ตอนที่ 2

ตอนที่ 2.

แต่นันทาไม่อยากพึ่งเขาไปจนชั่วชีวิต  หล่อนมีความฝันของตัวเองที่จะยืนด้วยลำแข้งบ้าง ส่วนจะได้แค่ไหนนั้นอีกเรื่องหนึ่ง  ธมมาเพื่อให้เงินหล่อนไว้สำหรับใช้จ่าย หล่อนมองเงินจำนวนนั้น  มันมากถึง 20000

“มากไปไหม พี่” หล่อนเอ่ยถามเมื่อรับมาดู และพยายามจะคืนให้เขา  เอาไว้แค่ 5000

“เอาไว้เถิด  ต้องกิน ต้องใช้”  เพราะแกก็ยังหางานไม่ได้ เพิ่งจะจบมาเอง..”

“นันจะทำงานเล็กๆ น้อยๆ ขายด้วย...ขายของบนเน็ตก็ยังทำ แล้วจะไปดูลู่ทาง เมืองชายทะเลทำอะไรได้บ้าง”

“บ้านเราหลังนั้น” เขาเน้นคำว่าบ้านเรา  เพราะเขาพูดเสมอว่าบ้านนั้นเป็นของหล่อนด้วย  แต่นันทาไม่ค่อยจะกล้ายอมรับ หล่อนเกรงใจพี่สะใภ้  “หากไม่มีพวกฝรั่งมาเช่าอีก  เราจะทำอะไรได้บ้าง แกลองช่วยคิดก็ดีนะ”

“ไว้ต้องไปดูก่อน”

“แล้วแกจะหาเพื่อนไปอยู่ด้วยไหม จะได้มีคนอยู่เป็นเพื่อน ไม่เหงา”

“ไม่ดีกว่า นันอยู่คนเดียวจนชินแล้วนะ”

หล่อนอยู่หอพักมาหลายปี  เช่าห้องอยู่คนเดียว...ห้องที่ราคาไม่แพงมาก...อยู่จนชิน...ตอนนี้หล่อนก็ยังไม่คืนหอ  แม้จะไม่อยู่ หล่อนจ่ายค่าเช่าไว้อย่างเดิม  เพราะอาจจะได้กลับมา...หล่อนชอบที่นี่  อยู่กันมาเกินห้าปี  เจ้าของหออัธยาศัยดี...และมีความคุ้นเคยผูกพันต่อกัน

“เอาไว้ใช้เถิด”

“พี่มีเงินมากแน่นะ ต้องไปถึงฮ่องกง”

“พอมี แกเอาไว้...อยู่คนเดียวระวังด้วยนะ  ดูแลประตูหน้าต่างดีๆ ล่ะ อย่าให้ใครรู้ว่าแกไปอยู่คนเดียว...เข้าใจไหม”

“เข้าใจจ้ะ พี่ธม”

“แล้วฉันจะโทรหาแกแล้วกัน”

“จ้ะ พี่”

เขาไปแล้ว  หล่อนขึ้นไปเก็บของ...และจะเดินทางตอนเช้า  เก็บของส่วนตัวมามากนัก...มีเสื้อผ้า  มีแล็ปท็อป มีกระเป๋าสำหรับใส่พวกงานฝีมือของหล่อน...ก็เท่านี้...หล่อนคงจะเดินทางโดยรถตู้....เส้นทางนั่นคุ้นเคยเพราะได้เคยแวะไปหลายหน...บ้านชายทะเล...น่าขัน ธมกับหล่อนไม่ได้เป็นคนร่ำรวย  แต่มีบ้านพักที่ติดหาด  เพราะตอนนั้นธมเคยทำงานใหญ่ได้กำไรมาดี และเขาถูกชวนให้ไปสร้างบ้านพักติดหาดในราคาที่ดินที่ถูกมาก...ดูเหมือนจะเป็นที่ดินที่เจ้าของขายเพราะร้อนเงิน...ธมบอกว่าทำบ้านเอาไว้ให้เช่า...เขาทำบ้านอย่างดี...หันหน้าออกหาทะเล และเป็นบ้านชั้นเดียว...มีรั้วรอบขอบชิด...

ดีเหมือนกัน  ทะเล..หล่อนชอบ....ดังนั้นหล่อนคงมีเฟรมและกล่องสีไปด้วยเผื่อจะเอาไปทำโปสการ์ดเล็กๆ

ของพวกนี้ขายได้....ทำเงินได้

บอกแล้วอะไรขายได้เป็นเงิน นัยทาไม่เคยเกี่ยง...เงินดีทั้งนั้นหากได้มาโดยสุจริต...

ขอให้เป็นเงิน

เฮ้อ...หากหล่อนใจถึง หล่อนก็คงจะหาเงินแบบเพื่อนสาวๆ ทำแล้ว  กระโดดขึ้นเวทีเป็นโคโยตี้  ราคาทิปต่อคืน...บางคนได้หลายหมื่น...หรือให้พาไปนอกสถานที่ได้  เรียกว่าออฟได้ก็ทำรายได้ดีนัก...

เพื่อนสาวที่ใจถึงบอกว่ามันจะต่างอะไรกับการมีแฟนแล้วเสียตัวให้แฟน...เพราะตรงนั้นไม่ได้เงิน แต่ทำแบบนี้ได้เงิน เพื่อนหล่อนกลุ่มนี้มีแบล็คเบอร์รี่ มีไอโฟน  มีกระเป๋ารองเท้าแบรนด์เนม เดินเข้าร้านเสริมสวยทุกวัน ขับรถราคาเกินล้าน แม้เกรดการเรียนจะไม่เอาไหนก็ตามที....แต่ก็มีคนส่งเสียให้เรียนและยังได้อยู่อพาร์ตเมนม์สุดหรู ติดแอร์...

แต่อย่างไรนันทาก็ทำไม่ได้

ทำไม่ได้ก็จนต่อไปก็เท่านั้น....

/////////////////

ทะเลแถบนี้ไม่ใช่ที่ท่องเที่ยว ห่างออกไปราวๆ สองกิโลเมตร มีท่าเรือเล็กๆ ที่เรือหาปลาของชาวบ้าน จะเอาเรือปลามาขึ้นในราวๆ เจ็ดโมงเช้ามีกลิ่นคาวทะเลแปดเปื้อนอยู่ในอณูของอากาศย่านนี้มากเกินไปนั่นเอง แต่ชาวบ้านแถบนี้ก็คุ้นหน้าหล่อนเมื่อนันทามาอยู่ได้แล้วหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ พวกเขาซื่อสัตย์ จริงใจและบึกบึน นันทาเคยไปขอซื้อปลาและปูเวลามาถึงใหม่ๆ  เนื้อพวกนั้นหวานและแน่นอร่อย ราคาก็ไม่แพงมากนัก สำหรับการพักอยู่คนเดียวและต้องทำครัวเอง หญิงสาวไม่ได้ท้อกับเรื่องนี้เพราะอยู่หอพักมาจนเคยชิน ช่วยเหลือตัวเองได้มาก และชินกระทั่งความเหงาความว้าเหว่    ไปไหนต่อไหนคนเดียว  

นันทาไม่มีแฟน มีคนมาชอบหล่อนบ้างเหมือนกัน แต่หล่อนก็ก้มหน้าก้มตาเรียนไม่ได้ใส่ใจ พวกหนุ่มๆ ก็เลยต้องเบื่อที่จะต้องตามตื๊อและหนีหายไปหมด   ก่อนมานี่เมธาที่มาชอบพอหล่อนก็ทำท่าผิดหวังกับการชวนหล่อนไปฉลองและหล่อนไม่ไป   หล่อนรู้สึกถึงความเดียวดายของตัวเอง ค่อนข้างมากเหมือนกัน ในช่วงเวลาบางขณะ       

หล่อนชอบตอนเย็นๆ มากกว่า เพราะทะเลแถบนี้ได้เห็นเวลาอาทิตย์ตกดิน...เห็นตั้งแต่ค่อยๆ แตะผิวน้ำลับหายไปทีละนิดจนกระทั่งถูกกลืนไปทั้งดวงกลมๆ ที่เหมือนผลมะเขือเทศยักษ์

และในที่สุดก็ทิ้งไว้ แต่แสงสีส้มปนแดงฉายฉานบนท้องฟ้าและเป็นเลื่อมเงาระยิบบนพื้นผิวน้ำ

ทำอาหารเสร็จนั่งทานเงียบๆ คนเดียว แล้วออกไปเดินเล่นก่อนจะกลับบ้าน อ่านหนังสือแล้วเข้านอน

ตารางเวลาเหล่านี้ เป็นสิ่งที่นันทาปฏิบัติจนเคยชินเป็นชีวิตประจำวันไปเสียแล้ว

จนกระทั่งมาถึงเย็นวันหนึ่ง วันที่วิถีชีวิตอันเคยเป็นปกติของหล่อน แปรเปลี่ยนไปจากเดิมเป็นอันมาก

เวลาพระอาทิตย์ใกล้จะทิ้งดวงลับไปนั้น เป็นเวลาที่นันทาชอบที่จะเฝ้ามองมันอยู่เงียบๆ แต่วันนี้ไม่เป็นเช่นทุกวัน...เพราะมีสิ่งรบกวนความเงียบของหล่อน

สิ่งนั้นคือคน

คนที่เป็นเพศชาย

เขาซัดเซมาจากไหน หล่อนก็ไม่อาจรู้ได้ แต่อยู่ๆ เมื่อเขาตะกายมาถึงตรงที่หล่อนนั่งกอดเข่าอยู่นั้น เขาทำให้หล่อนตกใจแทบซ็อกไปทีเดียว

ตัวแข็งทื่อ เมื่อเขาเอื้อมมือมาจับข้อเท้าของหล่อนเอาไว้

พร้อมกับเสียงพูดพึมพำ

“ได้โปรด...ช่วยผมด้วย”

เขาพูดเพียงห้าคำสั้นๆ  แล้วก็ล้มฟุบลงต่อหน้าต่อตา มือยังยึดจับข้อเท้าของหล่อนเอาไว้มั่น

นานหลายนาที กว่าที่นันทาจะเอื้อมมือออกไปแตะต้องเนื้อตัวเขา พอใกล้จะถึงหล่อนก็หดมือกลับ เป็นอยู่เช่นนี้หลายครั้ง กว่าหล่อนจะถูกตัวเขา แล้วก็พบว่าตัวเขาร้อนจัด