บทที่ 7

ทุก ๆ วันหากไม่ติดประชุมหลังเลิกงานใบเฟิร์นก็จะรีบเก็บของเพื่อไปรับลูกชายที่โรงเรียน เธอไม่มีเวลาไปสังสรรค์กับเพื่อนร่วมงาน ได้เจอได้คุยกันแค่ตอนทำงานเท่านั้น

บนถนนที่ทอดยาว เนื่องจากเป็นเวลาเลิกงานการจราจรบนท้องถนนจึงหนาแน่นไปด้วยรถและผู้คน บนรถโดยสารก็เช่นกันเพราะมีคนขึ้นเยอะ ตอนนี้เลยไม่มีที่ว่างให้เธอได้นั่ง เธอมองไปรอบ ๆ แม้จะเหนื่อยล้าแต่ก็ยังมีผู้คนมากมายที่มีความรู้สึกไม่ต่างจากเธอ ต่อให้เหนื่อยแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องดิ้นรน

“หม่าม๊าฮะ” ทันทีที่เห็นใบเฟิร์นออกัสก็รีบวิ่งไปหา

“สวัสดีครับคุณน้า” อาชิก็วิ่งตามหลังออกัสมาติด ๆ ก่อนจะหยุดตรงหน้าแล้วทักทายใบเฟิร์น

“สวัสดีค่ะน้องอาชิ” เธอเอื้อมมือไปจับแก้มของอาชิเบา ๆ “วันนี้ใครมารับคะ”

“ไม่รู้ครับ คุณพ่อกับคุณแม่ไม่อยู่อาจจะเป็นคุณอาครับ” เพราะตอนเช้า พ่อกับแม่บอกเขาไว้ว่าตอนเลิกเรียนไม่ได้มารับ จะให้คนอื่นมารับแทน แต่อาชิก็ไม่รู้ว่าเป็นใครระหว่างอลินกับอเล็กซ์

“ให้น้าอยู่รอเป็นเพื่อนมั้ยจ๊ะ”

“ไม่เป็นไรครับ คุณอามาพอดีเลย” เพราะอาชิหันไปเห็นรถของอเล็กซ์ที่กำลังมจอกกเทียบฟุตบาทพอดี

“อ๋อ ดีเลย ถ้าอย่างนั้นน้าพาออกัสกลับบ้านก่อนนะ” เมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็ไม่ต้องห่วงว่าเด็กน้อยจะต้องยืนรอคนมารับ

“ครับ”

ใบเฟิร์นย่อตัวลงเพื่ออุ้มลูกชายขึ้น โดยเธอไม่ทันได้สังเกตว่ามีผู้ชายร่างสูงกำลังเดินมาทางด้านหลัง เขาเห็นเธอตั้งแต่ยืนคุยกับหลานชายของเขาแล้ว ตั้งใจว่าจะเดินเข้าใกล้ ๆ เพื่อดูหน้าให้ชัด ๆ แต่เขาเดินไปไม่ทันถึง ใบเฟิร์นก็อุ้มลูกชายเดินออกไปอีกทาง

“คุณอา” อาชิที่เห็นว่าอาของเขายืนมองตามสองแม่ลูกไป เขาเลยเดินเข้าไปหาแล้วกระตุกชายเสื้อของอเล็กซ์จนเขาก้มลงมามอง

“คนนั้นแม่ออกัสเหรอ” อเล็กซ์เอ่ยถามออกไปขณะที่สายตายังหันกลับไปมองสองแม่ลูกจากด้านหลัง

“ใช่ครับ คุณแม่ของออกัสสวยมากเลย ผมชอบน้าเฟิร์นมาก”

ต้องใช่ใบเฟิร์นที่เป็นเพื่อนกับน้องสาวของเขาแน่ ๆ เพราะถ้าเขาจำไม่ผิด ตอนไปที่บริษัทอลินบอกกับเขาว่าลูกชายของใบเฟิร์นชื่อ ออกัส

“แก่แดด” อเล็กซ์หันมามองหน้าหลานพลางเอามือขยี้ผมอย่างที่ชอบทำ

“แก่แดดยังไงครับ พ่อบอกชิว่า เกิดเป็นผู้ชายก็ต้องมองผู้หญิงสวย ๆ เป็นอาหารตา”

“หือ” เขาหันไปจ้องหน้าหลานชาย “มองแล้วอิ่มมั้ย”

“ยังไม่ได้กินจะอิ่มได้ยังไงครับ”

