เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 317
บทที่เกี่ยวข้อง
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 318
เถียนเจียวเจียวเหยียดริมฝีปาก ในใจอดจะอิจฉาไม่ได้ ถังเสวี่ยหนิงโชคดีจริงๆ ถ้าในอนาคตได้เป็นพระชายาของฉู่อ๋อง นั่นก็เรียกว่าไต่เต้าได้สูงอย่างไม่ธรรมดาแล้ว“ฉู่อ๋อง เสวี่ยหนิงอยู่ตรงนี้เพคะ!”เถียนเจียวเจียวร้องเรียกด้วยน้ำเสียงยินดี ทำให้ถังเสวี่ยหนิงแสร้งเอ็ดอย่างไม่พอใจ “เจียวเจียว เจ้าอย่าทำแบบนี้ เดี๋ยวคนก็มองหรอก”“ฉู่อ๋องมาด้วยตัวเองทั้งที ยังกลัวว่าจะถูกคนมองอีกหรือ? ไม่แน่ว่าอีกไม่กี่วันอาจมีคำสั่งพระราชทานสมรสลงมาก็เป็นได้”ฉู่จวินถิงเข้าไปในร้านก็เริ่มมองหาโคมกระต่ายที่ซ่งรั่วเจินชอบ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเรียกดังมาจากข้างหน้าจึงเงยหน้ามองไปเป็นคนแปลกหน้าสองคนหนึ่งในแม่นางสองคนนั้นกำลังมองเขาด้วยความยินดี แม่นางอีกคนกลับมีสีหน้าเรียบเฉยครุ่นคิดเล็กน้อย ในความทรงจำเหมือนจะไม่มีสองคนนี้อยู่จึงเดินผ่านข้างกายคนทั้งสองไป“เถ้าแก่ เอาโคมกระต่ายอันนี้”ฉู่จวินถิงมองโคมตรงหน้าก็พบว่าเหลือโคมกระต่ายอันสุดท้ายเท่านั้นก็รู้สึกว่าโชคดียิ่งนัก“ได้เลย” เถ้าแก่รีบรับเงินแล้วส่งของให้อย่างเคารพนบนอบ “ขอบพระทัยท่านอ๋อง”เถียนเจียวเจียวเห็นฉู่จวินถิงเดินผ่านพวกนางไปโดยไม่หยุดชะงักก
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 319
“วันดีๆ แบบนี้เป็นวันที่ชายหนุ่มควรชวนแม่นางออกไปเที่ยวข้างนอก ข้ามาเป็นเพื่อนเจ้าถือว่าไว้หน้าเจ้ามากแล้วนะ!”“เสด็จพี่ห้า ทำไมท่านมาเป็นเพื่อนข้า ข้ายังจะไม่รู้อีกหรือ? เพราะไม่มีผู้หญิงให้เชิญอย่างไรเล่าจึงได้แต่ออกมาด้วยกันกับข้า”ฉู่มู่เหยามีสีหน้ารังเกียจ “จะว่าไปแล้ว ปกติข้างกายท่านมีผู้หญิงมากหน้าหลายตา ทำไมพอเสด็จแม่ถามท่านว่าต้องตาแม่นางคนไหนหรือไม่ ท่านถึงไม่บอกออกมาสักคนกันเล่า?”ฉู่อวิ๋นกุยสะอึก “เรียงตามลำดับอาวุโสเจ้าไม่รู้รึ? เสด็จพี่สามยังไม่แต่งงาน ข้าที่เป็นน้องชายชิงแต่งก่อนนับเป็นอะไร?”“ดังนั้นถึงได้ยิ่งควรไปเชิญเสด็จพี่สามออกมาอย่างไรเล่า เอาแต่อยู่ในจวนทั้งวัน แล้วจะไปเจอสตรีได้อย่างไร?”ฉู่มู่เหยามุ่ยปาก “ข้าได้ยินว่าเสด็จแม่คิดจะประทานสมรสให้เสด็จพี่สามกับถังเสวี่ยหนิงลูกสาวของอัครเสนาบดี ท่านคิดเห็นอย่างไร?”“ไม่ต้องคิด ไม่มีโอกาสหรอก”ฉู่อวิ๋นกุยยกมือ วันนี้ใช่ว่าเขาไม่ได้ไปจวนฉู่อ๋อง พอไปแล้วถึงได้รู้ว่าเสด็จพี่สามที่ยามปกติคร้านจะออกไปข้างนอกในวันแบบนี้กลับออกจากจวนไปแล้ว ยังไปเชิญแม่นางซ่งไปเที่ยวด้วยกันอีกด้วย!ถ้ายังไม่เข้าใจอีกว่าเรื่องนี้หมายค
