2. ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่ไหม?

“คุณเอมอยากแวะที่ไหนก่อนกลับไหมครับ” นาวินเอ่ยถามอย่างสุภาพ ขณะขับรถไปส่งเธอตามคำสั่งของเจ้านาย

"ไม่ค่ะ... เอมแค่อยากกลับบ้าน ไปอยู่กับลูก" น้ำเสียงของเธอแผ่วเบาลงราวกับจะหลบซ่อนความอ่อนล้าเอาไว้

นาวินพยักหน้าเบาๆ แล้วขับรถต่อไปยังบ้านที่ชนกันต์ซื้อไว้ให้เธออย่างเงียบๆ

เมื่อรถจอดสนิทหน้าบ้าน เอมอมรจึงเอ่ยเบาๆ

“คุณนาวินจะแวะเข้ามาดื่มน้ำก่อนมั้ยคะ”

"ไม่เป็นไรครับ ผมต้องรีบกลับไปทำงานต่อ"

"ขอโทษที่รบกวนนะคะ"

"ไม่เป็นไรครับ เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว"

"ขอบคุณค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ"

"ครับ ขอบคุณมากครับ"

เอมอมรส่งยิ้มบางๆ ให้ ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าบ้านไปอย่างเงียบงัน ทิ้งบรรยากาศเงียบๆ ไว้เบื้องหลัง

บริษัท PNSP

"ไปส่งคุณเอมมาแล้วเหรอ"

"ครับ คุณกันต์"

"ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่ไหม?"

"ครับ เธอไม่ได้แวะซื้อของอะไรเลย ผมก็ตรงไปส่งที่บ้านให้ตามปกติ"

"แล้วตากรล่ะ เป็นยังไงบ้าง"

"เอ่อ... ขอโทษครับ ผมไม่ได้เข้าไปดูเลย" นาวินตอบอย่างรู้สึกผิด เพราะตอนแรกก็ไม่ทันคิดว่าจะต้องเข้าไปเช็กดูคุณกรด้วย

"ไม่เป็นไร" ชนกันต์ว่าเรียบๆ

นาวินเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นอย่างลังเล

"พูดตามตรงนะครับ... คุณเอมเองก็เป็นผู้หญิงที่เรียบร้อยใช้ได้นะครับ ไม่เที่ยว ไม่ดื่ม ไม่ออกนอกลู่นอกทาง อาจจะแค่..."

"แค่…?" ชนกันต์ถามกลับโดยไม่หันมามอง แต่อารมณ์ในน้ำเสียงติดจะหงุดหงิด

"ก็แค่... เธออาจจะไม่ค่อยรักศักดิ์ศรีตัวเองเท่าไรครับ ถ้าคุณคิดจะยกเธอขึ้นเป็นภรรยา ก็ไม่น่าจะติดอะไร อย่างน้อยคุณก็รับคุณกรเป็นลูกแล้วด้วย"

ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ พร้อมส่ายหน้า

"เรื่องยกเอมขึ้นเป็นเมีย... เอาจริงๆ ผมก็ไม่ได้ติดอะไรหรอก แค่ผมไม่ชอบผู้หญิงที่อ่อนแอแบบเธอเท่านั้นเอง ประเภทที่ปล่อยให้ใครเหยียบหัวเล่นได้ง่ายๆ แบบนั้น มันสู้แม่เลี้ยงผมไม่ได้หรอก"

"แต่อย่างน้อย ตลอดสองปีที่ผ่านมา การที่คุณประกาศคบกับคุณเอม แถมยังมีลูกด้วยกัน มันก็ทำให้คุณชงโคหัวเสียไม่น้อยเลยนะครับ" นาวินพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้นที่บ้านเกือบแตกเป็นเสี่ยงๆ แต่ชนกันต์กลับนั่งไขว่ห้างมองทุกอย่างเหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเอง

"ใช่ ตอนนั้นรู้สึกสะใจอยู่เหมือนกัน..." ชนกันต์ยอมรับอย่างไม่ปิดบัง "แต่พอคิดอีกที การปล่อยให้เอมทิ้งทั้งชีวิตไว้กับคนที่ไม่เคยรู้จักคำว่ารักแบบฉัน มันก็ไม่แฟร์สำหรับเธอเลย"

นาวินชำเลืองมองเจ้านายแวบหนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นอย่างระวัง

"ถ้าคุณคิดแบบนั้น แสดงว่าคุณก็รู้สึกอะไรบางอย่างกับเธออยู่ใช่ไหมครับ"

"ไม่เลย" ชนกันต์ตอบทันที "ผมรู้หัวใจตัวเองดี ผมไม่ได้รักเอม... และคงไม่มีวันรักได้ เพราะถ้าจะรักจริงๆ ป่านนี้ก็คงรักไปนานแล้ว"

"แต่หัวใจคนเรา มันไม่ได้แข็งขนาดนั้นหรอกครับ บางทีคนที่ใช่ ต่อให้เคยไม่รู้สึกอะไร... แต่พอได้รักขึ้นมาจริงๆ แล้ว มันก็ถอนตัวไม่ขึ้นเหมือนกัน"

"พูดเหมือนเคยมีประสบการณ์" ชนกันต์แค่นยิ้ม

"เปล่าหรอกครับ ผมทำแต่งาน จะเอาเวลาไปมีใครที่ไหนกันล่ะครับ ได้ยินแต่เพื่อนๆ เขาเล่าให้ฟัง" นาวินหัวเราะแห้งๆ

ชนกันต์ยิ้มบางๆ จริงอย่างที่นาวินว่า เขาเองก็แทบไม่มีเวลาให้ตัวเองด้วยซ้ำ จะมีเวลาสำหรับความรักได้อย่างไร

"นายก็แบ่งเวลาบ้าง หาแฟนสักคนไว้เถอะ จะได้ไม่ต้องขับรถคนเดียวทุกวัน" เขาว่าเรียบๆ ก่อนจะเสริมขึ้น "คืนนี้ ฉันว่าจะไปเยี่ยมตากรหน่อย"

"ได้ครับ ผมจะโทรบอกคุณเอมไว้ เธอคงดีใจ"

ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆ

"...จะทำอะไรก็ทำเถอะ"

เอมอมรยิ้มอย่างดีใจภายหลังจากที่วางสายจากนาวิน ในที่สุดคืนนี้ก็จะเป็นอีกคืนที่ชนกันต์จะมานอนค้างที่บ้านของเธอเสียที

แม้เขาจะจัดหาพี่เลี้ยงเด็กมาคอยช่วยดูแลลูก และอยู่เป็นเพื่อนเธอหนึ่งคน แต่ความเหงาก็ยังไม่เคยหายไปจากหัวใจของเธอเลย

การได้เห็นหน้าเขาแม้เพียงไม่กี่ชั่วโมง ก็เพียงพอให้หัวใจที่อ้างว้างรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเป็นอย่างมาก

แม้ว่าในบางครั้งเขาจะทำให้เธอต้องนั่งตัวเกร็ง เพราะความเก้อเขิน หรือความห่างเหิน แต่เมื่อได้เห็นเขาหัวเราะ หรือยิ้มอย่างมีความสุขเพียงเพราะได้เล่นกับลูก หรือทานอาหารฝีมือเธออย่างเอร็ดอร่อย แค่นั้น... ก็เพียงพอจะทำให้หัวใจของเธอพองโต มีพลังพอจะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกหลายวัน