Novel-novel oleh ข้าวเหนียวหวาน

“ผมเคยบอกคุณแล้ว ว่าผมอยากมีลูกกับคนที่ผมรัก วันนี้ผมรักคุณ แล้วคุณก็รักผม เรารักกัน จากที่วันๆ คุณเอาแต่เที่ยว ก็เปลี่ยนมาเป็นรู้จักอยู่บ้าน รู้จักคิดที่จะหางานทำ มันก็ไม่เหลือเหตุผลอะไรแล้ว ที่ผมจะไม่อยากมีลูกกับคุณ”“สรุปนายไม่โกรธเรื่องสัญญานั่นใช่ไหม?”“งั้นผมขอถามคุณกลับว่า ตอนนี้คุณยังอยากมีลูกกับผมไหม แล้วยังอยากมีเพราะเงินอยู่หรือเปล่า?”เธอส่ายหน้าระรัว “ตอนนี้ฉันไม่ได้อยากมีลูกกับนายเพราะเงินแล้วล่ะ แต่ถ้านายอยากมี ฉันก็อยากมี อีกอย่าง ก็อย่างที่แม่นายบอก ฉันอายุสามสิบเอ็ดแล้ว ถ้าไม่รีบมีตอนนี้ อีกหน่อยจะมียาก”“งั้นผมก็ไม่โกรธเรื่องสัญญาที่คุณทำไว้กับแม่ของคุณหรอกนะ”“แล้ว… ถ้าเรามีลูกกัน ฉันยังจะรับเงินจากแม่ได้ไหมอ่ะ?” เธอถามเสียงอ่อย ใบหน้าแสดงความลังเล เจื่อนลงเหมือนเด็กโดนจับได้ว่าแอบซน“ไหนบอกว่าไม่คิดจะมีลูกเพราะเงินแล้วไง?” เขาถามกลับ สีหน้าเจือรอยขำแต่แฝงความจริงจัง“ก็ไม่ได้อยากมีเพราะเงินนะ… แค่ถามเฉยๆ เผื่อนายโอเคที่จะให้รับ ลูกจะได้มีทุนการศึกษาไว้บ้าง” เธอรีบอธิบาย เสียงเบาลงอย่างรู้สึกผิดแต่ยังไม่วายมีเหตุผลแนบเนียนอยู่ในคำตอบเขายิ้มบางๆ พอใจที่เธอยังคิดถึง

...และทันทีที่ประตูถูกเปิดออก“แฮปปี้เบิร์ดเดย์!!!!”“แม่!” ราตรีร้องเสียงหลงอย่างตกใจสุดขีด เมื่อเห็นคนที่ยืนถือเค้กอยู่ตรงหน้าไม่ใช่แค่แม่เธอ ยังมีแม่สามี และเพื่อนรักอย่างนันทนาด้วยอีกคนใช่สิ! วันนี้วันเกิดของฉันนี่นา... ลืมไปเสียสนิทเลย!แต่เดี๋ยวก่อน... แม่บอกว่าไปอินเดีย ส่วนยัยนันก็บอกว่าจะไปต่างจังหวัด ไม่ใช่เหรอ แล้วนี่มันอะไรกัน?“เซอร์ไพร้ส์~” ทั้งสามคนพูดพร้อมกันอย่างร่าเริงราตรีหันไปมองผาตะวัน ที่ตอนนี้ยืนกอดอกอยู่ไม่ไกล เขายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน แบบที่เธอไม่ค่อยเห็นบ่อยนัก“อย่าบอกนะว่าทุกคนร่วมมือกัน...” เธอเอียงคอถามเขาเขาพยักหน้ารับเบา ๆรอยยิ้มของราตรีค่อย ๆ กว้างขึ้น ดวงตาเริ่มคลอด้วยน้ำใส ๆโคตรเซอร์ไพรส์... ตั้งแต่เกิดมา ยังไม่เคยมีใครทำอะไรแบบนี้ให้เลย เค้กสักก้อนก็ยังไม่เคยได้เป่า