บทที่ 6

บทที่ 6

เย็นนั้นรังสิมันต์ทานอาหารเย็นที่บ้านตามคำเชิญของเจ้าของบ้าน โดยจันทริกาถูกศศิประภาสั่งห้ามไม่ให้ออกไปร่วมโต๊ะ เธอจึงได้แต่เก็บตัวอยู่ในห้อง พยายามจะไม่คิดมาก พร้อมกับบอกตัวเองว่าชินเสียแล้ว แต่จนแล้วจนรอดก็อดน้อยใจไม่ได้ที่ตัวเองถูกกีดกันอย่างคนไม่มีสิทธิ์ไม่มีเสียงใดๆ และพ่อก็ยอมให้เธอถูกกระทำเช่นเคย

เป็นอีกครั้งที่จันทริกาคิดถึงแม่เหลือเกิน แม่ตั้งชื่อให้เธอว่าจันทริกา ซึ่งมีความหมายว่า...แสงจันทร์ แม่คงอยากให้ชีวิตของเธอมีแต่ความงดงามประดุจดวงจันทร์ที่ประดับอยู่บนท้องฟ้า แต่แสงของพระจันทร์ดวงนี้ช่างริบหรี่เหลือเกิน ไม่เหมือนกับแสงของตะวันซึ่งทอรัศมีเจิดจ้าเฉิดฉาย ที่แม้แต่พระจันทร์อับแสงเช่นเธอ ความอบอุ่นนั้นก็ยังแผ่ซ่านมาถึง

มือเล็กเอื้อมไปหยิบกล่องขนมซึ่งวางอยู่บนโต๊ะตรงหน้า มองมันด้วยความซาบซึ้งใจอีกครั้ง ก่อนจะเปิดฝาออกเพื่อกินประทังความหิว ในระหว่างรอให้คนที่ซื้อมันมากลับบ้านไป

แครกเกอร์ธัญพืชชิ้นขนาดเท่าเหรียญสิบบาท ถูกหยิบออกมาจากกล่องพลาสติกรูปทรงสวยงามเป็นชิ้นแรก จันทริกาตั้งใจว่าหลังจากขนมในกล่องนี้หมด เธอก็จะเก็บกล่องสวยๆ นี้ไว้อย่างดี เพื่อระลึกถึงความใจดีของพี่ตะวันที่มีให้กับเธอตั้งแต่วันแรกที่ได้พบกัน ทว่ายังไม่ทันที่เธอจะได้ส่งขนมชิ้นแรกนั้นเข้าปาก ประตูห้องก็ถูกศศิประภาผลักเข้ามาโดยไม่ได้เคาะตามมารยาทอันควร พอจันทริกาหันไปมองก็ถูกอีกฝ่ายตวาดใส่เสียงดัง

“นั่นแกจะทำอะไรนังจันทร์”

“จันทร์กำลังจะกินขนมค่ะ”

“เอามานี่!”

ไม่พูดเปล่า แต่ศศิประภายังปราดมาแย่งกล่องขนมไปจากมือของจันทริกา ทำให้จันทริกามองอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมศศิประภาจะต้องไม่พอใจ

“พี่ศศิ!”

“คุณตะวันเป็นของฉัน ของทุกอย่างของเขาก็เป็นสิทธิ์ของฉัน แกอย่าสะเออะ” ศศิประภาประกาศลั่น ทำให้จันทริการู้ทันทีว่ารังสิมันต์คงกลับไปแล้ว ศศิประภาถึงได้กล้าแผดเสียงแว้ดๆ เช่นนี้ใส่เธอ

“จันทร์ไม่ได้สะเออะ แต่ขนมนี่พี่ตะวันซื้อมาฝากจันทร์ คืนให้จันทร์เถอะนะคะ”

“อยากได้นักใช่ไหม ได้...ฉันจะคืนให้”

จันทริกากำลังจะยิ้มที่ได้ขนมกล่องนั้นคืน แต่เพียงแค่เสี้ยววินาทีต่อมาตาคู่สวยก็เบิกกว้าง เมื่อเห็นศศิประภาเทขนมในกล่องทั้งหมดลงพื้น แล้วใช้เท้าเหยียบย่ำ จนแครกเกอร์พวกนั้นแตกละเอียดเช่นเดียวกับความรู้สึกของจันทริกา

“พี่ศศิ!”

