LOGINShare
กองเพลิง
Last Updated:
2024-12-16 13:28:06มือคู่นั้นเกาะสายไฟด้วยมือที่สั่นเทา เขามือกำแน่นจนเห็นเส้นเลือดชัดเจน
“ทำไมเธอจะต้องคอยทำเครื่องดื่มให้คนพวกนั้นด้วย ทำไมถึงเป็นฉันเพียงคนเดียวไม่ได้...อลิษา”
ราเชนทร์กำลังมองตามอลิษาไปด้วยความแค้นเคือง แค้นที่หญิงสาวไม่มีใจ เคืองที่เธอมีผู้ชายตามล้อมหน้าล้อมหลังอยู่ตลอดเวลา เขาเริ่มเหนื่อยและเบื่อหน่ายกับการตามกำจัดคนเหล่านั้นเต็มที
วัยเด็กของราเชนทร์ในบ้านเด็กกำพร้า เขามักจะถูกหมาง ด้วยความที่เป็นคนเก็บตัว เด็กคนอื่นมักมองว่าเขาเป็น "ตัวประหลาด" เพราะความเงียบขรึมและไม่ชอบเข้าหาใคร แม้คนที่ดูแลบ้านเด็กกำพร้าเองก็ไม่ได้ใส่ใจเขามากนัก
มีเพียงอลิษาเพียงคนเดียวที่นึกสงสารในโชคชะตานั้นของราเชนทร์ เธอคอยให้ความช่วยเหลือเขา เป็นคนแรกที่ไม่หันหลังให้กับเขา ทำให้ความรักและคลั่งไคล้ที่ราเชนทร์ที่มีต่ออลิษานั้นดูรุนแรง เพราะเขากลัวว่าจะสูญเสียของสำคัญอย่างเธอไป
หลายวันผ่านไปอลิษาก็ยังคงมาทำงานที่ผับเดอะริชเหมือนเช่นเคย ชงเครื่องดื่มเมนูแล้วเมนูเหล่าให้กับลูกค้า แต่ช่วงนี้มีเพียงสิ่งหนึ่งที่อลิษารู้สึกได้ว่าเปลี่ยนไป
วายุนั้นกลับแวะเวียนมาที่นี่บ่อยขึ้น เขามักจะมานั่งที่เคาน์เตอร์บาร์ สั่งเครื่องดื่มวิสกี้เหมือนเดิมทุกวัน และแน่นอนว่าคนที่ต้องทำเครื่องดื่มให้กับวายุก็คืออลิษานั่นเอง
แม้จะมีสาวสวยมาขอชนแก้วครั้งแล้วครั้งเล่าแต่วายุก็ไม่สนใจ เขาเอาแต่นั่งตรงบาร์ตัวเดิมตำแหน่งเดิม ใกล้ๆ กับบริเวณที่อลิษากำลังยืนทำงานอยู่
อลิษาที่วุ่นวายกับการทำงาน เงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็ไม่เห็นวายุแล้ว เห็นแค่เพียงแก้วิสกี้ที่ชายหนุ่มดื่มไปได้เพียงแค่ครึ่งเดียว
“สงสัยเขาคงจะออกไปสูบบุหรี่ข้างนอกล่ะมั้ง?”
"วี๊วอ! วี๊วอ! วี๊วอ!" เสียงสัญญาณไฟไหม้ดังไปทั่ว ความตื่นตระหนกไหลทะลักเข้ามาในหัวใจของทุกคนทันมี ที่ได้ยินเสียงของมัน
“ว้าย มีคนวางเพลิง!”
ทุกคนในผับต่างวิ่งหนีตายกันอลหม่าน ควันไฟสีดำทะลุพวยพุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง หลายคนออกมาถึงประตูหน้าได้อย่างปลอดภัย แต่ก็ยังมีอีกหลายคนที่ไม่สามารถฝ่าเพลิงที่โหมกระหน่ำออกมาได้
ในมุมมืด ชายหนุ่มสวมหมวกดำและแจ็คเก็ตซอมซ่อกำลังมองมายังทิศทางของเพลิงด้วยความสะใจ
“อลิษา ผมเคยบอกคุณแล้วว่าไม่ให้เข้าใกล้ชายอื่น แต่คุณก็ไม่เชื่อฟังผม ฉะนั้นจงตายอยู่ในกองเพลิงนี้เสียเถอะ”
พูดจบแล้วราเชนทร์ก็หันหลังจากไปทันที ทิ้งหญิงสาวและเหยื่อบริสุทธิ์มากมายให้ตายในกองเพลิง
“แค่ก แค่ก” มือเรียวบางถูกยกขึ้นมาปิดจมูก อลิษาได้แต่คลานลงต่ำเพื่อหลบควันดำที่ลอยอยู่ด้านบน แต่ความร้อนจากเพลิงที่ลามเข้ามาใกล้ทำให้สิ่งรอบตัวดูพร่ามัวไปเสียหมด
เธอรู้สึกได้ว่าสติของตัวเองกำลังจะหมดลงทุกที
“นี่หรือ จุดจบของคนสู้ชีวิตอย่างฉัน...”
