เขาเริ่มเลียไปยังกลีบดอกไม้เนียนสวยซึ่งก็ทำเอาร่างบางที่กำลังอมของใหญ่อยู่นั้นถึงกับสะดุ้งตื่นตกใจเพราะไม่คิดว่าเขาจะ ‘เลีย’ ให้เธอแบบนั้น แล้วไหนบอกว่าจะ ‘ดูดนม’ ให้เธอไงแล้วทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้“อื้อ..อ๊า~” เชอรีนร้องเสียงหลงทันทีที่เวหาเลียไปตามรอยแยกสีหวานอย่างตั้งใจ เธอผละออกจากเจ้าสิ่งนั้นจะเหลือไว้ก็เพียงแค่มือที่ขยับชัดรูด เวหาที่ต้องการจะเสร็จจึงได้เอ่ยปากเสียงเข้มบอกเธอ“อย่าหยุด! อมต่อให้เสร็จ ห้องไม่เก็บเสียงอย่าร้องดัง!!”คนเมาที่เหมือนจะได้ยินคำว่าห้องไม่เก็บเสียงก็รีบอมของใหญ่ต่อ เธอขมิบตอดรัดจากความเสียวที่ได้รับน้ำหวานเริ่มไหลพรั่งพรูออกมาจากร่องเล็กทำเอาคนที่ต้องการชิมน้ำรีบดูดกลืนของเหลวลงคอ“อื้อๆ พอแล้ว อ๊า~” เมื่อทนต่อความเสียวไม่ไหว เธอจึงผละริมฝีปากออกจากเจ้าสิ่งนั้นอีกครั้ง นี่เขาจะทรมานเธอไปถึงไหนมันเสียวมากเลยนะ ทำไมเขาถึงได้ทรมานกันแบบนี้“บอกว่าอย่าหยุดไง หืม~” เวหาเริ่มรู้สึกเดือดดาลขึ้นเมื่อเธอไม่ยอมให้ความร่วมมือ เขาสอดนิ้วเข้าไปสำรวจในร
เขาสอดนิ้วมือเข้าไปในร่องเล็กของเธอทำเชอรีนหลับตาและแหงนใบหน้าขึ้นมองจ้องหน้าของเขา“อ๊า..พอแล้วอย่าแหย่สิ!! มันเสียว~” คนตัวเล็กครางเสียงหลงปากก็เริ่มตวัดดูดเลียไปยังหัวนมสีน้ำตาลของเขา“พอแล้วมาเดี๋ยวดูดนมให้ นอนลงสิ” เวหาดึงนิ้วมือของตัวเองออกจากร่องของคนตัวเล็กเขาผละร่างกายพร้อมกับพาเชอรีนนอนหงายลงบนเตียงนอนซึ่งเชอรีนก็ยิ้มรับนอนลงอย่างง่ายดาย เขามองดูเรือนร่างสวยนั้นด้วยใจที่เต้นแรงใจ ร่างกายของเธอทำไมถึงได้สวยมากแบบนี้หน้าอกเป็นหน้าอกหน้าท้องแบนเรียบส่วนนั้นขาวอมชมพูไร้ซึ่งขนเวหาไม่รอช้าขึ้นคร่อมร่างเล็กของเธอเอาไว้ สองมือใหญ่เริ่มเอื้อมไปบีบคลึงเต้าอวบทั้งสองข้างอย่างเท่าเทียม“อื้อ~”มือใหญ่บีบบี้ขยี้จุกเล็กทำเอาเธอร้องครวญครางไปด้วยความเสียวใบหน้าของเธอแสดงออกได้ถึงความเย้ายวน เธอมองตาเขาหยาดเยิ้ม เวหาที่เห็นภาพนั้นก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปเขาเหมือนหมาป่าใหญ่ที่หิวกระหายแต่ก็ไม่กล้าที่จะทำรุนแรงใส่เธอ“ถึงเวลาแล้วที่เวจะกลับเข้าไปในชีวิตเชอ” เขาเอ่ยเสียงเรียบพลางโน้มร่างกายลงทับเธอเอาไว้แล้วเริ่มขบเม้มไปตามหน้าอกสวยเพื่อสร้างรองรอยแดงให้เธอไว้ดู เชอรีนหลับตาพริ้มแอ่นอกให้เขาเชยชมด้
“นายทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง นายข่มขืนฉันทำร้ายฉันในตอนที่ฉันเมาไม่มีสติ” เชอรีนพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจังหยดน้ำตาเริ่มไหลพรั่งพรูออกมาให้เขาได้เห็น เวหาที่เห็นน้ำตาของเชอรีนก็เอื้อมมือเข้าไปเช็ดให้ “ไม่ใช่” เวหาบอกเธอเพียงเท่านั้นก่อนที่เขาจะเคลื่อนใบหน้าขบเม้มไปตามลำคอเพื่อสร้างร่องรอยสีแดงและต้องการให้เธอได้มีอารมณ์ร่วมไปกับเขา ชายหนุ่มตัวร้ายลากเลียไปตามผิวเนื้อเนียนจนลงไปถึงหน้าอกและเขาไม่รอช้าที่ดูดเลียนมของเธอ“อะ อย่าดูด ออกไปนะ!!”ปลายลิ้นสากตวัดเลียดูดดุนราวกับเด็กน้อยที่หิวนมแม่ยังไงยังงั้น ริมฝีปากร้อนอ้ากว้างครอบกลืนหัวนมสีชมพูเม็ดเล็กเข้าโพรงปากนุ่ม เรียวลิ้นระรัวไปมาบนหัวนมทำเอาคนตัวเล็กที่โดนแบบนั้นแอ่นอกขึ้นอย่างคนที่ลืมตัว “อ๊า~ ที่ฉันบอกไม่ได้ยินหรือไง!!” เธอส่งเสียงร้องถามอีกครั้ง เวหาที่ก็ได้ยินไปกับคำพูดพวกนั้นก็นิ่งพลางยังคงดูดเลียหน้าอกของเธอต่อไปเธออยากจะพูดอะไรก็ให้เธอพูดไปเถอะ ส่วนเขานั้นขอมีความสุขก่อนก็แล้วกัน... “อะ เสียว อย่าดูด หยุดได้แล้ว!!” เชอรีนเอ่ยเสียงสั่นมือเล็กปัดแกว่งไปมาพยายามที่จะดันเขาออกไปจากร่างกายเธอแต่เขากลับตอกอัดช่วงล่างเข้าออกด้วยความ
ณ ห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่ง เด็กสาวหน้าตาน่ารักผิวพรรณสดใสเธออยู่ในชุดเครื่องแบบชั้นมัธยมปลายของโรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งข้างกายของเธอนั้นมีชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดีกำลังนั่งเตรียมพร้อมที่จะรับฟังคำพูดของเธอหลังจากที่เขาพึ่งจะพูดคำว่า ‘เลิก ’ออกไป “พี่เวหา~ นี่พี่คิดจะทิ้งพิงค์กี้ใช่มั้ยคะ” เด็กสาวชั้นมัธยมปลายพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่อยากจะเอาเรื่องชายหนุ่ม มือเรียวเล็กยกขึ้นกอดอกแน่นซึ่งท่าทางรวมไปถึงน้ำเสียงเล็กแหลมของเธอทำให้ชายหนุ่มรีบเบือนหน้าหันเมินเธอทันที เวหานั่งนิ่งพลางหันมองไปทางอื่นแต่แล้วสายตาคมก็เหลือบไปเห็นเข้ากับหญิงสาวคนหนึ่งเข้าอย่างจัง เธอคนนี้สวยหวานใบหน้าสดใสน่ารัก รูปร่างกำลังดีมองไปมองมาก็เหมือนกับว่าเขาคุ้นๆและอาจจะรู้จักเธอ “พี่เวหามองอะไรของพี่!!” พิงค์กี้ที่มองไปตามสายตาของเวหาก็เห็นเข้ากับเธอคนนั้นผู้หญิงที่เวหากำลังจ้องมองอยู่ไม่รอช้าหญิงสาวเริ่มเกิดอาการหึงหวงจนเลือดลมในกายพลุ่งพล่าน มือเล็กจับเข้าที่ท่อนแขนกำยำพลางดึงรั้งให้ชายหนุ่มรุ่นพี่หันกลับมามองที่เธอ “อะไรของเธอวะ!!” หนุ่มมัธยมปลายที่โดนดึงรั้งร่างกายก็เริ่มระงับสติอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ไม่อ
