Novel-novel oleh Queenie P.

ตอนพิเศษ ของขวัญที่แสนพิเศษหลายปีต่อมา…“เอ้า ดื่ม!”เสียงโหวกเหวกโวยวายตามประสาผู้ชายขี้เมาดังขึ้น ธีรภัทร์ชูแก้วเหล้าไปตรงหน้าเพื่อนทั้งสี่คน ที่นัดมาดื่มสังสรรค์กันที่บ้านด้วยตัวเขาเองไม่อยากจะออกไปดื่มกินที่ไหน“พวกเราต้องกินให้เต็มที่นะเว้ย เพราะตั้งแต่ไอ้ภีมแต่งงานมีเมียเนี่ย มันเหมือนพระเข้าไปทุกวัน นอนเร็ว งดเที่ยว จนเพื่อนฝูงแทบจะจำหน้ามันไม่ได้แล้ว”เสียงหัวเราะร่วนอย่างสนุกสนานดังขึ้นอีกครั้ง“ถามจริงเถอะครับไอ้คุณภีม เมียเด็กของมึงนี่ โหดมากเหรอวะ มึงถึงได้ทำตัวเป็นลูกเสือแรกเกิดอยู่ในโอวาทเมียเสียเหลือเกิน”เสียงแซวของกันต์เพื่อนรักดังขึ้นอีกหน“มึงเมาก็กลับบ้านไปนอนไป”ธีรภัทร์ส่ายหน้าให้ ก่อนจะกระดกเหล้าในแก้วดื่มพรวดลงคอ ตั้งแต่มาถึงบ้านแต่ละคนไม่หยุดล้อเลียนเขาเรื่องเขมมิกาเลย เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบสายตาจับผิดของพวกเพื่อน ๆ“มองอะไรกัน กูไม่ได้กลัวเมีย”“พวกกูก็ไม่ได้พูดสักคำว่ามึงกลัวเมีย”เหมือนจะร้อนตัวรีบบอกออกไป แต่นั่นกลายเป็นว่าเขายอมรับแล้วสินะว่าเขามันคนกลัวเมีย“กู…”ไม่ทันได้ปฏิเสธ ก็ต้องกลืนทุกอย่างลงคอไป เมื่อร่างบางระหงเดินลงมาจากชั้นสองของบ้าน ใบหน้าของเ

บทที่ 30 จบบริบูรณ์ NCอาการของเขมมิกาดีขึ้นตามลำดับ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเธอไม่ได้รับบาดเจ็บมากนักตามร่างกาย มีเพียงร่องรอยฟกช้ำเท่านั้น อีกทั้งได้บุรุษพยาบาลดีทำให้สภาพจิตใจของเธอเองก็ค่อย ๆ ดีขึ้นเช่นกันก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูห้องผู้ป่วยดังขึ้นพอเป็นพิธี ก่อนที่ร่างสูงสง่าของเจ้าสัวธนาจะเดินเข้ามา ในมือของท่านมีกระเช้าของเยี่ยมติดมือไปมาด้วย มากไปกว่านั้นใบหน้าเกรงขามดุดันเวลานี้กลับประดับไปด้วยรอยยิ้มใจดีสองคู่รักหันหน้ามองกันเลิ่กลั่ก ธีรภัทร์ถึงขั้นขยี้ตาตัวเองด้วยไม่นึกไม่ฝันว่าจะเห็นบิดาที่นี่“สวัสดีค่ะ”มือเล็กยกขึ้นไหว้ ภาพจำในคืนดินเนอร์ยังตราตรึงไม่หาย ก็จะให้ลืมง่าย ๆ ได้อย่างไร ในเมื่อพ่อของว่าที่สามีทำหล่อนร้องไห้กลับบ้าน แถมนั่งน้ำตาแตกนานอยู่หลายชั่วโมง“เป็นยังไงบ้าง”เจ้าสัวธนาวางกระเช้าของเยี่ยมลงบนโต๊ะข้างเตียง เอ่ยถามด้วยใบหน้าปกติอย่างที่สุด ราวกับว่าไม่เคยมีเรื่องบาดหมางแคลงใจกันมาก่อน“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ มะรืนก็น่าจะกลับบ้านได้แล้วค่ะ”เขมมิกาตอบพลางชำเลืองสายตามองคนตัวสูงด้านข้าง“พักให้หายดีก่อน แล้วค่อยกลับ ค่ารักษาพยาบาลเดี๋ยวพ่อจ่ายเอง”“คะ?”พะ พ่ออย