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 320
“แม่นางซ่ง ที่แท้เจ้าก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือเนี่ย!”ครั้นฉู่อวิ๋นกุยเห็นซ่งรั่วเจิน ใบหน้าก็เผยรอยยิ้มออกมา นางในดวงใจของเสด็จพี่สามคือแม่นางซ่งจริงๆ ด้วย!ส่วนถังเสวี่ยหนิง...คงมาเจอกันโดยบังเอิญกระมัง?ซ่งรั่วเจินแสดงคารวะ “คารวะอวิ๋นอ๋องเพคะ”ฉู่จวินถิงเห็นนางมาแล้วก็เอ่ยแนะนำ “นี่คือน้องหญิงหกของข้าเอง...ฉู่มู่เหยา”“คารวะองค์หญิงหกเพคะ”ซ่งรั่วเจินกระจ่างใจแล้ว องค์หญิงหกก็ถือกำเนิดจากฮองเฮาเหมือนกัน เป็นน้องสาวที่ฉู่อ๋องและอวิ๋นอ๋องเอ็นดูมากที่สุด“เจ้าคือแม่นางซ่งผู้โด่งดังในช่วงนี้เองหรือนี่!”พอฉู่มู่เหยาได้ยินชื่อซ่งรั่วเจิน ดวงตาก็พลันเป็นประกาย “ข้าอยู่ในวังก็ได้ยินเสียงลือเสียงเล่าอ้างเกี่ยวกับเจ้ามามากทีเดียว สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็นจริงๆ”“แต่เจ้าหน้าตางดงามเพียงนี้ หลินจือเยว่ยังถอนหมั้นกับเจ้า เขาตาบอดหรือเปล่านะ?”ความประหลาดใจวาบผ่านดวงตาซ่งรั่วเจินเนื่องจากเสียเวลาในจวนสกุลหลินไปสองปี ทั้งยังถอนหมั้นอย่างอาจหาญ คนมากมายในเมืองหลวงล้วนเยาะเย้ยดูถูกดูแคลนนางลับหลังเดิมนึกว่าฉู่มู่เหยาอาจเป็นเช่นนั้น คิดไม่ถึงว่านางจะมีนิสัยเปิดเผยตรงไปตรงมาเช่นนี้“ตาไม่มีแว
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 321
หลังจากนั้นเป็นต้นมา เขาก็ไม่ได้ใส่ใจในเรื่องนี้อีกเลย ไม่คาดคิดว่าในวันนี้จะยังได้ยินได้ฟังคำพูดไร้แก่นสารเช่นนี้ได้อีกจบคำ ฉู่จวินถิงก็ยื่นโคมกระต่ายในมือตนออกไปถังเสวี่ยหนิงเห็นฉู่จวินถิงต่อว่าเถียนเจียวเจียวเช่นนี้แล้ว ในใจก็เกิดไม่พอใจขึ้นมาบ้าง ทว่าเมื่อนึกขึ้นได้ว่าท่านอ๋องแต่ไหนแต่ไรมาก็มักเข้มงวดอยู่เสมอ ยามนี้ที่เขาไม่พูดอะไรมาก ที่จริงแล้วก็เพื่อเป็นการรักษาเกียรติของนางเองเห็นเขายื่นโคมกระต่ายส่งมาให้เช่นนี้แล้ว ในใจก็เกิดหวานล้ำสดชื่นขึ้นมาไม่น้อย“ขอบพระทัยเพคะท่านอ๋อง แม้จะมิใช่โคมดอกบัว แต่หม่อมฉันก็ชอบโคมกระต่ายนี้ไม่น้อยเลย”ถังเสวี่ยหนิงกล่าวด้วยใบหน้าประดับยิ้ม ยื่นมือออกเตรียมจะรับโคมไฟกระต่ายนั้นมาแต่ขณะที่นางยื่นมือออกไปอยู่นี้เอง ฉู่จวินถิงกลับยกโคมขึ้นสูง ทำให้สองมือของถังเสวี่ยหนิงคว้าได้ก็แต่เพียงอากาศธาตุ“คุณหนูถัง ข้ามิได้สนิทสนมกับเจ้าถึงเพียงนั้น เจ้าชอบโคมเช่นใดย่อมมิเกี่ยวอันใดกับข้า ส่วนโคมนี้ข้าตั้งใจซื้อให้กับรั่วเจิน”น้ำเสียงเย็นเยียบไร้ซึ่งความอ่อนโยนของชายหนุ่ม อีกทั้งแววตาคมกริบที่อัดแน่นด้วยความเย็นชา ราวกับถึงขอบเขตขีดจำกัดจวนเจี
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 322
