บทที่ 29 งูพิษ (1)เข็มจิรารีบเดินมานั่งลงข้างสัญชัยบนเตียง แล้วดึงมือเขาที่จับมือกับสหรัฐอยู่ออกพร้อมกับเอาผ้าขึ้นมาห่มให้ รอยยิ้มหวานเคลือบยาพิษปรากฏบนใบหน้าสวยเก๋"คุณสัญชัยคงเหนื่อยค่ะ ฉันว่าให้เขาพักผ่อนดีกว่า ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยมใหม่ดีมั้ยคะ""คุณพ่อเหนื่อยแล้วหรือครับ"เขาถาม แต่ว่าคราวนี้บิดากลับไม่ได้ส่ายหน้าหรือพยักหน้าให้ เขาเอาแต่ทำตาล่อกแล่กไปมา"ท่านรอคุณมาทั้งวัน ยังไงวันนี้ค้างที่นี่ก่อนมั้ยคะ เดี๋ยวฉันจะเตรียมห้องให้""ก็ดี เอาห้องเดิมที่ฉันเคยนอน จัดการเตรียมข้าวของทุกอย่างเผื่อคุณพิมพ์ด้วย"เข็มจิราพยักหน้า แม้ในใจจะริษยาที่ตอนนี้อีกฝ่ายดูจะสนิทสนม รักใคร่กลมเกลียวกับภรรยาของตนเองมากขึ้น ทั้งที่ในตอนแรกดูจะไม่สนใจเท่าไหร่เสียด้วยซ้ำ"คุณพ่อพักผ่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะลองติดต่อคุณหมอดู ว่าเคสของคุณพ่อจะสามารถช่วยเหลืออะไรได้บ้าง ทำใจให้สบาย อย่าคิดมากนะครับ"พูดจบร่างสูงก็เหยียดตัวขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป เหลือทิ้งไว้แค่เข็มจิรา เมื่อรอจนมั่นใจแล้วว่าชายหนุ่มจะไม่ย้อนกลับเข้ามาอีก หญิงสาวก็ตวัดสายตามองคนบนเตียงด้วยความหงุดหงิด"อย่าพยายามทำอะไรไม่เข้าท่านะคะ เพราะถ้าค
บทที่ 30 งูพิษ (2)เข็มจิรานั่งบีบน้ำตามาตลอดทางตั้งแต่ขึ้นรถมา เธอต้องการให้เขาเห็นว่าตนเองกำลังเสียใจมากแค่ไหนที่สามีต้องมาเป็นแบบนี้ ด้วยหวังว่าความเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกันจะทำให้เขาเริ่มใจอ่อน เหมือนอย่างเมื่อคืนนี้ แค่เธอทำเป็นร้องไห้นิดหน่อย ก็สามารถทำให้เขากอดปลอบได้แล้วมารยาหญิงมีเป็นร้อยเล่มเกวียน ไม่มีทางที่หล่อนจะอ่อยเขาไม่สำเร็จ"ผมบอกคุณแล้วไงว่าอย่าเพิ่งคิดมาก ร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์ ไปคุยกับคุณหมอก่อนจะได้หารือกันว่าจะช่วยคุณพ่อได้ยังไง""ฉันรู้ค่ะ ฉันพยายามแล้ว แต่ฉันก็อดเป็นห่วงคุณสัญชัยไม่ได้จริง ๆ ฮึก..."หญิงสาวทำเป็นก้มหน้าปาดน้ำตา หากแต่กำลังแอบยิ้มดีใจเพราะรู้ดีว่าชะตาชีวิตของสัญชัยอยู่ได้นานแค่ไหน ทั้งหมดมันขึ้นอยู่กับความพอใจของเธอ"คุณพ่อยังไม่ตายสักหน่อย เลิกร้องไห้สักที"รถจอดติดไฟแดงพอดี เขาจึงหันไปเชยคางหล่อนขึ้นแล้วใช้นิ้วปาดน้ำตาให้ การกระทำของชายหนุ่มสร้างความสุขให้กับเข็มจิราเป็นอย่างมาก หัวใจของเธอเต้นแรง เฝ้ารอที่จะได้สมรักกับเขาจนแทบทนไม่ไหวขอแค่บิดาของอีกฝ่ายตายไปเสียก็จะไม่มีใครมาว่าได้ หากเธอกับเขาจะรักและอยู่กินกันอย่างฉันผัวเมีย เข็มจิราใน