บทที่ 29 พี่มาช่วยแล้ว“กรี๊ด!!!”เสียงกรีดร้องของเขมมิกาดังขึ้นเมื่อชายฉกรรจ์หน้าเหี้ยมสองคนกระโจนเข้ามาแล้วลากเธอกลับขึ้นไปบนเตียง หมายจะปลุกปล้ำทำลายเธอ ที่ตรงมุมห้องหญิงสาวอีกคนที่คิดว่าเดินจากไปแล้วกำลังยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่ออัดคลิปวิดีโอ“ปล่อยนะ ปล่อยนะไอ้พวกชั่ว ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที”เขมมิกาพยายามปัดป้องไม่ให้ไอ้พวกคนชั่วข่มเหงเธอได้ ปากเล็กตะโกนร้องเรียกให้คนช่วย เวลานี้ในสถานที่แบบนี้ใครกันจะมาช่วยเธอได้ น้ำตาเม็ดแล้วเม็ดเล่าไหลพรากอาบสองแก้มบวมช้ำ ในใจคิดถึงแต่หน้าชายคนรัก‘พี่ภีมขา ช่วยขิมด้วย..’แควก! แควก!“กรี๊ด!!! ปล่อยนะ ปล่อย!”เสียงเสื้อผ้าขาดวิ่นจากการถูกกระชากดังขึ้น พร้อมเสียงกรีดร้องของเขมมิกา มือเล็กยกขึ้นปกปิดส่วนสงวนของตนเอง ร่างเล็กสั่นเทิ้มด้วยความกลัวจนสุดขีด เขมมิกาถดกายไปจนสุดขอบเตียงนอน แผ่นหลังเล็กแนบไปกับฝาบ้าน ดวงตากลมโตสั่นระริกส่ายหน้าไปมางันงก ตั้งแต่เกิดมาหล่อนไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายเช่นนี้มาก่อนทำไมมนุษย์ถึงต่ำช้ากับมนุษย์ด้วยกันได้ลงคอ…หนึ่งในชายโฉด กลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ ยกมือข้างที่ถือเศษชิ้นส่วนเสื้อผ้าของหญิงสาวขึ้นมาสูดดมก่

บทที่ 28 แม่นกต่อ 2“ขิมขับเข้าไปอีกหน่อยนะลูก ห้องพักของแม่อยู่ในซอยข้างหน้านี้แหละจ้ะ”เอมอรชี้ไปที่ปากทางเข้าซอยเล็กแคบ ที่ดูยังไงรถของเธอก็เข้าไปไม่ได้“รถขิมน่าจะเข้าไปไม่ได้นะคะ ซอยเล็กขนาดนี้ เราคงต้องลงเดินแล้วล่ะค่ะ”เขมมิกาจอดรถตรงปากทางเข้า หล่อนชะโงกหน้ามองถนนเล็กน้อย ตรงนี้มันทั้งมืดทั้งเปลี่ยว ก่อนจะหันมามองมารดาที่เริ่มเมาได้ที่ หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองทางเข้าซอยอีกครั้งปล่อยแม่เดินกลับเข้าบ้านไปตามลำพังคงจะไม่ได้ มันอันตรายเกินไป ในใจก็คิดไปถึงการหาที่อยู่ใหม่ให้ผู้เป็นแม่ หญิงสาวตัดสินใจดับเครื่องยนต์แล้วเดินลงจากรถ อ้อมไปเปิดประตูอีกฝั่ง ก่อนจะประคองร่างหนักอึ้งของมารดาออกมา“ไหวมั้ยคะ แม่ระวังหัวค่ะ ค่อย ๆ นะคะ เดี๋ยวขิมไปส่งที่บ้านนะ”“โอ๊ย ไม่เป็นไรหรอกลูก กลับไปพักเถอะ อีกนิดเดียวเอง แม่เดินไปเองได้”เอมอรยกมือโบก ทำท่าจะดันร่างเล็กของลูกสาวออก ก่อนจะขาอ่อนแรงเดือดร้อนเขมมิกาต้องรีบประคองช่วย พาหิ้วปีกเดินเข้าซอยเล็กอย่างทุลักทุเล ข้างหน้ามีแสงไฟสลัว ๆ จากหลอดไฟนีออนของบ้านคน เดินไปอีกนิดก็เจอสะพานไม้เก่าข้ามคูคลอง ได้กลิ่นน้ำเน่าลอยแตะจมูก สภา