“อยากได้ก็เก็บเอาเองก็แล้วกัน” ศศิประภายักไหล่และเบ้ปากอย่างสะใจ ก่อนจะทิ้งกล่องที่จันทริกาตั้งใจว่าจะเก็บรักษาไว้อย่างดีลงพื้น แล้วเดินสะบัดตูดออกจากห้องไป โดยไม่คิดจะสนใจว่าจันทริกาจะเสียใจมากแค่ไหน

ร่างบางทรุดตัวลงกับพื้น ค่อยๆ กวาดเศษแครกเกอร์นั้นมากองรวมกันด้วยความอาดูร เธอไม่ได้ชิมด้วยซ้ำว่ารสชาติของขนมที่รังสิมันต์ซื้อมาฝากเป็นอย่างไร ขนมซึ่งถูกเหยียบย่ำจนแหลกละเอียดแล้วพวกนี้ มันคงกลายเป็นอาหารของมดตัวเล็กๆ แทน ทว่าอย่างน้อยก็ยังโชคดีที่ศศิประภายังทิ้งกล่องขนมนี้ไว้ให้ มือบางเอื้อมไปหยิบกล่องนั้นมาแนบอก พลางรำพึงขึ้นเบาๆ ด้วยเสียงสั่นเครือเมื่อนึกถึงน้ำใจของคนที่อุตส่าห์เอามาฝาก หากเธอกลับไม่สามารถจะรักษาน้ำใจของเขาเอาไว้ได้

                “จันทร์ขอโทษนะคะพี่ตะวัน...”

                เด็กสาววัยสิบแปดกำลังปั่นจักรยานมุ่งหน้ากลับบ้านในเวลาโพล้เพล้ ตะกร้าหน้ารถเต็มไปด้วยถุงผักและของสดต่างๆ ที่จะนำมาใช้ในการปรุงอาหารเย็น ซึ่งนี่เป็นงานประจำที่จันทริกาต้องทำทุกวันมิให้ขาดตกบกพร่องอยู่แล้ว หากวันไหนที่เธอละเลยหรือบกพร่องนั่นต่างหาก ถึงจะเกิดเรื่องใหญ่เรื่องโตตามมา เพราะเธอต้องถูกสิริมาและศศิประภาเล่นงานอย่างหนัก โดยที่เธอไม่เคยคิดจะบอกเรื่องนี้ให้พ่อรับรู้ ด้วยรู้ดีว่าพูดไปพ่อก็ช่วยอะไรไม่ได้

                กริ๊ง…กริ๊ง...

                เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงขาห้าส่วนดังขึ้น สองมือจึงกำเบรกที่แฮนด์จักรยาน ก่อนจะควานหาเอาโทรศัพท์เครื่องละไม่ถึงสามพันออกมา คิ้วเรียวมุ่นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเบอร์ที่โทร.มาเป็นเบอร์ของศศิประภา ไม่บ่อยนักหรอกที่ศศิประภาจะโทร.หาเธอ และถ้าเดาไม่ผิดที่ศศิประภาโทร.มาก็คงไม่แคล้วจะใช้เธอซื้อของกลับไปให้ด้วยอีกตามเคย

                “ค่ะพี่ศศิ”

                “แกอยู่ไหนนังจันทร์”

เสียงที่ถามนั้นยังคงแข็งกระด้างและจิกหัวเช่นเดียวกับทุกครั้งที่ศศิประภาคุยกับเธอ แต่ที่ทำให้จันทริกาค่อนข้างแปลกใจนั่นก็เพราะเสียงของศศิประภาในตอนนี้กลับฟังดูอู้อี้คล้ายคนกำลังร้องไห้เจือมาด้วย

                “กำลังจะกลับบ้าน พี่ศศิจะเอาอะไร”

                “ฉันไม่เอาอะไรทั้งนั้น แกรีบมาที่โรงพยาบาลตอนนี้เลย”

                คำสั่งของศศิประภาที่ดังมาเช่นนั้นบวกกับน้ำเสียงที่สั่นเครือ ทำให้หัวใจดวงน้อยเริ่มหวาดหวั่น สองมือเย็นเฉียบ ลางสังหรณ์บางอย่างเด่นชัดขึ้นจนน่ากลัว

                “เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ”

                “พ่อแกขับรถชนกับรถสิบล้อ รถพังยับเยินทั้งคัน ตัวเองซวยคนเดียวไม่พอ ยังพ่วงแม่ฉันให้พลอยซวยไปด้วย จะเป็นหรือจะตายก็ยังไม่รู้”

                “พ่อ!”

                เสียงหวานอุทานออกมาอย่างตกใจสุดขีด ก่อนจะหันเหทิศทางของจักรยานที่กำลังจะปั่นกลับบ้าน ไปยังโรงพยาบาลประจำจังหวัด ขณะที่เท้าออกแรงปั่นอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ใจก็ภาวนาขอพรจากแม่และยายรวมถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายให้คุ้มครองพ่อของเธอและน้าสิริมาด้วย