ตอนที่5 เหมือนมีคนมองอยู่ตลอดเวลา

ดั่งร้ายรักมาเฟียร้าย

ตอนที่5

เหมือนมีคนมองอยู่ตลอดเวลา

"นายจะปล่อยเธอไปจริงๆเหรอครับ?"เจกเอ่ยถามกับเจ้านายอีกครั้งเมื่อหญิงสาวขับรถไปแล้ว

"สืบประวัติเธอมาให้กูแล้วให้คนของเราคอยจับตาดูเธอไว้ทุกฝีก้าวแล้วรายงานกู"คาร์ลเอ่ยบอก

"ได้ครับนาย"เจกพยักหน้ารับถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลของเจ้านายเท่าไรที่ให้ตามดูหญิงสาวคนนั้นแต่เขารู้ว่าเจ้านายของเขาคงต้องมีเหตุผลอะไรแน่

"อืม...แล้วศพของเฟิงอี้ให้คนของเราจัดการให้เรียบร้อย"คาร์ลเอ่ยบอกพร้อมกับจ้องมองร่างไร่วิญญานของลูกพี่ลูกน้องของตัวเองนิ่ง

"ได้ครับนายแล้วเออ...นายครับแล้วเจียอิ่งจะทำอย่างไงกับเธอดีครับ?"เจกเอ่ยถาม

"ส่งเธอกลับไปหาลี่มี่ให้เธอกลับไปอยู่ในที่ของเธอ"คาร์ลเอ่ยสั่งเสียงเรียบก่อนจะเดินหมุนตัวขึ้นรถไป

"ได้ครับนาย"เจกพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ลี่มี่คือแม่เล้าที่ดูแลซ่องโสเภณีที่คาร์ลเจ้านายของเขาคอยดูแลและคุ้มครองอยู่ เจกไม่อยากจะนึกว่าถ้าเจียอิ่งกลับไปอยู่ในซ่องนั้นจะเป็นอย่างไงเธอคงต้องกลับไปตกขุมนรกแบบเก่าโชคดีแค่ไหนแล้วที่เจ้านายของเขาคอยเลี้ยงดูปูเสื่อเธออย่างดีไม่ต้องทำงานหนัก คอยรับใช้แค่เจ้านายของเขาคนเดียวแต่เธอดันคิดทรยศกับผู้มีพระคุณก็สมควรแล้วที่จะกลับไปตกขุมนรกขุมเดิม

อีกด้าน

คอนโดหลินหลิน

เที่ยงคืน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"มาแล้ว มาแล้ว"หลินหลินเดินมาเปิดประตูเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้องของเธอดังขึ้นและไม่ใช่ฝีมือใครที่ไหนที่เป็นคนเคาะห้องของเธอในยามวิกาลเช่นนี้ถ้าไม่ใช่เพื่อนรักของเธออย่างหนูนา 

หนูนาโทรมาหาเธอแล้วบอกว่าขอมานอนด้วยเธอเองก็ไม่ได้ว่าอะไรที่เพื่อนจะมานอนด้วยก็แค่แปลกใจที่อยู่ๆมาดึกๆดื่นๆแบบนี้

แกร๊ก

"เฮ้ย!หนูนาทำไมหน้าเธอซีดแบบนั้น?"หลินหลินเอ่ยถามขึ้นอย่างตกใจเมื่อเปิดประตูห้องออกมาแล้วเห็นใบหน้าที่ซีดเผือดของเพื่อนสนิทแถมเนื้อตัวยังสั่นเทาด้วย

"อย่าพึ่งถามเข้าห้องก่อน"หนูนามองซ้ายมองขวาก่อนจะเดินเข้าห้องของหลินหลินไป

"เป็นอะไรสรุปหรือว่าฟังรายการผีมากเลยกลัวแล้วนอนไม่หลับใช่ไหมฉันบอกแล้วว่าอย่าฟังมากเห็นไหมจะเธอหลอนเอา"หลินหลินเอ่ยบอกแล้วเดินไปนั่งยังโซฟาหรูกลางห้อง หลินหลินรู้ว่าหนูนาชอบฟังเรื่องผีมากแล้วที่มานอนกับเธอก็คงเพราะกลัวผีแน่ๆ

"ไม่ใช่"หนูนาส่ายหน้าไปมาแล้วเดินมาหย่อนสะโพกนั่งลงข้างๆกับหลินหลิน

"ไม่ใช่แล้วเป็นอะไรเธอคงไม่ได้คิดถึงฉันจนต้องขับรถมานอนด้วยดึกๆแบบนี้ใช่ไหม?"