บทที่ 27 แม่นกต่อ 1“เอางี้ดีกว่า แม่ไม่อยากคลาดกับขิมอีก เดี๋ยวแม่นั่งรอแถว ๆ นี้ก็ได้ หรือถ้าขิมกลัวอายคนอื่นเดี๋ยวแม่ไปนั่งรอตรงป้ายรถเมล์ก็ได้นะลูก ดะ.. ดูนี่สิ แม่เพิ่งได้ค่าแรงมา วันนี้ให้แม่ได้เลี้ยงข้าวลูกสักมื้อเถอะนะ”เอมอรล้วงเงินในกระเป๋าผ้าออกมานับรวมเหรียญแล้วได้เงินสามร้อยหกสิบแปดบาท ซึ่งเป็นค่าแรงที่หล่อนบอกว่า แบ่งเก็บไว้จากการทำงานสามวัน ใบหน้าอิดโรยพยายามยิ้มกว้างอวดเงินในมืออย่างภาคภูมิใจ“ก็ได้ค่ะ แต่แม่รอตรงป้ายรถเมล์หรือรอตรงนี้ไม่ได้หรอก อากาศร้อนแบบนี้ได้เป็นลมเป็นแล้งกันพอดี ฝั่งโน้นมีร้านสปา ขิมว่าแม่ไปนอนรอให้เขานวดตัวให้สักสามชั่วโมงดีกว่าค่ะ เดี๋ยววันนี้ขิมจะขอลาหัวหน้าขอกลับก่อน บ่ายสามเดี๋ยวขิมไปรับนะคะ หรือถ้าแม่หิวแม่หาอะไรรองท้องก่อนได้เลยนะคะ”“อื้อ ได้ ๆ เอาตามนี้ละกัน”เอมอรพยักหน้าเห็นด้วยกับข้อเสนอของลูกสาว เขมมิกาหยิบธนบัตรจากกระเป๋าเงินส่งให้ผู้เป็นแม่สองพันเงินจำนวนนี้ทำเอมอรตาลุกวาว ในใจก็เริ่มคิดว่าบางทีเขมมิกาก็อาจช่วยให้หล่อนไม่ลำบากได้เช่นกันคล้อยหลังเขมมิกา เอมอรก็ล้วงโทรศัพท์มือถือที่ซ่อนไว้ใต้เสื้อออกมาก่อนจะพิมพ์ข้อความรายงานความคื

บทที่ 26 สารภาพรัก 2 NC“พี่รักขิมนะ”เสียงทุ้มกระซิบบอกรักซ้ำ ๆ คนตัวเล็กในอ้อมกอดเงยหน้าขึ้นมอง น้ำตามากมายไหลอาบสองแก้มแดงเรื่อ ธีรภัทร์ก้มลงจูบซับสองเปลือกตาอย่างรักใคร่“พี่ภีมรักขิมจริง ๆ หรือคะ”เพราะเขาไม่เคยบอก และเธอก็ไม่เคยคาดหวังว่าจะได้ยินคำคำนี้ออกจากปากชายหนุ่ม ผู้ชายที่ตั้งกำแพงความสัมพันธ์ตั้งแต่วันแรกที่มาเหยียบที่นี่“ถ้าไม่จริงพี่คงไม่พาเธอไปเปิดตัวกับคุณพ่อ และก็คงไม่ประกาศต่อหน้าทุกคนว่าจะเลือกเธอ”การกระทำของเขาสำคัญกว่าคำพูดเสมอ ถึงแม้จะรู้แบบนั้น แต่เขมมิกาก็อยากจะได้รับคำยืนยันจากปากของเขาอยู่ดี“พี่รักขิม”“…”“รักขิมคนเดียว”ธีรภัทร์โน้มใบหน้าลงมาอีกครั้ง สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดกันและกัน เขมมิกาหลับตาพริ้มปล่อยตัวปล่อยใจรับจูบอ่อนหวานจากเขา เรียวลิ้นสากชำแรกเข้ามาในโพรงปากเล็ก วงแขนแข็งแรงกอดรัดเอวบางแนบแน่น มือข้างหนึ่งบีบขยำเต้าอวบหนักสลับเบาปลุกเร้าอารมณ์คนในอ้อมกอด ก่อนจะใช้มือเพียงข้างเดียวปลดกระดุมเสื้อทั้งหมด ก่อนจะสอดมือไปปลดตะขอบราเซียและเปลื้องทุกอย่างออกในคราเดียวกัน นิ้วโป้งบีบบี้เม็ดทับทิมสีเรื่อจนเขมมิกาเสียวสะท้านไปทั้งร่าง ส่งเสียงค

บทที่ 50.2 จบบริบูรณ์ NCมือใหญ่จับก้นสวยแบะออกกว้าง มองดูจุดเชื่อมต่อด้วยสายตาหื่นกระหาย ดอกไม้งามมีน้ำหวานไหลรินไม่ขาดสาย ใบหน้าสวยเหยเก มือเล็กจิกที่นั่งไว้แน่น มาเฟียหนุ่มกัดฟันกรอด ด้วยถ้ำเล็กของเธอรัดเขาแน่นจนแทบจะขาดครึ่ง เขาพยายามหมุนควง แทงขึ้นลงแยงซ้ายขวาช้า ๆจากจังหวะเนิบนาบให้คุ้นชินเริ่มเร็วขึ้นเมื่อช่องทางไม่ติดขัด สะโพกแกร่งงัดเสยขึ้นกระแทกจุดเสียวเธอระรัว“อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊า”เธอร้องครางไม่เป็นภาษา ศีรษะเล็กส่ายไปมาอย่างระบายอารมณ์ แขนแกร่งจับขาเรียวข้างหนึ่งพาดไปอีกฝั่ง ทำให้ตอนนี้อยู่ในท่าช่วงบนเธอนอนหงาย ส่วนช่วงล่างแอ่นสะโพกรับแก่นกายที่กระแทกกระทั้นเข้ามาปากหนาจูบลงบนกลีบปากบาง ความกำหนัดพุ่งสูงเท่าไหร่ เอวสอบก็ตอกอัดถี่รัวเท่านั้น มือบางข่วนแผ่นหลังแกร่งจนเลือดซิบ เธอเจ็บเล็กน้อยแต่ความเสียวนั้นมีมากกว่า เขาผละตัวออกเปลี่ยนมาจับขาเรียวขึ้นพาดบ่าหนึ่งข้าง มืออีกข้างยึดเอวเล็กไว้มั่น ซอยเข้าออกระรัวใบหน้าหล่อเชิดขึ้นซู้ดปากระบายความเสียวที่ได้รับ ผนังบางรัดแน่นให้ความรู้สึกแตกต่างจากด้านหน้า แต่เขารู้สึกไม่เสียดายเลยที่ได้ลิ้มลองในวันนี้ เอวหนาดึงออกเพียงเล็กน้อยแล้