บทที่ 31 คนร้ายตัวจริงกว่าหนึ่งอาทิตย์แล้วพี่พิมพ์พธูกับสหรัฐมาพักอยู่ที่บ้านบนฝั่งเพื่อคอยดูแลสัญชัย และดูเหมือนว่าเหตุการณ์นี้จะทำให้ชายหนุ่มกับเข็มจิรามีโอกาสใกล้ชิดกันมากขึ้น เพราะต้องคอยปรึกษากันเรื่องอาการป่วยของผู้เป็นพ่อภาระหน้าที่ในการดูแลสัญชัย ส่วนใหญ่จะตกเป็นหน้าที่ของพิมพ์พธูโดยปริยาย มีเพียงเรื่องอาหารการกินและยาเท่านั้นที่เข็มจิรายังคอยกำกับไม่ขาดตกบกพร่อง นอกเหนือจากนั้นเธอเอาแต่คอยตามติดสหรัฐเฉกเช่นวันนี้ พิมพ์พธูยกข้าวต้มที่เข็มจิราเตรียมไว้ให้ขึ้นมาให้พ่อสามีด้วยตัวเอง"กินข้าวก่อนนะคะคุณพ่อ"เมื่อจัดการกับข้าวต้มในชามเสร็จ หญิงสาวก็วางมันลงในถาด ก่อนจะลุกเดินไปเปิดผ้าม่านเพื่อรับแสงเช้าของวันให้มากขึ้น สายตาหม่นมองทอดออกไปด้านนอก ด้วยเธอไม่รู้ว่าเธอจะต้องอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหนภายในห้องนี้มีคนอุดอู้ เหี่ยวเฉาถึงสองคน ในขณะที่เธอดูแลพ่อสามี เข็มจิราก็กำลังเอาใจใส่สามีของเธออยู่นี่เรากำลังสลับหน้าที่กันอยู่หรอกหรือ….เธอถอนหายใจทิ้งเบา ๆ ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วหมุนเดินกลับมาทางสัญชัย"อากาศตอนนี้ดีมากเลยค่ะ คุณพ่อต้องรีบหายเร็ว ๆ จะได้ออกไปสูดอากาศข้างนอ
บทที่ 32 เจ้าแผนการ"เราต้องมีหลักฐานมากกว่านี้ แค่นี้คงเอาผิดอะไรไม่ได้ อย่างน้อยที่สุดพี่จะต้องรู้ให้ได้ว่าเธอทำอะไรกับคุณพ่อ ทำไมจู่ ๆ คุณพ่อถึงกลายเป็นแบบนี้""แล้วเราจะรู้ได้ยังไงล่ะคะ เธอคงไม่พูดออกมาง่าย ๆ หรอก นอกซะจากเธอจะหลุดเผยไต๋ออกมาหรือไม่ก็ต้องมีหลักฐานเป็นคลิปวิดีโอตอนเธอทำผิดชัดเจนมากกว่านี้ จะทำแบบนั้นได้ก็คงต้องติดกล้องวงจรปิดไว้ในบ้านเท่านั้นล่ะค่ะ"แต่ถ้าจะติดกล้องวงจรปิดอีกฝ่ายคงไม่ยอมแน่ หรือถึงจะยอมก็คงจะต้องหาทางหลบเลี่ยงกล้องไม่ให้ตัวเองถูกจับภาพเอาไว้ได้อย่างแน่นอน"งั้นเราก็ต้องติดกล้องวงจรปิดโดยไม่ให้เข็มจิรารู้ตัว""จะทำได้ยังไงคะ เธออยู่บ้านตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เฝ้าคุณพ่อแทบจะตลอดเวลา ไม่ยอมออกไปไหนเลย"ทั้งสองคนเงียบไป รู้สึกเหมือนมืดแปดด้าน เพราะเข็มจิราคงระวังตัวมากเหมือนกัน ยิ่งตอนนี้มีสหรัฐและพิมพ์พธูมาพักอาศัยอยู่ด้วย"ต้องมีสักคนสิ...ที่ผู้หญิงคนนั้นจะไม่ระวังตัว และสามารถพาเธอออกไปข้างนอกได้โดยที่เธอไม่สงสัย"ร่างสูงขมวดคิ้วแน่น พยายามใช้ความคิด"มีนะคะ"คนตัวเล็กยิ้มพราวเมื่อนึกถึงแผนการหนึ่งขึ้นมาได้ เธอหันไปมองร่างสูงข้างตัว ไม่จำเป็นต้องไปหาค
