Semua Bab ดั่งไฟพิศวาส: Bab 1 - Bab 10

ตอนที่ 1.“นัน” เสียงเรียกกระหืดกระหอบจากด้านหลัง หล่อนหันไปมอง เห็นเมธา เพื่อนชายวิ่งตามมา วันนี้เพิ่งจะสอบเสร็จ วิชาสุดท้าย เขามายืนหอบตรงหน้า “จะรีบไปไหน วันนี้หมดภารกิจแล้วนะ”เพราะรู้กันว่าวันนี้สอบเสร็จแล้ว ไม่มีอะไรมาเป็นภาระได้อีกแล้ว ทุกคนอยากโบยบิน บางคนได้งานทำก่อนจะเรียนจบ บางคนเตรียมออกหางานทำ บางคนจะไปเรียนต่อ แต่สำหรับนันทา หล่อนจะต้องรีบกลับบ้านไปทำหน้าที่ให้กับธม พี่ชายที่ดูแลหล่อนหลังจากพ่อตาย และแม่ทำตัวหนีหายไปจากชีวิต...แม่ไร้ความรับผิดชอบ หากไม่มีธม ชีวิตหล่อนคงจะย่ำแย่...หล่อนไม่อยากคิดถึงการมีธมดูแลทำให้หล่อนได้เรียนจนถึงวันนี้วันสอบวิชาสุดท้าย ที่หล่อนรู้ว่าไม่มีอะไรน่าห่วง หล่อนต้องจบแน่นอน หล่อนไม่คิดเรื่องเรียนต่อ หล่อนจะออกไปทำงานก่อนเพื่อ ช่วยแบ่งเบาภาระของธม“ไม่ไปดื่มกันสักหน่อยเหรอ เป็นการฉลอง”นันทาส่ายหน้า “ฉันจะไปเก็บของ ไปต่างจังหวัด”“ไปไหนล่ะ”“ไปเมืองจันท์”“ทำไม”“ไปเฝ้าบ้านให้พี่ชาย บ้านเพิ่งหมดสัญญาเช่า รอทำสัญญาเช่าใหม่ ไม่มีคนดูแลไว้ก่อนไม่ได้” “ว้า...แค่งานเลี้ยงคืนนี้นะ ไม่เลิกดึกหรอก”“ไม่ได้จริงๆ พรุ่งนี้ต้องออกเช้า”หล่อนย

ตอนที่ 3.แล้วก็เพิ่งรู้เช่นกันว่า รอบๆ ข้อเท้าข้างที่เขาจับเอาไว้นั้นก็ร้อนขึ้นทีละน้อยเหมือนกัน“คุณ...คุณ”เขาหมดสติไปแล้ว เมื่อหล่อนปลดข้อมือของเขาเออกไปแล้วเข้าไปพลิกใบหน้าเขาซ้อนขึ้น ก็พบว่านอกจากจะเปรอะเปื้อนด้วยคราบทราย แล้วก็ยังมีรอยฟกช้ำกระจัดกระจายไปทั่ว และโหนกแก้มข้างหนึ่งก็แตกปริแล้วหล่อนจะทำอย่างไรดีนันทาเม้มปากเข้าหากัน ตัดสินใจแทบจะไม่ถูกเพราะไม่เคยเจอกับสถานการณ์แบบนี้มาก่อน หล่อนค่อยๆ วางเขาลง แล้วจับพลิกนอนหงายไม่ให้หน้าลงไปจูบกับทราย เพราะกลัวเขาจะหายใจไม่ออก เพราะเท่านี้เขาก็ดูเหมือนคนตาย ดีแต่ว่ายังมองเห็นช่วงอกสะท้อนขึ้นลง และอังมือรอใต้จมูกก็มีลมหายใจรวยๆรินออกมารดปลายนิ้วแต่หลังจากนั้นสักห้านาทีที่นันทายังละล้าละลัง เขาก็ค่อยๆ ปรือเปลือกตาขึ้นมาแม้จะเป็นในยามหน้าสิ่วหน้าขวาน หล่อนก็ยังอุตส่าห์มีอารมณ์สุนทรี พอจะสังเกตว่าขนตาเขายาวหนาวเวลาขยับก็เหมือนผีเสื้อขยับปีกโบยบินนั่นทีเดียว“คุณเป็นไงบ้าง” หล่อนก้มหน้าลงไป ถามด้วยความห่วงใย“ผมอยากให้...ช่วย...ช่วยผมด้วย...พาผมไป” เขาพูดขาดออกเป็นห้วงๆ “ได้โปรด...ต้องเป็น...เดี๋ยวนี้”“ฉันพาคุณไปไม่ไหว” นันทาอุทธร

