Novel-novel oleh dexnarak

“แต่งงานกันนะ”ทั้ง ๆ ที่ผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้ว ประโยคนี้ยังคงตราตรึงอยู่ในหัวใจของน้ำตาล วันนั้นเธอดีใจจนไม่ทันได้คิดไตร่ตรองว่าหากรับปากแต่งงานแล้วชีวิตของเธอจะเป็นยังไง แต่วันนี้ความคิดนั้นของเธอได้มลายหายไป เมื่อตลอดสองอทิตย์ที่ผ่านมาเขาทำให้เธอเห็นแล้วว่าเธอเป็นผู้หญิงที่โชคดีคนหนึ่ง“คิดดอะไรอยู่ครับ” วงแขนกว้างโอบกอดหญิงสาวจากด้านหลัง พลางกดจูบลงไปบนไหล่มน“คิดว่าวันนี้ใช่ความฝันหรือเปล่า”“...” ไคล์เอียงหน้ามองภรรยาของเขา“ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองจะได้มาอยู่ตรงนี้กับคุณ ไม่คิดว่าคุณจะให้เกียรติฉันมากขนาดนี้ ทั้งที่บนโลกใบนี้มีผู้หญิงมากมายที่เหมาะกับคุณ แต่คุณก็เลือกฉัน”“...”“ฉันทำผิดต่อคุณ จนไม่กล้าคิดว่าคุณจะให้อภัยฉันได้ แต่คุณก็ยังให้อภัย”ไคล์จับให้น้ำตาหันมาเผชิญหน้ากับเขา มือข้างหนึ่งเชยคางของน้ำตาลให้เงยหน้ามาสบตากับเขา“เพราะผมรักคุณ รักกว่าอะไรทั้งหมดที่ผมมีในตอนนี้”“...”“ผมไม่อยากให้คุณกังวลอะไร วันนี้เป็นอีกวันสำคัญของเราสองคนนะครับ ทุกคนกำลังรอชื่นชมความงามของเจ้าสาวอยู่”“แล้วพ่อของคุณล่ะ พิธีคริสต์ท่านจะมาด้วยหรือเปล่า”เนื่องจากตอนเช้าทั้งคู่ได้จัดพิธีแบบจี

บนถนนที่ทอดยาวออกไป ชายหนุ่มที่เคยใช้ชีวิตเร่งรีบมาตลอด วันนี้ไม่รู่อะไรดลใจให้เขาออกมาเดินบนถนน สายตาคมที่กวาดมองไปรอบ ๆ ก็สังเกตเห็นการแต่งตัวของผู้คนมากมายที่เดินสวนไปมา ทำไมพวกเขาถึงแต่งตัวด้วยโทนสีชมพู“วันนี้วันที่เท่าไหร่”“14 กุมภาพันธ์ ครับ”“วันวาเลนไทน์ใช่มั้ย”“โทรหาคุณเจียให้หน่อย” เขาหันไปบอกเซียวหม่า “แล้วถามว่าวันนี้ฉันมีนัดกับลูกค้าหรือเปล่า ถ้ามีบอกว่าให้เลื่อนนัดไปก่อน”“ครับบอส”ไคล์ยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงระหว่างรอให้เซียวหม่าโทรหาเลขา เขาหันไปเห็นคู่รักหลายคู่ที่แสดงความรักต่อกัน ก็ยิ่งชวนให้คิดถึงหญิงสาวที่เขาเพิ่งแอบไปหามาเมื่ออาทิตย์ก่อนเขาตั้งใจว่าจะไปหาเธออีกครั้งหลังจากที่เขาจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว แต่เพราะความคิดถึงมันล้นออกมาจนยากที่จะเก็บกักความรู้สึกนั้นไว้ได้ วันนี้เขาจึงตั้งใจไปหาเธออีกครั้งณ.บ้านเช่าหลังเล็กที่เขาเคยมาครั้งหนึ่งตอนที่เจ้าของบ้านนอนหลับสนิท แต่เวลานี้กลับเงียบสงัดไม่มีใครอยู่แม้แต่คนเดียว“วันนี้วันวาเลนไทน์ ร้านคงจะปิดช้ากว่าปกติครับ”“วันวาเลนไทน์แบบนี้ยังต้องทำงานอีกเหรอ”“ถึงจะเป็นวันวาเลนไทน์ก็ยังคงเป็นวันทำงานครับ ไม่ใช่