บทที่ 33 แผนซ้อนแผนเมื่อได้รู้ความจริงว่าที่ผ่านมาถูกหลอกให้ตายใจมาโดยตลอด เข็มจิราก็หันไปมองสหรัฐที่ลุกขึ้นมานั่งหลังจากปลอมตัวเป็นบิดานอนอยู่เฉย ๆ ปล่อยให้เธอพยายามลงมือฆ่าอยู่นานสองนาน"คุณ..คุณหลอกฉัน""ฉันแค่กระตุ้นให้เธอลงมือเร็วขึ้น เพราะฉันทนหายใจร่วมกับผู้หญิงใจร้ายอย่างเธอต่อไปไม่ไหว เธอทำได้ไงเข็มจิรา พ่อฉันทั้งรักและดีกับเธอขนาดนี้ แต่เธอก็ยังคิดฆ่าท่านได้ลงคอ!"เขาตวาดเสียงสั่นดังลั่นด้วยความโกรธ ดวงตาแดงก่ำฉายความชิงชังที่มีต่อคนตรงหน้ามากเกินกว่าจะอดทนอดกลั้นไว้ได้"ถึงยังไงพ่อคุณก็ต้องตายอยู่แล้ว ฉันก็แค่ช่วยให้เขาตายเร็วขึ้น ฉันผิดด้วยเหรอ""ถ้าเธอหมายถึงเรื่องยาพิษละก็...มันถูกเปลี่ยนเป็นผงวิตามินตั้งแต่วันที่ฉันทำชามข้าวต้มแตกแล้วล่ะค่ะ"พิมพ์พธูโยนซองที่มีผงสีขาวไปตรงหน้าของหล่อน ในวันที่ชายหนุ่มล่อเธอออกไป หญิงสาวก็ไปค้นห้องของเข็มจิราจนเจอซองยาพิษ แล้วเอาผงวิตามินที่มีลักษณะคล้ายกันมาเปลี่ยนแทน เพราะมันเป็นวิธีเดียวที่จะช่วยให้สัญชัยปลอดภัยระหว่างต้องหาหลักฐานเพิ่มคนถูกตลบหลังโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ยิ่งมารู้ว่าทุกคำพูดทุกการกระทำที่สหรัฐเคยทำกับหล่อนก่อนหน้านี้ เป
บทที่ 34 ไม่เหลือใครพิมพ์พธูและสหรัฐกลับมานอนค้างที่บ้านของสัญชัย โดยจ้างพยาบาลพิเศษกับส่งคนงานไปเฝ้าที่หน้าห้องถึงสามคน ส่วนบริเวณรอบ ๆ บ้านก็เต็มไปด้วยคนจากเกาะมุกดาที่มาคอยดูแลและเป็นเวรยามให้ตลอดทั้งคืนหญิงสาวตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพื่อเตรียมอาหารให้กับสามีก่อนจะออกไปโรงพยาบาลอย่างเช่นทุกวัน ทั้งคู่ทิ้งเกาะมานานมีเพียงสหรัฐที่กลับไปสะสางงานบ้างเป็นครั้งคราว และเหลือเวลาอีกไม่ถึงสองอาทิตย์ก็จะถึงช่วงไฮซีซั่นที่แสนวุ่นวาย หล่อนได้แต่หวังว่าทุกอย่างจะจบลงด้วยดีแต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ได้เบาะแสของเข็มจิรา"อาหารเช้าให้แม่บ้านทำบ้างก็ได้ พิมพ์จะได้ไม่ต้องตื่นเช้าทุกวัน""ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พิมพ์อยากเป็นคนทำอาหารให้พี่รัฐเองมากกว่า"เธอยิ้มกว้าง ไม่มีท่าทีเหนื่อยอ่อนอะไรเลย ทั้งที่คอยอยู่ข้าง ๆ เขาทช่วยจัดการหลาย ๆ สิ่งตั้งแต่เกิดเรื่องแท้ ๆ พิมพ์พธูตักข้าวต้มกุ้งของโปรดให้สหรัฐถ้วยหนึ่ง ก่อนจะตักให้ตัวเองแล้วเดินมานั่งลงที่ฝั่งตรงกันข้าม"จริงสิ เมื่อคืนพิมพ์ฝันแปลก ๆ ด้วยค่ะ พิมพ์ฝันว่าพ่อมาหา แต่ในฝันพ่อมากับแม่ด้วยนะคะ ทั้งสองคนยิ้มอย่างมีความสุข แล้วก็ขอให้พิมพ์มีความสุขด้วยล่ะค่ะ"เรื่