ไม่คิดเลยว่าชีวิตในวัยสามสิบ ไม่สิ! ต้องสามสิบเอ็ดปีบริบูรณ์ จะมีวันดี ๆ แบบนี้เกิดขึ้นได้“ไหนแม่บอกว่าไปอินเดียไงคะ” ราตรีเอ่ยถาม ทั้งแปลกใจ ระคนดีใจ“ก็ผาเขาอยากเซอร์ไพร้ส์วันเกิดลูก เลยให้แม่บอกไปแบบนั้น” ตอบพร้อมกับทำปากบุ้ยใบ้ไปทางลูกเขย“แล้วเธอล่ะยัยนัน ไหนบอกว่าจะไปต่างจัง

“มารอผมนานหรือยัง?” เสียงอบอุ่นของผาตะวันดังขึ้น เมื่อเห็นว่าภรรยาสาวมารอเขาอยู่ที่ห้องพัก“สักพักใหญ่ๆ แล้วล่ะ” ราตรีตอบยิ้มจางๆ“ผมชวนน้องดาไปกินข้าวด้วยกันแล้วนะ แต่เธอบอกไม่ค่อยสบาย ผมเลยให้เธอกลับไปพักผ่อน” เขาพูด“กล้ามาก็แปลก… ลองมาสิ แม่จะเอามีดหั่นสเต๊กปักอกให้เลยคอยดู” เธอบ่นพึมพำเบาๆ แต่มากพอให้ผาตะวันได้ยินเขาหัวเราะกับคำขู่ที่แฝงด้วยความหวงอย่างน่าเอ็นดู ก่อนจะบอกว่า “ขอเอาเอกสารไปให้พยาบาลแป๊บนึง เดี๋ยวกลับมานะครับ”เธอพยักหน้ารับ เขาจึงเดินออกไป ทิ้งให้หญิงสาวจมอยู่กับความคิดเดิมอีกครั้ง...‘จะยกเลิกสัญญากับแม่ดีไหมนะ… ห้าสิบล้านเชียวนะ’“เป็นอะไรหรือเปล่า? ทำไมดูเหม่อๆ คิดอะไรอยู่หรือเปล่า?” เสียงของผาตะวันเรียกเธอกลับจากภวังค์“อ้าว! มาแล้วเหรอ ฉันไม่ได้คิดอะไรหรอก” เธอฝืนยิ้ม ก่อนเอ่ยชวนต่อ “ก่อนกลับบ้าน แวะหาอะไรกินกันก่อนนะ”เขามองเธออย่างอ่อนโยน แล้วพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มบางๆ ... แต่ลึกๆ เขารู้ดี ว่าเธอกำลัง ‘คิดอะไรบางอย่าง’“ฝึกทำขนมไปถึงไหนแล้ว” ผาตะวันเอ่ยถามขึ้น ขณะเดินเรื่อย ๆ ไปยังที่จอดรถจักรยานยนต์“วันนี้ไม่ได้ฝึกเลย ไปหาเพื่อนมาน่ะ” เธอตอบเสียงใสพลางเด

เมื่อเข้ามาในห้องพัก ผาตะวันค่อยๆ ปิดประตูลงอย่างระวัง ก่อนจะหมุนตัวกลับ หวังจะเดินไปที่โต๊ะ แต่ยังไม่ทันก้าวเท้า ก็ถูกจู่โจม!ริมฝีปากของเธอประทับลงอย่างเร็ว“จุ๊บนี้ไม่มีใครเห็น ถือว่าไม่ผิด~” เธอบอกพร้อมยิ้มตาหวานอย่างภูมิใจเขารีบเดินหนีไปที่โต๊ะ แสร้งทำหน้าดุ แต่ใบหน้าแดงแจ๋ “ทำไมชอบเล่นอะไรแบบนี้เนี่ย”“ฉันรู้ว่านายไม่ชอบไง ฉันเลยอยากทำ~”“ถ้าผมชอบ คุณก็จะไม่ทำใช่มั้ย?”“ก็อาจจะนะ~”“งั้นผม... ก็ไม่ชอบ”จุ๊บ!เธอกระโดดกอดคอเขาแล้วแนบริมฝีปากอีกครั้ง “จุ๊บ จุ๊บๆ ๆ ๆ”เสียงหัวเราะของเขาดังขึ้นอย่างสุขใจ “ใครสอนให้คุณทำตัวน่ารักขนาดนี้เนี่ย?”