อเล็กซ์หันไปมองอีกครั้งพลางยิ้มมุมปาก ถ้านั่นคือหญิงสาวในคืนนั้นเขาเชื่อแล้วว่าโลกนี้กลมจริง ๆ สุดท้ายโลกก็เหวี่ยงเธอกลับเข้ามาอยู่ในวงโคจรของชีวิตเขา

อเล็กซ์พาหลานชายไปขึ้นรถก่อนจะสั่งให้ลูกน้องขับรถออกไป แต่รถเคลื่อนตัวออกไปไม่ไกลจากโรงเรียนมากนักเขากลับเห็นหญิงสาวตรงป้ายรอรถ เธอกำลังอุ้มลูกน้อยที่กำลังเอามือสองข้างจับใบหน้าแม่ของเขาแล้วหอมซ้ายหอมขวา รอยยิ้มบาง ๆ เกิดขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่มอย่างไม่รู้ตัว แต่ลูกน้องที่กำลังขับรถอยู่กลับบังเอิญได้เห็นรอยยิ้มบาง ๆ นั้นผ่านกระจกมองหลัง

“จอด” เขาออกคำสั่ง

“จอดทำไมครับ” ลูกน้องหันไปถาม

“บอกให้จอดก็จอดสิ ไม่ต้องถาม”

“คะ...ครับ”

“อาพูดเสียงดังทำไม” หลังขึ้นรถแล้วโดนแอร์เย็น ๆ เขาก็รู้สึกง่วงจึงเอนหลังไปตรงเบาะ แต่พอได้ยินเสียงที่ดังของอเล็กซ์ก็ทำให้เขาผุดลุกนั่งตัวตรงแล้วมองสลับกันระหว่างอเล็กซ์กับคนขับรถ

“ไม่ใช่เรื่องของเด็ก” ขณะพูดก็ยังคงมองออกไปนอกกระจก นึกแปลกใจตัวเองทำไมถึงได้หยุดดู

“ชิจะบอกพ่อ ว่าอาดุชิ”

“ดุตอนไหน...แกนี่เกิดมาเพื่อกัดกับฉันจริง ๆ หลานตัวแสบ” เขาตวัดสายตามองเด็กน้อยที่นั่งอยู่ด้านข้าง

ทั้งที่พูดออกไปแบบนั้นแต่เขาก็รู้สึกเอ็นดูหลานชายไม่น้อย เพราะอาชิถอดแบบพี่ชายของเขามาทั้งหมด ถึงปากจะบ่นหลานชาย แต่สายตายังคงมองออกไปนอกรถ ใบหน้าของหญิงสาวยังปรากฏอยู่ในสายตา ภาพที่เคยเลือนลางไปเริ่มชัดขึ้น ใบหน้าที่มีแต่รอยน้ำตาในวันนั้น บัดดี้ประดับด้วยรอยยิ้มและดวงตาที่อ่อนโยนขณะที่กำลังมองลูกชายของเธอ

‘เงินที่ได้จากฉันไป เธอคงจะไปศัลยกรรมสินะ คิดว่าหน้าเปลี่ยนแล้วเรื่องราวคืนนั้นจะเปลี่ยนไปได้หรือไง’ เขาพูดคนเดียวเบา ๆ ‘ฉันจะจดจำใบหน้าของเธอไว้’

เขาไม่รู้หรอกว่านั่นคือใบหน้าของเธอจริง ๆ เพราะคืนนั้นเขาไม่ได้สนใจที่จะจดจำใบหน้าของเธอด้วยซ้ำ เพราะไฟราคะจึงทำให้เขาจดจำแต่เรือนร่างของเธอ

ใบเฟิร์นพาลูกชายกลับมาถึงบ้านก็จัดแจงอาบน้ำให้ เธอปล่อยให้ลูกนั่งเล่นอยู่ในห้องคนเดียว ส่วนเธอก็ทำอาหารอยู่ในครัว

ติ๊งต่อง!!

ขณะที่จดจ่ออยู่กับการทำอาร เสียงออดหน้าบ้านที่ดังขึ้นเพียงครั้งเดียวทำให้ใบเฟิร์นวางมีดในมือลงก่อนจะเดินไปล้างมือแล้วออกไปดูด้านนอก

“มีพัสดุมาส่งครับ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อเจ้าของบ้านเดินออกมา

“ส่งผิดหลังหรือเปล่าคะ ฉันไม่เคยสั่งของ” ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ใบเฟิร์นยังไม่เคยสั่งของจากเพจต่าง ๆ เลย

“แต่หน้ากล่องระบุที่อยู่ไว้ว่าเป็นที่นี่นะครับ” เขาดูไม่ผิดแน่ ๆ

“ขอฉันดูหน่อยได้มั้ยคะ”

เพราะกล่องมีขนาดใหญ่ เขาไม่สามารถยกขึ้นมาให้ใบเฟิร์นดูได้ พนักงานจึงขยับกล่องเข้ามาใกล้ใบเฟิร์นดู

“รอฉันสักครูนะคะ” หลังดูข้อมูลบนกล่องแล้วเธอก็รีบเข้าไปในบ้านแล้วออกมาพร้อมโทรศัพท์

ใบเฟิร์นจรดปลายนิ้วไปบนแป้นพิมพ์ เลขจำนวน 10 ตัวปรากฏขึ้นบนจอ พร้อมชื่อของใครคนหนึ่งที่เธอได้บันทึกไว้ก่อนหน้า

‘อลิน’

แสดงว่าคนที่สั่งของแล้วส่งมาให้เธอคืออลิน แต่ก็ยังแปลกใจอยู่ดีว่าเพื่อนของเธอได้ที่อยู่ของเธอไปได้ยังไง เพราะถ้าจำไม่ผิดใบเฟิร์นไม่เคยบอกที่อยู่กับอลินเลยสักครั้ง

“ลิน” ใบเฟิร์นจึงตัดสินใจโทรหา

‘ว่าไงจ๊ะ’

“ฝีมือลินใช่มั้ย”

‘อะไรเหรอ’

“พัสดุไง”

‘ถึงเร็วจังเลย ลินเพิ่งสั่งไปเอง’ น้ำเสียงตื่นเต้นนั้นทำให้ใบเฟิร์นต้องขมวดคิ้ว ‘ด้านในเป็นอะไรแกะยัง’

แสดงว่าเป็นฝีมือของอลินจริง ๆ แต่ทำไมต้องสั่งของมาลงที่บ้านของเธอด้วย

“ลินคนซื้อ ทำไมถึงไม่รู้ว่าด้านในมีอะไรเหรอ” ใบเฟิร์นย้อนถาม

‘ไม่รู้ จำไม่ได้’

“ทำไมถึงจำไม่ได้”

‘วันก่อนรู้สึกจะกดสั่งไปหลายอย่าง ไม่รู้ว่าออกัสชอบอะไรเลยสั่งหลายร้านด้วย’

“ลิน!!” ใบเฟิร์นเรียกชื่อของเธอเสียงดังจนพนักงานส่งของเงยหน้าขึ้นมามอง

‘รับไว้เหอะน่า ลินซื้อให้หลาน’ น้ำเสียงแกมขอร้อง ‘แค่นี้ก่อนนะ แม่เรียกน่ะ’

ตูด ๆ

“เดี๋ยว...” ไม่ทันที่ใบเฟิร์นจะพูดขาดคำ อลินก็ชิงตัดสายไปก่อน คงเป็นเพราะกลัวว่าจะโดนใบเฟิร์นบ่น

“สรุปรับมั้ยครับ” พนักงานส่งของถามเพื่อความแน่ใจ

“รับค่ะ”

ใบเฟิร์นจำใจยอมรับกล่องขนาดใหญ่นั้นไว้ เธอไม่อยากจินตนาการว่าด้านในเป็นยังไง แต่เชื่อว่าเพื่อนของเธอไม่ซื้อของราคาถูกแน่ ๆ พอเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้เธอไม่สบายใจ ดูเหมือนอลินจะเห่อลูกชายของเธอมากเกินไปแล้ว ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็มีหลานชายแท้ ๆ อยู่แล้ว

“ออกัส”

หลังลากกล่องเข้ามาจนถึงในบ้าน ใบเฟิร์นก็เอ่ยเรียกลูกชาย

“ฮะ...” เสียงเล็ก ๆ ดังออกมาจากในห้องนอน

“ออกมาด้านนอกก่อนครับ” เธอบอกลูกชาย

“อะไรฮะ”

“มาดูนี่สิ”

ออกัสวิ่งออกมาจากห้องก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นกล่องใบโตวางอยู่ อาการตื่นเต้นแสดงออกมาอย่างชัดเจน จนคนเป็นแม่ต้องยิ้มให้กับความน่ารักนั้น

ทั้งสองช่วยกันแกะกล่อง ของด้านในคือของเล่นมากมายที่อลินสั่งซื้อทางอินเทอร์เน็ตให้หลาน ใบเฟิร์นปล่อยให้ออกัสหยิบของเล่นออกมาเล่น ส่วนเธอก็โทรไปหาเพื่อนสนิทเพื่อจะบ่นเรื่องที่เธอซื้อของเล่นราคาแพงให้ลูกชายของเธอ...