บทที่ 1891

สายตาของฮองเฮาเลื่อนไปหยุดที่ซ่งรั่วเจิน นางเคยคิดมาก่อนว่าเด็กคนนี้ที่เคยถอนหมั้น คงไม่คู่ควรกับจวินถิง

แต่ตอนนี้เมื่อเห็นนางเล่าถึงอดีตอย่างเปิดเผย ราวกับไม่เห็นสิ่งนั้นเป็นความอับอาย ไม่หลบเลี่ยงแม้แต่น้อย กลับยิ่งทำให้มองนางสูงขึ้นอีกขั้น

“หากตอนนั้นข้าไม่ได้มีสินเดิมมากมายเช่นนั้น…”

เซี่ยจือหลานเอ่ยปากอย่างอดไม่ได้ ตอนออกเรือน นอกจากสินเดิมที่ครอบครัวจัดเตรียมให้แล้ว ไทเฮายังประทานเพิ่มให้อีกมากมาย

ตอนนั้นทั้งเมืองหลวงต่างตะลึงกับสินเดิมมากมายของนาง เพียงพอให้นางจะอยู่อย่างสุขสบายไปทั้งชีวิต

ตอนนั้นนางเองก็คิดว่าตนเองมีสง่าราศีเป็นพิเศษ เป็นคุณหนูผู้โดดเด่นที่สุดในบรรดาสตรีสูงศักดิ์

เพียงแต่นางคิดไม่ถึงเลยว่าสุดท้ายแล้วตนเองจะลงเอยเช่นนี้...

“หากเจ้าไม่มีสินเดิมมากมายเพียงนั้นล่ะก็ บางทีเขาอาจไม่คิดแต่งกับเจ้าด้วยซ้ำ ผู้คนชอบพูดนักว่าหญิงสาวต่างดิ้นรนปีนขึ้นสู่กิ่งสูง ปีนป่ายขึ้นไปโดยไม่สนใจอะไร โดยไม่รู้เลยว่าบุรุษต่างหากที่แลกทุกอย่างเพื่อสิ่งตอบแทนที่สูงกว่า”

“เขาแต่งกับเจ้า ไม่เพียงอยู่ดีกินดีได้อย่างไร้กังวล ยังมีไทเฮาเป็นที่พึ่ง ย่อมสามารถเหยียบย่างสู่เส้นทางอำนาจได