“เสด็จพี่ห้า เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ?” ฉู่มู่เหยาส่งสายตาเป็นนัยไปทางฉู่อวิ๋นกุย ในใจเต็มด้วยความสงสัยเสด็จพี่สามถึงกับซื้อโคมกระต่ายให้คุณหนูซ่ง ทั้งยังเร่งเร้าอยากจะตัดสัมพันธ์กับคุณหนูถังโดยเร็ว!นับเป็นเรื่องหาได้ยากยิ่งโดยแท้!“เสด็จพี่สามทำตัวผิดแปลกไปเช่นนี้ ยังจะเป็นเรื่องใดได้อีกเล่า?” ฉู่อวิ๋นกุยเลิกคิ้วขึ้นพลางกระหยิ่มยิ้มย่องฉู่มู่เหยาเบิกตากว้าง หากเป็นเช่นที่นางคิดเอาไว้จริงๆ ก็นับเป็นเรื่องใหญ่ทีเดียวต้นเหล็กออกดอกแท้ๆ เชียว!ฉู่จวินถิงเห็นว่าเมื่อซ่งรั่วเจินเดินออกมาจากร้านค้าแล้ว ใบหน้าหมดจดสดใสของนางก็กลับเย็นชาขึ้นมาทั้งๆ ที่ไม่มีอะไรแท้ๆ แต่ระยะห่างระหว่างทั้งสองที่สู้อุตส่าห์ใกล้ชิดกันขึ้นมาบ้างแล้วพลันกลับไปห่างเหินภายในเวลาอันแสนสั้น“ท่านอ๋อง หากมิมีธุระใดแล้ว เช่นนั้นหม่อมฉันขอตัวเพคะ” แววตาของซ่งรั่วเจินฉายแววจริงจัง หลายวันมานี้ฉู่จวินถิงปฏิบัติต่อนางเป็นอย่างดี จนทำให้รู้สึกสนิทสนมเคยคุ้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ทว่าการปรากฏตัวของถังเสวี่ยหนิงในวันนี้ทำให้นางกลับมาฉุกคิดได้อีกครั้งบัดนี้กำลังมีการทาบทามสมรสอยู่ระหว่างคนสองคน นางกับท่านอ๋องออกเที่ยวด
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 323
ซ่งรั่วเจินที่แต่งงานและล้มเลิกงานแต่งในวันเดียวกันก็นับว่าพบได้ไม่บ่อยแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคู่หมั้นคู่หมายของซ่งอี้อันที่กลับไปมีสัมพันธ์ลับกับฉินเซี่ยงเหิงก่อนจะได้แต่งงาน ผู้คนต่างพากันสงสารซ่งอี้อันที่ได้รับบาดเจ็บจนสูญเสียดวงตาเพราะต้องการปกป้องคู่หมั้น ใครเล่าจะคาดคิดว่าแท้จริงแล้วก็เป็นชู้รักของจ้าวซูหว่านนี้เองแหละที่ทำร้ายซ่งอี้อัน...ตอนแรกที่จำได้ ก็เพราะรู้สึกว่าสกุลซ่งช่างโชคร้ายโดยแท้ จึงได้เกิดเรื่องขึ้นกับคนในตระกูลต่อเนื่องกันไม่หยุดยั้ง จนถึงขั้นมีคนพูดกันไปว่าสกุลซ่งคงไปสิ่งใดล่วงเกินสิ่งชั่วร้ายเข้า เลยทำให้ดวงตกได้ถึงเพียงนี้ทว่าจนถึงวันนี้ทุกสิ่งก็กลับตาลปัตรเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หากคุณหนูซ่งกับเสด็จพี่สามได้ครองคู่เป็นฝั่งเป็นฝา อนาคตของสกุลซ่งก็ยิ่งไม่ต้องกังวลใจอีกต่อไป“ขอบพระทัยคำอวยพรขององค์หญิงเพคะ”ซ่งรั่วเจินรู้ดีว่าด้วยความสามารถของซ่งอี้อันแล้ว เมื่อได้เข้ารับราชการย่อมต้องสร้างผลงานได้เป็นแน่ อีกไม่กี่วันเมื่อพี่ใหญ่ไปสู่ขอกับสกุลลั่วแล้วก็จะกลับไปรับตำแหน่งยังราชสำนักอีกครั้งฉู่มู่เหยาสังเกตเห็นซ่งรั่วเจินคล้ายจะจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 324