“นายไง!” เธอยิ้มก่อนจะซบหน้าลงบนอกเขาแน่น“ตั้งใจทำงานนะคะ คุณสามีขา~”“ได้ครับ คุณภรรยา~”เธอปล่อยแขนจากคอเขา แล้วเปลี่ยนเป็นดึงแก้มแรงๆ “คุณสามีน่ารักที่สุดในโลกเลย~”“เจ็บครับ คุณภรรยา...” เขาแกล้งกัดฟันตอบเธอรีบปล่อยมือแล้วลูบแก้มเขาเบาๆ อย่างรู้สึกผิด “ขอโทษ นายเจ็บมากไหม?”“ไม่เจ็บแล้วครับ... คุณกลับบ้านเถอะ ผมจะไปดูคนไข้ต่อ ขอบคุณนะครับที่มาส่ง”“อืม ต่อไปนี้ฉันจะมาส่งนายทุกวันเลย ไม่ต้องห่วง… แล้วก็จะมารับด้วยนะ~ ดีใจไหม?”เขาถอนใจในใ

“ฉันจะจูบนายต่อหน้ายัยนั่น! ให้นางสำลักความรักของเราตายไปเลย!”“หือ? จูบต่อหน้าน้องดา... นี่คือวิธีแก้แค้นของคุณ?”“อื้ม!” เธอพยักหน้าหนักแน่น“ผมไม่เข้าใจจริงๆ ...”“ก็ยัยนั่นชอบนายไง! การจูบนายต่อหน้าคนที่แอบชอบนาย มันก็เท่ากับตบหน้าแบบนิ่มๆ!”“คุณเข้าใจผิดแล้วล่ะ น้องดาเขาไม่ได้ชอบผม”“แหนะ อย่ามาโกหกนะ! ถ้ายัยนั่นไม่ชอบนาย จะมายืนจ้องหน้าฉัน พูดจาดูถูกฉอดๆ ใส่ฉันแบบนั้นเหรอ? แถมยังมาสั่งให้ฉันรีบหย่าอีก บอกว่าเรียนจบแล้วจะได้แต่งงานกับนายทันที!”ผาตะวันคิดทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ที่รดาเคยทำให้เขา ก่อนจะเอ่ยเบาๆ“ผมคิดกับเธอแค่น้องสาว ไม่คิดว่าเธอจะคิดกับผมมากกว่าพี่ชาย”“นั่นไงล่ะ! ฉันถึงว่า คำที่เขาว่ากันว่า ‘ผู้ชายมักจะโง่เรื่องผู้หญิง แพ้มารยาหญิง’ มันคงจริง เพราะผู้ชายแบบนี้มีอยู่จริง!” เธอสวนกลับอย่างขำปนหมั่นไส้“หายเศร้าแล้วก็พูดเจื้อยแจ้วเลยนะครับ นี่สามีของคุณเองนะคุณราตรี โปรดให้เกียรติกันหน่อย” ผาตะวันยืดตัวตรง ทำเสียงขรึม แกล้งดุอย่างเอ็นดู“ฉันชอบนาย” เสียงของเธอดังขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง มั่นคง เธอเพิ่งจะมั่นใจวันนี้เองผาตะวันอึ้งไปชั่วครู่ ไม่คิดว่าเธอจะพูดออกมาโต้งๆ

