บทที่ 6 เปิดร้านใหม่

บทที่ 6 เปิดร้านใหม่

เช้าตรู่วันต่อมาฟู่เยี่ยนตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อทำการติดต่อกับฉิงเชา

"สวัสดีฉิงเชาเธอได้ยินฉันมั้ย"

ติ่ง ...!!

"สวัสดีฟู่เยี่ยนตอนนี้เธอต้องการสิ่งของแล้วสินะถึงได้เรียกหาฉัน"

"ใช่แล้ว วันนี้้ฉันต้องการของมาวางขาย" ฟู่เยี่ยนพูดจบมิติได้ถูกเปิดแสงสว่างจ้าของร้านซุปเปอร์มาร์เก็ตได้ส่องสว่างออกมา

"เชิญเลือกของที่เธอต้องการได้เลย เธอทำความดีระหว่างที่มาที่นี่ครั้งหน้าเธอจะได้เข้ามาเลือกของโดยไม่ต้องทำความดีเพื่อแลกของ" สิ้นเสียงของฉิงเชาฟู่เยี่ยนจับรถเข็นเดินเลือกหยิบจับของที่จำเป็นของยุคสมัยนี้ ไม่ว่าจะเป็นน้ำยาซักผ้า สบู่ครีมแป้งและของใช้ในครัวเรือน ของใช้ในชีวิตประจำวันทุกอย่างเธอไม่ลืมที่จะหยิบออกมา รวมทั้งยาและขนมอีกด้วยเมื่อได้สิ่งที่ต้องการครบครัน แสงสว่างได้หายไปตอนนี้เธอนำของมาวางไว้ด้านล่างของตัวเรือน

ตอนนี้แสงสว่างของดวงอาทิตย์เริ่มสาดส่องเข้ามา เวลานั้นเจียวเจียนตื่นและลงมาด้านล่างเพื่อทำหน้าที่ของตัวเอง แต่เมื่อลงมาเห็นของที่อยู่ด้านล่างทำให้เธอตกใจดวงตาเบิกโพลง

"โอ้โห่ นี่มันอะไรกันคะของพวกนี้มาอยู่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่"

"เจียวเจียนตื่นแล้วเหรอ เมื่อวานตอนที่เราออกไปตลาดฉันได้ไปสั่งของใช้พวกนี้ให้เขานำมาส่งนะ ตอนนั้นเธอน่าจะกำลังไปซื้อไอศกรีมเลยไม่เห็นตอนฉันสั่งของ "

"แล้วทำไมต้องมาส่งแต่เช้าด้วยคะ แถมพี่ฟู่เยี่ยนไม่ปลุกฉันด้วย"

"ฉันจะรีบปลุกเธอทำไมกัน ของพวกนี้คนงานที่ร้านเขานำลงมาอีกอย่างตอนนี้ชั้นวางของยังไม่มาติดตั้งคงยังไม่มีอะไรให้เธอทำนะ "

"อย่างนั้นฉันจะทำอาหารเช้าให้พี่ฟู่เยี่ยนนะคะ อยู่ที่บ้านหน้าที่หุงข้าวทำกับข้าวเป็นหน้าที่ของฉัน"

"เอาอย่างนั้นก็ได้ " ฟู่เยี่ยนถอนหายใจอย่างโล่งอกคิดว่าเจียวเจียนจะสงสัยเธอมากกว่านี้เสียอีก

สองวันต่อมาร้านของฟู่เยี่ยนเปิดกิจการ ผู้คนละแวกนั้นพากันตื่นตาตื่นใจไม่ว่าจะเป็นสินค้าที่ไม่เคยพบเห็น และฟู่เยี่ยนทำทำการค้าได้ดี หากใครซื้อของร้านเธอครบสิบหยวนเธอจะแถมน้ำยาซักผ้าถุงเล็กไปให้ทดลองใช้ ผู้คนจึงเข้ามาจับจ่ายใช้สอยกันมากมาย ป้าซือเสียนมาช่วยในวันเปิดร้านวันแรก ราคาของทุกอย่างฟู่เยี่ยนใช้ปากกาเขียนติดทุกอย่างให้คนที่เลือกซื้อได้เห็นราคา เธอเป็นคนคิดเงินส่วนป้าซือเสียนยืนอยู่หน้าร้านตรวจสอบความปลอดภัย ส่วนเจียวเจียนคอยเติมของในชั้นวาง ฟู่เยี่ยนดีใจมากที่ร้านของเธอขายดีจนของในร้านเริ่มหมดไปเยอะมาก เธอคิดว่าในหมู่บ้านนี้จะขายไม่ค่อยได้เสียอีก

"เฮ้อ! วันนี้ช่างเป็นวันที่เหนื่อยแต่มีความสุขจริง ๆ เลย "

"พี่ฟู่เยี่ยนไปนั่งพักก่อนได้นะคะส่วนตรงนี้ฉันจะช่วยดูแลให้ ตอนนี้คนเริ่มซาแล้วด้วย" เจียวเจียนเห็นฟู่เยี่ยนเหนื่อยมาทั้งวันแถมยังไม่ได้กินข้าวกลางวันด้วยเธอเป็นห่วงจึงเดินมาบอกให้ฟู่เยี่ยนไปพักเสียหน่อย

"นั่นสิ หนูฟู่เยี่ยนท้องอยู่ด้วยต้องกินข้าวให้ตรงเวลายืนนานไม่ดีต่อสุขภาพรู้มั้ย"ป้าซือเสียนพูดขึ้นอีกคน