“ฉันอยากให้เธอช่วยปลอมเป็นว่าที่คู่หมั้นให้ฉันหน่อย” เวหาพูดขึ้นในขณะที่พาร่างบางเดินเข้าไปหาพิงค์กี้ที่กำลังยืนกำหมัดแน่นอยู่ยังบริเวณที่เดิมและในขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยถึงเรื่องสำคัญกันอยู่นั้น เพลงที่ใช้สำหรับโปรโมทร้านค้าก็ดังขึ้น จึงทำให้เชอรีนไม่ได้ยินคำพูดของเวหาเลยสักนิด“นายพูดว่าไงนะ!” เชอรีนเอียงคอถามชายหนุ่มอีกครั้งเพราะเธอไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาพูดในก่อนหน้านั้นอีกทั้งในตอนนี้เสียงเพลงก็เปิดดังเป็นอย่างมาก เวหาที่ไม่มีเวลาได้อธิบายบอกเธออีกก็สาวเท้าพาเชอรีนมาหยุดยืนต่อหน้ารุ่นน้องสาว“นี่ไงว่าที่คู่หมั้นของพี่!” เวหาเริ่มแนะนำหญิงสาวข้างกายให้พิงค์กี้ได้รู้จักโดยการบอกออกไปว่าเธอคนนี้นี่แหละคือว่าที่คู่หมั้นของเขา ชายหนุ่มตัวร้ายพูดพร้อมกับมองใบหน้าสวยหวานของเธอข้างกายด้วยแววตาหวานซึ้งความรู้สึกแปลกๆเริ่มแทรกซึมเข้ามาอย่างบอกไม่ถูกเขายังคงรู้สึกใจเต้นแรงทุกครั้งที่ได้มองสบตาเธอคนนี้~“ห๊ะ ดะ เดี๋ยวนะ! ว่าที่คู่หมั้นอะไรของนาย” ร่างบางเบิกตากว้างด้วยความตกใจที่อยู่ดีๆเธอก็กลายเป็นว่าที่คู่หมั้นของใครก็ไม่รู้ นี่มันชักจะงงไปหมดแล้วนะหรือว่าผู้ชายคนนี้อาจจะจำเธอผิด เชอรีนไม่ร
เวหาปล่อยข้อมือบางให้เป็นอิสระพร้อมกับหยิบหมวกกันน็อคขึ้นมาสวมเข้าที่ศีรษะของตัวเขาเองแล้วขึ้นไปคร่อมบนรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คันใหญ่สีดำของตัวเอง“เราเป็นเพื่อนกัน ขึ้นมาสิเดี๋ยวไปส่งที่บ้าน” ชายหนุ่มเอ่ยชวนหญิงสาวให้ขึ้นไปนั่งบนรถคู่ใจทำเอาเชอรีนรีบปฏิเสธเสียงแข็งมือไม้โบกสะบัดพัลวันเพราะเธอไม่เคยนั่งรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่แบบนี้มาก่อนอีกทั้งเธอก็ไม่ได้สนิทถึงขั้นที่ไปไหนมาไหนด้วยกันได้“ไม่เป็นไรเรากลับเองได้” เชอรีนยิ้มแห้งอย่างไม่รู้จะพูดปฏิเสธเช่นไรเธอไม่สะดวกที่จะนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์คันใหญ่แบบนี้อีกทั้งชุดกระโปรงนักเรียนที่เธอสวมใส่นั่นก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เธอไม่กล้าที่จะนั่งรถไปกับเขาร่างบางหลุบตามองลงไปยังกระโปรงนักเรียนของตัวเองแล้วจึงหันมองไปทางอื่นคิดๆๆว่าพูดปฏิเสธอย่างไรดี เวหาที่มองดูการกระทำของเธออยู่จึงได้เปิดกระจกหมวกกันน็อคขึ้น“ใส่กางเกงซับในหรือเปล่า” คำพูดของเขาทำเอาเชอรีนตะลึงดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นไม่คิดว่าเขาจะพูดอะไรแบบนี้ออกมา เชอรีนพยักหน้าด้วยท่าทางเลิ่กลั่กยกมือขึ้นเกาหัวอย่างเหนียมอาย“ห๊ะ! ก็ใส่”“งั้นก็ขึ้นมาเถอะน่า ถือว่าตอบแทนที่เธอช่วยฉัน” ชาย
