอร้อนวูบวาบขึ้นมา มือบางคว้ากระเป๋าตนแล้วหันหน้าหนี ทว่าเขากลับคว้าไหล่ให้หันกลับไป

“เอ๊ะ...”

เสียงน้ำที่ขุ่นจัดหยุดลงเมื่อมือหนาเลื่อนมาติดกระดุมด้านหน้าสูทของเธอ แม้ในใจบอกให้ถอยหลบทว่ากันยกรกลับยืนนิ่ง สบตาชายหนุ่มอีกครั้งก็เห็นเขาพยักหน้าพอใจ

“แบบนี้ค่อยเรียบร้อยหน่อย”

ริมฝีปากอิ่มกำลังจะเผยอขึ้นบ่นเขาที่มายุ่มย่ามกับเสื้อผ้าของตน ทว่าเสียงเรียกของทีมงานก็ดังขึ้นมาก่อน

“ผู้จัดการ พี่เมฆ เชิญทางนี้ครับ”

“ไปเถอะครับ ยังไงคืนนี้ก็เป็นคืนวันศุกร์ ผมอยากเลี้ยงขอบคุณทีมงาน”

ลูกค้าซึ่งเป็นเพื่อนร่วมรุ่นมหาวิทยาลัยเดียวกันกับภพดนัยพอใจระบบภายในของบริษัทซึ่งทางทีมออกแบบให้มาก และใช้เวลาเพียงสามอาทิตย์ก็ปิดจ๊อบได้อย่างสวยงาม อีกฝ่ายก็เลยต้องการเลี้ยงขอบคุณ ซึ่งกันยกรนั้นปฏิเสธอย่างเกรงใจลูกค้าจึงคะยั้นคะยอซ้ำอีก

“ยังไงผมก็สัญญาว่าจะเลี้ยงเหล้าไอ้โดมหลังจบงานอยู่แล้ว ถือโอกาสเลี้ยงทีมงานทุกคนไปด้วยเลย เชิญทุกคนนะครับ”

“ใช่ งานนี้ปิดจ๊อบลงได้เพราะทุกคน ไม่ใช่เพราะผมคนเดียว ถ้าจะเลี้ยงก็ควรเลี้ยงทุกคน ไม่ใช่ผม ผมเองก็อยากขอบคุณทุกคนเหมือนกัน ไปด้วยกันทั้งหมดนี่แหละ”

เมื่อรองประธานบริษัทพูดมีหรือที่พนักงานจะกล้าปฏิเสธ กันยกรแอบถอนหายใจ ถ้าเธอไม่ไปด้วยก็คงทำให้ลูกค้ากับพนักงานรู้สึกไม่ดีนัก หญิงสาวจึงตอบรับอย่างจำใจ

กันยกรเลือกนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับภพดนัย ซึ่งลูกค้านั่งหัวโต๊ะแล้วก็เป็นนภณต์ที่มานั่งข้างเธอเพราะพนักงานคนอื่นเว้นที่ไว้ราวไม่กล้านั่งใกล้ หญิงสาวจิบเครื่องดื่มทีละนิดเพื่อไม่ให้เสียบรรยากาศ คนอื่นๆ จะได้สนุกสนานกันโดยไม่เกร็งเพราะเธอ และสังเกตเห็นว่า ภพดนัยต้องรับโทรศัพท์และตอบข้อความบ่อยครั้งเดาได้ไม่ยากว่าคงเป็นเกวลิน ในเมื่อทีมงานหลายคนถ่ายภาพจะโพสต์ขอบคุณลูกค้ารวมถึงท่านรองด้วย น้องสาวของเธอคงได้เห็นอยู่บ้างผ่านโซเชียลที่มีคนแท็กสามี

กันยกรกลับบ้านอาทิตย์ละหนึ่งวันคือวันเสาร์ ไปทานข้าวเย็นแล้วก็กลับมานอนคอนโดเช่นเคย เจอหน้าเมื่อไรเกวลินก็มองอย่างจับผิดทุกครั้ง หญิงสาวแทบไม่อยากกลับ แต่เพราะไม่อยากทำให้บิดาขุ่นใจจึงลดการปะทะโดยไปทานข้าวเย็นอาทิตย์ละครั้ง รู้ดีว่าแม่เลี้ยงก็ไม่ได้อยากให้ตนไปเหยียบที่บ้านด้วยซ้ำ

อยู่ๆ ก็มีสายเข้ามาที่โทรศัพท์มือถือของเธอ เพราะห้องที่มาดื่มนั้นเป็นห้องวีไอพี เสียงเพลงไม่ดังจนเกินไป และรู้สึกได้ถึงความสั่นจากกระเป๋าที่วางบนตักกันยกรจึงหยิบมาดูแล้วเห็นว่าเป็นเบอร์ของ เกวลิน ชั่งใจว่าจะรับดีหรือไม่เล็กน้อย หากสุดท้ายก็เลือกที่จะรับเพราะถือว่าตนบริสุทธิ์ใจ หญิงสาวขอตัวออกมาด้านนอกแล้วเดินไปยังจุดที่ไม่ค่อยมีเสียงเพลงรบกวน ซึ่งใกล้บริเวณที่จัดไว้ให้สูบบุหรี่ เธอไม่ได้ออกไปเพราะไม่ค่อยชอบกลิ่น