บทที่ 50.1 จบบริบูรณ์ NCเขากระซิบข้างหูบอกบางอย่างสื่อความหมาย ทำเอาจารวีขนลุกเกรียว ในใจเต้นระส่ำ ไม่คิดว่าเขาจะกล้าชวนเธอทำเรื่องอย่างว่าต่อหน้าฟ้าดินแบบนี้“ระ…เราไปทำกันที่ห้องดีมั้ยคะ”เธอชวนด้วยความอาย แต่อีกใจก็อดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้“คุณไม่ต้องห่วง นี่หาดส่วนตัวของผม บนเรือก็มีแค่เรา ไม่มีใครเห็นหรอกน่า”พูดจบปากหนาก็มอบจูบรักสุดเร่าร้อน ริมฝีปากบางเผยอรับอย่างเต็มใจ ทั้งสองแลกจูบกันนัวเนียอยู่บนเตียงอาบแดดข้างสระน้ำอย่างไม่มีใครยอมใครนิ้วแกร่งกระตุกเชือกบิกินีที่ห่อหุ้มก้อนเนื้อนุ่ม จนสองเต้างามเด่นหราอวดตาคม ปากอุ่นร้อนก้มครอบครองเม็ดทับทิมสีสวยอย่างที่ชอบทำ มือบางปลดกางเกงเขาออก ชายหนุ่มให้ความร่วมมืออย่างว่าง่าย จารวีจับแท่งอุ่นร้อนรูดขึ้นลงไปมา เธอรู้ดีกว่าเขาชอบแบบไหน และเธอก็อยากทำให้เขามีความสุข นิ้วเรียวกดถูปลายหัวเห็ดเบา ๆ พลางรูดท่อนลำขึ้นลงเป็นจังหวะ ปากหนาตะปบจูบดูดกินอกอวบแรงขึ้นตามแรงกระสัน เขาสลับไล่เลียทั้งสองข้างอย่างเท่าเทียมกันจมูกโด่งเลื่อนไซร้คอขาวพลางกระซิบหูเล็กเบา ๆ“วันนี้...ขอลองอะไรใหม่ ๆ หน่อยนะครับ”เขาพูดเสียงพร่าปนอ้อน ด้วยกลัวเธอไม่เต็มใจ

บทที่ 49.2 แต่งงานกันนะมือเล็กจับมือเขากลับ...“การสูญเสียทำให้ผมกลัวที่จะจริงจังกับใครสักคน กลัวการมีความรัก เพราะหากรักแล้วประวัติศาสตร์ซ้ำรอยขึ้นมาอีก ผมคงทนไม่ไหว พอรู้ว่าตัวเองกำลังตกหลุมรักเด็กสาวอย่างคุณเข้าแล้วจริง ๆ ผมเลยต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลม หักดิบตัวเองแล้วไปจากคุณอย่างคนขี้ขลาด แต่สุดท้ายแล้ว...ผมก็หนีหัวใจตัวเองไม่เคยพ้นเลย”“คุณหมายความว่าอย่างไรคะ”คิ้วสวยขมวดเข้าหากันอย่างแปลกใจ“คุณไม่เคยหายไปจากสายตาของผมเลย ผมมองคุณอยู่ตลอดตั้งแต่วันที่เราเลิกกัน ผมรู้ทุกความเคลื่อนไหวของคุณ รู้ทุกอย่างในชีวิตคุณ...”ชายหนุ่มนึกย้อนไปถึงช่วงเวลานั้น หากเขาเหนื่อยจากการทำงานก็มักจะมาดักรอเจอหญิงสาวหน้าที่ทำงานพิเศษของหล่อนเป็นประจำ คอยเดินตามหลังจารวีจนกว่าเธอจะกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยราวกับว่าการได้เห็นหน้าเธอคือการเพิ่มพลังของตนเอง“คุณพูดจริงเหรอคะ”“ครับ สุดท้ายผมก็รู้ว่าไม่มีทางปล่อยคุณไปได้ เลยเอาทุนไปเสนอกับทางอาจารย์ที่ปรึกษาของคุณ เพื่อดึงคุณกลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง ทฤษฎีโลกกลมหรือเรื่องบังเอิญอะไรนั่นมันไม่มีอยู่จริงหรอกครับ ผมก็แค่...สร้างโลกขึ้นมาใหม่ สำหรับเราสองคนเท่าน

