บทที่26.เลือก
ฟรองซัวร์เปิดหน้าหนังสือพิมพ์ดูหัวข้อข่าว ชายหนุ่มขมวดคิ้ว...กำหนดการแต่งงานของเขากับชาแปลน์เป็นประเด็น มีหลายสื่อกำลังควานหาตัวเขาให้ขวัก!! ชายหนุ่มพับหนังสือพิมพ์โยนไว้บนโต๊ะ ความเครียดที่รุมเร้ามาเกือบหนึ่งอาทิตย์เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งเท่า เขายกมือขึ้นคลึงระหว่างหัวคิ้ว...เขาพาเมรีกลับมาจาก นอร์ ปาดกาแลได้เกือบสองอาทิตย์ ชาโตว์เลอนอร์มังคือที่นอนของตนเองตอนนี้ เขาไปทำงานปกติแต่แต่เลี่ยงที่จะเผชิยหน้ามารดา แม่ของเขาก็เงียบหายไปเช่นกัน ฟรองซัวร์ใจชื้น...แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิด หนึ่งอาทิตยืก่อนเริ่มมีสื่อเล่นข่าวเรื่องงานวิวาห์ของเขาแล้ว ชายหนุ่มพยายามทำใจเย็น เขาคิดว่าไม่วันใดวันหนึ่งมารดาก็ต้องโผล่หน้ามาแฉ่งเขาแน่นอน...
แต่ผิดคาด...มารดาไม่มา ไม่แม้แต่จะส่งใครมาด้วย
นางประโคมข่าวเรื่องเขากับแซงส์แทน
“เจ้านายมีข่าวดีไม่บอกลาลิชซาเลยนะคะ เสียชื่อเลขา
บทที่27.บทสุดท้ายของเมรี ฟรองซัวร์นั่งฟังมารดาบ่นด้วยสีหน้านิ่งเฉย เสียงที่ผ่านเข้ามาทางรูหูข้างซ้ายเลยออกไปทางรูหูข้างขวา เมื่อชายหนุ่มไม่สนใจฟัง โซเฟียต่อว่าเรื่องบุตรชายไม่กลับไปที่คฤหาสน์มาร์เซย์เหมือนเดิม “แม่ไม่สนใจความต้องการของลูกหรอกนะฟรองซัวร์ มันไม่มีทางเป็นไปได้ เรื่องที่ลูกต้องการคงไม่มีใครยอมรับ สายเลือดมาร์เซย์ต้องมาจากแม่ที่เหมาะสม ไม่ใช่ใครก็ได้อย่างที่ลูกต้องการ” โซเฟียบ่นขรม ความต้องการของบุตรชายสวนทางกับคามต้องการของนางฟรองซัวร์เงยหน้ามองมารดา ริมฝีปากหนาหยักเหยียดยิ้ม ก่อนเขาตั้งใจบอกมารดา ประโยคที่โซเฟียได้ยินแล้วแทบจะสิ้นสติ “ถ้าเป็นอย่างนั้นแม่ก็เตรียมขายหน้าทุกคนได้เลยครับ ผมจะไม่ยอมแต่งงานกับชาแปลน์แน่นอน ถ้าสิ่งที่ผมต้องการไม่ได้อย่างที่ผมหวังไว้”&nb
บทที่26.เลือก ฟรองซัวร์เปิดหน้าหนังสือพิมพ์ดูหัวข้อข่าว ชายหนุ่มขมวดคิ้ว...กำหนดการแต่งงานของเขากับชาแปลน์เป็นประเด็น มีหลายสื่อกำลังควานหาตัวเขาให้ขวัก!! ชายหนุ่มพับหนังสือพิมพ์โยนไว้บนโต๊ะ ความเครียดที่รุมเร้ามาเกือบหนึ่งอาทิตย์เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งเท่า เขายกมือขึ้นคลึงระหว่างหัวคิ้ว...