บทที่ 35 เป้าหมายที่แท้จริงเมื่อเซ็นเอกสารทุกอย่างเพื่อขอนำตัวศพของบิดาไปทำพิธีเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินออกมาคุยกับเจ้าหน้าที่ตำรวจที่รออยู่ ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่การยิงผิดตัวหรือการปล้นธรรมดาทั่วไปอย่างที่คิดในตอนแรก"นี่เป็นคลิปจากกล้องวงจรปิดของหมู่บ้านที่คุณพ่อคุณอาศัยอยู่ครับ ในกล้องจับภาพคนคนหนึ่งไว้ได้ พวกเราเลยมั่นใจว่าไม่ใช่การปล้นหรือว่ายิงผิดตัว"ตำรวจส่งแท็บเล็ตที่บันทึกสำเนาคลิปวิดีโอให้หญิงสาวและสหรัฐดู แม้จะยังไม่ซูมเข้าไป แต่ทั้งสองคนก็จำได้ดีว่าผู้ต้องสงสัยที่อยู่ในคลิปนั้นคือใคร"เข็มจิรา!""เข็มจิรา!"ทั้งคู่เอ่ยขึ้นมาพร้อมกัน ในคลิปแม้เธอจะพยายามปกปิดใบหน้าด้วยการสวมหมวกแล้วก็ตาม แต่ก็ยังมีจังหวะที่พลาดทำให้ใบหน้าถูกตรวจจับเอาไว้ได้ พอได้มารู้ว่าคนที่ฆ่าพ่อของเธอคือผู้หญิงคนนั้น พิมพ์พธูก็ยิ่งสงสารและรู้สึกผิดต่อบิดา ที่ต้องมารับเคราะห์แทนจากความแค้นที่คนอื่นมีต่อตนเอง"จับตัวได้มั้ยครับ""ยังครับ แต่กำลังแกะรอยเส้นทางที่คนร้ายใช้หลบหนีจากกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่ทั่ว คิดว่าเร็ว ๆ นี้คงหาตัวเจอครับ"สหรัฐเริ่มกังวล หล่อนไม่ได้แค่ตั้งใจจะฆ่าพ่อของเขาเท่านั้น แต่ตอนนี้ยังลง
บทที่ 36 ยินดีต้อนรับกลับบ้านหมับ!“จับตัวคนร้ายได้แล้ว!”เจ้าหน้าที่ตำรวจที่แอบซุ่มอยู่กระโจนเข้ามาจับตัวเข็มจิราแล้วกดลงกับพื้นพร้อมกับแย่งปืนไป หากแต่หล่อนไม่ได้สนใจเลยด้วยซ้ำ เอาแต่มองไปทางพิมพ์พธูที่ฟุบลงไปกับพื้นด้วยความสะใจก่อนจะหัวเราะร่วนอย่างมีความสุข ขอแค่ฆ่าเธอได้ก็พอแล้ว“พิมพ์! พิมพ์! เป็นอะไรมั้ย”“คุณรัฐ...”ทว่าชายหนุ่มกลับปรากฏตัวออกมา เขาวิ่งหน้าตั้งเข้าไปดูหญิงสาวด้วยท่าทางเป็นห่วง หากแต่พิมพ์พธูกลับลุกขึ้นมานั่งหน้าตาเฉย ทำเอาคนที่คิดว่าแผนการกำจัดศัตรูเป็นไปได้ด้วยดีอย่างเข็มจิราถึงกับช็อกตาตั้งเป็นไปได้อย่างไรกัน เธอยิงเข้าเต็ม ๆ ที่กลางลำตัวเลยไม่ใช่หรือ!“ไม่เป็นไรค่ะพี่รัฐ สบายมาก แต่แอบจุกนิดหน่อย”พิมพ์พธูตอบพร้อมกับปลดกระดุมเสื้อที่สวมใส่อยู่ลง เผยให้เห็นเสื้อเกราะกันกระสุนที่ซ่อนอยู่ด้านใน“มะ...หมายความว่าพวกแก...”“เธอยังไม่ชินกับแผนล่อแม่เสือออกจากถ้ำของพวกเราอีกเหรอ พิมพ์รู้ว่าเป้าหมายอีกคนที่เธออยากจะกำจัดก็คือตัวพิมพ์ เลยยอมเอาตัวเองมาเป็นเป้าเพื่อล่อเธอออกมา แล้วพิมพ์ก็คิดถูก คนที่โดนความแค้นบังตาอย่างเธอมองไม่เห็นอะไรนอกจากเป้าหมายของตัวเองอยู่แ
ตอนพิเศษ ของขวัญที่แสนพิเศษหลายปีต่อมา…“เอ้า ดื่ม!”เสียงโหวกเหวกโวยวายตามประสาผู้ชายขี้เมาดังขึ้น ธีรภัทร์ชูแก้วเหล้าไปตรงหน้าเพื่อนทั้งสี่คน ที่นัดมาดื่มสังสรรค์กันที่บ้านด้วยตัวเขาเองไม่อยากจะออกไปดื่มกินที่ไหน“พวกเราต้องกินให้เต็มที่นะเว้ย เพราะตั้งแต่ไอ้ภีมแต่งงานมีเมียเนี่ย มันเหมือนพระเข้าไปทุกวัน นอนเร็ว งดเที่ยว จนเพื่อนฝูงแทบจะจำหน้ามันไม่ได้แล้ว”เสียงหัวเราะร่วนอย่างสนุกสนานดังขึ้นอีกครั้ง“ถามจริงเถอะครับไอ้คุณภีม