บทที่ 49.1 แต่งงานกันนะ“ถึงแล้วครับนายท่าน”รถจอดลงที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง จารวีมองออกไปนอกรถก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ เมื่อบ้านหลังนี้ก็คือบ้านของเธอที่ถูกธนาคารยึดขายทอดตลาดไป“นี่มันอะไรกันคะ”“ลงไปดูสิครับ”เขาเปิดประตูรถแล้วพาเธอลงไปด้วยกัน คนของชายหนุ่มเอาซองเอกสารมาส่งให้ก่อนกลับขึ้นไปรอบนรถตามเดิมจารวีมองบ้านตรงหน้าด้วยความคิดถึง เธอเปิดประตูเข้าไปเดินดูตามจุดต่าง ๆ ความทรงจำที่เคยมีร่วมกับบิดามารดายังไม่หายไปไหน เสียงหัวเราะแห่งความสุขยังคงดังก้องอยู่ในจิตใจ แต่ถึงอย่างนั้นก็สร้างน้ำตาแห่งความตื้นตันให้กับหล่อนได้อยู่ดี“คุณพ่อ คุณแม่ หนูขอโทษนะคะที่รักษาบ้านของเราเอาไว้ไม่ได้”เธอทำได้เพียงยกมือขอโทษต่อบุพการี จารวีนั่งลงบนโซฟาภายในห้องรับแขก ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยน ที่เปลี่ยนก็คงจะเป็นบ้านหลังนี้ไม่ใช่ของเธออีกต่อไป“คุณคงรักบ้านหลังนี้มากเลยใช่มั้ย”“ใช่ค่ะ มันมีความทรงจำของคุณพ่อกับคุณแม่อยู่ที่นี่ด้วย ฉันผิดเองที่ตอนโดนคุณป้าแย่งเอาทุกอย่างไป แต่กลับไม่คิดสู้ ฉันไม่คิดว่าคุณป้าจะผลาญสมบัติทุกอย่างของคุณพ่อขนาดนั้น ไม่เว้นแม้แต่บ้านหลังนี้ ฮึก...ถ้ารู้..

บทที่ 48.2 จับผิดคนโกหกหมับ!“แฮ่ก...แฮ่ก...คุณเข้าใจผิดแล้วนะเด็กน้อย”หญิงสาวถูกกระชากออกไปจากอ้อมกอดของตะวันด้วยฝีมือของเควิน เขาดึงหล่อนเข้าหาตัวแล้วเอามืออีกข้างดันอกชายหนุ่มอีกคนเอาไว้“คนของผม ผมจัดการเอง ขอบคุณที่ช่วยดูแล”“ปล่อยนะคะ ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ”จารวีพยายามดันตัวเขาให้ออกห่าง เธอไม่ต้องการได้ยินเสียงหรือเห็นหน้าของเควินในตอนนี้“แต่คุณต้องคุย เพราะคุณกำลังเข้าใจ...”เพี๊ยะ!พูดยังไม่ทันจบ มือเล็กก็ตบเข้าที่แก้มของชายหนุ่มอย่างจัง น้ำตาไหลเป็นสายมองหน้าเขาด้วยความเจ็บปวดถึงขีดสุด สาวิตรีที่เพิ่งวิ่งตามมาถึงพร้อมกับตันหยงและผู้ชายอีกคนถึงกับยกมือทาบอกด้วยความตกใจ จะอ้าปากห้ามก็ไม่ทันเสียแล้ว เธอผลักเขาออกเตรียมจะวิ่งหนีอีกแต่ถูกดึงเอาไว้“ฉันบอกให้ปล่อยไงคะ อยากถูกตบอีกเหรอ”“เอาสิครับ ตบเลย ถ้าตบแล้วจะทำให้คุณยอมฟังผมอธิบายบ้าง”เควินยื่นหน้าอีกข้างให้จารวีตบ เธอง้างมือขึ้นเพื่อจะตบเขาจริงๆ แต่สาวิตรีวิ่งเข้ามารั้งแขนไว้เสียก่อน“ยู๊ดหยุด หยุดก่อนเลยเพื่อนรัก แกจะตบคุณเควินไม่ได้นะ”“ทำไมจะตบไม่ได้ แกบอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าเขาต้องโดนลงโทษเสียบ้าง”จารวีหันไปมองเพื่อน