เขาพาเมรีกลับมาจาก นอร์ ปาดกาแลได้เกือบสองอาทิตย์ ชาโตว์เลอนอร์มังคือที่นอนของตนเองตอนนี้ เขาไปทำงานปกติแต่แต่เลี่ยงที่จะเผชิยหน้ามารดา แม่ของเขาก็เงียบหายไปเช่นกัน ฟรองซัวร์ใจชื้น...แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิด หนึ่งอาทิตยืก่อนเริ่มมีสื่อเล่นข่าวเรื่องงานวิวาห์ของเขาแล้ว ชายหนุ่มพยายามทำใจเย็น เขาคิดว่าไม่วันใดวันหนึ่งมารดาก็ต้องโผล่หน้ามาแฉ่งเขาแน่นอน...แต่ผิดคาด...มารดาไม่มา ไม่แม้แต่จะส่งใครมาด้วยนางประโคมข่าวเรื่องเขากับแซงส์แทน “เจ้านายมีข่าวดีไม่บอกลาลิชซาเลยนะคะ เสียชื่อเลขา
บทที่25.มาถึงทางตัน หญิงสาวเดินออกมาจากหลังฉาก ดวงตาบวมเปล่งเพราะร้องไห้อย่างหนัก เธอพยายามตัดใจข่มกลั้นความเสียใจไว้ให้น้ำตาไหลย้อนไปท่วมหัวใจ ฟรองซัวร์เหลือบมองเมรีเธอแปลความหมายแววตาเขาไม่ออก เขาลุกขึ้นยืนเดินตรงไปยังกระเป๋าเดินทางใบเล็กที่วางแอบไว้มุมห้องและไม่ได้รับความสนใจจากฟรองซัวร์เลยมาตลอดสามวันชายหนุ่มรื้อกระเป๋าค้นหากล่องเครื่องประดับที่ตั้งใจมอบให้เมรี จนกระทั่งพบกล่องใบนั้นที่ซุกอยู่ก้นกระเป๋านั่นเอง ฟรองซัวร์เปิดกล่องหยิบแหวนเพชรออกมาจากตัวล็อก ดวงตาสีเขียวมรกตเปล่งแสงวาบ เขายิ้มมุมปากด้วยความพอใจ แหวนทองคำขาวเรียบๆ มีเพชรเม็ดใหญ่กลางมรกตที่โอบล้อม รูปแบบโบราณเพราะเป็นแหวนประจำตระกูลมาร์เซย์ ฟรองซัวร์เดินตรงมายังเมรีเธอนั่งหมิ่นๆ ปลายเตียง หญิงสาวนั่งก้มหน้าน้ำตาคลอ ชายหนุ่มทิ้งตัวนั่งด้านข้าง จับมือเรียวขึ้นสอดเรือนแหวนบนนิ้วเรียวของเมรี หญิงสาวฝืนดึงมือกลับ
บทที่24.สายเลือดของมาร์เซย์กับแม่ที่ต่ำต้อย ฟรองซัวร์ฝากเชื้อพันธุ์ชีวิตไว้ในร่างกายของเมรีทุกหยาดหยด ข้อาอ้างเดียวที่ต่อรองกับมารดาได้คือเมรีต้องท้อง เขาจึงกักเมรีไว้ในห้องสองวันสองคืน เธอไม่ได้ก้าวลงจากเตียงสักครั้งเดียว เขาฝากรอยมือรอยจูบไว้ทุกพื้นที่เมรีปวดร้าวไปทั้งตัวเธอไม่มีแม้แต่แรงจะขยับตัว ถึงเวลาอาหารฟรองซัวร์ก็จะป้อนให้ หลังจากนั้นก็จะถูกจองจำไว้ด้วยอ้อมแขนแข็งแรงและไฟเสน่หาที่กัดกินผิวกาย เมรีครางจนหมดเสียง มีเพียงเสียงแผ่วๆ ที่หลุดออกมาจากเรียวปากอิ่ม ทุกครั้งที่ฟรองซัวร์ชักชวนเธอล่องนาวาสวรรค์ เมรีจำไม่ได้ว่าเธอหลับไปตั้งแต่ตอนไหน หญิงสาวกะพริบเปลือกตาปรับให้ชินกับแสงสว่างจ้าที่ส่องกระทบ เธอขยับกายช้าๆ และมองหา ฟรองซัวร์ “อู้ย…” เสียวครางอย่างปวดร้าว แค่ขยับลุกข