หลังจากที่ไคล์พักรักษาตัวจนหายดี เขาก็เริ่มกลับไปทำงาน แต่ทุก ๆ ตอนเที่ยงเขาจะพาน้ำตาลออกไปทานข้าวด้วยกันทุกครั้ง เขาไม่เคยปล่อยให้เธออยู่บ้านโดยไม่มีเขาเลยสักครั้ง“รีบ ๆ สิครับ”“รีบไปไหนกันคะ”“ผมมีที่ที่อยากจะพาคุณไป”“อะไรกันคะ คุณทำให้ฉันกังวลนะ”“ผมมีพิรุธขนาดนั้นเลยเหรอ”“ก็คุณดูตื่นเต้นเป็นพิเศษ สีหน้าของคุณดูง่ายจะตาย”“แสดงว่าที่ผ่านมาคุณอ่านความคิดของผมออกหมดเลยเหรอ”“เปล่าหรอกค่ะ เพราะก่อนหน้านี้แม้แต่หน้าของคุณฉันยังไม่กล้ามอง แล้วฉันจะสังเกตได้ยังไง”“แล้วตอนนี้ล่ะ”“ก็มองทุกวันไงคะ มองจนจำได้หมดแล้วว่าถ้าทำปากแบบนี้” เธอดึงแก้มของสามีจนปากของเขาเป็นเส้นตรง “แสดงว่ากำลังงอล”“รักคุณจังเลยครับ”“ไม่เบื่อบ้างเหรอคะ”“หรือคุณเบื่อที่จะฟังแล้ว”“ไม่เลยค่ะ ฉันฟังได้ทุกวัน”“ผมก็บอกรักคุณได้ทุกวัน ไม่เบื่อเลย”“คุณสั่งตัดชุดมาให้ฉันอีกแล้วเหรอ”“ครับ” เขาเดินเข้าไปช่วยน้ำตาลรูดซิปด้านหลัง “ก็ท้องของคุณเริ่มโตแล้ว”“พอคลอดแล้วฉันจะเอาเสื้อผ้าพวกนี้ไปไว้ที่ไหนละคะ”“จะกังวลไปทำไมครับ คลอดเสร็จก็ท้องอีก”“อะไรนะ”“เราจะมีลูกด้วยกันสักห้าคนดีมั้ย”“คุณท้องเองมั้ยล่ะคะ ถ้าท้องเองจะ

“อะไรนะครับ” ไคล์ตาลุกวาวเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่น้ำตาลพูด“...”“พูดอีกทีสิครับ คุณบอกว่าจะใช้ปากให้ผมใช่มั้ย” เขาดีใจจนออกนอกหน้า แทบจะลุกขึ้นกระโดดโลดเต้นเลยทีเดียว“ก็คุณไม่อยากฟังนี่นา”“อยากฟังแล้วครับ อยากฟัง”“คุณอดทนรอจนถึงคืนนี้ได้มั้ยคะ” เธอไม่ได้จะทำตอนนี้“งื้อ อยากให้ทำตอนนี้เลย”“ถ้าทำอยู่แล้วมีคนมาเยี่ยมคุณล่ะ”“ผมจะติดป้ายห้ามเยี่ยมเดี๋ยวนี้เลย”“คุณนี่หื่นจริง ๆ”“เร็วครับ ผมอดทนรอไม่ไหวแล้วนะ”“ฉันไม่มั่นใจเลย” เธอไม่เคยเสนออะไรแบบนี้กับเขาเลยสักครั้ง และที่ผ่านมาเธอก็ทำมันได้ไม่ดีเท่าไหร่ “ไม่รู้ว่าคุณจะชอบหรือเปล่า”“ทำไมจะไม่ชอบล่ะครับ แค่คุณบอกว่าจะทำให้ผมก็เกือบจะเสร็จเพราะคำพูดของคุณแล้ว จับดูสิมันเหนียวหมดแล้ว”“เดี๋ยวฉันมานะคะ” อยู่ ๆ น้ำตาลก็ลุกขึ้นยืน“จะไปไหน”“ไปบอกบอดี้การ์ดของคุณไง ว่าห้ามไม่ให้ใครเข้ามา จนกว่าคุณจะสั่ง”ไคล์ยิ้มกว้างมองตามหลังหญิงสาวไป เพราะอยู่ด้วยกันทุกวัน เขาจึงไม่ทันได้สังเกตว่าตอนนี้เธอดูมีน้ำมีนวลขึ้น ก้นก็กลมและใหญ่ขึ้น ช่างเซ็กซี่เหลือเกิน“อึก!” หลายครั้งที่ไคล์สวนสะโพกขึ้นมา ทำให้เอ็นร้อนของเขาดันเข้าไปจนถึงคอหอยของเธอ ถึงจะเป็

น้ำตาลถอยหลังไปเรื่อย ๆ จนถึงประตูห้องทำงาน ในขณะที่หลินหลินก็ถือมีดแล้วย่างสามขุมเข้ามาหาเธอเรื่อย ๆแกร็ก!!ฉึก!!มีดปักลงไปตรงท้องด้านขวาของคนที่เข้ามาขวางไว้ เขาจับน้ำตาลให้มาแอบอยู่ด้านหลังของเขา“คุณ...” น้ำตาลตกใจเมื่อเห็นว่าคนที่โดนมีดแทงคือไคล์“ถอยออกไปก่อน” เขาหันไปบอกน้ำตาลอย่างใจเย็น “ผมไม่เป็นไร”“แต่...” เธอไม่ยอมปล่อยมือออกจากเขา ซ้ำยังเดินเข้าไปเพื่อเอามือกดแผลให้เขา“เชื่อผมเถอะนะ” เขาพูดเชิงขอร้องน้ำตาลยอมถอยออกไปโดนมีเซียวหม่ายืนคุ้มกัน เธอไปยืนอยู่ที่ประตูห้องทำงาน ส่วนไคล์เดินเข้าไปข้างในซึ่งมีหลินหลินกำลังทำหน้าสติแตกอยู่“หยุดอยู่ตรงนั้น” ไคล์ตะคอกเมื่อเห็นว่าหลินหลินกำลังเดินเข้ามาหาเขา “ห้ามเข้ามาใกล้ผม”“ทำไมละคะ หลินไม่ได้ตั้งใจ คนที่หลินจะแทงคือมันต่างหาก”“ตอนนี้ผมไม่ได้โกรธที่คุณแทงผมหรอก แต่ผมโกรธที่คุณกล้าเข้ามาทำร้ายคนของผมถึงที่นี่”“ฉันสงสัยมาตลอดว่าเราสองคนใครกันแน่ที่นอกใจก่อนกัน”“ใครจะนอกใจใครก่อนหรือหลังมันก็ไม่ได้สำคัญอะไร เพราะสุดท้ายเราสองคนก็ไม่ได้รักกันแล้ว”“ไม่รักแล้วจะยื้อฉันไว้ทำไม”“หลังจากที่ร้องขอความรักจากคุณในวันนั้น ผมก็ไม่ได้ทำ

