บทที่5.สะพานอธิษฐานบนแม่น้ำแซน 1

บทที่5.สะพานอธิษฐานบนแม่น้ำแซน

          วันนี้เมรีเลิกเรียนเร็ว เธอเลยมีเวลามาเดินเล่นที่สะพานปงต์ เด ซาร์ตส์สะพานข้ามแม่น้ำแซนอันลือชื่อ เป็นที่เฉพาะของหนุ่มสาวที่เริ่มเป็นคบหากัน พวกเขามักจะมาอธิษฐานขอพร และคล้องแม่กุญแจที่ราวสะพาน เพื่อให้ความรักมั่นคงยืนยาว เมรีทรุดนั่งที่เก้าอี้บริเวณนั้น เธอเหม่อมองคู่รักที่มาพร้อมกัน ก่อนจะไปยืนอธิษฐานของพรด้วยกันที่ริมสะพานคล้องแม่กุญแจเป็นสักขีพยานในความรักของทั้งสองคน ลมเย็นๆ ยามบ่ายกับแสงแดดอ่อนๆ ทำให้ร่างกายเมรีอบอุ่นขึ้น เธอเพลิดเพลินกับบรรยากาศแสนหวานจนลืมเวลา

          ผิวน้ำเรียบไร้คลื่น กระแสน้ำไหลเอื่อยๆ ไปตามเส้นทางที่ควรเป็น เมรีคิดถึงฟรองซัวร์ขึ้นมา เธอนึกอยากจะเห็นคนที่ฟรองซัวร์รักและคอยดูแลเขาเหมือนคู่รักหลายคู่ที่เมรีนั่งดูอยู่ในตอนนี้

          “อยากเห็นจังเลยนะคะ คนที่คุณฟรองซัวร์รักจะเป็นคนแบบไหน คงมีเกียรติน่ายกย่อง เพราะคนที่อยู่รอบๆ ตัวคุณฟรองซัวร์มีแต่คนสวยทั้งนั้น” เมรีรำพึงแผ่วๆ

          “เธอนินทาอะไรฉันเมรี…ฉันได้ยินชื่อของฉันหลุดออกมาจากปากเธอนะ และฉันคงฟังไม่ผิด” เมรีสะดุ้ง! เธอเงยหน้ามาคนพูด เขายืนกอดอกก้มหน้ามองเธอด้วยประกายตาสีเขียวขุ่น

          “เพี้ยนไปแล้วแน่ๆ เลย หูก็คงเพี้ยนด้วย เธอจะละเมอได้ยินเสียงคุณฟรองซัวร์ตอนนี้ไม่ได้” เมรียกมือขยี้เปลือกตาบ่นอุบอิบ เธอต้องเลอะเลือนขนาดไหนถึงได้ตาฝาดแบบนี้ได้

          “เธอสิเพี้ยน ฉันยืนอยู่ตรงนี้ชัดๆ” ฟรองซัวร์กระซิบดุ เขาทรุดนั่งบนเก้าอี้ตัวเดียวกันกับเมรี หญิงสาวผวา เธอมองคนด้านข้างตาโต           

เมรียิ้มแหยๆ ให้ฟรองซัวร์ ชายตรงหน้าเธองานยุ่ง เขากลับบ้านดึกๆ เป็นประจำ แต่วันนี้มีเวลามาเที่ยวเล่นแถวนี้...เธอจึงอดแปลกใจไม่ได้

          “ไม่ต้องแปลกใจหรอกน่า ฉันมาทำงานน่ะ บังเอิญเห็นเธอนั่งเหม่อๆ อยู่ก็เลยแวะมาดู” ฟรองซัวร์เปรบลอยๆ เขากวาดมองไปทั่วๆ อย่างสนใจ

          “ทำไมแถวนี้คนเยอะจัง เขามาทำอะไรกันน่ะ เอาแม่กุญแจไปคล้องราวสะพานกันทำไมให้รกเกะกะเปล่าๆ” ฟรองซัวร์สังเกตเห็นคนที่เดินมาที่นี่มีจุดมุ่งหมายเหมือนกันหมด คือมาถึงก็เอากุญแจไปคล้องที่ราวสะพาน ก่อนจะพึมพำอะไรบางอย่าง แล้วก็หันไปจูบคนข้างๆ ชายหนุ่มบ่นอย่างรำคาญ เมื่อมองเห็นความไม่เป็นระเบียบบนราวสะพานที่เต็มไปด้วยแม่กุญแจเล็กใหญ่

          “...” เมรีกะพริบเปลือกตาถี่ๆ เธอพยายามทำความเข้าใจ เธอเป็นคนต่างถิ่นยังรู้ความหมายของการคล้องกุญแจกับราวสะพานนั่นเป็นอย่างดี แต่คนพื้นที่อย่างชายตรงหน้ากับไม่รู้ทำเนียมปฏิบัติของคนส่วนมากเลยเหรอ... สะพานปงต์ เด ซาร์ตส์เป็นสะพานข้ามแม่น้ำแซนอันลือชื่อ เกี่ยวกับตำนานรักอันลือลั่นที่คนส่วนใหญ่ให้ความสำคัญ