เมียเด็กของมึงนี่ โหดมากเหรอวะ มึงถึงได้ทำตัวเป็นลูกเสือแรกเกิดอยู่ในโอวาทเมียเสียเหลือเกิน”เสียงแซวของกันต์เพื่อนรักดังขึ้นอีกหน“มึงเมาก็กลับบ้านไปนอนไป”ธีรภัทร์ส่ายหน้าให้ ก่อนจะกระดกเหล้าในแก้วดื่มพรวดลงคอ ตั้งแต่มาถึงบ้านแต่ละคนไม่หยุดล้อเลียนเขาเรื่องเขมมิกาเลย เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบสายตาจับผิดของพวกเพื่อน ๆ“มองอะไรกัน กูไม่ได้กลัวเมีย”“พวกกูก็ไม่ได้พูดสักคำว่ามึงกลัวเมีย”เหมือนจะร้อนตัวรีบบอกออกไป แต่นั่นกลายเป็นว่าเขายอมรับแล้วสินะว่าเขามันคนกลัวเมีย“กู…”ไม่ทันได้ปฏิเสธ ก็ต้องกลืนทุกอย่างลงคอไป เมื่อร่างบางระหงเดินลงมาจากชั้นสองของบ้าน ใบหน้าของเ
บทที่ 30 จบบริบูรณ์ NCอาการของเขมมิกาดีขึ้นตามลำดับ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเธอไม่ได้รับบาดเจ็บมากนักตามร่างกาย มีเพียงร่องรอยฟกช้ำเท่านั้น อีกทั้งได้บุรุษพยาบาลดีทำให้สภาพจิตใจของเธอเองก็ค่อย ๆ ดีขึ้นเช่นกันก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูห้องผู้ป่วยดังขึ้นพอเป็นพิธี ก่อนที่ร่างสูงสง่าของเจ้าสัวธนาจะเดินเข้ามา ในมือของท่านมีกระเช้าของเยี่ยมติดมือไปมาด้วย มากไปกว่านั้นใบหน้าเกรงขามดุดันเวลานี้กลับประดับไปด้วยรอยยิ้มใจดีสองคู่รักหันหน้ามองกันเลิ่กลั่ก ธีรภัทร์ถึงขั้นขยี้ตาตัวเองด้วยไม่นึกไม่ฝันว่าจะเห็นบิดาที่นี่“สวัสดีค่ะ”มือเล็กยกขึ้นไหว้ ภาพจำในคืนดินเนอร์ยังตราตรึงไม่หาย ก็จะให้ลืมง่าย ๆ ได้อย่างไร ในเมื่อพ่อของว่าที่สามีทำหล่อนร้องไห้กลับบ้าน แถมนั่งน้ำตาแตกนานอยู่หลายชั่วโมง“เป็นยังไงบ้าง”เจ้าสัวธนาวางกระเช้าของเยี่ยมลงบนโต๊ะข้างเตียง เอ่ยถามด้วยใบหน้าปกติอย่างที่สุด ราวกับว่าไม่เคยมีเรื่องบาดหมางแคลงใจกันมาก่อน“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ มะรืนก็น่าจะกลับบ้านได้แล้วค่ะ”เขมมิกาตอบพลางชำเลืองสายตามองคนตัวสูงด้านข้าง“พักให้หายดีก่อน แล้วค่อยกลับ ค่ารักษาพยาบาลเดี๋ยวพ่อจ่ายเอง”“คะ?”พะ พ่ออย
บทที่ 29 พี่มาช่วยแล้ว“กรี๊ด!!!”เสียงกรีดร้องของเขมมิกาดังขึ้นเมื่อชายฉกรรจ์หน้าเหี้ยมสองคนกระโจนเข้ามาแล้วลากเธอกลับขึ้นไปบนเตียง หมายจะปลุกปล้ำทำลายเธอ ที่ตรงมุมห้องหญิงสาวอีกคนที่คิดว่าเดินจากไปแล้วกำลังยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่ออัดคลิปวิดีโอ“ปล่อยนะ ปล่อยนะไอ้พวกชั่ว ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที”เขมมิกาพยายามปัดป้องไม่ให้ไอ้พวกคนชั่วข่มเหงเธอได้ ปากเล็กตะโกนร้องเรียกให้คนช่วย เวลานี้ในสถานที่แบบนี้ใครกันจะมาช่วยเธอได้ น้ำตาเม็ดแล้วเม็ดเล่าไหลพรากอาบสองแก้มบวมช้ำ ในใจคิดถึงแต่หน้าชายคนรัก‘พี่ภีมขา ช่วยขิมด้วย..’