ทวงรักนายหัว LoveSick (NC25+)

บทนำ รักแรกบนดอยแห่งหนึ่งทางภาคเหนือของประเทศไทย กลุ่มนักศึกษาของมหาวิทยาลัยได้รวมตัวกันจัดตั้งค่ายอาสาเพื่อน้อง ตระเวนไปยังดอยต่าง ๆ ที่ขาดแคลนสิ่งของ เพื่อสร้างห้องสมุด และบริจาคอุปกรณ์การเรียนที่จำเป็นทุกอย่างหลังจากเปิดรับบริจาค ในทุก ๆ หกเดือน อย่างเช่นวันนี้...‘พิมพ์พธู’ วัยสิบเก้า เธอกำลังช่วยทาสีชั้นวางของ เธอเพิ่งเข้าเรียนปีหนึ่งได้ไม่นานก็เลือกเข้าชมรมอาสา จนมีโอกาสได้มาออกค่ายหลังจากเปิดเทอมได้เพียงเดือนเดียวตุ้บ!“โอ๊ย! ฮึก...ฮือ” เด็กชายวัยประถมต้นคนหนึ่ง วิ่งหกล้มต่อหน้าต่อตา เสียงร้องของเขาทำให้หญิงสาวรีบวางแปรงทาสีลง แล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปดูด้วยความเป็นห่วง“เป็นอะไรมากมั้ยจ๊ะ”“เป็นอะไรมั้ยครับ?”รุ่นพี่คนหนึ่งที่เห็นเหตุการณ์เหมือนกัน ก็รีบปรี่เข้ามาดูด้วย ทั้งคู่ย่อตัวลงช่วยกันประคองเด็กชายขึ้นพร้อมกัน ทำให้มือของเขาแตะทับบนมือของหญิงสาวกลายเป็นว่าทั้งสองคนจับมือกันโดยไม่ได้ตั้งใจ“โอมเพี้ยง ความเจ็บปวดจงหายไป”พิมพ์พธู ห่อปากเป่าลมลงบนแผลถลอก ตรงหัวเข่าให้เด็กชายที่ยังสะอึกสะอื้นไม่หยุด การกระทำแสนอ่อนหวานของเธอเรียกรอยยิ้มและสายตาเอ็นดูจากรุ่นพี่คนนั้นได้ในทัน

บทที่ 2 กดให้ลึกสุดใจเมื่อมาถึงฝั่งได้ชายหนุ่มหน้าตาขึงขัง ก็แทบจะทุ่มเรือทิ้งอย่างเร่งรีบ ทะนงรีบเดินนำไปยังที่ดินผืนนั้น ตามรูปที่เจ้านายของตนหยิบเอามาด้วย มันเป็นเพียงที่ดินผืนเล็ก ๆ แต่เพราะมันอยู่ติดกันกับที่ดินผืนใหญ่ที่เขาต้องการ เลยคิดว่ามันควรแก่การที่เขาจะซื้อเอาไว้ด้วย ใบหน้าถมึงทึงจ้องมองไปข้างหน้าขณะกำลังสาวเท้ายาว ๆ ของตนตามลูกน้องไป“นายหัวบอกได้มั้ยครับว่ามีเรื่องอะไร ทำไมถึงอยากมาหาเจ้าของที่ดินผืนนี้หรือครับ”“แค่คนเคยรู้จัก บอกมาว่าไปต่อทางไหน ฉันจะไปเองคนเดียว ส่วนนายไปตามสืบเรื่องที่ดินผืนนี้ว่ามีคนอื่นนอกจากเราสนใจจะซื้อบ้างหรือเปล่า ถ้ามีก็หาราคามาให้ได้แล้วโทรบอกฉันทันที”เขาออกคำสั่งน้ำเสียงเด็ดขาด แม้จะไม่รู้เหตุผล แต่ในฐานะลูกน้อง ทะนงมีแต่ต้องทำตามคำสั่งเท่านั้น“เดี๋ยวนายหัวเดินไปจนสุดทางนะครับ จากนั้นเลี้ยวซ้ายจะเจอที่ดินที่เราต้องการ ส่วนที่ดินตรงที่นายหัวจะไปก็อยู่ติดกันเลยครับ”“โอเค นายไปได้แล้ว”ทะนงแยกตัวไปอีกทาง สหรัฐจึงไปต่อคนเดียวตามเส้นทางที่อีกฝ่ายบอก มือใหญ่กำรูปภาพที่คว้ามาด้วยแน่น ในอกร้อนรุ่มราวกับว่าบาดแผลและความเจ็บปวดในวันนั้นถาโถมกลับเ