บทที่ 48.1 จับผิดคนโกหก“เราต้องทำถึงขนาดนี้จริง ๆ เหรอ”จารวีมองหน้าสาวิตรีและตะวันด้วยความลังเล ขณะที่ทั้งสามคนกำลังแอบสะกดรอยตามเควินอยู่ในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง หลังจากที่วันนี้เขาขอยกเลิกนัดเธอเพราะมีนัดอื่นเข้ามาแทน“ต้องทำแบบนี้แหละ ไม่อย่างนั้นจะได้รู้ความจริงเหรอ ในเมื่อแกไม่ยอมถาม ก็ต้องจับให้ได้คาหนังคาเขาเท่านั้น”“แต่ถ้ามันเป็นอย่างที่พวกเราคิด...ฉันควรทำไงดีล่ะ”เธอมองตามหลังเควินไปด้วยสายตากังวล เธอยังรวบรวมความกล้าถามเขาเรื่องของตันหยงไม่ได้“จะต้องทำอะไรอีกล่ะ ก็ด่าให้ห้างฯ แตกไปเลยสิ เอาให้อายทั้งคุณเควินและผู้หญิงคนนั้นนั่นแหละ ตามไปเร็ว!”สาวิตรีคว้าแขนเพื่อนแล้วจ้ำอ้าวเดินตามหลังเควินต่อไป คนที่เป็นเดือดเป็นร้อนยิ่งกว่าเจ้าตัวก็คือเพื่อนรักคนนี้นี่แหละทั้งสามเดินตามเควินมาจนถึงร้านเพชรร้านใหญ่ ทันทีที่เดินเข้ามา ก็มีร่างเล็กของตันหยงวิ่งเข้ามาหาพร้อมกระโดดกอดคนตัวสูงเอาไว้“พี่คะ มาแล้วหรือคะ”“รอนานหรือเปล่า”มือใหญ่วางลงบนหัวของอีกฝ่ายแล้วยีเบา ๆ ภาพที่เห็นทำเอาจารวีน้ำตาร่วงเผาะลงบนพื้น เธอไม่กล้าจะเข้าไปถามอย่างที่ตั้งใจไว้เพราะกลัวจะได้ยินคำตอบ“เฮ้ยเดี๋ยว

ตอนพิเศษ 3ภูริตเดินสำรวจไปรอบบ้านของหญิงสาวหลังปรับความเข้าใจกันเป็นที่เรียบร้อย การได้กลับมาเจอกันในครั้งนี้เขาสาบานกับตนเองแล้วว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้าย เพราะชายหนุ่มไม่คิดที่จะปล่อยมือปาริตาอีก ไม่มีวันยอมให้เธอหายไปอีกเป็นครั้งที่สามอย่างแน่นอน“ไม่นอนอีกหรือคะพี่ภู ขับรถมาเหนื่อยๆ น่าจะพักนะคะ” คนตัวเล็กเดินท้องโย้เข้ามาจนต้องแอ่นหลังเล็กน้อยเพราะท้องค่อนข้างใหญ่ ภูริตตรงเข้ามาประคองเมียรักนั่งลงบนเตียง“ระวังนะคะริตา ให้พี่อุ้มไหม”“ไม่ต้องหรอกค่ะ หมอบอกว่าริตาควรออกกำลังเยอะ ๆ จะได้คลอดง่าย ๆ การเดินก็ถือเป็นการออกกำลังกายอย่างหนึ่งนะคะ”หันมาตอบเขาพร้อมยิ้มกว้าง รอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมาหลายเดือนทำเอาชายหนุ่มอดใจไม่ไหว เมื่อพาเธอนั่งลงเขาก็นั่งลงข้าง ๆ แล้วหอมแก้มหล่อนไปหนึ่งฟอดทันที“พี่คิดถึงริตาที่สุดเลย”“พี่ภู...อย่าค่ะ มันจั๊กจี้”เสียงหวานร้องห้าม พยายามเบี่ยงตัวหลบเขาแต่ก็ถูกขโมยหอมแก้มไปได้อีกหลายฟอดก่อนจะจบลงที่ใบหน้าหล่อซุกเข้าที่ซอกคอหอมกรุ่น“ริตาบอกพี่ว่า...ต้องออกกำลังกายเยอะ ๆ เพื่อให้ลูกคลอดง่ายใช่ไหม”“ใช่ค่ะ ที่ผ่านมาริตาพยายามขยับตัวทำนู่นทำนี่ตลอด เพื่อเป็นกา

ตอนพิเศษ 2.2มือเล็กทุบลงที่อกเขา ชายหนุ่มรีบคว้าแขนหล่อนเข้ามาใกล้เพื่อดึงมากอดแนบแน่น แม้จะยังไม่แน่ใจว่ามันคือความฝันหรือความจริง แต่การได้เห็น ได้สัมผัสปาริตาอยู่ในตอนนี้มันเหมือนยาถอนพิษที่เข้ามาช่วยเขาได้ทันเวลาพอดี“ริตา พี่ขอโทษ พี่ขอโทษจริง ๆ พี่ขอโทษ”“พี่ภูบ้า คนบ้า ฮือ...อย่าทำแบบนี้สิคะ อย่าทำให้ตัวเองน่าเป็นห่วงขนาดนี้ อย่าตามหาริตาอีก อย่าตาม...ฮือ...”คนตัวเล็กดีดดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของเขาครู่หนึ่งก็สงบลงก่อนจะพ่ายแพ้ต่อหัวใจและความโหยหาที่มี เรียวแขนเล็กโอบกอดชายหนุ่มกลับด้วยความรักทั้งหมดที่มี“พี่คิดถึงริตาเหลือเกิน พี่คิดถึงริตานะ”“ริตาก็คิดถึงพี่ภูค่ะ คิดถึงแทบบ้าเลย ฮึก!”น้ำตาหยดแล้วหยดเล่ารินไหลออกมา อ้อมกอดที่มีให้กันแนบแน่นราวกับไม่ต้องการจะปล่อยให้อีกฝ่ายหลุดมือไปอีก หลายเดือนที่หนีเขาไปไม่ได้ทำให้ความรู้สึกของหล่อนลดลงเลย กลับกัน...มันเหมือนเป็นการย้ำเตือนให้ปาริตารู้ว่าเธอรักเขามากแค่ไหนต่อให้ต้องแยกจากกันอีกสักกี่ครั้ง ก็ไม่อาจไปรักคนอื่นได้เลย“โอ๊ะ...คุณ...”สิธาที่ตามมาด้วยความเป็นห่วงและเพื่อช่วยเจ้านายตามหาตัวหล่อนกลับเข้ามาในห้องพอดี เขาตกใจมากที่ได้

