บทที่ 22

ลุงวัยกลางคนหยิบไม้เสียบขึ้นมาจิ้มเครื่องใน หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็เอามันเข้าปาก ทุกคนมองเขา

“นี่...นี่...” ลุงตะลึงแล้วจิ้มอีกชิ้นเข้าปาก กินเสร็จแล้วก็ยังคิดจะจิ้มอีกชิ้น โจวเฉิงหย่ายื่นมือออกมาขวางชามเนื้อไว้ มองลุงอย่างไร้เดียงสา

“ท่านลุง ท่านกินไปสองชิ้นแล้ว ถ้ากินอีกต้องซื้อ…”

คำพูดแบบเด็ก ๆ ของโจวเฉิงหย่าทำให้ทุกคนรอบตัวหัวเราะ ลุงคนนั้นเผยรอยยิ้มขัดเขิน

“หลี่ต้า เจ้าคลั่งไคล้การกินเกินไปแล้ว คิดอยากกินแล้วชักดาบใช่หรือไม่...”

ทุกคนหัวเราะ แต่ลุงก็ไม่ได้ถือสา และบอกพวกเขาตรง ๆ “เอาแบบนี้มาให้ข้าอย่างละหนึ่งช้อน”

“ได้เลย~” จี้เสี่ยวชุ่ยตอบอย่างสดใส และตักให้เขาสามช้อนใหญ่ ท่านลุงก็รู้ว่าต้องทำอย่างไร จึงหยิบเงินออกมาส่งให้พวกเขา หยิบกระบอกไม้ไผ่ขึ้นมาพลางเดินไปด้านข้าง และเริ่มกินมันเต็มคำ ผู้คนที่เห็นมันก็ยิ่งรู้สึกหิวโหยมากขึ้น

“มันอร่อยขนาดนั้นเลยหรือ ข้าก็ขอชิมหน่อยสิ...”

"ข้าก็ด้วย…"

แล้วก็เป็นเช่นนี้ ทุกคนต่างลองชิมเนื้อตุ๋น พอเอาเข้าปากเพียงคำเดียว พวกเขาถูกสยบด้วยรสเลิศเหล่านี้ ดวงตาทุกคนสว่างวาบขึ้นและเริ่มโต้เถียงกัน ขออันนั้นหนึ่งช้อนอันนี้หนึ่งช้อน...

ผู