บทที่ 4 ขอแต่งงาน“คะ...คุณว่ายังไงนะคะ”พิมพ์พธูเอ่ยถามทันทีพลางมองเขาอย่างตกใจ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะมีแผนอะไรก็ตาม แต่เธอจะไม่ยอมให้เขาสมหวังแน่ ๆ“คิดว่าคุณคงไม่เคยรู้ แต่ผมกับพิมพ์...เราเคยคบกันสมัยเรียนมหาลัยครับ และผมยังรักเธออยู่ พอรู้ว่าเธอลำบากก็เลยอยากช่วยและฉวยโอกาสนี้ทำคะแนนให้เธอกลับมารักผมอีกครั้ง”สหรัฐปั้นหน้าเศร้าเมื่อพูดถึงเรื่องราวความหลังให้แก่ผู้เป็นพ่อของหญิงสาวฟัง และส่งสายตาเว้าวอนให้ชายสูงวัยตรงหน้ารับปากรับคำ“จริงเหรอครับ”ผู้เป็นพ่อตกใจไม่น้อยกับความจริงเรื่องนี้ แต่เมื่อไม่มีคำปฏิเสธจากบุตรสาวเขาจึงมั่นใจว่าสิ่งที่ชายหนุ่มพูดนั้นจริงทุกประการ พศินครุ่นคิดอย่างหนักด้วยไม่ว่าจะมองมุมไหน สหรัฐก็ถือเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมและมีทุกอย่างให้พิมพ์พธูได้โดยที่หล่อนไม่ต้องทนกัดก้อนเกลือกิน อยู่อย่างลำบากเหมือนตอนอยู่กับพ่อแบบเขา“ลองคิดดูนะครับ ผมจะปลดหนี้ทั้งหมดและจะฝากงานให้คุณทำบนฝั่งด้วย ที่สำคัญ...พิมพ์จะปลอดภัยเมื่ออยู่กับผม ไม่มีนักเลงหรือพวกทวงหนี้ที่ไหนกล้ามาแตะต้องเธอแน่”“ไม่นะจ๊ะพ่อ หนูไม่เป็นไรเลย พ่ออย่านะ”หล่อนจับแขนบิดาแล้วอ้อนวอน เธอยอมลำบากแต่จะไม่ขอเลือ

บทที่ 6 รักมากเกลียดมาก“ปล่อยนะคะ ฉันเจ็บ!”ยิ่งบิดแขนออกมากเท่าไหร่ แรงบีบจากฝ่ามือของสหรัฐก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น ความโกรธเกลียดที่ชายหนุ่มมีต่อเธอไม่เคยลดลงเลย มีแต่จะมากขึ้นเมื่ออีกฝ่ายมาอยู่ตรงหน้าแบบนี้รักมาก...ก็เกลียดมาก...และแค้นมาก...หลากหลายความรู้สึกตีกันจนยุ่งเหยิง เขาอยากทำให้เธอเจ็บเหมือนที่ครั้งหนึ่งพิมพ์พธูเคยยัดเยียดความทรมานเจียนตายนั้นให้กับเขา โดยที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ทว่าเพียงแค่ได้สบตากัน...หัวใจแข็งกระด้างของชายหนุ่มแทบจะอ่อนยวบแล้วลืมสิ้นถึงสิ่งที่อีกฝ่ายเคยทำเอาไว้“เจ็บแค่นี้มันยังน้อยไป อย่ามาสำออย!”พลั่ก!เขาสะบัดเธอทิ้งจนคนตัวเล็กล้มถลาลงไปกองกับพื้นทราย พิมพ์พธูพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ด้วยคิดว่ามันคือสิ่งที่ต้องชดใช้ให้กับชายหนุ่ม ต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดเริ่มมาจากที่เธอทิ้งเขาไป แล้วจะเรียกร้องเอาอะไรได้ หากจะถูกเขาเกลียดชังมากขนาดนี้มันก็สมควรแล้ว“เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้เถอะ พองานแต่งงานเสร็จสิ้นลง เธอจะไม่ต่างอะไรกับลูกนกในกำมือของฉัน จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด”“ค่ะ”หญิงสาวรับคำโดยไม่เงยหน้ามองเขา เธอรอจนกระทั่งเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ทิ้งห่างออกไปจึงเริ่ม

บทที่ 8 เรื่องน่าอายหมับ!มือใหญ่คว้าต้นแขนหล่อนเต็มแรง แล้วเหวี่ยงให้มาหลบอยู่หลังต้นไม้พร้อมดึงกางเกงขึ้นมาใส่ตามเดิม เขาจำต้องหยุดทุกอย่างเอาไว้ทั้งที่อารมณ์ยังค้างคาอยู่ ชายหนุ่มต้องรอให้มันสงบลงเสียก่อน จึงจะปรากฏตัวออกไปหาทะนงได้ เพราะขืนออกไปทั้งที่เจ้าลูกชายยังเคารพธงชาติชี้หน้าคนอื่นอยู่ละก็มีหวัง...“ให้ฉันออกไปรับหน้าก่อนมั้ยคะ”“ไม่ต้อง”เขาตอบกลับเสียงแข็งพลางมองเธอด้วยสายตาดุดัน พิมพ์พธูทำได้เพียงถอนหายใจแล้วหลุบตาลงต่ำ ยอมมองพื้นดินเสียยังจะดีกว่ามองหน้าคนพาลทะนงพาบิดาของเธอเดินมาทางนี้ หญิงสาวเมื่อเห็นผู้เป็นพ่อจึงลืมตัวอ้าปากจะตะโกนเรียกออกไป แต่กลับถูกสหรัฐเอามืออุดปากไว้พร้อมกระชากเข้าไปกอดหลบทั้งสองคนแนบแน่น ใบหน้าเล็กซุกอยู่บนอกกว้าง ขณะที่ส่วนนั้นของหล่อนถูกกลางกายที่ยังไม่สงบของชายหนุ่มดุนดันแก้มขาวร้อนผ่าวเพราะสถานการณ์มันช่างล่อแหลมเหลือเกิน“นายหัวอาจพาคุณพิมพ์เข้าไปในหมู่บ้านก็ได้ครับ ยังไงเราลองไปดูในหมู่บ้านกันก่อนนะครับ”“ข้างในมีหมู่บ้านด้วยเหรอ”พศินและทะนงเดินผ่านต้นไม้ใหญ่ที่หญิงสาวและชายหนุ่มหลบอยู่เพื่อไปทางหมู่บ้าน ทั้งคู่ทำตัวราวกับไกด์และนักท่