เชอรีนขมวดคิ้วขึ้นพร้อมกับสาวเท้าก้าวถอยไปข้างหลัง ความรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยมีเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เท้าเรียวเล็กถอยไปเรื่อยๆจนสุดท้ายมาหยุดยืนอยู่ตรงบริเวณโซฟาใจกลางห้องนั่งเล่น“อะ..” ร่างบางล้มตัวลงไปบนโซฟาโดยที่ทีมือหนาของเวหารองรับร่างกายของเธอเอาไว้หญิงสาวที่กลัวว่าตัวเองอาจจะได้รับอันตรายก็หลับตานิ่งอยู่แบบนั้นจนเมื่อเธอได้ยินเสียงรวมไปถึงกลิ่นกายของเขาจึงทำให้เธอเผลอลืมตาขึ้นมอง“หึ~ เชิญนั่งได้ตามสบาย ฉันไปอาบน้ำก่อน” เวหายิ้มมุมปากไปกับความน่ารักน่าเอ็นดูของหญิงสาวร่วมชั้นเรียนพลางปล่อยร่างกายเธอให้เป็นอิสระเตรียมพร้อมที่จะก้าวเท้าเดินออกไป“ดะ..เดี๋ยวสิ เราไม่นั่ง เราอยากออกไปจากห้องนาย” เชอรีนรีบตะโกนตามหลังเขาไปติดๆทำร่างแกร่งหันกลับมาแล้วโยนผ้าขนหนูของตัวเองใส่หัวเชอรีน“เอ้านี่! เอาไปเช็ดตัวให้แห้งหรือว่าอยากจะอาบน้ำที่นี่ด้วยมั้ย ชุดของฉันก็มีเยอะแยะเลือกใส่ได้ตามสบาย” เวหาพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำหรูของตัวเอง เสียงเล็กตะโกนตามหลังอย่างคนที่ดูจะหัวเสียเล็กน้อย ก็นะผ้าเช็ดตัวเลยนะที่เขาโยนมาใส่หัวเธอแล้วจะไม่ให้เธอหงุดหงิดได้อย่างไร“ฮึ่ย~ ขอบใจแต่ไม่เป
สำหรับเรื่องความรักและแฟนนั้นเธอไม่เคยมีความคิดนี้อยู่ในหัวเลย เธอยังคงอยากเที่ยวเล่นและใช้ชีวิตสนุกสนานไปกับเพื่อนและครอบครัว“อีกนาน พี่ยังไม่คิดเรื่องนี้หรอกขอตั้งใจเรียนก่อนจะดีกว่า เราน่ะ ไปนอนได้แล้ว ได้ข่าวจากพี่แชมเปญมาว่าวันพรุ่งนี้มีสอบเก็บคะแนนนี่ ได้อ่านหนังสือบ้างหรือยัง บอกมานะ” เชอรีนมองหน้าชะเอมอย่างจับผิดได้ข่าวมาจากไลน์กลุ่มของพวกเธอทั้งสามสาวว่าในวันพรุ่งนี้น้องสาวคนเล็กของพวกเขาจะมีสอบเก็บคะแนน“เอิ่มแบบเอิ่ม ก็..ยังเลยค่ะ ขอตัวกลับห้องไปอ่านหนังสือก่อนนะคะ” ชะเอมยิ้มแห้งก่อนที่จะเปิดประตูห้องของพี่สาวแล้วสาวเท้าเดินออกไปอย่างไวเช้าวันต่อมาหลังจากที่คนขับรถได้ไปส่งชะเอมยังโรงเรียนหญิงล้วนของเธอแล้ว เขาก็ได้ขับมาส่งเชอรีนที่ยังโรงเรียนของเธอและก่อนที่จะลงจากรถ เธอก็ไม่ลืมที่จะกล่าวคำขอบคุณไปยังคุณลุงคนขับรถของบ้านตัวเอง“ขอบคุณนะคะ” เธอส่งยิ้มที่ดูจริงใจให้กับคุณลุงคนขับแล้วเปิดประตูรถให้กว้าง สองเท้าเล็กลงจากรถเป็นที่เรียบร้อยพลางสาวเท้าเดินไปยังแถวของห้องตัวเองและเมื่อเข้าแถวหน้าเสาธงเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เด็กนักเรียนต่างก็พากันขึ้นยังห้องใครห้องมันห้อง ม.6
“นายทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง นายข่มขืนฉันทำร้ายฉันในตอนที่ฉันเมาไม่มีสติ” เชอรีนพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจังหยดน้ำตาเริ่มไหลพรั่งพรูออกมาให้เขาได้เห็น เวหาที่เห็นน้ำตาของเชอรีนก็เอื้อมมือเข้าไปเช็ดให้ “ไม่ใช่” เวหาบอกเธอเพียงเท่านั้นก่อนที่เขาจะเคลื่อนใบหน้าขบเม้มไปตามลำคอเพื่อสร้างร่องรอยสีแดงและต้องการให้เธอได้มีอารมณ์ร่วมไปกับเขา ชายหนุ่มตัวร้ายลากเลียไปตามผิวเนื้อเนียนจนลงไปถึงหน้าอกและเขาไม่รอช้าที่ดูดเลียนมของเธอ“อะ อย่าดูด ออกไปนะ!!”