เวลา 21.00 น ภายในบ้านหลังใหญ่ ทั้งคู่ก็พากันเข้าห้องนอน หลังจากที่ออกจากห้างมาจนหาหมอแล้วกลับถึงบ้าน ไคล์สังเกตเห็นว่าน้ำตาลดูเงียบผิดปกติ“คุณไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า” เขาเปิดประเด็นขึ้นมาเพื่อหวังให้เธอระบายเรื่องที่ไม่สบายใจกับเขา“ไม่มีค่ะ”“น้ำตาล” ไคล์เดินไปนั่งลงข้าง ๆ เธอ “ผมอยากให้เราเปิดใจคุยกันสักครั้ง เพราะผมเชื่อว่ายังมีอีกหลายเรื่องที่เรายังไม่คุยกันและต่างเดาความคิดของอีกฝ่ายไปต่าง ๆ นา ๆ”“...”“หากคุณมีเรื่องอะไรไม่สบายใจ หรืออยากให้ผมทำอะไรคุณบอกผมได้นะ”ทันทีที่ไคล์พูดประโยคนั้นจบ น้ำตาลก็มองไปยังแหวนของเขา เธอมองจนเขาสังเกตเห็น“คุณไม่ชอบให้ผมใส่มันเหรอ” เขายกมือข้างที่สวมแหวนขึ้น“ฉันเคยอ่านเจอ เขาบอกว่าผู้ชายที่นี่จะใส่แหวนนิ้วกลางข้างซ้ายหลังจากที่หมั้นหมายแล้ว”“แล้วไงต่อ”“คุณกับเธอคง...”“ผมรู้แล้ว...” คราวนี้เขารู้แล้วว่าน้ำตาลคิดอะไรอยู่ เขาเลยลุกจากที่นอนแล้วเดินไปยังโต๊ะทำงานของเขา “รอผมแปบนึงนะ”ไคล์เดินกลับมาพร้อมบางอย่างในมือ เขาส่งมันให้เธอ“ยื่นมือมาสิ”“อะไรคะ” น้ำตาลยื่นมือออกไป เธอนิ่งไปเมื่อเห็นสิ่งที่เขาวางอยู่บนฝ่ามือของเธอ “คุณให้ฉันทำไม”“ก็มั

ทุก ๆ วันหากไม่ติดประชุมหลังเลิกงานใบเฟิร์นก็จะรีบเก็บของเพื่อไปรับลูกชายที่โรงเรียน เธอไม่มีเวลาไปสังสรรค์กับเพื่อนร่วมงาน ได้เจอได้คุยกันแค่ตอนทำงานเท่านั้นบนถนนที่ทอดยาว เนื่องจากเป็นเวลาเลิกงานการจราจรบนท้องถนนจึงหนาแน่นไปด้วยรถและผู้คน บนรถโดยสารก็เช่นกันเพราะมีคนขึ้นเยอะ ตอนนี้เลยไม่มีที่ว่างให้เธอได้นั่ง เธอมองไปรอบ ๆ แม้จะเหนื่อยล้าแต่ก็ยังมีผู้คนมากมายที่มีความรู้สึกไม่ต่างจากเธอ ต่อให้เหนื่อยแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องดิ้นรน“หม่าม๊าฮะ” ทันทีที่เห็นใบเฟิร์นออกัสก็รีบวิ่งไปหา“สวัสดีครับคุณน้า” อาชิก็วิ่งตามหลังออกัสมาติด ๆ ก่อนจะหยุดตรงหน้าแล้วทักทายใบเฟิร์น“สวัสดีค่ะน้องอาชิ” เธอเอื้อมมือไปจับแก้มของอาชิเบา ๆ “วันนี้ใครมารับคะ”“ไม่รู้ครับ คุณพ่อกับคุณแม่ไม่อยู่อาจจะเป็นคุณอาครับ” เพราะตอนเช้า พ่อกับแม่บอกเขาไว้ว่าตอนเลิกเรียนไม่ได้มารับ จะให้คนอื่นมารับแทน แต่อาชิก็ไม่รู้ว่าเป็นใครระหว่างอลินกับอเล็กซ์“ให้น้าอยู่รอเป็นเพื่อนมั้ยจ๊ะ”“ไม่เป็นไรครับ คุณอามาพอดีเลย” เพราะอาชิหันไปเห็นรถของอเล็กซ์ที่กำลังมจอกกเทียบฟุตบาทพอดี“อ๋อ ดีเลย ถ้าอย่างนั้นน้าพาออกัสกลับบ้านก่อนนะ” เมื่อได้