ฉู่อวิ๋นกุยชะงักไปเล็กน้อย “เสด็จพี่คิดจะบอกเสด็จแม่ตามตรงว่าท่านชอบพอคุณหนูซ่งหรือ? เกรงว่าเสด็จแม่จะมิอาจยอมรับได้ง่ายๆ กระมัง”แม้เขาจะดีใจที่เสด็จพี่สามได้พบนางในใจ แต่เมื่อนึกให้ดีแล้วทางฟากด่านของเสด็จแม่นั้นเกรงว่าจะไม่ง่ายดายหากแม่ทัพซ่งยังมีชีวิตอยู่ และคุณหนูซ่งไม่เคยประสบพบพานการถอนหมั้นหมาย ไม่แน่ว่าอาจพอมีโอกาสอยู่บ้าง ทว่าจวบจนบัดนี้แล้วก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เสด็จแม่จะยินยอมเห็นด้วย“มิเช่นนั้น…หรือจะให้คุณหนูซ่งเป็นชายารอง?”“หากเป็นชายารองแล้วล่ะก็ ไม่แน่ว่าเสด็จแม่อาจยินยอมก็เป็นได้ เสียก็แต่หากเป็นเช่นนั้นข้าคิดว่าด้วยนิสัยคุณหนูซ่ง นางอาจจะมิยินยอมตกปากรับ”ฉู่อวิ๋นกุยยังจำได้ดีว่าก่อนนี้ที่หลินจือเยว่ต้องการจะแต่งฉินซวงซวงเข้าไปในฐานะภรรยาหลวงที่มีศักดิ์เทียมกันซ่งรั่วเจินก็ยืนยันจะถอนหมั้นหมายในทันทีจะดีจะร้ายอย่างไรก็ยังเป็นถึงภรรยาเอก ถึงแม้ฉินซวงซวงจะได้เป็นภรรยาหลวงที่มีศักดิ์เทียมกัน ทว่าท้ายที่สุดก็ยังเป็นเพียงอนุภรรยาอยู่วันยังค่ำแม้จะเป็นเช่นนั้นคุณหนูซ่งก็ยังไม่ยินยอม หากบัดนี้จะต้องมาเป็นชายารอง ต่อให้เสด็จพี่สามจะสูงศักดิ์เสียยิ่งกว่าหลินจือเ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 325
“นี่ยังจะโทษข้าอยู่อีกหรือ! ตอนนั้นความหมายของเจ้ามิใช่จะบอกว่าฉู่อ๋องฝ่าบาทตั้งใจมาหาเจ้าเองหรอกหรือ?”เถียนเจียวเจียวถึงโกรธเสียจนหัวร่อ ท่าทางของถังเสวี่ยหนิงในตอนนั้นดูมาดมั่นมั่นใจในชัยชนะตนเป็นยิ่ง จนนางเข้าใจผิดไปเองว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนไม่ธรรมดาหรือนางไม่ละอายแก่ใจบ้างเลยสักนิด?นางถึงขั้นออกปากช่วยพูดแทนถังเสวี่ยหนิง ทั้งยังโดนฉู่อ๋องตำหนิด้วยเหตุนี้เอง!“พอเถอะ ข้าก็แค่เผลอพูดไปเพียงเพราะโทโสครอบงำก็เท่านั้น เจ้าอย่าได้โกรธไปเลยนะ”ถังเสวี่ยหนิงครุ่นคิดอยู่ครู่จึงได้กดเก็บระงับความโกรธลงไป ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือดูว่าซ่งรั่วเจินคิดจะใช้เล่ห์กลไม้ใดอีก นางยังต้องมีเถียนเจียวเจียวคอยช่วยอยู่ด้วยกันว่าพลางก็ถอดเอากำไลหยกบนข้อมือของตนยื่นให้ไป“กำไลหยกวงนี้ถือเสียว่าเป็นคำขอโทษจากข้า พวกเราไปทายปริศนาโคมไฟด้วยกันเถิด!”เถียนเจียวเจียวมองกำไลหยกตรงหน้า เป็นหยกคุณภาพดียิ่งนัก ก่อนนี้ยามที่ถังเสวี่ยหนิงสวมเอาไว้ก็ถูกตาต้องใจนางเสียแล้ว นึกไม่ถึงว่านางจะนำมามอบให้ตนเองเช่นนี้ได้ ความเคืองโกรธในใจก็พลันมลายหายไปสิ้น ไม่นานนักซ่งรั่วเจินก็เดินทางมาถึงสถานที่
บทล่าสุด
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 994
