ตอนแรกว่าจะไม่รัก

"สวัสดีค่ะ รับชานมหรือนมสดดีคะวันนี้?"

"ขอนมสดดีกว่าค่ะ คืนนี้อยากหลับสบายๆ หน่อย"

"ได้เลยค่ะ รอสักครู่นะคะ"

สิ้นเสียง อันดาก็เดินไปสั่งเครื่องดื่มกับพี่ลูกพรุน ลูกสาวเจ้าของร้านผู้รับหน้าที่ชงเครื่องดื่มตามออเดอร์

"ร้อนหรือเย็น" น้ำเสียงห้วนจัดดังขึ้นทันที ราวกับอารมณ์ของเธอกำลังขุ่นมัวเต็มที ใบหน้าเคร่งเครียดแบบที่ทำเอาใครก็เดาได้ ว่าเธอน่าจะอารมณ์ไม่ดีมาตั้งแต่เช้า

"ลูกค้าประจำค่ะ นมสดเย็นนะคะ" อันดาตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ไม่ได้ถือโทษโกรธเคือง เธอรู้หน้าที่ของตัวเองดี ว่ามาที่นี่เพื่อทำงาน ไม่ใช่เอาอารมณ์มาแลกเปลี่ยน

ไม่นานนัก แก้วนมสดเย็นก็ถูกส่งต่อมาด้วยสีหน้าท่าทางของคนชงที่ยังไม่คลายความหงุดหงิดแม้แต่น้อย

"นมสดเย็นได้แล้วค่ะ" อันดาบอกพร้อมวางแก้วตรงหน้าลูกค้าขาประจำ

"ขอบใจจ้ะ" อีกฝ่ายยิ้มรับ แล้วหยิบหลอดขึ้นมาดูดอย่างสบายใจ ก่อนสีหน้าจะเปลี่ยนไปทันที

"เอ๊ะ ทำไมมันจืดขนาดนี้! นี่คือน้ำล้างขวดนมหรือยังไง?"

เสียงอุทานด้วยความไม่พอใจดังลั่นจนคนในร้านหันมองกันเป็นตาเดียว

อันดาซึ่งยังเดินไปได้ไม่ไกล รีบหันกลับมาทันทีที่ได้ยิน

"ขอโทษนะคะ เครื่องดื่มมีปัญหาใช่ไหมคะ?" เธอเอ่ยถามอย่างสุภาพ

"ใช่สิ! มันจืดเหมือนน้ำเปล่าเลย เปลี่ยนให้ใหม่เดี๋ยวนี้!"

อันดาพยักหน้ารัว รับแก้วจากมือลูกค้ามาอย่างเร่งรีบ ก่อนจะตรงไปที่เคาน์เตอร์เพื่อแจ้งเปลี่ยนเครื่องดื่ม

“พี่ลูกพรุนคะ ลูกค้าบอกว่านมมันจืดไปน่ะค่ะ ขอเปลี่ยนแก้วใหม่ค่ะ”

"ฉันก็ชงตามสูตร เธอแอบกินแล้วเอาน้ำเปล่าใส่แทนหรือเปล่า ถึงได้มาโทษคนชงแบบนี้!" เสียงตวาดดังลั่นขึ้นในร้าน

ลูกค้าที่กำลังทานอาหารพากันหยุดหันมามองอีกครั้งด้วยความตกใจ

“ดาจะไปทำแบบนั้นได้ยังไงคะ พี่เพิ่งส่งมา ดาก็เอาไปเสิร์ฟทันทีเลยค่ะ” อันดาพูดอย่างพยายามควบคุมอารมณ์ ลึกๆ ในใจก็รู้สึกอับอายไม่น้อยที่ถูกตำหนิเสียงดัง จนคนมองขนาดนี้

“เธอมันนิสัยไม่ดี จะมาทำร้านฉันเสียชื่อใช่ไหม! ฉันบอกแม่แล้ว ว่าอย่ารับเธอเข้ามาทำงาน เธอมัน... ลูกโจร!”

อันดาเบิกตากว้าง ความตกใจตีขึ้นจุกลำคอ ไม่คิดเลยว่าจะถูกพูดจาใส่ร้ายต่อหน้าผู้คนขนาดนี้

“ฉันไล่เธอออก!!” ลูกพรุนตวาดเสียงแข็ง

ความจริงคือเธอไม่เคยชอบอันดาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ตั้งแต่แม่เริ่มชมเด็กคนนี้ให้ฟังต่อหน้าคนอื่นว่า มารยาทดี หน้าตาก็สดใส มีน้ำใจ ไม่เหมือนเธอที่ไม่ค่อยยิ้ม ไม่ตั้งใจทำงาน และชอบทำให้ร้านเสียบรรยากาศ

และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ เธอเผลอลืมใส่ไซรัปไปเพราะมัวเหม่อ พอเครื่องดื่มออกจืด กลัวโดนแม่ดุ เธอจึงรีบหาแพะรับบาปขึ้นมาทันที... และใครล่ะจะเหมาะไปกว่าอันดา?