คิดแล้วก็รู้สึกสมเพชตัวเองเหลือเกิน อุตส่าห์พยายามหาเลี้ยงตัวเองมาหลายปี เพื่อที่จะมีชีวิตที่ดี แต่กลับต้องมาตายในกองเพลิงนี้
ในขณะที่ลมหายใจของหญิงสาวกำลังจะหมดลง...
“อลิษา คุณอยู่ตรงไหน? อดทนไว้นะ ผมจะไปช่วยคุณเดี๋ยวนี้!”
เสียงทุ้มดังก้องท่ามกลางความวุ่นวาย มันแทรกผ่านเสียงเปลวเพลิงเข้ามายังโสตประสาทของเธอที่เหลือน้อยเต็มที
“เสียงของใครกัน...”
เด็กกำพร้าอย่างที่ไม่มีใครเหลียวแลมาตลอดอย่างอลิษางั้นหรือ จะมีใครที่เรียกหาเธออย่างกระวนกระวายแบบนี้?
เป็นไปไม่ได้หรือเธอกำลังจินตนาการไปเอง ด้วยความหวังที่ว่าใครสักคนจะมาช่วยเอให้รอดพ้นจากความตาย
แต่เดี๋ยวนะ...เสียงนี้...ทำไมถึงคุ้นจัง?
“วายุ...เป็นนายใช่หรือเปล่า?”
แสงแดดรำไรส่องผ่านเข้ามา ณ สถานที่แห่งหนึ่ง กลิ่นหอมเย็นของกำยานจันทน์หอมกำลังลอยอบอวลชวนให้ผ่อนคลาย
อลิษาค่อยๆ ลืมเปลือกตาขึ้นมาอย่างเชื่องช้า หรี่ตาสู้กับแสงเพื่อที่จะมองว่าภาพเบื้องหน้าของเธอนั้นคือสถานที่ใดกันแน่ นี่คือห้องพักฟื้นในโรงพยาบาล...หรือว่าเธอได้เสียชีวิตและล่องลอยขึ้นไปยังสรวงสวรรค์เรียบร้อยแล้ว?
แต่เธอก็ต้องตกใจเป็นอย่างมาก เพราะบรรยากาศมันดูวินเทจแปลกตาอย่างน่าประหลาด ราวกับว่ากำลังหลุดเข้าไปมินิซีรี่ย์จีนโบราณที่เคยดูอยู่ตามแอพโทรศัพท์มือถืออย่างไรอย่างนั้น
Latest chapter
ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย ข้ารักท่านมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว
เขาถามพลางสวมผ้าคลุมให้นาง“ท่านพี่ ข้าก็แค่อยากเดินเล่นชมสวนยามเช้า”นางตอบพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ“คราวหน้าปลุกข้าด้วย ข้าไม่อยากให้เจ้าเดินคนเดียว มันหนาว”เขาพูดพร้อมกับจับข้อมือเล็กของนางไว้ และจุมพิตอ่ยางแผ่วเบาไม่นานหลังจากการฟื้นฟูและขยายกิจการ ไป๋ลู่กับหวังจิ่นหรงได้เดินทางไปตรวจดูโรงน้ำชาสาขาใหม่ที่ตั้งอยู่ในเมืองใหญ่ ผู้คนในเมืองต่างพากันแวะเวียนมาที่โรงน้ำชาแห่งนี้ซึ่งขึ้นชื่อเรื่องชาและขนมหวานที่มีรสชาติเยี่ยมยอดไป๋ลู่เดินตรวจดูร้านอย่างตั้งใจ นางถือสมุดบันทึกเล่มเล็ก ๆ ในมือ พร้อมจดบันทึกข้อสังเกตต่าง ๆ“ท่านพี่ ข้าจะเดินไปดูห้องครัวเองนะเจ้าคะ”นางบอกด้วยรอยยิ้มหวังจิ่นหรงที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักรีบเดินเข้ามาหานาง“ไม่ได้ เดินมากเจ้าจะเหนื่อย” เขาพูดพร้อมกับดึงสมุดบันทึกจากมือนาง“ข้าจะดูแลให้เอง”ไป๋ลู่ยิ้มเจื่อนๆ ให้กับเขา“ท่านพี่ ข้าไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นเสียหน่อย”“ไม่ว่าเจ้าจะแข็งแรงเพียงใด แต่สำหรับข้า เจ้ายังคงเป็นคนที่ข้าต้องปกป้องอยู่เสมอ”หวังจิ่นหรงพูดพร้อมกับมอบรอยยิ้มอบอุ่นให้กับไป๋ลู่ รอยยิ้มที่เป็นดั่งแสงสว่างให้กับนางในขณะที่ทั้งสองเดินตรวจดูโรงน้ำชา ลูกค้าคนหนึ
ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย หนึ่งปีผ่านไป
สำหรับองค์ชายใหญ่ ไป๋ลู่คือแสงสว่างที่ส่องผ่านช่วงเวลาที่มืดมนที่สุดในชีวิต นางไม่ได้พูดอะไรมากนัก แต่น้ำใจและการกระทำของนางกลับสร้างความทรงจำที่ฝังลึกในหัวใจของพระองค์ ความหวังที่จะมีนางอยู่เคียงข้างในฐานะผู้ปลอบโยนและเติมเต็มความว่างเปล่ากลายเป็นเป้าหมายของพระองค์ตลอดมาแต่จากนี้เขาคงจะไม่ได้เห็นความอ่อนโยนนี้อีกต่อไป มู่หรงเฟิงต้องทำใจที่ได้รับรู้ว่าหัวใจของนางไม่ได้มีเขาอีกต่อไป เพราะทั้งสี่ห้องหัวใจคงจะมีแต่หวังจิ่นหรงองค์ชายใหญ่เม้มริมฝีปากแน่น เขาหันหลังกลับไปอย่างเชื่องช้า ก่อนจะเอ่ย“ข้าจะพาพวกเจ้าออกจากป่านี้ให้ปลอดภัย แต่จำไว้ให้ดี หวังจิ่นหรง เรื่องของพวกเรา...เราจะต้องได้สะสางกันในภายหลังอย่างแน่นอน”“ข้าเองก็จะเฝ้ารอวันนั้น องค์ชาย”หวังจิ่นหรงพูดพร้อมกับโอบเอวของไป๋ลู่ไว้ ไม่ว่าจะเกิดอะไร เขาจะไม่ยอมยกนางให้กับใคร และจะไม่ให้นางเป็นอันตรายเช่นนี้อีกท้ายที่สุด องค์ชายใหญ่มู่หรงเฉิงต้องยอมปล่อยมือจากไป๋ลู่และหวังจิ่นหรง เพราะนับตั้งแต่หลักฐานการวางแผนให้ร้ายไป๋ลู่และหวังจิ่นหรงถูกเปิดโปง ความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้พุ่งตรงไปที่ตระกูลหยางและองค์ชายใหญ่เองหลักฐานเกี่ยวกับก
ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย ดอกไม้ให้กับผู้วายชนม์
สำหรับมู่หรงเฉิง เหตุการณ์ในวันนั้นตอกย้ำความเชื่อของพระองค์ว่าตระกูลหวังมองข้ามชีวิตของพระองค์และพระมารดา พระองค์จึงสะสมความเคียดแค้นและน้อยใจมาตลอด“องค์ชายใหญ่ แต่ท่านเองก็เป็นสาเหตุที่ทำให้บิดาของข้าต้องตายเช่นกัน ท่านแกล้งยุยงให้ขุนนางกดดันบิดาของข้า จนเขาต้องยกทัพออกไปรบจนตัวตาย”หวังจิ่นหรงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา ขณะยืนประจันหน้ากับมู่หรงเฟิง“แต่ข้าไม่ได้โกรธแค้นท่านเลยสักนิด”คำพูดนั้นทำให้องค์ชายใหญ่ชะงัก ดวงตาของพระองค์แฝงไปด้วยความรู้สึกปั่นป่วนห้าปีก่อน องค์ชายใหญ่ได้วางแผนลับเพื่อบีบบังคับให้บิดาของหวังจิ่นหรง อดีตโหวผู้ยิ่งใหญ่ ออกศึกโดยตัดเสบียงส่งผลให้ต้องเสียชีวิตในสนามรบแม้ว่าจะคว้าชัยชนะกลับมาได้ แต่มารดาของหวังจิ่นหรง ซึ่งเป็นพระญาติห่างๆ ของฮองเฮา ก็ตรอมใจจนสิ้นลมตามไป ทิ้งบรรดาศักดิ์โหวไว้กับบุตรชายเพียงคนเดียวที่ในขณะนั้นมีอายุเพียงสิบเจ็ดปี"ไม่แค้นอันใดงั้นหรือ? ถ้าเจ้าไม่แค้น แล้วเจ้ามาพรากลู่เอ๋อร์ไปจากข้าทำไม!"มู่หรงเฟิงตะโกนด้วยความเดือดดาล "ข้ารักไป๋ลู่มานานแสนนาน ตั้งแต่นางยังเป็นเพียงเด็กหญิงตัวเล็กที่ตามบิดาเข้าวัง ข้าหวังจะยกตำแหน่งพระชายาให้นาง แ
ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย สะสาง
ชายหนุ่มก้มลงไปดูดกลืนความอ่อนนุ่มนั้นจนเต็มปาก ขณะที่สองมือช้อนสะโพกของไป๋ลู่ขึ้นมา ตอนนี้ตัวตนของเขาอยู่ในร่างของนางทั้งหมด ยิ่งขยับ...ความเสียวซ่านก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นร่างของนางเริ่มเกร็งตัว ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับความสุขสมของเขาพุ่งถึงจุดสูงสุด“ฮึบ...อ่ะ อ๊า”เขากระแทกร่างเข้าไปอีกไม่กี่ครั้ง สายธารอุ่นร้อนก็ถูกปลดปล่อยมาทั้งหมด ร่างน้อยในอ้อมกอดก็อ่อนแรงลงทันทีเช่นกัน นิ้วมือของชายหนุ่มเกลี่ยเส้นผมยาวให้พ้นจากใบหน้านวลใส ก่อนจะจุมพิตอย่างดูดดื่มอีกครั้ง"ท่านพี่...ท่านสงสัยใครไหม คนที่ส่งมือสังหารมาไล่ล่าพวกเรา?" หลังจากเสร็จจากกิจกรรมรักแล้ว ไป่ลู่จึงเอยถามด้วยความสงสัย"นอกจากองค์ชายใหญ่ ข้านึกถึงผู้ใดไม่ออกอีกแล้ว""องค์ชายใหญ่มีเหตุผลใดกัน ถึงต้องการลอบสังหารพวกเรา""หากเจ้าอยากรู้ ข้าจะเล่าให้ฟัง...""เมื่อหลายปีก่อน ข้ายังเป็นเพียงเด็กหนุ่ม องค์ชายใหญ่มู่หรงเฟิงและมารดาของเขา ถูกบังคับให้ลี้ภัยมายังแดนเหนือ เนื่องจากการแย่งชิงอำนาจในราชสำนัก ตระกูลหวังในฐานะผู้ปกป้องแดนเหนือได้รับคำสั่งจากฮ่องเต้ ให้รับหน้าที่ปกป้ององค์ชายใหญ่และพระมารดาของเขา"หวังจิ่นหรงหยุดเล็กน้อย ก่อนจ
ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย ติดถ้ำ
เสียงฝีเท้าของมือสังหารใกล้เข้ามาทุกขณะ หวังจิ่นหรงไม่รอช้า เขาดึงไป๋ลู่กระโดดลงสู่สายน้ำเบื้องล่าง น้ำเย็นจัดปะทะร่างของพวกเขาทันที แต่กระแสน้ำเชี่ยวกลับช่วยพัดพาทั้งสองห่างจากอันตรายเมื่อพวกเขาผุดขึ้นเหนือน้ำ หวังจิ่นหรงมองเห็นถ้ำที่อยู่ใกล้กับน้ำตก เขารีบพาไป๋ลู่ว่ายน้ำไปจนถึงปากถ้ำก่อนจะลากนางเข้าไปด้านในในความมืดของถ้ำ มีเพียงเสียงหอบหายใจและเสียงน้ำตกดังแว่วเข้ามา ทั้งสองต่างเหนื่อยล้า แต่แววตาของหวังจิ่นหรงยังคงเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น เขาเช็ดน้ำบนใบหน้าของไป๋ลู่อย่างเบามือ“ปลอดภัยแล้ว ลู่เอ๋อร์”“ท่านพี่ ท่านรู้ได้อย่างไร ว่าที่นี่มีถ้ำอยู่ด้านใน?” ไป๋ลู่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจหวังจิ่นหรงหันมายิ้มบางๆ ดวงตาสีทองของเขาทอประกายมั่นใจ “น้ำตกลักษณะนี้ แปดในสิบส่วนมักจะมีถ้ำอยู่ด้านหลัง ข้าที่เคยออกลาดตระเวนไปทั่วทุกสารทิศ ย่อมรู้เรื่องเช่นนี้ดี”ไป๋ลู่หัวเราะเบาๆ พลางมองเขาด้วยแววตาชื่นชม “ท่านพี่ของข้าช่างเก่งจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร ท่านดูเหมือนจะรู้อย่างไม่มีที่ติเลย”หวังจิ่นหรงเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ “เจ้าเพิ่งรู้หรือ ว่าสามีของเจ้านั้นมีความสามารถเหน
ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย คืนวสันต์
“ข้าจะเป็นสามีที่ดีของเจ้า”คำตอบที่ได้รับคือนางประคองใบหน้าเขาเอาไว้และจุมพิตอย่างแผ่วเบา ลิ้นเล็กพยายามสัมผัสกับลิ้นของเขาเสื้อผ้าอาภรณ์ของสองฝ่ายนั้นถูกปลดเปลื้องออกไปจนเปลือยเปล่า หวังจิ่นหรงไล่รอยจูบลงมาที่ลำคอขาวเนียนและขบเม้มจนขึ้นเป็นรอยสีแดงดุจกุหลาบ มือคร้ามค่อยๆ กอบกุมปทุมถันหนึ่งคู่ซึ่งมีปลายยอดเกสรสีชมพูอ่อนเขาเกิดความกระหายจนเกินจะทานทนได้...“อื้ม”ชายหนุ่มตวัดลิ้นเสียยอดอกอย่างต่อเนื่อง จนร่างน้อยนั้นสั่นสะท้านไปทั้งร่างร่างกำยำของหวังจิ่นหรงทาบทับลงมาบนร่างของไป๋ลู่อีกครั้ง เขาจุมพิตนางอย่างเร่าร้อน มือข้างหนึ่งเค้นคลึงทรวงอกของนางไว้ อีกมือก็ได้เคลื่อนลงไปสู่เบื้องล่างนางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อนิ้วของเขาผ่านจุดอ่อนไหวเข้าไป แต่ไม่นานก็ต้องร้องครางออกมา สาวน้อยหอบหายใจ ขณะที่เขากลืนกินทรวงอกและกระตุ้นจุดอ่อนไหวไปพร้อมกันเมื่อหวังจิ่นหรงมาถึงจุดที่ไม่สามารถทานทนได้แล้ว เขาจึงประคองท่อนกายร้อนเคลื่อนเข้าสู่ใจกลางร่างของไป๋ลู่“ข้าเจ็บ นี่เป็นครั้งแรกของข้า”“แค่ชั่วครู่เท่านั้น ต่อไปจะไม่เจ็บแล้ว”ร่างกำยำค่อยๆ ขยับเอวทีละน้อย เขาทำแบบนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเริ่มสอดปร
You may also like
ทวงแค้นข้ามกาลเวลา
ชาไทยเย็น28.9K viewsอ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส
จุ้ยหลิงซู697.6K viewsปีศาจน้อยของแม่ทัพคลั่งรัก
ชาไทยเย็น11.3K viewsท่านแม่ทัพได้โปรดปล่อยข้าไป
ป่าดอกท้อ23.6K viewsย้อนเวลามาเป็นภรรยาแสนชังของแม่ทัพรั่ว
คุณธิดา6.6K viewsเสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน
อันอี่หราน103.5K viewsโจวเพ่ยชิง มารดาผู้กลับใจ 70
sanvittayam3.3K viewsทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายเลี้ยงครอบครัวสามียุค70
Ainthira06 / โจวเหว่ยฟาง9.4K views