ฉู่จวินถิงสังเกตเห็นอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของซ่งรั่วเจิน ไหวพริบบ่งบอกว่ามีปัญหาซ่งรั่วเจินส่ายหน้าเบาๆ “เพียงแต่ได้ยินจงเฟยพูดเรื่องบูชาเซียนโบตั๋นจึงรู้สึกแปลกอยู่บ้าง ไม่รู้ว่าใช่เซียนโบตั๋นที่หม่อมฉันรู้จักหรือไม่”นางเคยได้ยินเรื่องเซียนโบตั๋นมาก่อน เป็นสิ่งที่สตรีบูชาจริง เซียนบุปผา มีสรรพคุณช่วยคืนความอ่อนเยาว์ เพียงแต่ภายในนี้กลับมีเคล็ดลับบางอย่าง ทำให้คนเสพติดอย่างง่ายดาย สุดท้ายลุ่มหลงจนยากจะถอนตัวขึ้นมาได้ ไม่ใช่เรื่องที่ดีหากเป็นคนฝีมือโหดเหี้ยม ก็สามารถใช้ของสิ่งนี้แลกเปลี่ยนโชคชะตาได้ น่ากลัวอย่างมากจงเฟยมีสมบัติล้ำค่าเช่นนี้ ตนเองเก็บไว้บูชาเองก็พอ ทว่านางกลับนำมามอบให้ฮองเฮา แปลกเกินไปแล้วกระมัง“พูดให้ฟังเถอะ”ฉู่จวินถิงกลับไม่รีบร้อนจากไป เอียงหูฟัง รอฟังคำพูดของว่าที่ฮูหยินอย่างอารมณ์ดีแท้จริงแล้ว ไม่ว่าเจินเอ๋อร์พูดอะไร เขาล้วนอยากฟัง“หม่อมฉันเคยเห็นเซียนโบตั๋นมาก่อน ทำให้สตรีงดงามอ่อนเยาว์ผ่านการบูชาอาหาร หากจริงใจมากเพียงพอ ยังสามารถใช้เลือดเป็นเครื่องบูชาได้ ผลลัพธ์ดีมากนัก”“เพียงแต่จะทำให้สตรีลุ่มหลง กลายเป็นรีบร้อนอยากได้ผลลัพธ์ จากนั้นยากจะถอนตัวขึ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 993
วังหลังวันนี้ซ่งรั่วเจินและฉู่จวินถิงเข้าวังไปขอบพระทัยความเมตตาด้วยกัน คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เห็นความครึกครื้นทั้งภายในภายนอกตำหนักของฮองเฮายังไม่ทันเข้าไปก็ได้ยินเสียงตวนเฟยดังออกมาจากภายใน“ระยะนี้น้องหญิงจงเฟยงดงามมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว คนเองก็สดใสมีชีวิตชีวามากเป็นพิเศษ ผิวพรรณขาวเปล่งปลั่ง ข้าถามนางว่าใช้เคล็ดลับอะไร นางก็ไม่ยอมบอกข้า ต่อมาข้ายังเห็นด้วยตนเอง”ตวนเฟยมองเซียนโบตั๋นข้างห้องบรรทมของฮองเฮาแวบหนึ่ง สายตาสะท้อนแววละโมบ“ที่แท้นางก็ตั้งใจขอเซียนโบตั๋นจากพระผู้ทรงศีล เพื่อรักษาความเยาว์วัยของสตรี ทำให้งดงามมีเสน่ห์!”เพียงถ้อยคำนี้พูดออกมา สนมคนอื่นก็ตาร้อนผ่าว ความเปลี่ยนแปลงของจงเฟยในระยะนี้ พวกนางล้วนเห็นอยู่ในสายตา ฝ่าบาทเองก็ประทับค้างแรมกับจงเฟยที่นั่นติดต่อกันหลายคืน ใครจะไม่อิจฉากันเล่า?สนมภายในวังมีไม่น้อย พวกเขาทำเพื่อให้ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาท ปกติทำทุกวิธี ก็ไม่แน่ว่าจะได้ผลบัดนี้ได้เห็นจงเฟยได้รับความโปรดปรานมากขึ้นทุกที แต่ละคนร้อนใจจนแทบทนไม่ไหว“เดิมทีคิดว่าจงเฟยจะซ่อนไว้ คิดไม่ถึงเลยว่ายังมอบให้ฮองเฮาอีกด้วย น้องหญิงจงเฟยจริงใจต่อฮองเอาจริงๆ!