ตอนพิเศษ 2.1“ยังไม่เจอเลย ผมหามาจะทั่วประเทศแล้วแต่ก็ไม่เจอ”ภูริตตอบปลายสาย ไพลินที่ไปดูงานอยู่ฝรั่งเศสโทรมาถามสารทุกข์สุกดิบเขาด้วยไม่ได้เจอกันมาหลายเดือน แม้จะจบสถานะการเป็นคู่หมั้นลงไปแล้วแต่ทั้งสองคนยังคงติดต่อกันในฐานะเพื่อน[คุณนี่มีความพยายามจังเลยนะคะ เป็นฉันหน่อยไม่ได้ ป่านนี้ได้คนใหม่ไปแล้วค่ะ]“คุณหาแฟนได้แล้วเหรอครับ?”เขายิงคำถามกลับไป บางทีไพลินอาจได้เจอผู้ชายที่ทำให้เธอตกหลุมรักจนอยากแต่งงานด้วยจริง ๆ แล้วก็ได้[ละเมออยู่หรือคะ อย่างฉันจะไปหาจากที่ไหนได้]“ถ้าคุณเปิดใจสักหน่อย ผมว่าคงหาได้ไม่ยาก ปัญหาคือคุณไม่เปิดใจต่างหากล่ะครับ”ชายหนุ่มให้คำแนะนำกับหล่อนทั้งที่ตนเองยังเอาตัวไม่รอดด้วยซ้ำ เวลาผ่านมาหลายเดือนแล้วแต่ยังไม่ได้ข่าวคราวของปาริตาเลย[เอาเวลาไปห่วงตัวเองเถอะค่ะ ไม่ต้องห่วงฉัน ตามหามานานขนาดนี้ ไม่ได้ข่าวอะไรบ้างเลยเหรอคะ]“ไม่เลยครับ”เจ้าของเสียงทุ้มตอบทันควัน เขาลองตามหาหล่อนตามสถานที่ที่เคยมาเที่ยวด้วยกันและตอนนี้ก็มาแวะอยู่โรงแรมที่ชะอำ สถานที่ที่เขากับเธอเคยร่วมกันสร้างความทรงจำแสนสุข[ฉันเอาใจช่วยคุณนะคะ แต่ตอนนี้ฉันต้องขอตัวก่อน มีประชุมด่วน ไว้คุยก

ตอนพิเศษ 1.2ด้านภูริตหลังงานแถลงข่าวจบลงก็กลับมาที่เพนท์เฮ้าส์พร้อมสิธา เขาใช้ชีวิตแทบจะเรียกได้ว่าไร้วิญญาณไปวัน ๆ ขณะวิ่งเต้นตามหาปาริตาไปทั่ว ขนาดจ้างนักสืบมาช่วยกันหาก็ยังไม่พบ ราวกับหล่อนล่องหนหายตัวไปเลย ผลจากการเอาแต่จมปลักอยู่กับเรื่องของหญิงสาว จึงลงเอยที่เขาขอถอนหมั้นกับไพลิน“นั่งก่อนครับเจ้านาย”สิธาประคองภูริตมานั่ง ตอนนั่งรถมาก็เอาแต่ดื่มเหล้ามาตลอดทางจนเดือดร้อนให้เขาต้องช่วยแบกมาถึงบนห้อง“ทำไมริตาต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วยวะ เธอทิ้งฉันอีกแล้ว”“เจ้านายอย่าเพิ่งอาละวาดครับ ใจเย็น ๆ ก่อน”ต้องช่วยจับตัวอีกฝ่ายเอาไว้เมื่อเขาเริ่มฟาดงวงฟาดงาอาละวาดเหมือนอย่างเคย ตั้งแต่ปาริตาหายไปเขาก็ไม่เป็นผู้เป็นคน ถ้าไม่กินเหล้าก็ออกไปตามหาเธอจนไม่ยอมหลับยอมนอน เดือดร้อนสิธาต้องไปหิ้วปีกพากลับมาทุกทีเรื่องงานบริษัทไม่ต้องพูดถึง จะเจ๊งจริง ๆ ก็คราวนี้!ออด...ยังจัดการเจ้านายไม่ทันเสร็จ ก็มีแขกมาหา สิธาละจากภูริตไปเปิดประตูก่อนจะพบว่าคนที่มาคือไพลิน อดีตคู่หมั้นของเจ้าของห้องนี้นั่นเอง เธอดันประตูแล้วเดินเข้ามาด้วยตั้งใจจะมาดูสภาพของชายหนุ่มที่กำลังนอนกอดขวดเหล้าอยู่บนโซฟาแล้วเอาแต่เพ้อ