แควก! แควก!“กรี๊ด!!! ปล่อยนะ ปล่อย!”เสียงเสื้อผ้าขาดวิ่นจากการถูกกระชากดังขึ้น พร้อมเสียงกรีดร้องของเขมมิกา มือเล็กยกขึ้นปกปิดส่วนสงวนของตนเอง ร่างเล็กสั่นเทิ้มด้วยความกลัวจนสุดขีด เขมมิกาถดกายไปจนสุดขอบเตียงนอน แผ่นหลังเล็กแนบไปกับฝาบ้าน ดวงตากลมโตสั่นระริกส่ายหน้าไปมางันงก ตั้งแต่เกิดมาหล่อนไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายเช่นนี้มาก่อนทำไมมนุษย์ถึงต่ำช้ากับมนุษย์ด้วยกันได้ลงคอ…หนึ่งในชายโฉด กลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ ยกมือข้างที่ถือเศษชิ้นส่วนเสื้อผ้าของหญิงสาวขึ้นมาสูดดมก่
บทที่ 28 แม่นกต่อ 2“ขิมขับเข้าไปอีกหน่อยนะลูก ห้องพักของแม่อยู่ในซอยข้างหน้านี้แหละจ้ะ”เอมอรชี้ไปที่ปากทางเข้าซอยเล็กแคบ ที่ดูยังไงรถของเธอก็เข้าไปไม่ได้“รถขิมน่าจะเข้าไปไม่ได้นะคะ ซอยเล็กขนาดนี้ เราคงต้องลงเดินแล้วล่ะค่ะ”เขมมิกาจอดรถตรงปากทางเข้า หล่อนชะโงกหน้ามองถนนเล็กน้อย ตรงนี้มันทั้งมืดทั้งเปลี่ยว ก่อนจะหันมามองมารดาที่เริ่มเมาได้ที่ หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองทางเข้าซอยอีกครั้งปล่อยแม่เดินกลับเข้าบ้านไปตามลำพังคงจะไม่ได้ มันอันตรายเกินไป ในใจก็คิดไปถึงการหาที่อยู่ใหม่ให้ผู้เป็นแม่ หญิงสาวตัดสินใจดับเครื่องยนต์แล้วเดินลงจากรถ อ้อมไปเปิดประตูอีกฝั่ง ก่อนจะประคองร่างหนักอึ้งของมารดาออกมา“ไหวมั้ยคะ แม่ระวังหัวค่ะ ค่อย ๆ นะคะ เดี๋ยวขิมไปส่งที่บ้านนะ”“โอ๊ย ไม่เป็นไรหรอกลูก กลับไปพักเถอะ อีกนิดเดียวเอง แม่เดินไปเองได้”เอมอรยกมือโบก ทำท่าจะดันร่างเล็กของลูกสาวออก ก่อนจะขาอ่อนแรงเดือดร้อนเขมมิกาต้องรีบประคองช่วย พาหิ้วปีกเดินเข้าซอยเล็กอย่างทุลักทุเล ข้างหน้ามีแสงไฟสลัว ๆ จากหลอดไฟนีออนของบ้านคน เดินไปอีกนิดก็เจอสะพานไม้เก่าข้ามคูคลอง ได้กลิ่นน้ำเน่าลอยแตะจมูก สภา
บทที่ 27 แม่นกต่อ 1“เอางี้ดีกว่า แม่ไม่อยากคลาดกับขิมอีก เดี๋ยวแม่นั่งรอแถว ๆ นี้ก็ได้ หรือถ้าขิมกลัวอายคนอื่นเดี๋ยวแม่ไปนั่งรอตรงป้ายรถเมล์ก็ได้นะลูก ดะ.. ดูนี่สิ แม่เพิ่งได้ค่าแรงมา วันนี้ให้แม่ได้เลี้ยงข้าวลูกสักมื้อเถอะนะ”เอมอรล้วงเงินในกระเป๋าผ้าออกมานับรวมเหรียญแล้วได้เงินสามร้อยหกสิบแปดบาท ซึ่งเป็นค่าแรงที่หล่อนบอกว่า แบ่งเก็บไว้จากการทำงานสามวัน ใบหน้าอิดโรยพยายามยิ้มกว้างอวดเงินในมืออย่างภาคภูมิใจ“ก็ได้ค่ะ แต่แม่รอตรงป้ายรถเมล์หรือรอตรงนี้ไม่ได้หรอก อากาศร้อนแบบนี้ได้เป็นลมเป็นแล้งกันพอดี ฝั่งโน้นมีร้านสปา ขิมว่าแม่ไปนอนรอให้เขานวดตัวให้สักสามชั่วโมงดีกว่าค่ะ เดี๋ยววันนี้ขิมจะขอลาหัวหน้าขอกลับก่อน บ่ายสามเดี๋ยวขิมไปรับนะคะ หรือถ้าแม่หิวแม่หาอะไรรองท้องก่อนได้เลยนะคะ”“อื้อ ได้ ๆ เอาตามนี้ละกัน”เอมอรพยักหน้าเห็นด้วยกับข้อเสนอของลูกสาว เขมมิกาหยิบธนบัตรจากกระเป๋าเงินส่งให้ผู้เป็นแม่สองพันเงินจำนวนนี้ทำเอมอรตาลุกวาว ในใจก็เริ่มคิดว่าบางทีเขมมิกาก็อาจช่วยให้หล่อนไม่ลำบากได้เช่นกันคล้อยหลังเขมมิกา เอมอรก็ล้วงโทรศัพท์มือถือที่ซ่อนไว้ใต้เสื้อออกมาก่อนจะพิมพ์ข้อความรายงานความคื
บทที่ 26 สารภาพรัก 2 NC“พี่รักขิมนะ”เสียงทุ้มกระซิบบอกรักซ้ำ ๆ คนตัวเล็กในอ้อมกอดเงยหน้าขึ้นมอง น้ำตามากมายไหลอาบสองแก้มแดงเรื่อ ธีรภัทร์ก้มลงจูบซับสองเปลือกตาอย่างรักใคร่“พี่ภีมรักขิมจริง ๆ หรือคะ”เพราะเขาไม่เคยบอก และเธอก็ไม่เคยคาดหวังว่าจะได้ยินคำคำนี้ออกจากปากชายหนุ่ม ผู้ชายที่ตั้งกำแพงความสัมพันธ์ตั้งแต่วันแรกที่มาเหยียบที่นี่“ถ้าไม่จริงพี่คงไม่พาเธอไปเปิดตัวกับคุณพ่อ และก็คงไม่ประกาศต่อหน้าทุกคนว่าจะเลือกเธอ”การกระทำของเขาสำคัญกว่าคำพูดเสมอ ถึงแม้จะรู้แบบนั้น แต่เขมมิกาก็อยากจะได้รับคำยืนยันจากปากของเขาอยู่ดี“พี่รักขิม”“…”“รักขิมคนเดียว”ธีรภัทร์โน้มใบหน้าลงมาอีกครั้ง สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดกันและกัน เขมมิกาหลับตาพริ้มปล่อยตัวปล่อยใจรับจูบอ่อนหวานจากเขา เรียวลิ้นสากชำแรกเข้ามาในโพรงปากเล็ก วงแขนแข็งแรงกอดรัดเอวบางแนบแน่น มือข้างหนึ่งบีบขยำเต้าอวบหนักสลับเบาปลุกเร้าอารมณ์คนในอ้อมกอด ก่อนจะใช้มือเพียงข้างเดียวปลดกระดุมเสื้อทั้งหมด ก่อนจะสอดมือไปปลดตะขอบราเซียและเปลื้องทุกอย่างออกในคราเดียวกัน นิ้วโป้งบีบบี้เม็ดทับทิมสีเรื่อจนเขมมิกาเสียวสะท้านไปทั้งร่าง ส่งเสียงค
บทที่ 25 สารภาพรัก 1“ไหน ๆ ก็ตัดชุดให้คนอื่นใส่มานักต่อนักแล้ว หาเวลาว่างตัดชุดให้ตัวเองบ้างสิ”หลังจากบนโต๊ะอาหารเงียบไปหลายอึดใจ เจ้าสัวธนาก็เริ่มชวนคริมาพูดคุยอีกครั้ง“คะ?”“ภีม ช่วงนี้งานที่บริษัทก็ไม่ค่อยยุ่งแล้ว มีเวลาก็ไปวัดตัวให้เรียบร้อย กว่าจะถึงฤกษ์ที่ซินแสให้มาก็อีกหลายเดือน หนูครีมรอได้ใช่ไหมลูก”“คุณพ่อครับ!!”ธีรภัทร์ปรายสายตาไปทางบิดาเมื่อรู้ความหมายในสิ่งที่เจ้าสัวต้องการสื่อ ไม่อยากจะเชื่อว่าท่านจะใช้วิธีนี้มามัดมือชก มือข้างหนึ่งของเขากุมมือเขมมิกาแน่น“หรือว่าช้าไป จันพรุ่งนี้เธอนัดซินแสให้เข้ามาพบฉันหน่อย หนุ่มสาวสมัยนี้ใจร้อนจริงเชียว หนูครีมอย่า...”เพล้ง!เมื่อบิดาไม่คิดไว้หน้ากัน ความอดทนอดกลั้นก็จบลง ธีรภัทร์ปัดแก้วน้ำลงพื้น เสียงของมันดังพอที่จะทำให้ทุกคนหยุดพูดและหันมามอง“ลุกขึ้น!”เขาใช้มือข้างที่กุมมือเขมมิกากระตุกรั้งให้หญิงสาวลุกขึ้นยืน“พี่ภีมคะ”ท่าทีแบบนี้ของเขาไม่บ่อยนักที่จะได้เห็น ทว่าก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่เคยมี เขมมิการู้ดีว่าเวลานี้อารมณ์ของเขาถึงจุดเดือดแล้ว นอกจากห้ามปรามไม่ได้ เธอยังต้องทำตัวเป็นพวกเดียวกันกับเขาอีกด้วยธีรภัทร์กระชากแขนเล็ก