"ไม่ใช่อะไรทั้งนั้นแหละเธอไม่ต้องเดาแล้ว"หนูนาเอ่ยบอก

"แล้วเป็นอะไร?"หลินหลินพยายามถาม

"หลินหลินคะ...คือฉัน"หนูนาถอนหายใจออกมาอย่างคิดไม่ตกเธอควรจะเล่าให้เพื่อนฟังดีไหมแต่เก็บไว้คนเดียวเธอก็อึดอัดเธอเห็นคนโดนยิงตายต่อหน้าต่อตาแบบนั้นทำให้เธออยู่ที่ห้องคนเดียวไม่ได้เพราะเธอทั้งกลัวทั้งหลอนไปหมดจิตใจเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยเธอก็เลยโทรหาหลินหลินขอมานอนด้วย

"คืออะไร?"หลินหลินถาม

"หลินหลินเรื่องนี้มันเรื่องคอขาดบาดตายเลยนะ"หนูนาพูดออกมาด้วยสีหน้าที่จริงจัง

"เรื่องมันใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ?"เมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังของเพื่อนสนิทอย่างหนูนาก็พลอยทำให้หลินหลินจริงจังไปด้วย

"อืม"หนูนาพยักหน้า

"เรื่องอะไร?"หลินหลินถามด้วยความอยากรู้

"คือ...ฉันเห็นคนโดนยิงตายต่อหน้าฉัน!"หนูนาเอ่ยบอกออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

"ฮะ!ว่าไงนะเธอเห็นคนโดนยิงตายต่อหน้าเธอ"หลินหลินที่ได้ฟังก็ตกใจขึ้นมาเหมือนกันก่อนที่หนูนาจะเล่าเรื่องเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้กับหลินหลินได้ฟัง

"น่ากลัวเป็นบ้าเลยยัยหนูนาดีนะที่เขาไม่ฆ่าเธอด้วยอีกคน"หลินหลินได้ฟังเรื่องเล่าทั้งหมดจากหนูนาก็พาให้เธอรู้สึกกลัวไปด้วย

"ใช่โชคดีมากถือว่าฉันยังมีบุญมากพอที่ทำให้ฉันรอดมาได้แต่จะโชคดีกว่านี้ถ้าฉันช่วยเขาทั้งสองคนเขาก็อาจจะรอดกันก็ได้"หนูนาเอ่ยบอกอย่างรู้สึกเศร้าใจถ้าเธอเปิดรถช่วยชายหญิงสองคนนั้นเขาสองคนก็อาจจะรอดก็ได้แล้วเธอก็ไม่รู้ว่าชะตากรรมของผู้หญิงคนนั้นจะเป็นอย่างไงต่อไปจะอยู่รอดหรือตาย

"อย่างคิดแบบนั้นเป็นฉัน ฉันก็ไม่ช่วยนะอยู่ดีๆกระโดดออกมาจากป่าข้างทางแล้วมาทุบรถแบบนั้นเป็นใครเขาก็นึกว่าโจรกันทั้งนั้นแหละ เธอทำถูกแล้วถ้าสมมุติว่าเกิดสองคนนั้นเป็นโจรขึ้นมาจริงๆคนที่ตายอาจเป็นเธอก็ได้นะหนูนา"หลินหลินเอ่ยบอกในความคิดของเธอ

"แต่มันก็ไม่สบายใจอยู่ดีแถมภาพตอนที่ผู้ชายคนนั้นโดนยิงยังติดตาฉันอยู่เลย"หนูนาบอกด้วยน้ำเสียงสั้นๆ

"เอางี้ไหมพรุ่งนี้ไม่มีเรียนเดี๋ยวฉันพาไปทำบุญชวนลูกแก้วไปด้วยดีไหมเธอจะได้สบายใจ"

"อืมก็ดีเหมือนกันนะ"หนูนาพยักหน้าอย่างตกลง

"แต่ว่านะประโยคที่เขาบอกว่าถ้าเจอเธออีกเขาจะไม่ใจดีปล่อยเธอไปแสดงว่าถ้าครั้งหน้าเขาเจอเธอที่ไหนแสดงว่าเขาจะฆ่าเธออย่างงั้นเหรอหนูนา?"