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 992
“บัดนี้ข้าและองค์หญิงเพียงแต่มีปัญหากันเล็กน้อยเท่านั้น รอข้าไปอธิบายให้ชัดเจน ทั้งหมดย่อมกลับมาเป็นเหมือนเดิม”เสิ่นหวยอันพูดอย่างมีเหตุผล ชนิดที่ว่าหน้าตายังเผยแววลำพองใจ “เจ้าคิดดูให้ดี หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น ก่อเรื่องพรรค์นี้ขึ้นมา ป่านนี้คงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว”“ส่วนข้า ก็แค่ถูกโบย สามารถฟื้นฟูกลับมาได้อย่างว่องไว หรือเจ้าไม่เข้าใจความหมายกันเล่า?”“ตกลงเจ้าจะพูดอะไร?” เสิ่นจวินเจ๋อหรี่ตาลง สังเกตเห็นปัญหาแล้ว เสิ่นหวยอันมั่นใจในตนเองเกินไป“เหตุที่องค์หญิงทำเช่นนี้ ก็เพราะหึงหวงเท่านั้น” เสิ่นหวยอันหัวเราะเบาๆ ลูบแต่งผมและพูด “องค์หญิงมีจิตปฏิพัทธ์ต่อข้า เพียงแต่เห็นซ่งปี้อวิ๋นอยู่ข้างกายข้ามาโดยตลอด เข้าใจผิดคิดว่าข้าและนางมีความสัมพันธ์กัน นี่ถึงเป็นเช่นนี้”“ระหว่างสตรีย่อมหนีไม่พ้นความหึงหวง นี่คือเรื่องธรรมดาอย่างมาก เพียงแต่องค์หญิงอารมณ์รุนแรงอยู่บ้าง นี่ถึงโบยข้า”“หากไม่รัก นางก็คงไม่โมโหถึงเพียงนี้ เจ้าเข้าใจหรือไม่?”เสิ่นจวินเจ๋อชะงักไปในทันใด ครู่ต่อมาคิดว่าสายตาของฉู่มู่เหยาไม่น่าจะแย่ถึงเพียงนี้ เพียงแต่ลองคิดดูแล้วเขาก็เริ่มไม่มั่นใจเพราะเสิ่นหวยอันมั่นใจในตน
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 991
ได้ยินคำพูดของอวิ๋นเฉิงเจ๋อ ภายในสายตาอวิ๋นเนี่ยนชูเปี่ยมความแปลกใจ มากที่สุดคือต้องการรู้เหตุผลทั้งหมดตกลงเป็นเพราะอะไร?เพราะเหตุใดหลายปีมานี้ ทั้งๆ ที่นางแสดงความชอบของตนออกมาไม่ใช่เพียงครั้งเดียว ทว่าญาติผู้พี่กลับหลบเลี่ยงนางมาโดยตลอด นางต้องการคำตอบหนึ่ง กลับไม่ได้รับทั้งๆ ที่ดีต่อนางถึงเพียงนี้ ทั้งๆ ที่ภายในใจมีนางมาโดยตลอด เพราะเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้?อวิ๋นเฉิงเจ๋อเอ่ยปากพูดเสียงขมปร่า นี่ถึงพูดความคิดที่เก็บซ่อนไว้ภายในใจตลอดหลายปีมานี้ออกมา...อวิ๋นเนี่ยนชูได้ยินทั้งหมดนี้ สายตาสะท้อนแววเหลือจะเชื่อ ยากจะเชื่อได้ว่าทั้งหมดนี้ถึงขั้นยังมีเรื่องที่นางไม่รู้มากถึงเพียงนี้“ดังนั้น...พวกเราไม่ใช่ญาติพี่น้องแท้ๆ?”อวิ๋นเนี่ยนชูเผยสีหน้าตกตะลึงพรึงเพริด นี่คือเรื่องที่นางไม่เคยรู้ หลายปีมานี้ญาติผู้พี่ก็ไม่เคยพูดมาก่อนอวิ๋นเฉิงเจ๋อพยักหน้า “ปีนั้นข้าถูกทิ้งไว้ที่ประตูเรือนด้านหลัง หากไม่ใช่ท่านแม่ใจดีรับเลี้ยงข้า ข้าคงตายไปตั้งนานแล้ว...”หลายปีมานี้เขาเคยคิดอยู่หลายค่ำคืน บิดามารดาแท้ๆ ของเขาเป็นใคร เหตุใดต้องทิ้งเขา บางครั้งก็เกลี้ยกล่อมตนเอง คิดถึงปัญหาเหล่านี้ไปล้วนไ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 990