ภายในห้องผู้บริหารมีสาวสวยสองคนกำลังนั่งทำงานกันอยู่ โดยมีเด็กน้อยที่พี่ชายคนโตของอลินอาสาไปรับมาส่งให้ เขานั่งเล่นอยู่ตรงโซฟาคนเดียวอคิณเพิ่งรู้ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันว่าออกัสเป็นลูกชายของใบเฟิร์น เขารู้จักออกัสเพราะลูกชายตัวแสบมักจะพูดให้ฟังอยู่เสมอ และตอนเย็นที่ไปรับก็มีโอกาสได้เจอกันบ้าง ออกัสเลยได้ผู้ใหญ่ใจอีกอีกคนที่คอยเอ็นดู“กัส”“ฮะน้าลิน” ออกัสเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของเสียง“หิวยังครับ” “หิวแล้วฮะ” เพราะเป็นเด็กเลยพูดออกไปตรง ๆ“ออกไปหาอะไรอร่อย ๆ กินกันเถอะ”“แต่งานยังไม่เสร็จนะ” ใบเฟิร์นทักท้วง“ค่อยทำต่อก็ได้ ไม่ได้รีบร้อนอะไร” อลินพูดพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้ “หลานฉันหิวแล้ว”ใบเฟิร์นจำใจเก็บของแล้วลุกขึ้นตามออกไป เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าจริง ๆ แล้วออกัสเป็นลูกของเธอหรือว่าอลินกันแน่ เพราะดูเหมือนว่าอลินจะเอาอกเอาใจออกัสยิ่งกว่าเธออีกทั้งสามมาอยู่ในห้างที่อยู่ไม่ไกลจากบริษัทมากนัก ใบเฟิร์นนั่งมองน้ากับหลานพากันเล่นของเล่นกันอย่างสนุกสนาน เธอดีใจที่ลูกมีโอกาสได้เล่นสนุกแบบนี้ เพราะก่อนหน้านี้เธอเอาแต่เรียนและทำงานจนไม่มีเวลาไปพาลูกไปเที่ยวเล่น“ฉันถามจริง เฟิร์นได้พาลูกเล่นของแบ

หลังออกจากบริษัทของน้องสาว เขาเดินทางออกไปนอกจังหวัด ขณะนั่งรถไปใกล้ถึงจุดนัดหมายโทรศัพท์ของอเล็กซ์ก็สั่นอีกครั้ง เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็ปรากฏเป็นชื่อพี่ชายบนหน้าจอ “ครับ” ‘อเล็กซ์ วันนี้แกว่างมั้ย’ อคิณเอ่ยถามน้องชายทางโทรศัพท์“ทำไมครับ” ‘ไปรับอาชิที่โรงเรียนให้ฉันหน่อย’ “แล้วทำไมพี่ไม่ไปรับเอง” ‘ฉันติดประชุม ไม่ว่าง อลินก็ไม่ว่างฉันโทรไปแล้ว มีแต่มาเฟียอย่างแกที่ว่าง’ คนฟังรับรู้ได้ถึงคำพูดประชดประชันนั้น แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะเขากับพี่ชายก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เล็กจนโต “ก็ได้” ‘ไปรับด้วยตัวเองนะ ห้ามสั่งให้ลูกน้องไปแทนเด็ดขาด’ คนปลายสายย้ำ เพราะรู้จักนิสัยของน้องชายเป็นอย่างดี “ทำไม” ‘เพราะถ้าคนอื่นไปรับ ลูกฉันก็ไม่ได้กลับ’นั่นคือกฎของโรงเรียน หากไม่ใช่ผู้ปกครอง หรือคนที่ผู้ปกครองแจ้งทางโรงเรียนไว้ ก็จะไม่มีการปล่อยนักเรียนออกจากโรงเรียนเด็ดขาด “อือ…” เขารับปากอย่างไม่ค่อยเต็มใจมากนัก “คิงส์” “ครับนาย” “เลี้ยวกลับ” “ห