บทที่23.น้ำตาของนางบำเรอมันไร้ค่าไร้ราคา ฟรองซัวร์เร่งเคลียร์งานจนหัวหมุนเขาเซ็นเอกสารที่กองสุ่มไว้หลายวันจนหมด และ ยกออกมาวางไว้บนโต๊ะรอลาลิชซาจัดการต่อ ฟรองซัวร์เขียนโน้ตแปะไว้หน้าคอมพิวเตอร์ของหญิงสาว เขาคงจะไม่เข้ามาที่ตึกสำนักงานมาร์เซย์หลายวัน เพราะติดธุระเร่งด่วน มือหนึ่งของชายหนุ่มคว้ากระเป๋าเอกสาร อีกมือเกี่ยวเสื้อสูทพาดบ่า เมื่องานทุกอย่างของวันนี้จบลง ชายหนุ่มเดินออกไปจากที่ทำงานพร้อมกับความยินดี เขาหยิบกระดาษแผ่นเล็กที่เคียร่ามอบไว้ให้ออกมาดูพร้อมกับความหวัง “กลับคฤหาสน์มาร์เซย์ ฉันต้องไปเอาของบางอย่างที่นั่นก่อนจะออกเดินทาง” สีหน้าเจ้านายกลับเป็นเหมือนเดิม เขาไม่ทุรนทุรายคุ้มคลั่งเหมือนเมื่อเช้าไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งรถยนต์จึงวิ่งตามเส้นทางเดิม มุงหน้ากลับคฤหาสน์มาร์เซย์ ทันทีที่รถยนต์จอดสนิทฟรองซัวร์เปิดประตูรถยนต์ลงไปอย่างใจร
บทที่22.จอมมารพิโรธ เช้าวันใหม่ฟรองซัวร์สวมชุดยับๆ ที่ทิ้งไว้ในห้องเมรีไปทำงาน สีหน้าหมองคล้ำ กระบอกตาแดงก่ำจนมองเห็นเส้นเลือดในนัยน์ตาเป็นเส้นแดงๆ เหมือนอดนอนข้ามวันข้ามคืนคำสั่งเร่งด่วนของเขาคือ... “ตามหาเมรีให้เจอ ฉันไม่สนใจวิธีการ ถ้ามีใครขวางทางจัดการได้เลยไม่ต้องรายงานฉันก่อน ถ้าคิดว่ามีวิธีไหนที่สามารถตามตัวเมรีให้เจอได้เร็วๆ รีบบอกมาได้เลย” ฟรองซัวร์คิดถึงการตกลงกับมารดา เขาต้องการดูแลเมรีตลอดไป แลกกับการแต่งงานกับชาแปลน์ ไม่สนใจว่าหญิงผู้นั้นจะไม่พอใจถ้าเขาจะเก็บเมรีไว้ข้างกายฟรองซัวร์นั่งนิ่งมาตลอดทาง จากชาโตว์เลอนอร์มังจนถึงตึกสำนักงานมาร์เซย์ สีหน้านิ่งๆ เหมือนพายุใหญ่ที่รอเวลาซัดกระหน่ำ แรงอารมณ์ที่อัดแน่นอยู่ในอกของฟรองซัวร์มันรอเวลาที่จะระเบิดออกมา และคงจะทำให้ใครหลายคนคาดเดาไม่ได้แซมและฟรานเชสเหลือบมองหน้ากัน พร้อมกับระบายลมหายใจออกมา บรรยากาศภายในรถเคร่งเครียดเมื่อนายมีแต่สีหน้าบึ้งต