ปลายลิ้นสากตวัดเลียดูดดุนราวกับเด็กน้อยที่หิวนมแม่ยังไงยังงั้น ริมฝีปากร้อนอ้ากว้างครอบกลืนหัวนมสีชมพูเม็ดเล็กเข้าโพรงปากนุ่ม เรียวลิ้นระรัวไปมาบนหัวนมทำเอาคนตัวเล็กที่โดนแบบนั้นแอ่นอกขึ้นอย่างคนที่ลืมตัว “อ๊า~ ที่ฉันบอกไม่ได้ยินหรือไง!!” เธอส่งเสียงร้องถามอีกครั้ง เวหาที่ก็ได้ยินไปกับคำพูดพวกนั้นก็นิ่งพลางยังคงดูดเลียหน้าอกของเธอต่อไปเธออยากจะพูดอะไรก็ให้เธอพูดไปเถอะ ส่วนเขานั้นขอมีความสุขก่อนก็แล้วกัน... “อะ เสียว อย่าดูด หยุดได้แล้ว!!” เชอรีนเอ่ยเสียงสั่นมือเล็กปัดแกว่งไปมาพยายามที่จะดันเขาออกไปจากร่างกายเธอแต่เขากลับตอกอัดช่วงล่างเข้าออกด้วยความ
เขาสอดนิ้วมือเข้าไปในร่องเล็กของเธอทำเชอรีนหลับตาและแหงนใบหน้าขึ้นมองจ้องหน้าของเขา“อ๊า..พอแล้วอย่าแหย่สิ!! มันเสียว~” คนตัวเล็กครางเสียงหลงปากก็เริ่มตวัดดูดเลียไปยังหัวนมสีน้ำตาลของเขา“พอแล้วมาเดี๋ยวดูดนมให้ นอนลงสิ” เวหาดึงนิ้วมือของตัวเองออกจากร่องของคนตัวเล็กเขาผละร่างกายพร้อมกับพาเชอรีนนอนหงายลงบนเตียงนอนซึ่งเชอรีนก็ยิ้มรับนอนลงอย่างง่ายดาย เขามองดูเรือนร่างสวยนั้นด้วยใจที่เต้นแรงใจ ร่างกายของเธอทำไมถึงได้สวยมากแบบนี้หน้าอกเป็นหน้าอกหน้าท้องแบนเรียบส่วนนั้นขาวอมชมพูไร้ซึ่งขนเวหาไม่รอช้าขึ้นคร่อมร่างเล็กของเธอเอาไว้ สองมือใหญ่เริ่มเอื้อมไปบีบคลึงเต้าอวบทั้งสองข้างอย่างเท่าเทียม“อื้อ~”มือใหญ่บีบบี้ขยี้จุกเล็กทำเอาเธอร้องครวญครางไปด้วยความเสียวใบหน้าของเธอแสดงออกได้ถึงความเย้ายวน เธอมองตาเขาหยาดเยิ้ม เวหาที่เห็นภาพนั้นก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปเขาเหมือนหมาป่าใหญ่ที่หิวกระหายแต่ก็ไม่กล้าที่จะทำรุนแรงใส่เธอ“ถึงเวลาแล้วที่เวจะกลับเข้าไปในชีวิตเชอ” เขาเอ่ยเสียงเรียบพลางโน้มร่างกายลงทับเธอเอาไว้แล้วเริ่มขบเม้มไปตามหน้าอกสวยเพื่อสร้างรองรอยแดงให้เธอไว้ดู เชอรีนหลับตาพริ้มแอ่นอกให้เขาเชยชมด้
เขาเริ่มเลียไปยังกลีบดอกไม้เนียนสวยซึ่งก็ทำเอาร่างบางที่กำลังอมของใหญ่อยู่นั้นถึงกับสะดุ้งตื่นตกใจเพราะไม่คิดว่าเขาจะ ‘เลีย’ ให้เธอแบบนั้น แล้วไหนบอกว่าจะ ‘ดูดนม’ ให้เธอไงแล้วทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้“อื้อ..อ๊า~” เชอรีนร้องเสียงหลงทันทีที่เวหาเลียไปตามรอยแยกสีหวานอย่างตั้งใจ เธอผละออกจากเจ้าสิ่งนั้นจะเหลือไว้ก็เพียงแค่มือที่ขยับชัดรูด เวหาที่ต้องการจะเสร็จจึงได้เอ่ยปากเสียงเข้มบอกเธอ“อย่าหยุด! อมต่อให้เสร็จ ห้องไม่เก็บเสียงอย่าร้องดัง!!”