ตอนที่ 5.“ที่ไหน?”เขาลุกพรวดพราดขึ้น แต่เนื้อตัวก็เจ็บออกไปหมด กระดูกบางส่วนลั่นกุ๊บกั๊บจนเจ็บ แสงไฟตรงจุดที่เขานอนไม่สว่างมากนัก แต่ถัดไปตรงมุมห้องโน้นดูสว่างเพราะโคมแบบตั้งพื้นข้างในเป็นดวงไฟนีออนใกล้ๆ ไฟดวงนั้นคือร่างที่นอนขดคู้ มีผ้าห่มปิดทับอยู่ ดูแต่ไกลเหมือนกองอะไรสักกองที่ขยุกขยุยเขาปัดผ้าห่มออกจากตัว แล้วก็ทำหน้าพิกลเมื่อรู้สึกว่าเนื้อตัวว่างๆ โหวงๆ อย่างไรอยู่ แล้วพอก้มลงมอง ก็สะดุ้งเฮือก เพราะไม่มีเสื้อติดตัวเขาเลยสักชิ้น จึงได้แต่ตวัดผ้าห่มกลับขึ้นคลุมตัวเองอยู่อย่างเดิม จะส่งเสียงเรียกคนที่นอนตรงโน้นก็ออกจะเกรงใจ เพราะนึกลำดับเรื่องราวได้แล้วว่า เขาหนีกระเซอะกระเซิงมาเจอผู้หญิงคนหนึ่งเข้า ขอความช่วยเหลือจากหล่อนที่นอนอยู่ตรงโน้นอาจจะเป็นหล่อนก็ได้ได้แต่รอให้หล่อนตื่นขึ้นมา แล้วจะขอเสื้อผ้าจากหล่อน ที่ดีที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้ ก็คือนอนนิ่งๆ รอคอย แม้ท้องจะร้องโครกครากและเจ็บเนื้อตัว เจ็บแผลที่หน้าและที่ศีรษะ และยังรู้สึกเหมือนไข้กำลังขึ้นอีกด้วยนันทาพลิกตัวกลับมาอีกฟาก ตอนใกล้รุ่งแล้วมีเสียงไก่ขานขันรับกันอยู่ภายนอก ใกล้และไกลออกไปเป็นทอดๆ อย่างไม่ตั้งใจ หล่อนหยีตาข

ตอนที่ 7.เสียงรถ...เขาทำท่าตกใจจนพลอยทำให้นันทาตกใจไปด้วย...เพราะเขาตกใจมากมายกับเสียงรถได้ปานนั้นทีเดียวหรือ แถมเขายังลุกพรวดพราดขึ้นทำหน้าตาตื่น ทั้งๆ ที่เขายังบอกว่าไปไหนไม่ไหว แต่ก็ปราดไปถึงหน้าต่างค่อยๆ ตลบผ้าม่านขึ้นแนบหน้ามองเสียงรถจอด...นันทายังไม่ได้ขยับตัว...เขาบอกหล่อนว่า “อย่าเพิ่งลุกนะ”เขาทำท่าเหมือนหลบซ่อนตัวเองอะไรกัน มันมีอะไร...เขากลัวอะไร...ดูเหมือนเขาจะพยายามหลบซ่อนตัว นันทาเห็นเขาค่อยๆ ยืดตัวขึ้นมอง..แล้วเขาก็ทำให้หล่อนตกใจซ้ำสองเพราะเมื่อเขาหันมาทางหล่อนอีกทีนั้น ใบหน้าขาวเสียยิ่งกว่ากระดาษจนนันทาต้องเอ่ยถาม“ใครมาหรือ” หล่อนเอ่ยถาม เพราะเขายังทำท่าตกใจ...หรือมีคนร้ายตามมา เอ...หรือคนดีมาตามคนร้าย“รถใคร...รถตำรวจไหม” หล่อนเอ่ยถาม“อย่าลุกนะ”พอหล่อนขยับตัว เขาก็ส่งเสียงเหมือนเอ็ด“พวกนั้นมันตามมา...มันคงจะมาหาผมที่นี่…”“ไหนคะ พวกไหน”เขาทำท่าเรียกและให้หล่อนก้มตัวมา...บ้าเหมือนกันที่หล่อนทำตามเขา หล่อนมองดูบ้าง จากมุมนี้คนข้างนอกไม่มีวันมองมาเห็นเด็ดขาด แล้วผู้หญิงร่างโปร่งที่เดินมากับผู้ชายคนนั้นก็ทำให้นันทาอุทานออกมาว่า“แม่…”“อะไรนะ” เขาถามอย่างตกใจ

ตอนที่ 9.แม่ไม่เคยรู้เรื่องของธมกับหล่อน แม่ย่อมไม่รู้ว่าธมซื้อบ้านนี้ไว้เขาคนนั้น...คนป่วยหรือ...คนป่วยโรคประสาทแน่หรือ...แม่ใช่คำว่า “หลุด”เขาหลุดมาหลุด...เหมือนสัตว์เลี้ยง...ไม่น่าจะเป็นคนป่วยที่ต้องดูแลทำไมไม่ใช้คำว่าหายไปคนป่วยโรคประสาทหายไป...แม่น่าจะพูดคำนี้มากกว่า หล่อนเลยลังเลมากขึ้น...“มีไหม นัน มีผู้ชายแปลกหน้าผ่านมาทางนี้บ้างไหม”เสียงของนงนุชชัดถ้อยชัดคำ เสียงไม่เบา และดังเข้ามาในบ้าน ภีมได้ยินถนัดเสียด้วย เขาแทบกลั้นลมหายใจรอฟังคำตอบจากนันทาว่าหล่อนจะตอบอย่างไรแล้วเขาก็ได้ยิน“ไม่มีใครนี่คะ แถวนี้เงียบจะตายไป วันๆ แทบจะไม่มีใครผ่านไปผ่านมาให้เห็นเลย”ไม่มีใครรู้นอกจากตัวนันทาเองว่า หล่อนต้องใช้ความพยายามมากมายเพียงไรที่จะทำหน้าตา “ซื่อ” ได้เพียงนี้ แล้วบังคับใจตัวเองไม่ให้เต้นแรงนัก หล่อนนึกถึงชั่วโมงศิลปะการแสดงที่เคยเรียนแล้วใช้มันให้เป็นประโยชน์กับตัวเอง“คนบ้าหรือคะ”“ก็ไม่ถึงกับบ้า”“คุณน้ามาบอกให้รู้อย่างนี้ หนูจะได้ระวังตัวเอาไว้”หล่อนเน้นหนักที่สรรพนาม “คุณน้า”แล้วอมยิ้ม มองดูมารดาอย่างท้าทายอยู่ในที“น้าห่วงเขา เพราะเขาป่วย”“ป่วยขนาดไหนคะ”“คนม