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ผาตะวันก็มองหาภรรยาของเขาทันที สายตากวาดไปทั่วชั้นล่างอย่างร้อนใจ แต่กลับไม่พบเธออยู่ตรงไหนเลย ชายหนุ่มจึงรีบขึ้นบันไดไปยังชั้นบน และแล้วก็พบว่า... เธอกำลังนั่งอยู่ในห้องนอนแต่ก่อนที่เขาจะได้ก้าวขาเข้าไป เสียงแข็งของเธอก็ดังขึ้นมาขวางไว้“ห้ามเข้ามา!”คำสั่งนั้นหยุดเขาไว้กลางอากาศ เท้าที่กำลังก้าวถึงกับค้าง ไม่กล้าขยับต่อ“ทำไมไม่ให้ผมเข้าไป?” เขาถามด้วยน้ำเสียงสับสน“ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย!”ผาตะวันขมวดคิ้วทันที “ผมรีบกลับมา... ก็เพราะอยากอธิบายทุกอย่างให้คุณฟัง”“ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น!”“แต่เราต้องคุยกันนะ” เขายืนยัน พยายามชะเง้อแอบมองใบหน้าของเธอที่หันหลังให้ ยิ่งเขาอยากเห็น ใบหน้าของเธอก็ยิ่งเร้นลับ ยิ่งทำให้ใจเขาเต้นรัวด้วยความเป็นห่วง“ถ้านายเข้ามา ฉันจะปาของทุกอย่างในห้องใส่แน่!” เสียงสั่นเครือแฝงความดื้อดึง ฟังดูคล้ายข่มขู่ แต่จริงๆ แล้วคือความกลัว... กลัวว่าเขาจะเห็นน้ำตา ที่เธอกำลังพยายามกลั้นไว้“มันก็แค่เรื่องเล็กๆ ทำไมคุณต้องโกรธจนถึงขนาดนี้ด้วยล่ะ มีอะไรก็คุยกันดีๆ สิ เราแต่งงานกันแล้วนะ เป็นสามีภรรยากันแล้ว...” น้ำเสียงของเขาอ่อนลง ก่อนจะค่อยๆ ยกเ

เมื่อก้าวเข้ามาภายในบ้าน เพียงมองรอบตัวก็พอเดาได้ไม่ยากว่า ยังไม่ถึงวันที่แม่บ้านจะมาทำความสะอาดตามกำหนด ข้าวของวางกระจัดกระจายเล็กน้อย ถุงช็อปปิ้งกองระเกะระกะอยู่บนโต๊ะกลางห้อง เหมือนเจ้าของบ้านเพิ่งกลับมา แล้วก็วางของแบบไม่ใส่ใจนัก"คุณไม่มีแม่บ้านเหรอ?" อันดาเอ่ยถาม พลางกวาดสายตาไปรอบห้อง เธออดสงสัยไม่ได้ ผู้ชายที่ดูเนี๊ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า ขับรถหรู ประมูลรูปภาพราคาหลักล้านได้แบบไม่สะเทือนเงินในบัญชี แต่กลับปล่อยให้บ้านรกรุงรังแบบนี้?"มี แค่ยังไม่ถึงรอบที่เขาจะเข้ามาทำความสะอาด" ชนกันต์ตอบตามตรง เขาไม่ได้คิดว่าบ้านของเขาจะดูแย่ขนาดนั้น มันแค่... ไม่เรียบร้อยเท่าที่ควรเท่านั้นเอง"ผิดกับภาพลักษณ์จังเลยนะ รองประธานหนุ่มสุดหล่อ บ้านหรู แต่งตัวเนี๊ยบแทบทุกกระเบียดนิ้ว แต่ข้างในบ้าน... ลิบลับเลยค่ะ""ผมไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวาย เลยไม่จ้างแม่บ้านประจำ"อันดาพยักหน้าเข้าใจ แล้วหันไปกวาดตามองบริเวณครัวอีกครั้ง"ก็คงจะไม่มีแม่ครัว อย่าบอกนะว่าคุณชวนฉันมากินข้าว จะลงมือทำอาหารให้ฉันเองเลย?""ผมทำอาหารไม่เป็น""อ้าว... แล้วใครจะทำให้ล่ะ? หรือจะให้ฉันทำ?""เดี๋ยวผมสั่งจากโรงแรมใกล้ๆ ให้ส่งมา"ค