หน้าบริษัทที่เต็มไปด้วยพนักงาน เวลานี้พวกเขาพากันเร่งฝีเท้าเพื่อไปรอขึ้นลิฟต์ เนื่องจากเป็นบริษัทที่มีชื่อเสียง กฏระเบียบจึงเป็นสิ่งแรกที่ผู้บริหารและพนักงานทุกคนให้ความสำคัญ“สวัสดีค่ะ พี่ใช่พนักงานใหม่ใช่มั้ยคะ” สาวสวยคนหนึ่งที่อยู่ในชุดนักศึกษาเอ่ยทักขึ้น เมื่อใบเฟิร์นมาหยุดยืนอยู่ในลิฟต์ข้าง ๆ เธอ“ใช่ค่ะ” ใบเฟิร์นหันไปตอบพลางยิ้มหวานให้“ก็ว่าอยู่ หนูมาฝึกงานที่นี่เกือบสองเดือนแล้ว แต่ยังไม่เคยเห็นพี่” เพราะเธอรู้สึกสะดุดตากับความสวยของใบเฟิร์น แม้จะเป็นผู้หญิงด้วยกันเธอยังรู้สึกชื่นชม “หนูชื่อปอลินนะคะ”“พี่ชื่อใบเฟิร์นค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก”“ขอหนูจับมือหน่อยได้มั้ยคะพี่ใบเฟิร์น” เธอยื่นมือออกไปอย่างสุภาพ รู้สึกเกรงใจอยู่ไม่น้อย แต่ก็ทำใจกล้าใบเฟิร์นเองก็ไม่ใช่คนเย่อหยิ่งอะไร เธอยื่นมือออกไปให้ปอลินจับแต่โดยดี ซึ่งใบเฟิร์นก็สัมผัสได้ถึงความตื่นเต้นของนักศึกษาฝึกงาน เธอมองใบหน้าของปอลินอีกครั้งก่อนจะยิ้มอ่อน ๆ ให้เพราะความเอ็นดู แม้ว่าอายุของทั้งคู่จะห่างกันไม่เยอะเท่าไหร่ แต่เธอกลับมองว่าปอลินเหมือนเด็กน้อยคนหนึ่ง“หนูต้องไปแล้วค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” เธอบอกใบเฟิร์นขณะลิฟต์จอดที่หน้

