ตอนที่6 เรื่องผิดพลาดที่ไม่น่าให้อภัย

ดั่งร้ายรักมาเฟียร้าย

ตอนที่6

เรื่องผิดพลาดที่ไม่น่าให้อภัย

ฮ่องกง

คฤหาสน์ตระกูลเหยา

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าหนักทั้งสองข้างของมาเฟียหนุ่มที่ก้าวเท้าเดินเข้ามาภายในคฤหาสน์ของตระกูลหลังจากจัดการเรื่องทุกอย่างเสร็จคาร์ลก็บินกลับมาที่ฮ่องกงทันทีภายในเมื่อคืนทันที เท้าหนาก้าวเดินมุ่งตรงไปยังห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์ที่ตอนนี้กำลังมีคนนั่งรออยู่

"คาร์ลกลับมาแล้วเหรอลูก?"วีด้าฉีกยิ้มกว้างขึ้นเมื่อเห็นลูกชายกลับมาแล้ว

"ครับ"คาร์ลเอ่ยตอบพร้อมกับเดินไปหย่อนสะโพกนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับผู้เป็นแม่อย่างวีด้าและไมเคิลผู้เป็นพ่อ

"แกกลับมาคนเดียว?"ไมเคิลเอ่ยถามกับลูกชายพร้อมกับยกถ้วยน้ำชาขึ้นมาดื่ม

"แล้วป๊าหวังจะให้ใครกลับมากับผมล่ะเฟิงอี้หลานชายสุดที่รักของป๊างั้นเหรอ?"คาร์ลเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบและจ้องมองผู้เป็นพ่อด้วยสายตาเย็นชาอย่างไม่กะพริบตา

"เฟิงอี้อยู่ไหน?"ไมเคิลเอ่ยถามถึงแม้ว่าจะรู้อยู่แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับเฟิงอี้หลานชายของเขา

"ตายแล้ว"คาร์ลตอบออกมาด้วยใบหน้าที่นิ่งเรียบไม่แสดงท่าทีอะไรออกมาผิดกับวีด้าที่มีท่าทีตกใจเล็กน้อย

"แกฆ่าเฟิงอี้?"ไมเคิลถามย้ำอีกครั้งด้วยความรู้สึกที่วูบไหวเขารู้ว่าเฟิงอี้ทำอะไรไว้มากมายและโทษที่เฟิงอี้ควรได้รับก็คือมีอยู่ทางเดียวนั่นก็คือความตายคนทรยศต้องตายนั่นเป็นกฎของตระกูลซึ่งไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

"ป๊าน่าจะรู้คำตอบอยู่แล้วจะถามผมทำไม?"

"ฉันรู้ก็แค่..."ไมเคิลหลบสายตาเย็นชาของลูกชายที่มองมา

"ผมรู้ว่าป๊ารักเฟิงอี้มาก มากกว่าผมที่เป็นลูกชายแท้ๆของป๊าแต่กฏของตระกูลก็ต้องเป็นกฎในเมื่อผมขึ้นมารับตำแหน่งผู้นำมาเฟียของตระกูลแล้วผมก็ต้องทำตามกฎใครทรยศก็คือตายเท่านั้นป๊าเองก็รู้ดี"คาร์ลเอ่ยบอกและมองหน้าป๊าของเขา

 คาร์ลรู้ว่าป๊าของเขารักเฟิงอี้มากแค่ไหนความรักที่เขาควรจะได้รับจากผู้เป็นพ่อมันช่างน้อยนิดเหลือเกินถ้าเทียบกับความรักที่ผู้เป็นพ่อของเขามอบให้เฟิงอี้ 

เขารู้ว่าเฟิงอี้ขาดความรักเพราะพ่อกับแม่ของเฟิงอี้เสียไปตั้งแต่เด็กๆป๊าของเขาจึงมอบความรักให้เฟิงอี้เต็มที่เพื่อไม่อยากให้เฟิงอี้รู้สึกว่าตัวเองขาดความรัก เฟิงอี้ได้ความรักจากพ่อและแม่ของเขาอย่างมากล้นผิดกลับคาร์ลที่ได้ความรักและความเอาใจใส่แค่จากผู้เป็นแม่แค่คนเดียวมันช่างน่าตลกสิ้นดี

"คาร์ล"วีด้าเอ่ยเรียกชื่อลูกชายเบาๆเธอรับรู้ว่าลูกชายรู้สึกอย่างไง

"คาร์ลคือฉะ...ฉัน"

"ผมเหนื่อยมากขอตัวไปกลับพักก่อน"ไมเคิลยังไม่ทันจะพูดจบคาร์ลก็เอ่ยแทรกขึ้นมา

"ไม่นอนที่บ้านเหรอลูก?"วีด้าเอ่ยถามลูกชาย

"ไม่ครับ"คาร์ลตอบสั้นๆและหมุนตัวเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นไปโดยมีสายตาของไมเคิลและวีด้ามองตามหลังไป