เมื่อก้าวเข้ามาภายในบ้าน เพียงมองรอบตัวก็พอเดาได้ไม่ยากว่า ยังไม่ถึงวันที่แม่บ้านจะมาทำความสะอาดตามกำหนด ข้าวของวางกระจัดกระจายเล็กน้อย ถุงช็อปปิ้งกองระเกะระกะอยู่บนโต๊ะกลางห้อง เหมือนเจ้าของบ้านเพิ่งกลับมา แล้วก็วางของแบบไม่ใส่ใจนัก"คุณไม่มีแม่บ้านเหรอ?" อันดาเอ่ยถาม พลางกวาดสายตาไปรอบห้อง เธออดสงสัยไม่ได้ ผู้ชายที่ดูเนี๊ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า ขับรถหรู ประมูลรูปภาพราคาหลักล้านได้แบบไม่สะเทือนเงินในบัญชี แต่กลับปล่อยให้บ้านรกรุงรังแบบนี้?"มี แค่ยังไม่ถึงรอบที่เขาจะเข้ามาทำความสะอาด" ชนกันต์ตอบตามตรง เขาไม่ได้คิดว่าบ้านของเขาจะดูแย่ขนาดนั้น มันแค่... ไม่เรียบร้อยเท่าที่ควรเท่านั้นเอง"ผิดกับภาพลักษณ์จังเลยนะ รองประธานหนุ่มสุดหล่อ บ้านหรู แต่งตัวเนี๊ยบแทบทุกกระเบียดนิ้ว แต่ข้างในบ้าน... ลิบลับเลยค่ะ""ผมไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวาย เลยไม่จ้างแม่บ้านประจำ"อันดาพยักหน้าเข้าใจ แล้วหันไปกวาดตามองบริเวณครัวอีกครั้ง"ก็คงจะไม่มีแม่ครัว อย่าบอกนะว่าคุณชวนฉันมากินข้าว จะลงมือทำอาหารให้ฉันเองเลย?""ผมทำอาหารไม่เป็น""อ้าว... แล้วใครจะทำให้ล่ะ? หรือจะให้ฉันทำ?""เดี๋ยวผมสั่งจากโรงแรมใกล้ๆ ให้ส่งมา"

“หนึ่งแสน” เป็นชนครที่เริ่มต้นการประมูลทันที เขาชนะมาเกือบทุกชิ้นแล้ว จะมาแพ้เอาชิ้นสุดท้ายไม่ได้เด็ดขาด“หนึ่งล้าน” ชนกันต์ประกาศพลางชูป้ายประมูลขึ้น แล้วเอนหลังเล็กน้อย พลางไขว่ห้างอย่างไม่ยี่หระ“หนึ่งล้านเลยเหรอพี่?” น้องชายหันมาทำตาโตอย่างตกใจ ราคาแค่เริ่มต้นยังแรงขนาดนี้เลยเหรอ?“จะสู้ก็สู้ ไม่สู้ก็ยอมแพ้ไปเลย อย่าลืมนะ ว่านายประมูลไปเกือบสิบล้านแล้ว ถ้าแม่นายรู้เข้า คงไม่ปลื้มนักหรอก” เขาว่าพลางยกนิ้วลูบลำคอตัวเองเป็นเชิงเตือน“ได้!” ชนครตอบกลับอย่างขัดใจ ก่อนจะยกป้ายขึ้นประกาศเสียงดัง“สองล้าน!”