ถึงวันสัมภาษณ์งาน ใบเฟิร์นแวะส่งลูกชายที่โรงเรียนก่อนจะเดินทางไปยังบริษัท เธอมีท่าทีประหม่าเล็กน้อยเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอมีโอกาสได้สัมภาษณ์งานในบริษัทใหญ่แบบนี้ จากข้อมูลคร่าว ๆ ที่เธอพอจะทราบมาบ้าง ถึงบริษัทแห่งนี้จะเพิ่งก่อตั้งขึ้นมาไม่ถึง 5 ปี แต่ก็สามารถพัฒนาจนเป็นที่ยอมรับอย่างกว้างขวางภายในเวลาไม่นานใบเฟิร์นเดินเข้าไปในบริษัท ขณะเดินผ่านป้ายทำเนียบผู้บริหาร เธอนิ่งไปเพราะผู้บริหารระดับสูงสุดของบริษัทแห่งนี้คือหญิงสาวที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ เธอจำใบหน้าหวานนั้นได้ดี ช่างเป็นเรื่องบังเอิญอะไรขนาดนี้“ขอเชิญคนต่อไปค่ะ” ใบเฟิร์นหันมองตามเสียงก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วตามพนักงานคนดังกล่าวเข้าไปใบเฟิร์นเดินไปหยุดอยู่กลางห้อง เบื้องหน้าเป็นหญิงสาวที่เธอเห็นตรงป้ายทำเนียบผู้บริหาร ‘คิดถึง’ คำนี้ลอยเข้ามาในหัวของเธอ นานมากแล้วที่ไม่ได้เจอกัน ไม่รู้ว่าจะจำกันได้หรือเปล่าความสงสัยของใบเฟิร์นได้สิ้นสุดลงเมื่อหญิงสาวลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงมาหาเธอ“เฟิร์น” ทันทีที่เข้าใกล้เธอก็โผเข้ากอดใบเฟิร์นจนแน่น “ดีใจจังเลยที่ได้เจอ”ด้วยความตกใจ ใบเฟิร์นเองก็ทำตัวไม่ถูก วันนี้เธอมาสัมภาษณ์

หญิงสาวร่างเล็กคนหนึ่งอุ้มลูกชายที่กำลังหลับลงจากรถโดยสารที่พวกเขานั่งมาเป็นเวลากว่า 10 ชั่วโมง หลังลงจากรถเธอมองไปรอบ ๆ สำรวจความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นมากมาย นานเกือบ 6 ปีแล้วที่เธอไม่มาเหยียบที่นี่ ตั้งแต่เธอตัดสินใจจากไปเธอก็ไม่คิดที่จะกลับมาอีกเลยแต่ตอนนี้มีเหตุจำเป็นบางอย่างที่เธอตัดสินใจกลับมา เธอจะหนีไม่ได้อีก เวลาเกือบ 6 ปีที่ผ่านมาใครคนนั้นคงลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นไปแล้ว ดังนั้นเธอสามารถกลับมาใช้ชีวิตในเมืองนี้โดยไม่ต้องกลัวว่าเขาจะจำเธอได้ เพราะตอนนี้แม้แต่หน้าตาของเขาก็เลือนลางไปจากความทรงจำของเธอแล้วเช่นกันบริษัทที่เธอสมัครงานไว้มีสาขาใหญ่อยู่ที่นี่ เธอจึงถูกเรียกให้มาสัมภาษณ์ และนี่ถือเป็นโอกาสที่ดีที่เธอจะได้สร้างความมั่นคงให้กับครอบครัว เธอเลยไม่ลังเลที่จะมาที่นี่ใบเฟิร์น สาวสวยวัย 25 ปี เธอเพิ่งเรียนจบปริญญาตรีเมื่อต้นปีที่ผ่านมาเพราะเหตุการณ์เลวร้ายในครั้งนั้นทำให้เธอต้องออกจากมหาวิทยาลัย แล้วลงเรียนปีหนึ่งใหม่ในมหาวิทยาลัยของรัฐที่มีค่าเทอมไม่แพงมากนัก ชีวิตที่ผ่านมาไม่ได้ราบเรียบ ยิ่งเธอมีลูกน้อยตั้งแต่ยังเรียนอยู่ยิ่งต้องขยันเพิ่มขึ้นปึก!!“ขอโทษค่ะ”ขณะที่ใบเฟ

“พวกมึงก็หยุดแกล้งมันได้แล้ว” หญิงสาวคนเดียวในกลุ่มเอ่ยขึ้น เพราะก่อนที่ศิวัฒน์จะเดินเข้ามาในงานพวกเขาก็วางแผนกันว่าจะแกล้งศิวัฒน์ เพราะอยากรู้ว่าเขาหวงเมียแค่ไหน“แค่อยากลองใจมัน อยากรู้ว่าความหวงเมียของมันอยู่เลเวลไหน”“สรุปมันเวลไหนวะ”ตอนนี้ศิวัฒน์รู้สึกเหมือนถูกลากมารุมยังไงยังงั้น“หมาลูกอ่อนเ