คนเมาที่เหมือนจะได้ยินคำว่าห้องไม่เก็บเสียงก็รีบอมของใหญ่ต่อ เธอขมิบตอดรัดจากความเสียวที่ได้รับน้ำหวานเริ่มไหลพรั่งพรูออกมาจากร่องเล็กทำเอาคนที่ต้องการชิมน้ำรีบดูดกลืนของเหลวลงคอ“อื้อๆ พอแล้ว อ๊า~” เมื่อทนต่อความเสียวไม่ไหว เธอจึงผละริมฝีปากออกจากเจ้าสิ่งนั้นอีกครั้ง นี่เขาจะทรมานเธอไปถึงไหนมันเสียวมากเลยนะ ทำไมเขาถึงได้ทรมานกันแบบนี้“บอกว่าอย่าหยุดไง หืม~” เวหาเริ่มรู้สึกเดือดดาลขึ้นเมื่อเธอไม่ยอมให้ความร่วมมือ เขาสอดนิ้วเข้าไปสำรวจในร
เขาหันกลับมาบอกร่างบางซึ่งพอได้หันกลับมานั้นก็พบว่าในตอนนี้เธอได้เดินเข้ามาอยู่ใกล้ๆ ใกล้ชนิดที่ว่าเห็นหน้าอกคัพดี เห็นส่วนนั้นที่ยังไร้ซึ่งขนปกคลุมเหมือนเดิมแต่ที่เพิ่มเติมก็น่าจะเป็นผิวพรรณของเธอที่ดูเหมือนว่าจะขาวขึ้นกว่าแต่ก่อน“มี อยู่...” ชายหนุ่มลอบกลืนน้ำลายส่วนนั้นแข็งยิ่งไปกว่าเดิมความรู้สึกที่ตอนแรกคิดว่าจะไม่ทำอะไรเธอแต่ตอนนี้กลับอยากที่จะขอกลับคำพูด เมื่อร่างบางตรงหน้านั้นน่ากินจนยากที่จะห้ามใจ คนเมาสามารถกระตุ้นอารมณ์ทางเพศของเขาได้โดยไม่รู้ตัว“เวียนหัวจัง” เชอรีนส่งเสียงพึมพำก่อนที่ตัวเธอนั้นจะล้มลงไปกองกับพื้นโครม!!“เชอรีน!!”เวหารีบถลาเข้าหาเธอ สายตาคมมองจ้องเธอด้วยความเป็นห่วงแต่ไม่ว่าจะมองไปที่ตรงไหนก็กลับทำให้ใจเขาเต้นแรงไม่หยุด หน้าอกนั่นทำไมมันถึงได้น่าจับน่าดูดแบบนี้ไวเท่าความคิดมือหนาก็เอื้อมไปบีบหน้าอกของเธอเล่นอย่างคนที่ลืมตัวพร้อมทั้งเขี่ยสะกิดยอดอกสีหวานของคนเมาคนเมามองไปตามมือนั้นของเขาที่จับไปยังหน้าอกของเธอ ความรู้สึกเสียวจากการถูกเล่นงานด้วยนิ้วเริ่มทำให้หญิงสาวกัดริมฝีปากที่คล้ายจะยั่วยวน เธอขมิบเกร็งยังส่วนใจกลางความเป็นสาวและด้วยความที่ล้มลงไปแบบ
มาร์ชที่ได้ยินไปกับคำพูดของเวหาแล้วก็พยักหน้าอย่างเข้าใจพร้อมกับมองดูไปที่แฟนสาวและก็กลุ่มเพื่อนของพวกเธอที่เมาหลับฟุบคาโต๊ะ เขาส่ายหน้าเพียงนิดอย่างเข้าใจและก็ไม่ได้ว่าอะไรพวกเธอโดยที่ก็ไม่ลืมเอ่ยถามไปยังเพื่อนสนิทว่าสามารถพาเชอรีนกลับไปที่บ้านของเขาได้แน่หรือเปล่า“อืมเดี๋ยวกูพาเธอกลับเองแล้วไอรีนกับวิเวียนล่ะ” เวหารีบตอบรับเชอรีนตัวเล็กแค่นั้นไม่มีทางที่เขาจะอุ้มหรือยกเธอไม่ไหวแต่ที่หนักใจในตอนนี้ก็คือเพื่อนของเธอที่เหลืออีกสองคนต่างหาก ทั้งมาร์ชและเวหาต่างก็หันมองไปยังออสตินที่นั่งอยู่ด้านข้างโดยที่คนที่ถูกมองก็นิ่งพลางมองจ้องกลับอย่างเหนื่อยใจ“มองอะไร อย่างมากกูก็อุ้มได้แค่คนเดียวเท่านั้น”ทั้งสองต่างก็ยิ้มให้แก่กันแล้วก็เป็นมาร์ชที่พูดต่อโดยเขาก็ต้องย้ำบอกเพื่อนตัวร้ายอย่างออสตินไว้ก่อนเพราะบางทีมันอาจะพาวิเวียนแวะไปยังห้องนอนของมันก็เป็นได้“งั้นมึงก็ช่วยจัดการอุ้มวิเวียนกลับไปส่งที่ห้องของเธอที ย้ำว่าห้องของเธอนะไม่ใช่ห้องนอนมึง ชัดนะ!!”“เออพูดอยู่ได้มันก็ต้องเป็นแบบนั้นนั่นแหละ” ออสตินที่ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกเหมือนโดนรู้ทันเขาส่งเสียงฟึดฟัดออกมาเบื่อพวกมันจริงๆที่ดักเขาไว้ก