เพียงเอ่ยปาก โทสะทั้งหมดก็พรั่งพรูออกมาแล้วความเจ็บปวดและอึดอัดใจที่สั่งสมอยู่ภายในใจล้วนระเบิดออกมาในเวลานี้อวิ๋นเฉิงเจ๋อได้ยินอวิ๋นเนี่ยนชูพูดเช่นนี้เป็นครั้งแรก มองนางตวาดถามไล่เรียงตนเอง ภายในใจเปี่ยมความรู้สึกผิด“ขอโทษ ล้วนเป็นความผิดของข้า”เห็นสายตาเปี่ยมความรู้สึกผิดของฝ่ายชาย อวิ๋นเนี่ยนชูตาแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “เดิมทีทั้งหมดนี้ก็เป็นความผิดของท่านอยู่แล้ว! เหตุใดท่านไม่บอกข้าเร็วสักหน่อย ท่านรู้ว่าหลายปีมานี้ข้าฝืนได้ลำบากมากเพียงใดหรือไม่?”“ในเมื่อท่านไม่พูดมาโดยตลอด เหตุใดไม่เก็บเอาไว้ชั่วชีวิตเล่า?”น้ำตานางไหลลงมา ตลอดหลายปีมานี้ไม่ตอบรับความรู้สึกนาง นี่ทุกข์ใจมากเพียงใด?นางอยากบริภาษเขาแรงๆ อยากทุบตีเขา ชนิดที่ว่าอยากไม่สนใจเขาอีก ทำให้เขาเสียใจภายหลังไปชั่วชีวิตเพียงแต่ ยามได้เห็นของเหล่านั้นที่เขาซ่อนไว้ภายในห้อง รวมถึงภาพเหมือนของนางที่วาดไว้นับไม่ถ้วนยามค่ำคืน นางก็อยากร้องให้อย่างอดไม่ได้...“เป็นความผิดของข้าเอง ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของข้า เจ้าตีข้าด่าข้าโทษข้า ล้วนสมควรทั้งสิ้น”อวิ๋นเฉิงเจ๋อสืบเท้าขึ้นไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ภายในสายตาเปี่ยมความเอ็
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 989
“อะไรนะ?” อวิ๋นเนี่ยนชูชะงัก ภายในสายตาสะท้อนความตกตะลึงทั้งๆ ที่ตลอดมาล้วนเป็นนางตอแยญาติผู้พี่หากไม่ใช่เพราะหลายปีมานี้นางทำเช่นนี้มาโดยตลอด คาดว่าญาติผู้พี่ก็คงไม่ชอบนาง ทว่าได้ยินคำพูดของมารดาแล้ว เหตุใดญาติผู้พี่ถึงผลักทั้งหมดนี้ลงบนศีรษะของเขาเล่า?“เฉิงเจ๋อพูดว่าเขาพยายามสอบสร้างผลงานก็เพื่อจะได้คู่ควรกับเจ้า จะได้มีโอกาสสู่ขอเจ้า”“หากเปลี่ยนเป็นในอดีต ข้าจะต้องไม่เห็นด้วยที่พวกเจ้าคบหากัน บัดนี้ผ่านเรื่องมามากถึงเพียงนี้ ความคิดของแม่ก็เปลี่ยนไปไม่น้อย”“หากเจ้าชอบเฉิงเจ๋อจริง ข้าเองก็ไม่คัดค้าน แต่หากเจ้าไม่ชอบ...”สีหน้าจางเหวินสับสน ก่อนหน้านี้เคยเห็นท่าทางของเด็กทั้งสอง ไม่ว่ามองอย่างไรเนี่ยนชูก็ไม่คล้ายไม่ชอบเฉิงเจ๋อ“ข้าชอบญาติผู้พี่เจ้าค่ะ” อวิ๋นเนี่ยนชูตอบอย่างไม่ลังเล “ข้าชอบญาติผู้พี่มาโดยตลอด”มองเห็นท่าทางมุ่งมั่นของลูกสาว จางเหวินรู้สึกเอือมระอาระคนโชคดีอยู่บ้าง “ช่างแล้วๆ น้ากู้ของเจ้าพูดถูกแล้ว ลูกหลานมีความสุขของลูกหลาน พวกเจ้าคบหากันก็เป็นพวกเจ้าสร้างขึ้น”“แม้ว่าปีนั้นเฉิงเจ๋อทำไม่ถูก ไม่สมควรเกิดความคิดต่อเจ้า แต่ข้าล้วนเห็นความพยายามของเขาตลอดหลา
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 988
ยิ่งไปกว่านั้น ขอเพียงเขาพยายาม เขาเชื่อว่าตนเองจะต้องมีอนาคตแน่ตระกูลตกต่ำ บิดามารดาจากไปก่อนวัยอันควร เดิมทีเขาก็เป็นเด็กกำพร้าคนหนึ่ง ไม่แน่ว่าอาจตายที่ข้างถนนตั้งนานแล้ว บัดนี้ไม่เพียงมีข้าวกิน มีเสื้อผ้าสวมใส่ ท่านน้ายังเชิญอาจารย์มาสอนหนังสือเขา เขาไม่มีวันอกตัญญูเขาคิด...รออีกหน่อย รอจนเขามีความสามารถ รอจนเขาฉายแววโดดเด่น บางทีอาจมีโอกาสขอท่านน้าแต่งงานกับเนี่ยนชูทว่า ขณะเขากำลังตรากตรำร่ำเรียนอยู่นั้น ในที่สุดก็ได้รับคำชมจากอาจารย์ ได้เข้าเรียนที่สำนักศึกษาหลวง อาจารย์ของสำนักศึกษาหลวงเองก็ชื่นชมว่าเขาจะต้องมีโอกาสสอบผ่านขุนนางแน่ ตอนเขาคิดว่าตนเองอาจจะสามารถตอบรับความรู้สึกของเนี่ยนชูได้ กลับได้ยินท่านน้าและแม่นมพูดสนทนากันที่แท้...เขาไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของบิดามารดาลูกของมารดาตายไปตั้งนานแล้ว ส่วนเขาคือเด็กที่วันนั้นถูกทิ้งไว้หน้าประตูเรือนด้านหลังของมารดาเดิมทีมารดาก็ยากจะยอมรับความเจ็บปวดได้ อีกทั้งยังสงสารเขา หมอพูดว่าร่างกายนางเสียหาย ภายภาคหน้ายากจะมีลูกได้อีก นี่ถึงรับอุปการะเขา ประกาศต่อโลกภายนอกว่าเขาเป็นลูกของตนเขาเป็นแค่เด็กถูกทิ้งคนหนึ่ง เศษสวะที่ไม่ยอมหนาว
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 987
ซ่งรั่วเจินพยักหน้า “ข้าเคยไม่สนับสนุนเจ้าตั้งแต่ยามใด? แต่ไหนแต่ไรมาข้าล้วนสนับสนุนการตัดสินใจของเจ้า”ก่อนหน้านี้นางทำนายมาก่อนแล้ว ภายในเรื่องนี้มีเงื่อนงำซ่อนอยู่มากมาย อวิ๋นเฉิงเจ๋ออ่อนแอเกินไปสำหรับเรื่องนี้ ไม่มีความรับผิดชอบมากเพียงพอเพียงแต่ หากไม่เคยผ่านความทุกข์ของผู้อื่น ก็ไม่สามารถตัดสินตามใจได้อวิ๋นเฉิงเจ๋อกลายเป็นเช่นนี้ ย่อมหนีไม่พ้นประสบการณ์ที่เขาเคยเจอมาในช่วงหลายปีมานี้เรื่องเดียวกัน บางคนมีความรับผิดชอบที่แข็งแกร่งมาก ไม่ได้รับผลกระทบใด แต่บางคนคิดอ่านอย่างละเอียด ยากจะสามารถรับได้ใต้หล้ากว้างใหญ่ รวมทุกสรรพสิ่งไว้แล้ว ทั้งหมดล้วนเกิดขึ้นเพราะตนเอง นางย่อมไม่วู่วามสอดมือเข้าไปอวิ๋นเนี่ยนชูยิ้มกว้าง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าผลลัพธ์เป็นเช่นไรข้าก็ไม่ใส่ใจแล้ว หากไม่พูดเรื่องนี้ออกมา ข้าจะต้องเสียใจภายหลังแน่”“ตอนนี้ท่านป้าจ้างกำลังอยู่กับท่านแม่ข้า รอกลับไปแล้วค่อยหาโอกาสพูดเถอะ”ซ่งรั่วเจินจิกนิ้วทำนาย ภายในสายตาเผยแววประหลาดใจ เปลี่ยนคำพูด “ดูท่าแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดออกจากปากของตนแล้วล่ะ”อวิ๋นเนี่ยนชูสงสัย “หมายความว่าอะไร?”“ญาติผู้พี่เจ้าพูด
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 986
ตอนนั้นสมองของนางขาวโพลน ชนิดที่ว่ายังเจือความขุ่นเคืองระคนเขินอายอีกด้วย คิดว่าญาติผู้พี่จำคนผิดไปจนกระทั่งได้ยินเขาพูดพึมพำชื่อของนางไม่หยุด ได้เห็นน้ำตาเจืออยู่ในสายตาของเขา ความรู้สึกของนางก็ซับซ้อนขึ้นมาจากนั้น นางประคองญาติผู้พี่เข้าห้อง ได้ยินเขาพูดพึมพำภายในความฝัน เรียกชื่อของนางเบาๆตอนจากมา นางชนเข้ากับหนังสือบนโต๊ะของเขาโดยไม่ทันระวัง ตอนหยิบของขึ้นมา จู่ๆ ก็ได้พบภาพวาดของตนถูกซ่อนไว้ด้านในบนภาพวาดนั้นเป็นนางสวมใส่ชุดที่ไปฟังเรื่องเล่านางเปิดลิ้นชักของโต๊ะเขียนหนังสือตัวนั้นออกดู พบว่าภายในล้วนเป็นภาพวาดของนางไม่เพียงแค่นางในตอนนี้ ยังมีนางในอดีต ทั้งหมดล้วนวาดเองกับมือของญาติผู้พี่คิดดูอย่างละเอียดแล้ว ตอนเด็กนางยังเคยไปที่ห้องของญาติผู้พี่ ต่อมาหลังความรักผลิบานในหัวใจก็ชอบไปหาญาติผู้พี่เพียงแต่จู่ๆ อยู่มาวันหนึ่ง ญาติผู้พี่บอกนางด้วยท่าทางเคร่งขรึมอย่างมาก นางเป็นหญิงสาวแล้ว ไม่สามารถเข้าห้องผู้ชายตามสะดวกได้ นางถึงเข้ามาน้อยครั้งทว่าชั่วขณะได้เห็นภาพวาดมากมายนี้ นางถึงเข้าใจอย่างชัดเจน เหตุใดญาติผู้พี่ไม่ให้นางเข้าห้องเพราะภายในห้องของเขามีของมากมายที