“ว่าไง”

‘เมื่อไรคุณโดมจะกลับคะ’

“เขาบอกเธอว่าเมื่อไรก็เมื่อนั้นแหละ ฉันจะไปรู้ได้ยังไง”

‘แล้วพี่กันย์จะกลับเมื่อไร’

“คงอีกไม่นาน”

‘พี่กันย์รอให้คุณโดมกลับก่อนนะ ถ้าพี่กันย์กลับก่อนก็ไม่เห็นน่ะสิ ว่ามีผู้หญิงคนอื่นเข้ามาเกาะแกะเขาหรือเปล่า’

“นี่ยายเก๋ หวงนักก็ตามมารอเขาที่นี่สิ ฉันง่วงฉันก็จะกลับ ไม่รอเฝ้าสามีให้เธอหรอก”

‘ก็คุณโดมไม่ยอมบอกว่าที่ไหน แล้วลูกค้าก็เป็นเพื่อนเขาด้วย เก๋ให้รีบกลับก็บอกว่าน่าเกลียด กลับก่อนดูไม่ดี’

“...แถวคอนโดเก่า หาเจอไม่ยาก แต่จะออกมาจริงเหรอ”

เธอบอกชื่อไปเพราะคิดว่าไม่ใช่เรื่องที่ต้องปิดบัง

‘ขอดูก่อนค่ะ ถ้าดึกเกินไปคุณโดมยังกลับก็คงไป’

“ดึกมากก็ให้คนขับรถมารับสามีเธอดีกว่า ไม่ต้องออกมาเองหรอก”

หญิงสาวแนะนำอย่างหวังดีอีกฝ่ายก็ตอบรับเสียงแข็ง ขณะเดียวกันเจ้าของร่างสูงกำยำก็เดินผ่านมา ทั้งคู่สบตากันแวบหนึ่งก่อนชายหนุ่มจะออกไปตรงที่สูบบุหรี่ กันยกรไม่ได้มองตาม เธอวางสายแล้วตั้งใจจะกลับเข้าไปที่ห้อง เดินยังไม่ถึงโซนวีไอพีก็เห็นภพดนัยกำลังเดินมาทางนี้

“เห็นผู้หญิงสูงประมาณร้อยหกสิบห้า ใส่ชุดสูทกับกางเกงขายาวสีครีมไหมครับ”

เขาถามกับผู้หญิงที่ออกมาจากห้องน้ำอีกฝ่ายก็ส่ายหน้า ทำให้ชายหนุ่มเหลือบมามองทางด้านนี้ กันยกรรีบหลบเข้าไปทางเดิม

ภพดนัยตามหาเธออยู่อย่างนั้นหรือ

หญิงสาวไม่อยากคุยกับชายหนุ่มตามลำพัง หรือแม้เห็นว่าเธอออกมานานแล้วคิดจะมาดูด้วยความหวังดีกันยกรก็ไม่ชอบ เธอโตแล้ว ดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องให้เขามาตามคอยเช็กว่าเธอไปไหนทำอะไร เพราะไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว

“คุณกันย์”

เสียงเรียกดังมาใกล้กันยกรจำต้องเดินกลับไปใกล้ประตูที่จะออกไปสูบบุหรี่อย่างหงุดหงิด กำลังคิดว่าจะออกไปดีหรือไม่ประตูก็เปิด นภณต์ก้าวเข้ามาและมองเธอพร้อมคิ้วเข้มขยับสูง ปลายหางตากันยกรเห็นว่าภพดนัยเดินเลี้ยวมาแล้วหญิงสาวรีบดันคนตรงหน้าหลังชิดกำแพง ยืดกายขึ้นพร้อมแขนเรียวยกคล้องลำคอหน้า ใบหน้าแหงนเงยขึ้นสูง แนบริมฝีปากตนกับปากได้รูป

กลิ่นบุหรี่จากลมหายใจอีกฝ่ายทำให้เธอขัดใจเล็กน้อย ทว่าหญิงสาวก็ขยับกลีบปากอิ่มบดเบียดกับปากแกร่ง นภณต์นิ่งงันเพียงชั่วอึดใจเขาก็โต้กลับ ลิ้นอุ่นสอดแทรกเข้ามาฉับพลันในยามที่เธอเผยอปาก แขนกำยำกอดรัดตัวเธอให้แนบกับกายแกร่งมากขึ้นพร้อมลิ้นพัวพันรุกเร้าอย่างเร่าร้อน

กันยกรตัวอ่อนยวบ หายใจหายคอไม่ทัน หูอื้อมึนเบลอจนแทบลืมไปแล้วว่าตนจูบนภณต์เพื่อต้องการไล่ภพดนัยทางอ้อม กระทั่งอีกฝ่ายถอนริมฝีปากแล้วกระซิบชิดปากตนนั่นแหละเธอจึงรู้สึกตัวลืมตาโพลง

“คิดถึงกันก็บอกตรงๆ ก็ได้นะครับ บอกแล้วว่าผมยินดีบริการเจ้านายเสมอ”

=====

กันย์รุกก่อนซะแล้ว 5555 ^^"