“เป็นไงบ้างเด็กๆ อร่อยเลยใช่มั้ย นี่ป้าเอามาเพิ่มให้อีกหลายขวดเลย งั้นป้าไปก่อนนะ~”“ขอบคุณนะคะ” ทุกคนต่างก็ยกมือไหว้ขอบคุณไปยังป้าคนนั้น สายตาของพวกเธอทั้ง4ในตอนนี้อยู่ที่ขวดเบียร์ขวดใหม่เป็นที่เรียบร้อยและไม่รอให้ช้าไปมากกว่านี้พวกเธอรีบจัดแจงเทใส่แก้วใสในทันทีพร้อมกับยกแก้วใครแก้วมัน1 ชั่วโมงต่อมา“อึก ไม่มาวไม่เลิก” เสียงหวานของเชอรีนที่เมามายเป็นอย่างมากส่งเสียงขึ้นโดยที่ข้างกายเธอนั้นมีเร็นผู้ซึ่งเป็นน้องชายของไอรีนเป็นคนเฝ้าเธออยู่ไม่ห่าง เขากล่าวขึ้นพร้อมทั้งจับไปยังแก้วเบียร์ของเชอรีนอย่างห้ามปรามเพราะไม่อยากให้เธอนั้นดื่มอีกต่อไปแล้วเพราะแค่นี้ก็เมามากพอแล้ว เกินไปแล้ว...“พี่ครับผมว่าพี่ควรพอได้แล้ว”“พี่ยังไม่มาว ใครเนี่ย อย่ามาพูดมากนะ เดี๋ยวตีเลยนี่!!” เชอรีนหันมองชายหนุ่มรุ่นน้อง ‘มอง’ ทั้งที่เธอก็จำไม่ได้หรอกนะว่าเขาคือใคร ในตอนนี้สายตาของเธอมันพร่ามัวไปหมดแถมหัวสมองก็ยังเริ่มรู้สึกมึนจนแทบจะนั่งต่อไปไม่ไหวทางด้านเพื่อนผู้ชายที่จับจ้องมองไปยังพวกเธอทั้ง4ต่างก็พากันส่ายหน้าให้กับความดื้อรั้นของหญิงสาว พวกเขาน่ะเข้าไปบอกให้พวกเธอพอหลายต่อหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่มีใครที่จ
ออสตินรีบพูดแก้ตัวด้วยความรวดเร็วใบหน้าของเขานั้นนิ่งไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมาแม้แต่น้อย“ไปกันเถอะฉันอยากช่วยทาสีแล้วเนี่ย” เพียวเมื่อเห็นว่าทุกคนต่างก็มากันพร้อมแล้วเธอจึงเอ่ยชักชวนให้เริ่มเดินทางไปยังโรงเรียนอนุบาลแห่งนั้นได้แล้วทั้งหมดเดินเท้าไปยังโรงเรียนแห่งนั้นใช้เวลาเพียงแค่ 5นาทีเท่านั้นพวกเขาก็ถึงยังจุดมุ่งหมายเป็นที่เรียบร้อยโรงเรียนอนุบาลประจำตำบลโดยในทันทีที่เข้าไปในโรงเรียนแล้วมาร์ชที่พอรู้จักคนดูแลอยู่บ้างก็รีบมองหาและเมื่อเจอก็รีบสาวเท้าพาเพื่อนเดินเข้าไปยังตรงบริเวณนั้นทันที“สวัสดีครับ วันนี้ผมพาเพื่อนๆมาช่วยกันทาสีโรงเรียนให้น้องๆครับ”พวกเด็กๆรีบยกมือไหว้ไปยังคุณลุงคนนั้นทันทีโดยที่เขาพอเห็นเด็กรุ่นลูกพากันไหว้ก็รีบยกมือขึ้นรับไหว้ ชายวัยกลางคนยิ้มกว้างอย่างมีความสุขออกมา“อ้าวเจ้ามาร์ช ขอบใจมากนะหลานๆเชิญตามสบายเลยนะ สีอยู่ทางด้านโน้นนะเด็กๆ ยังไงถ้าหิวหรือว่าอะไรก็เดินไปหาลูกน้องของลุงได้เลยนะ”เมื่อพูดจบลุงคนนั้นก็เดินออกไปจากจุดที่พวกเขายืนกันอยู่ มาร์ชรีบหันไปบอกเพื่อนทันที เขากลัวว่าเพื่อนอาจจะมองลุงไม่ดีจึงจำต้องรีบอธิบาย“ลุงเขามีหน้าที่ที่ต้องไปดูแลรับผิ