ตอนพิเศษ 1.1หลายเดือนแล้วที่ปาริตาหนีจากภูริตกลับมาอยู่บ้านเดิมของบิดาบนดอยเอื้อมฟ้าที่เชียงใหม่ เธอก็ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายตามแบบของตนเอง เอาเงินที่เก็บหอมรอมริบไว้มาใช้ระหว่างรอให้ถึงกำหนดคลอด ใช้พื้นที่รอบบ้านในการปลูกผักสวนครัวเพื่อหารายได้เล็ก ๆ น้อย ๆโชคดีที่ร้านขายของชำบนดอยนี้จำได้ว่าหล่อนคือลูกสาวของพ่อที่เคยอาศัยอยู่ที่นี่เลยให้ความช่วยเหลือ ยอมให้หญิงสาวเอาผักและขนมที่ทำไปวางขายได้ชีวิตของปาริตาสงบและเรียบง่าย เธอหาซื้อไหมพรมมาเพื่อถักเสื้อผ้าของลูกน้อยเตรียมเอาไว้ในเวลาว่าง ๆ บ้างก็ติดต่อไปหาพี่สาวเพื่อบอกเล่าสารทุกข์สุกดิบต่อกัน“น้องริตา ทำอะไรอยู่คะ”เพื่อนบ้านผู้แสนดีประหนึ่งสไปเดอร์แมนและคอยให้ความช่วยเหลือ ห่วงใยทุกเรื่องราวในชีวิตของเธอแวะมาทักทาย ยืนเกาะรั้วพร้อมกับข้าวในมือ“ริตากำลังจะลงผักเพิ่มคะ พี่หนูดีมีอะไรหรือเปล่าคะ”“พี่ทำกับข้าวมาเผื่อจ้ะ อร่อยมากเลยนะ กินดีกับคนท้องมาก ๆ”หญิงสาวรีบออกไปรับมาถือไว้เอง ว่ากันตามจริงหากไม่ได้หนูดีและคนละแวกนี้คอยมาพูดคุยด้วยอยู่เสมอ ปาริตาก็คงหงอยเหงาจนไม่เป็นอันทำอะไรเธอยังคงคิดถึงภูริตอยู่ทุกวัน เพ้อหาเขาแทบทุกคืน อ

บทที่ 47.2 จบบริบูรณ์ (ลายแทงสมบัติ)“พระอาทิตย์ใกล้จะตกดินแล้วเหรอเนี่ย แม่เผลอหลับเพลินไปหน่อย เกือบพาลูกออกมาดูพระอาทิตย์ตกไม่ทันแล้วนะ”ปาริตาก้มมองท้องของตนเองพร้อมลูบเบา ๆ อย่างอ่อนโยนขณะออกมารับแสงแดดอบอุ่นยามเย็นก่อนช่วงเวลากลางคืนจะเข้ามาแทนที่เป็นเวลากว่าเจ็ดเดือนแล้วที่หล่อนตัดสินใจออกมาจากชีวิตของภูริตเพื่อมาอยู่ที่นี่ หญิงสาวรับรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขาเพราะปาริฉัตรโทรมาเล่าให้ฟังจนหมด รวมถึงเรื่องที่ชายหนุ่มถอนหมั้นกับไพลินไปตั้งแต่หกเดือนก่อนจนเป็นข่าวดังไปทั่ว ทำเอาข่าวสังคมในโทรทัศน์เล่นข่าวนี้อยู่หลายสัปดาห์กว่าจะหายไป ถึงอย่างนั้นหล่อนก็ไม่ได้คิดจะกลับไปหาเขา ปาริตาไม่อยากกลับเข้าไปเป็นความหวาดกลัวในชีวิตของภูริตอีกแม้ว่าจะคิดถึงแทบขาดใจก็ตาม...“อีกไม่นานเราสองคนแม่ลูกก็จะได้เจอกันแล้วนะ ถึงตอนนั้นมาสร้างความสุขร่วมกับแม่เยอะ ๆ นะจ๊ะ”“แบบนั้นก็ไม่แฟร์สิ แม่ลูกจะสร้างความทรงจำร่วมกันสองคนโดยขาดพ่อได้อย่างไร”ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างกับเสียงที่ได้ยินจากทางด้านหลัง หญิงสาวยืนตัวแข็งทื่อ ไม่ต้องหันไปดูก็รู้ว่าเป็นใคร“พี่จะไม่พูดเรื่องเก่า ๆ ที่ผ่านมาแล้ว เราสองคนไม่ต้องข