"นายจะกลับไปเพนท์เฮ้าส์หรือว่านอนที่นี่ครับ?"เจกเอ่ยถามเมื่อเจ้านายเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น

"กลับเพนท์เฮ้าส์"คาร์ลเอ่ยบอกและเดินออกไปจากคฤหาสน์พร้อมกับเจกที่เดินตามหลังออกไป

ภายในรถ

"นายครับเราได้ประวัติของผู้หญิงคนนั้นแล้วนะครับข้อมูลทั้งหมดถูกส่งไว้ในเมลของนายแล้วครับ"เจกเอ่ยบอกในขณะที่ขับรถออกมาจากคฤหาสน์ได้สักพัก

"อือ"คาร์ลรับคำในลำคอก่อนที่จะหยิบไอแพตเครื่องหรูที่วางอยู่ที่เบาะรถขึ้นมาเปิดดูเมล

"หนูนา หนึ่งฤทัย วราจิรกานต์ นักศึกษาแพทย์ลูกสาวคนเดียวของเจ้าสัวสินธุกับคุณหญิงธีรยาเจ้าของรีสอร์ตอยู่ที่เขาใหญ่ วราจิรกานต์รีสอร์ต"คาร์ลเลื่อนอ่านประวัติของหญิงสาวที่เขาสั่งให้เจกไปสืบมาก่อนจะเอ่ยถามขึ้น

"ให้คนของเราค่อยตามเธออยู่หรือเปล่า?"

"ตามอยู่ครับนาย"เจกบอก

"อือดี...ตามต่อไปถ้ามีอะไรผิดปกติก็รีบรายงานกูทันทีเข้าใจไหม?"

"ครับนาย"เจกพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

อีกด้าน

คฤหาสน์ตระกูลเหยา

"เฮ้อ..."

"ไมเคิลค่ะคุณเป็นอะไรคุณนั่งถอนหายใจตั้งแต่ลูกกลับไปแล้วนะ?"วีด้าเอ่ยถามกับไมเคิลสามีที่เอาแต่นั่งถอนหายใจหลังจากที่ลูกชายกลับไปแล้ว

"ผมรู้สึกไม่สบายใจเลยวีด้า"ไมเคิลเอ่ยบอกกับภรรยา

"เรื่องของเฟิงอี้เหรอคะ...แต่ฉันว่าเรื่องนี้ลูกเราทำถูกต้องนะคะคนผิดก็ต้องว่าไปตามผิดถึงฉันจะรักเฟิงอี้มากแต่เฟิงอี้ทำผิดก็สมควรที่จะได้รับโทษตามกฎ"วีด้าเอ่ยบอกพร้อมกับแสดงสีหน้าที่จริงจังออกมา

"นั่นก็ส่วนหนึ่ง"

"แล้วอีกส่วนคือเรื่องอะไรคะ?"

"อีกเรื่องก็คือเรื่องที่ผมละเลยความรู้สึกของลูกตั้งแต่เด็กจนโตผมรู้ว่าผมให้ความรักกับเฟิงอี้มากกว่าคาร์ลลูกชายของเราแต่ไม่ใช่ว่าผมไม่รักลูกของเรานะวีด้าแต่คาร์ลเกิดมามีทั้งผมมีทั้งคุณแต่เฟิงอี้ไม่มีใครเลย"ไมเคิลถอนหายใจออกมาอย่างคิดไม่ตกเพราะแบบนี้ลูกชายของเขาถึงได้เย็นชาใส่เขา

"ฉันรู้ค่ะว่าคุณรู้สึกผิดแต่การที่คุณคิดว่าลูกเรามีพร้อมทุกอย่างแล้วเลยคิดว่าคาร์ลไม่ต้องการความรักความห่วงใยจากคนเป็นพ่อเหรอคุณคิดผิดมากเลยนะไมเคิล"วีด้าเอ่ยบอกกับสามีด้วยอารมณ์ที่ไม่พอใจเธอเคยพูดเรื่องนี้กับสามีแล้วแต่ตั้งแต่คาร์ลยังเด็กๆและคำตอบที่ได้จากสามีคือ ลูกของเราเขาจะเข้าใจคาร์ลต้องเข้าใจเฟิงอี้ และสุดท้ายก็อย่างที่เห็นลูกชายของเธอกลายเป็นคนเย็นชาอย่างกับหุ่นยนต์ถามคำตอบคำเมินเฉยใส่ผู้เป็นพ่อทุกอย่าง

"ผมขอโทษนะวีด้าขอโทษที่ละเลยความรู้สึกของลูก"ไมเคิลเอ่ยบอกอย่างรู้สึกผิด

"คนที่คุณควรจะขอโทษไม่ใช่ฉันแต่เป็นเหยา อวี่หานลูกชายของเราตั้งหากที่คุณควรจะขอโทษ"วีด้าเอ่ยบอกก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นโดยมีสายตาของไมเคิลมองตามไปอย่างรู้สึกผิดเรื่องนี้เขาทำผิดพลาดจริงๆผิดพลาดแบบที่ไม่น่าให้อภัยเลย