เวหาที่ลอบมองเธออยู่ตลอดเวลาก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข จนเวลาล่วงเลยไปจวนจะสามทุ่มแล้ว ตากับยายที่เริ่มจะง่วงนอนจึงเอ่ยบอกไปยังหลานๆ“งั้นตากับยายขึ้นไปนอนก่อนนะยังไงก็สนุกกันให้เต็มที่” พวกท่านค่อยๆพากันลุกขึ้นยืนแล้วประคองกันขึ้นไปยังชั้นบนของบ้านโดยที่มีสายตาของทุกคนมองดูด้วยความรู้สึกที่ชื่นชมไปกับความรักของทั้งคู่ที่มีให้แก่กัน“พรุ่งนี้ค่อยออกไปช่วยทาสีที่โรงเรียนกัน!” มาร์ชหันบอกไปยังเพื่อนทุกคนถึงตารางงานของวันพรุ่งนี้โดยที่ทุกคนก็พยักหน้าอย่างรับรู้และยินดีเป็นอย่างมากที่จะได้ช่วยกันทาสีโรงเรียนอนุบาลเร็นลุกออกจากเก้าอี้แล้วเดินเข้าไปในครัวไปหยิบอะไรบางอย่างและเพียงไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมกับแก้วน้ำที่มีน้ำส้มอยู่ในนั้น ชายหนุ่มรุ่นน้องเดินดุ่มๆเข้าไปหาพี่สาวคนสวยคนที่เขารู้สึก ‘แอบชอบ’ แต่ไม่กล้าที่จะบอกออกไป“พี่เชอรีนนี่น้ำส้มครับ…”เชอรีนมองแก้วน้ำส้มที่อยู่ในมือของเด็กหนุ่มรุ่นน้องก็ทำให้เธออึ้งไปเล็กน้อยเธอไม่นึกเลยว่าน้องชายของไอรีนจะเป็นเด็กหนุ่มที่มีน้ำใจเช่นนี้ เธอยืนมือไปรับแก้วน้ำส้มของเร็นมาถือเอาไว้พร้อมกับยิ้มกว้างออกมา“ขอบใจมากนะเร็น” เธอยิ้มตาใสทำเอาเร็นใจเต้น
“ส่งกระเป๋าของฉันคืนมาได้แล้ว” เสียงหวานเอ่ยบอกไปยังชายหนุ่มที่กำลังมองเธออยู่ เขานิ่งมองดูท่าทีของหญิงสาวโดยที่ไม่คิดที่จะคืนให้เธอ มือเล็กยื่นมือไปข้างหน้าไม่ว่าอย่างไรเธอต้องได้กระเป๋าของเธอคืนแต่คนที่หน้ามึนยังคงรั้งไม่ยอมให้อย่างง่ายดายไม่ว่าอย่างไรต้องไปส่งให้ถึงที่“เดี๋ยวถือขึ้นไปให้เวจะไปส่งถึงหน้าห้องนอน”“ไม่ต้องกระเป๋าใบแค่นี้ฉันถือเองได้ เอาคืนมาเลย ฉันไหว~” เชอรีนถลึงตาดุใส่เขา มือเล็กเริ่มจับไปที่หูกระเป๋าเดินทางอย่างพยายามที่จะยื้อแย่ง เธอคิดว่ากระเป๋าใบแค่นี้เธอถือได้สบายมากเชอรีนยังคงยืนยันคำเดิมว่าเธอนั้นถือไหว...เวหาพยักหน้าอย่างเข้าใจถ้าเธออยากถือมากนักงั้นถือกระเป๋าของเขาก็แล้วกันเพราะยังไงก็คือกระเป๋าเหมือนกันแถมยังได้ฟิลแบบคู่รักแลกกระเป๋ากันถือด้วย“อืม ถ้าอยากถือมากงั้นช่วยถือกระเป๋าของเวแล้วกัน ใบไม่หนักมากไม่ค่อยได้พกเสื้อผ้ามา” มือหนาหยิบจับกระเป๋าสะพายข้างหลังของตัวเองแล้วเดินเข้าหาเชอรีน เขาจับร่างบางหันหลังให้กับเขาแล้วนำกระเป๋าสะพายใส่แขนเล็กของเธอทั้งสองข้าง“ดะ เดี๋ยว นี่! ได้ฟังที่ฉันพูดบ้างมั้ยเนี่ย” เชอรีนที่พยายามดิ้นหนีก็พลางมองหน้าเขา นี่เขาเ