บทที่ 24 แขกคนสำคัญคฤหาสน์ที่ปรากฏตรงเบื้องหน้าใหญ่โตโอ่อ่าสมฐานะตระกูลที่มั่งคั่งอันดับต้น ๆ ของประเทศ เขมมิกายืนนิ่งไม่ไหวติง รอให้ธีรภัทร์ก้าวลงจากรถมาหยุดยืนเคียงข้างกัน มือใหญ่หงายฝ่ามือออกให้เธอได้จับ พร้อมพยักหน้าให้กำลังใจเมื่อสัมผัสได้ถึงเหงื่อชื้นของฝ่ามือเล็ก“พวกเราเข้าไปข้างในกันเถอะ”เขาบีบมือหล่อนเล็กน้อย ก่อนจะพาเขมมิกาเดินเคียงคู่เข้าบ้านไปด้วยกันขาเรียวสั่นเล็กน้อยขณะก้าวผ่านพ้นประตูบ้าน ทุกสิ่งทุกอย่างราวกับคนละโลกกับที่เธอมา หน้าเล็กแหงนขึ้นเล็กน้อยมองแชนเดอเลียร์เหนือศีรษะแสงระยิบระยับจากคริสตัลนับพันกระทบนัยน์ตาจนแทบพร่าเลือนนี่บ้านคนหรือวังกันแน่...หญิงสาวกระตุกเกร็งเล็กน้อยเมื่อหันสายตาไปสบกับพวกแม่บ้านที่ยืนรอต้อนรับชายหนุ่ม เขาคงรับรู้ได้ถึงความประหม่าของเขมมิกาเมื่อฝ่ามือหนาบีบแน่นขึ้นจนเธอต้องเงยหน้ามองเขา“ไม่ต้องกลัวนะขิม มีพี่อยู่ด้วย”“ค่ะ พี่ภีม”เขาใช้มืออีกข้างซับเม็ดเหงื่อบนจมูกเล็กให้ ก่อนจะพาหญิงสาวไปยังชั้นสองของบ้าน ด้วยเวลานี้บิดาของเขามักจะขลุกตัวอยู่ในห้องทำงานก๊อกๆ ก๊อกๆ“เข้ามา”เมื่อได้รับอนุญาตจากเจ้าของเสียงทรงอำนาจ ชายหนุ่มก็เปิดปร
บทที่ 23 เงินสำคัญกว่า“กะ แกเป็นแม่ของเขมมิกาเหรอ”คริมาจิกหัวถามซ้ำด้วยไม่อยากจะเชื่อ แต่เมื่ออีกฝ่ายยืนยันหนักแน่นหล่อนก็ไม่มีอะไรต้องคลางแคลงใจ“ใช่จ้ะ ฉันเนี่ยแหละ แม่ของเขมมิกา”แหงล่ะ ลูกสาวที่ยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อให้ได้มีชีวิตความเป็นอยู่ที่สุขสบาย มันจะมีแม่ที่มีสภาพเป็นนางฟ้านางสวรรค์ได้อย่างไรล่ะ“คุณจันบอกให้ฉันมาหาคุณที่นี่ คุณจะให้เงินฉันหากฉันบอกว่าตัวเองเป็นใคร”เอมอรรีบพูดถึงเรื่องเงินทันที คริมาแสยะยิ้มดูถูก กอดอกมองสภาพน่าสมเพชของอีกฝ่าย“แกทำงานอะไร”“เอ่อ… ฉันไม่ได้ทำงานมาหลายปีแล้วจ้ะ”ตั้งแต่เลิกรากับสามีใหม่อย่างชัยณรงค์ เอมอรก็ถูกเตะกลับมายังประเทศไทย หล่อนเร่ร่อนไม่ได้ทำงานทำการเป็นหลักแหล่ง นอกจากรับจ้างล้างจานตามร้านอาหารตามสั่งโต้รุ่ง กวาดถนน ได้เงินเล็ก ๆ น้อย ๆ พอให้ตัวเองมีเงินซื้อข้าวครบสามมื้อ......และซื้อเหล้า“แล้วได้ติดต่อกับลูกสาวบ้างหรือเปล่า”“ไม่ได้ติดต่อเลยจ้ะ ฉันไม่ได้ติดต่อกับยัยขิมมาหลายปีแล้ว”เอมอรรีบส่ายหน้า เรื่องลูกสาวถือเป็นของแสลงที่หล่อนไม่อยากยุ่งเกี่ยว กลัวว่าจะต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายต่าง ๆ“แสดงว่าแกคงไม่รู้เลยสินะ ว่าตอนนี้ลูกส