"ได้ค่ะอย่างไรฝากด้วยนะคะ วันนี้ร้านคงต้องปิดเร็วหน่อยเพราะของบางอย่างหมดแล้ว ป้าซือเสียนไม่รีบกลับบ้านเย็นนี้อยู่ฉลองเปิดร้านใหม่กับพวกเราก่อนนะคะ ปิดร้านแล้วเราไปกินข้าวข้างนอกกัน"

"ว๊าววว หนูฟู่เยี่ยนใจดีจริง ๆ "

พูดจบฟู่เยี่ยนเดินไปกินข้าวที่เจียวเจียนจัดเตรียมไว้ให้ ช่วงนี้เธอยุ่งจนแทบไม่มีเวลาไปคิดถึงครอบครัวของเธอเลยสักนิด

ฝั่งด้านเสี่ยวฮั่ว

หลังจากที่หย่ากับฟู่เยี่ยนเขากลับมาจากปกติจะมีเธอคอยยืนต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มต่อให้เขาใบหน้าบูดบึ้งใส่เท่าไหร่เธอมักจะส่งยิ้มตอนรับเสมอ เมื่อไม่มีเธอเหมือนอย่างเคยรู้สึกเหมือนบ้านหลังนี้มีอะไรขาดขายไป

"ทำไมยืนนิ่งอยู่แบบนั้นครับไม่เข้าบ้านหรือไง หรือว่าท่านนายพลคิดถึงคุณนาย แต่ก็น่าใจหายนะครับเมื่อไหร่ที่กลับมาจะพบคุณนายอยู่ตรงนี้เสมอ แถมยังจัดเตรียมของกินน้ำเย็น ๆ อาหารว่างไว้รอทุกวัน "

"เงียบปากของนายเดี๋ยวนี้ฉันไม่ได้คิดถึงใครทั้งนั้น เธอออกจากชีวิตของฉันไปก็ดีมากเท่าไหร่แล้วมีเธออยู่ที่นี่ฉันทนอึดอัดมาตั้งสองสามเดือนมีอะไรไปทำก็รีบไปทำเข้า "

"อึดอัดอะไรกันเสี่ยวฮั่ว " เสียงผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ของเสี่ยวฮั่วดังขั้นมาจากด้านใน ใบหน้าของเขาซีดเผือกทันที

"คุณแม่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ ทำไมไม่แจ้งล่วงหน้า"

"ทำไมต้องแจ้งด้วยล่ะ ฉันมาหาหนูฟู่เยี่ยนลูกสะใภ้ของฉันนะสิว่าแต่นี่เธอไปไหนฉันมาที่นี่ได้สักพักไม่เห็นเธอเลยหรือว่าออกไปตลาดซื้อของอย่างนั้นหรือ? "

"คุณแม่ครับวันนี้ฟู่เยี่ยนไม่สบายคงให้คุณแม่เข้าพบไม่ได้เธอเป็นไข้หวัดนะครับ วันนี้คุณแม่กลับไปก่อนและค่อยมาวันหน้านะครับ ไม่อย่างนั้นผมจะบอกให้เธอไปหาคุณแม่ที่บ้านเอง"

"อะไรนะ !!นี่ลูกสะใภ้ฉันไม่สบายอย่างนั้นเหรอ? จะให้ฉันกลับได้ยังไง ฉันจะต้องไปดูอาการเธอเสียหน่อยแล้วหากไม่สบายมากก็รีบพาไปหาหมอสิ แกนี่ไม่ได้เรื่องเลยนะ" ใบหน้าของเสี่ยวฮั่วเริ่มมีเหงื่อผุดออกตามรูขุมขน หันไปมองหน้าของตู่หนานเพื่อขอความช่วยเหลือแต่ทว่าตู่หนานกลับส่ายหหน้าและเดินหนีออกไป

ฉิงถิงรีบเดินไปที่ห้องนอนของเสี่ยวฮั่วไปดูอาการลูกสะใภ้ เสี่ยวฮั่วรีบเดินตามก่อนจะยืนบังไม่ให้คนเป็นแม่เข้าไปด้านในไม่อย่างนั้นเธอจะจับได้แน่นอนว่าตอนนี้ทั้งสองหย่ากันแล้ว

"คุณแม่ครับอย่าเข้าไปเลยนะครับ หากเข้าไปรบกวนเวลาคนป่วยอาจทำให้เธอรำคาญและปวดหัวมากกว่าเดิม ผมจะเข้าไปดูเธอเอง และถ้าเธอไม่ไหวจริง ๆ ผมที่เป็นสามีต้องดูแลเธออยู่แล้ว แต่ว่าถ้าคุณแม่เข้าไปแล้วติดไข้หวัดจากเธอใครจะดูแลคุณแม่กัน อีกอย่างคุณแม่อายุเยอะแล้วหากเจ็บป่วยไปอีกคนฟู่เยี่ยนคงต้องโทษตัวเองที่ทำให้คุณแม่ไม่สบายเชื่อผมเถอะนะครับ"

ฉิงถิงเริ่มคิดตามคำพูดของเสี่ยวฮั่วก่อนจะถอนหายใจออกมา

"เอาอย่างนั้นก็ได้ ฉันทำซุปไว้อย่าลืมเอาเข้าไปให้ลูกสะใภ้กินด้วย "

"ครับคุณแม่จะกลับแล้วผมจะให้ตู่หนานไปส่งนะครับ"

"ไม่ต้องเดี๋ยวฉันจะกลับเอง " พูดจบฉิงถิงไปหยิบกระเป๋าของเธอก่อนจะออกไปจากบ้านของเสี่ยวฮั่ว เขาถอดหายใจอย่างโล่งอกคิดว่าจะถูกจับไปเสียแล้ว