“พี่ลูกพรุนคะ แต่อันดาไม่ได้…”

“อย่ามาเถียง! หรือจะโยนว่าฉันเป็นคนทำล่ะ?”

“เปล่าค่ะ แค่... ดาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”

“เธอหมายความแบบนั้นนั่นแหละ! เพราะเธอเป็นลูกโจร เหมือนแม่เธอ!”

คำพูดนั้นแทงเข้าหัวใจอันดาจังๆ น้ำตาคลอเบ้าในทันที

เธอไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องครอบครัวที่เธอไม่เคยเลือกได้จะกลับมาทำร้ายเธอแบบนี้ ทั้งที่เธอพยายามเปลี่ยนตัวเองทุกอย่าง ทำงานสุจริตทุกวันเพื่อเลี้ยงน้องชาย และย่าที่นอนป่วยอยู่ที่บ้าน

เธอกลืนน้ำตาลงไป พยายามสะกดอารมณ์สุดหัวใจ

"ดาขอคุยกับคุณพริมก่อนนะคะ"

"แม่ฉันไม่อยากคุยกับใครที่มีประวัติแบบเธอหรอก"

“ถ้าพี่จะไล่ดาออก ดาก็ยอมออกค่ะ แต่... อย่าใส่ร้ายกันเลยนะคะ”

“นี่ไม่ใช่การใส่ร้าย ฉันพูดความจริง! ออกไปซะ ก่อนที่ลูกค้าจะหายหมดร้าน!”

อันดาพยักหน้า กลั้นใจ พาตัวเองเดินออกจากร้านไปอย่างเงียบงัน แม้ภายในจะปั่นป่วนราวพายุเฮอร์ริเคนก็ตาม

เธอยอม... ไม่ใช่เพราะเธอผิด แต่เพราะเธอไม่อยากให้ร้านที่เจ้าของเคยมอบโอกาสให้เธอได้มาทำงานที่นี่ ต้องเสียชื่อจากเรื่องทะเลาะกันในร้านเช่นนี้

สายตาคมคู่หนึ่ง จับจ้องตามแผ่นหลังของหญิงสาวที่เดินออกไปจากร้าน

ชนกันต์กระตุกยิ้มเย็น ริมฝีปากเอ่ยคำหนึ่งออกมาราวกับไม่ต้องคิด

“โง่”

“คุณกันต์… หมายถึงฉันเหรอคะ” เอมอมรถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ

แม้จะคบกันมาสองปีแล้ว แต่เธอก็ยังไม่กล้าทำอะไรตามใจตัวเองเวลาที่อยู่ต่อหน้าเขา

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ไม่พอใจที่คำพูดของตนถูกโยงไปหาคนละเรื่อง

"ถ้าเธออยากจะรับ ก็รับไปเถอะ" เขาตอบเสียงนิ่ง ก่อนจะลุกขึ้น วางแบงก์ห้าร้อยไว้บนโต๊ะ แล้วเดินออกไปโดยไม่หันกลับมา

เห็นเขาลุกจากโต๊ะเดินออกไป เอมอมรจึงรีบลุกตาม ก่อนจะสาวเท้าไวๆ เพื่อไปให้ทันเขา

"ขอโทษนะคะ ถ้าเอมทำอะไรให้คุณกันต์ไม่พอใจ..." เธอพูดขึ้นเบาๆ เมื่อสามารถเดินเคียงข้างเขาได้ในที่สุด

ชนกันต์หยุดเดินกะทันหัน ก่อนจะหันมาพูดเสียงแข็งอย่างไม่ปิดบังความหงุดหงิด

"ฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้ว ว่าฉันไม่ชอบคำขอโทษแบบนี้"

เขาเคยพูดแบบนี้กับเธอหลายครั้งแล้ว และครั้งนี้ก็ยังเหมือนเดิม …เขาไม่พอใจ และเธอก็ไม่รู้ว่าเธอไปทำอะไรผิดอีกแล้ว

"ขอโทษค่ะ..." เธอหลุดพูดออกมาโดยอัตโนมัติ

"นั่นไง ขอโทษอีกแล้ว... เธอนี่น่ารำคาญจริงๆ กลับไปเถอะ เดี๋ยวฉันจะให้ 'นาวิน' ไปส่ง"

คำพูดนั้นบาดใจเหมือนมีดกรีดเบาๆ

"...ค่ะ" เอมอมรตอบเบาๆ พร้อมกับก้มหน้าลงอย่างผิดหวัง

นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน ที่เขายอมมาเจอเธอ แต่ก็ยังจบลงเหมือนเดิม …เขาหงุดหงิด ส่วนเธอก็ได้แต่โทษตัวเองในใจ เธออยากจะตีความโง่ของตัวเองให้หายไปเหลือเกิน...