ณ.บริษัท ภายในห้องทำงานของผู้บริหารมีชายหนุ่มสองคนกำลังนั่งจิบกาแฟและพูดคุยกัน เนื่องจากขณะที่ศิวัฒน์นั่งทำงานอยู่ได้มีสายเข้าจากเพื่อนสนิทว่าจะแวะเข้ามาเยี่ยมเยียน เขาเลยแจ้งให้เลขาเตรียมของว่างเพื่อรับแขกไว้“ไอ้ไตร”“หือ” ศิวัฒน์ขานรับในลำคอ“มึงไปงานแต่งไอ้วินมั้ยวะ”“อาจจะ” เขาตอบอย่างไม่แน่ใจน

“ฉัตรเคยห้ามพี่เหรอคะ” เธอหมายถึงเวลาเพื่อนชวนไปสังสรรค์ ศิวัฒน์มักจะบอกเธอเสมอ เธออนุญาตแต่เขากลับไม่เคยไปสักครั้ง“พี่เองต่างหากที่ไม่อยากไป เพราะเกรงใจฉัตร กลัวว่าไปแล้วฉัตรจะคิดมาก เพราะพี่น่ะประวัติไม่ค่อยดีเท่าไหร่”“เช่นอะไรบ้างคะ”“พอกินเหล้าแล้วพี่ทำฉัตรลุกไม่ไหวทุกที” นั่นหมายถึงงานเลี้ยงส

ปิดเทอมใหญ่ของฉัตรนลินทร์ เธอบอกศิวัฒน์ว่าขอพาลูกกลับไปเยี่ยมพ่อกับแม่ที่บ้าน โดยตกลงกันว่าศิวัฒน์จะตามไปหลังจากที่เคลียร์งานที่บริษัทเสร็จเรียบร้อยแต่แล้วคืนก่อนที่ฉัตรนลินทร์จะกลับบ้านที่ต่างจังหวัด ศิวัฒน์ก็ยังไม่กลับบ้าน เธอแปลกใจจึงลองโทรหา แต่ก็ไม่มีคนรับสาย จนผ่านไปเกือบสี่ทุ่มด้วยความร้อนใจ

ทันทีที่ประตูเปิดออกศิวัฒน์ก็จับให้ฉัตรนลินทร์หันมาเผชิญหน้ากับเขา แล้วเขาก็บดเบียดริมฝีปากลงไปบนกลีบปากสีสวยทันที แม้จะตกใจแต่ฉัตรนลินทร์ก็ไม่ได้รู้สึกกลัว เหมือนกับว่าเธอรู้สึกคุ้นเคยกับสัมผัสนี้ไปแล้ว แม้จะต่อต้านสุดท้ายร่างกายของเธอก็ต้องพ่ายแพ้ให้เขาอยู่ดี สู้ทำตามหัวใจของตัวเองไปเลยดีกว่าศิวั

“มึงไม่ต้องแสดงความคิดเห็น”“ทำไม รับความจริงไม่ได้” เขาทำหน้าเยาะเย้ย “เป็นกูกูก็ไม่รักผู้ชายเหี้ย ๆ แบบมึง แต่งงานกันเสร็จกลับไปเข้าหอกับผู้หญิงคนอื่น พอย้ายเข้าบ้านกลับพาผู้หญิงคนอื่นมาอยู่ในบ้านด้วย นี่กูยังแปลกใจเลยนะว่าน้องฉัตรทนได้ยังไง ก็ตามที่กูว่าแหละน้องมันไม่ได้คิดอะไรกับมึง เลยไม่รู้สึก