“ห้าล้าน” เสียงชนกันต์นิ่งเรียบ แต่หนักแน่น พร้อมกับยกป้ายประมูลขึ้นอีกครั้งทันใดนั้น เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นทั่วทั้งห้องอีกระลอก ทุกคนในงานเริ่มถอนหายใจหนัก บรรยากาศที่ควรจะน่าตื่นเต้นกลับกลายเป็นความเบื่อหน่ายอย่างเงียบงัน...ไม่ต้องเดาก็รู้ว่า ของทุกชิ้นวันนี้จะตกเป็นของคนในตระกูลนี้ ไม่พี่ก็ต้องน้อง แล้วแบบนี้... จะจัดงานประมูลขึ้นมาทำไมกันนะ?“คุณนครค่ะ คุณนายฝากมาบอกว่า... ให้คุณนครหยุดประมูลได้แล้วค่ะ ถ้ายังไม่หยุด กลับบ้านไปมีเรื่องแน่นอน”เลขาของคุณชงโคเดินมากระซิบข้างหูนายน้อยตา

“หนึ่งหมื่น”“สองหมื่น”“สามหมื่น”“สี่หมื่น”ชนกันต์หันไปมองน้องชาย ที่ไม่ว่าจะยื่นราคาเท่าไร ชนครก็มักจะเสนอเกทับขึ้นมาเสมอ ทั้งห้องเงียบงันลง ผู้เข้าร่วมงานต่างหันมาจับตาดูสองพี่น้องที่กำลังประมูลแข่งกันอย่างเคร่งเครียด“หนึ่งแสน” ชนกันต์ประกาศ พร้อมหันไปสบตาน้องชายเต็มๆ เขารู้ดีว่านิสัยของอีกฝ่ายไม่มีวันยอมแพ้ง่ายๆและก็เป็นไปตามคาด“ห้าแสน!” ชนครยิ้มเยาะ คิดว่าพี่ชายไม่กล้าสู้ราคาขนาดนี้แน่ๆ“โอเค... ยอม” ชนกันต์เอ่ยอย่างง่ายดาย ก่อนจะกระตุกยิ้มบางอันดาที่นั่งข้างๆ ขมวดคิ้วทันที นึกบ่นด่าเขาในใจ …ไม่คิดจะพยายามอีกสักนิดเพื่อเธอบ้างหรือไง?“ของชิ้นต่อไป เป็นภาพวาดโดยช้างจริงๆ ค่ะ เป็นภาพวิวของช้างแม่มาลัย ณ มูลนิธิช้างปันศรีสุข ราคาประมูลเริ่มต้นเพียงห้าร้อยบาทเท่านั้นค่ะ!”“ห้าหมื่น!” เสียงประกาศราคาทำให้ผู้คนในงานฮือฮากันทั่ว บางคนถึงกับหันกลับไปมองดูว่าใครคือผู้เสนอราคาสูงลิบตั้งแต่เริ่มชนครขมวดคิ้วทันที นี่พี่ชายกลัวจะโดนแย่ง หรือกลัวน้องชายอย่างตนจะชนะอีกกันแน่ ถึงได้เสนอราคาเริ่มสูงลิ่วขนาดนี้?...ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด เขาก็จะไม่ยอมแพ้แน่!“หกหมื่น!” ชนครยกป้ายประมูลเพิ่ม“

“นายมานั่งทำอะไรตรงนี้ งานของแม่นายนี่นา ปกติก็ต้องไปเสนอหน้าอยู่ข้างหน้าไม่ใช่เหรอ?” ชนกันต์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันปนแดกดันชชายหนุ่มไม่ได้สนใจคำประชดายหนุ่มไม่ได้สนใจคำประชด“ไม่คิดว่าพี่จะมาด้วยซ้ำ” เขาพูดพลางยิ้มกว้าง ไม่สนใจน้ำเสียงแขวะจากพี่ชายเลยแม้แต่น้อยชนคร พณาศรพัฒน์ หรือนคร น้องชายต่างมารดาของชนกันต์ ดำรงตำแหน่งรองประธานฝ่ายซ้ายของบริษัท PNSP หากจะเรียกว่าเป็นคู่แข่งชิงตำแหน่งประธานกับรองประธานฝ่ายขวาอย่างชนกันต์ก็คงไม่ผิดนัก ทั้งสองคนมีบุคลิกต่างกันสุดขั้วพี่ชายเงียบขรึม เด็ดขาด สุขุม มีเหตุมีผล แต่กลับเย็นชา โดยเฉพาะกับคนในครอบครัวส่วนน้องชายมีนิสัยขี้เล่น เจ้าชู้ เอาแต่ใจเพราะถูกตามใจมาตั้งแต่เด็ก อยากได้อะไรก็ต้องได้ถึงอย่างนั้น ทั้งสองก็ล้วนเป็นคนทำงานเก่งชนกันต์เหนือกว่าในเรื่องประสบการณ์ และความเก๋าเกม จึงได้ชื่อว่าเป็นรองประธานมือขวา หากไม่เกิดความผิดพลาดใดก่อน เขาย่อมได้เป็นประธานในอนาคตอย่างไม่ต้องสงสัย“ฉันจะมา หรือไม่มา มันเกี่ยวอะไรกับนาย” ชนกันต์พูดจบก็นั่งลงบนเก้าอี้ตัวข้างอันดา พร้อมยื่นถุงกระดาษสีน้ำตาลที่บรรจุขนมปังส่งให้เธอ“กินรองท้องก่อน”อันด

รถตู้หรูสีดำเงาวับค่อยๆ เคลื่อนมาจอดนิ่งบริเวณหน้าทางเข้างาน ซึ่งปูพรมแดงทอดยาวจากขอบถนนไปจนถึงบริเวณหน้าห้องจัดเลี้ยง นักข่าว และช่างภาพหลายคนต่างจับจองมุมถ่ายภาพ แข่งกันเก็บทุกวินาทีของค่ำคืนนี้อย่างตั้งใจชนกันต์ก้าวลงจากรถก่อน แล้วจึงโน้มตัวลงเล็กน้อย ยื่นมือไปหาอันดาที่อยู่ด้านในด้วยท่าทีสุภาพ อ่อนโยน ภาพของชายหนุ่มในชุดสูทดำเนี๊ยบ ที่กำลังพยุงหญิงสาวออกจากรถ ยิ่งทำให้เขาดูสมบูรณ์แบบราวเจ้าชายในสายตาผู้คนรอบข้างแต่สำหรับหลายคน นี่ไม่ใช่ภาพที่แปลกตา เพราะชนกันต์มักปรากฏตัวในงานลักษณะนี้ พร้อมกับหญิงสาวคนสวยเสมอ โดยเฉพาะบรรดาคู่ควงในวงการบันเทิงที่เปลี่ยนหน้ากันมาอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็ไม่เคยมีใครอยู่เคียงข้างเขานานเกินปี ยกเว้นเพียง “คุณเอมอมร” สาวนอกวงการเพียงคนเดียวที่เคยคบหากับเขายาวนานเกือบสองปี ซึ่งครั้งนั้นหลายคนต่างคาดหวังว่าเธออาจเป็น ‘ตัวจริง’ ... แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่คืนนี้... เขากลับมาพร้อมหญิงสาวนอกวงการอีกคน ที่ดูแตกต่างจากคนก่อนๆอันดาจับมือของเขาไว้ ก่อนจะก้าวลงจากรถอย่างระมัดระวัง แล้วเขาก็พาเธอคล้องแขน เดินเข้าสู่งานด้วยความมั่นใจเธอก้มมองมือตัวเองที่คล้องอยู่กับแขนขอ