"ไม่รู้สิแต่ฉันว่าฉันกับเขาคงไม่ได้เจอกันอีกแน่นอนและชาตินี้ก็จะไม่มีวันเจอ"หนูนาเอ่ยบอกอย่างมั่นใจใครจะอยากไปเจอผู้ชายน่ากลัวคนนั้นอีก

"ก็ขอให้เป็นอย่างงั้นเถอะถ้าเจอกันอีกครั้งเธออาจจะกลายเป็นศพก็ได้นะหนูนา"

"หลินหลินเธอกำลังพูดให้ฉันกลัวนะ"หนูนาถลึงตาใส่หลินหลินที่พูดออกมาให้เธอกลัวเธอยิ่งกลัวๆอยู่

"ฉันล้อเล่นน่ะไม่มีอะไรหรอกอย่างไงก็คงไม่ได้เจอกันหรอกโลกมันคงไม่กลมขนาดนั้นหรอกมั่งฉันว่าเธอไปอาบน้ำนอนพักผ่อนเถอะ"

"อือ"หนูนาพยักหน้าก่อนที่จะลุกขึ้นไปอาบน้ำและรีบพักผ่อนโดยมีหลินหลินมองตามไป

เช้าวันต่อมา

"สบายใจขึ้นไหมหนูนา?"หลินหลินเอ่ยถามขึ้นเมื่อเดินออกมาจากโบสถ์ภายในวัดหลังจากที่ไปไหว้พระขอพรกันมาพร้อมกับหนูนาแล้วก็ลูกแก้ว

"อือก็สบายใจขึ้นนิดหน่อย"หนูนาพยักหน้าอย่างเหนื่อยๆเมื่อคืนหนูนาเธอนอนไม่หลับเลยทั้งคืนพอหลับตาภาพเหตุการณ์ทุกอย่างก็ผุดขึ้นมาทำให้เธอข่มตานอนไม่ได้เลย

"ไหวหรือเปล่าหนูนาสีหน้าเธอดูไม่โอเคเลยนะ?"ลูกแก้วเอ่ยถามเพื่อนสนิทด้วยความเป็นห่วง เธอรู้เรื่องทุกอย่างจากหลินหลินหมดแล้วและก็เป็นห่วงเพื่อนมาก

"ฉันรู้สึกเพลียๆน่ะ"หนูนาตอบก่อนที่จะรู้สึกว่ามีสายตาของใครกำลังจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา หนูนาหันซ้ายหันขวามองไปรอบๆเพื่อจะดูว่ามีใครกำลังมองเธออยู่หรือเปล่าแต่ก็ว่างเปล่าไม่มีใครมองเธอเลย

"เป็นอะไรหนูนา?"ลูกแก้วเอ่ยถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นหนูนาหันซ้ายหันขวาเหมือนกับกำลังมองหาอะไร

"นั่นซิมีอะไรเหรอ?"หลินหลินเอ่ยถามเช่นกันพร้อมกับมองไปรอบๆตามหนูนา

"ฉันรู้สึกว่าเหมือนมีคนมองอยู่ตลอดเวลาเลย"หนูนาเอ่ยบอก

"คิดไปเองหรือเปล่าไม่เห็นจะมีใครมองเลย"หลินหลินบอก

"ฉันก็แค่รู้สึก"หนูนาบอก

"ฉันว่าเธอคิดไปเองมากว่าหนูนาเธอกำลังจิตตกและบวกกับเมื่อคืนที่ไม่ได้นอนก็ยิ่งไปกันใหญ่"ลูกแก้วบอก

"ฉันก็ว่าแบบนั้นเธอคิดมากหนูนา"หลินหลินพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

"อืมคงจะจริงฉันคงคิดมากไปเอง"หนูนาพยักหน้าอย่างเห็นด้วยในสิ่งที่เพื่อนทั้งสองเธอพูด

"ฉันว่าเธอกลับไปพักผ่อนเถอะนะหนูนาเดี๋ยวร่างกายจะแย่เอา"ลูกแก้วเอ่ยบอกด้วยความเป็นห่วง

"อืม...หลินหลินฉันขอนอนที่คอนโดเธอต่อนะยังไม่อยากกลับไปอยู่คนเดียว"หนูนาพยักหน้าให้กับลูกแก้วก่อนที่จะหันไปบอกกับหลินหลิน

"ได้สิไปงั้นเรากลับกันดีกว่า"หลินหลินเอ่ยบอกทุกคนจึงพยักหน้ากันก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับโดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องมองพวกเธออยู่โดยเฉพาะหนูนา