          “คุณฟรองซัวร์ไม่รู้จัก สะพานปงต์ เด ซาร์ตส์หรือคะ?” เมรีเอียงคอถาม

“ฉันไม่รู้จริงๆ นะ” ฟรองซัวร์บ่นพึมพำ

สีหน้าเมรีเหลอหลา...เธอเกือบหัวเราะ

          “รู้จะถามไง?” ฟรองซัวร์กล่าวเสียงแข็ง

          “คุณฟรองซัวร์เป็นคนฝรั่งเศสแท้ๆ แน่ใช่ไหมคะ ทำไมไม่รู้จักสะพานอธิษฐานล่ะคะ” เมรีตอบแบบมึนๆ ชายตรงหน้าเกิดและโตที่นี่ แต่กลับไม่รู้จักสถานที่สำคัญ

          “สะพานอธิษฐาน?!!” ชายหนุ่มมึน เขาวุ่นวายกับงาน การบริหารแบรนด์มาร์เซย์ให้โด่งดังไม่ใช่เรื่องง่าย ความสนใจเรื่องอื่นเลยไม่ค่อยมีความหมาย

          “สะพานที่ใครๆ มาขอพรให้สมหวังในความรักไงคะ” เมรีอธิบายน้ำเสียงมีความหวัง ดวงตากลมโตเป็นประกายระยิบระยับ เธอก็เหมือนสาวๆ ทั่วไปที่ปรารถนาอยากให้มีผู้ชายสักคนมารักและปรารถนาในตัวเอง

          “เธอเคยขอหรือยัง?” ฟรองซัวร์ถามและกลั้นใจรอคำตอบ

เมรีไม่ได้ตอบ เธอส่ายหน้าจนผมกระจาย ฟรองซัวร์อมยิ้ม เขาใช้นิ้วเกลี่ยเส้นผมที่ปรกใบหน้าเมรีให้อย่างลืมตัว เมรีนั่งตัวแข็งทื่อ แววตาสั่นไหว เงยหน้ามองสบนัยน์คมดุของฟรองซัวร์ รอบๆ ตัวเวลาเหมือนจะหยุดนิ่ง มีแค่เพียงฟรองซัวร์และเมรีที่นั่งสบตากันกลางแสงแดดอ่อนๆ ตอนบ่ายๆ บนสะพานปงต์ เด ซาร์ตส์ ‘พรึ่บๆ’ เสียงขยับปีกของนกพิราบฝูงใหญ่ที่บินผ่าน ปลุกสติที่กำลังกระเจิงไปไกลของเมรีให้กลับคืนมา ผิวแก้มใสแดงจัด เธอเสก้มหน้าหลบจากสายตาคมดุของฟรองซัวร์ ก่อนจะเอ่ยชวนคุยให้พ้นไปจากเรื่องที่ชวนให้หัวใจเต้นระรัว

          “คุณฟรองซัวร์หายมานานแบบนี้ คนที่มาด้วยไม่คอยแย่แล้วหรือคะ” เสียงหวานสั่นนิดๆ

          “ฉันเลิกงานแล้ว พวกนั้นน่าจะกลับไปกันหมดแล้วล่ะ” ฟรองซัวร์กล่าวสบายๆ เขาวางมือบนพนักเก้าอี้เหมือนโอบเมรีไว้กลายๆ

          เมรีบีบตัวให้เล็กลง พยายามไม่สนใจปลายนิ้วแข็งแรงที่ม้วนปลายผมตัวเองเล่นอย่างเพลิดเพลิน ฟรองซัวร์ปล่อยอารมณ์ตามสบาย สายลมที่พัดโชยนำพาความเย็นมาโอบล้อมรอบๆ ตัว เขารู้สึกผ่อนคลายบ่าทั้งสองข้างเบาลง เขาเคร่งเครียดอยู่กับงานและต้องปรับตัวตามกระแสสังคม ไม่เคยมีเวลาส่วนตัว ไม่น่าเชื่อ...สิ่งที่ผ่อนคลายความเครียดได้ง่ายๆ ก็คือเมรี แค่นั่งนิ่งๆ มีหล่อนอยู่ข้างกาย

“เธอกินอะไรหรือยังเมรี ฉันชักหิวแล้วสิ” ฟรองซัวร์เปรยลอยๆ นิ้วของเขายังม้วนผมนุ่มสลวยด้านหลังของเมรีเล่นไม่ยอมปล่อย

          “ยังเลยค่ะ ทำไงดีคะ?” เมรียิ้มกร่อยๆ

          “ฉันเลี้ยงเธอเอง ฉันยังไม่อยากกลับบ้าน นานๆ จะได้ผ่อนคลายแบบนี้ ขออยู่แบบนี้อีกสักหน่อยเถอะนะ” น้ำเสียงทุ้มที่แฝงความเหนื่อยล้า ทำให้เมรีไม่กล้าค้าน เธอเงยหน้ามองฟรองซัวร์ ริ้วรอยย่นๆ เหนือระหว่างคิ้วคงเป็นเพราะชายหนุ่มทำหน้าเคร่งบ่อยๆ แต่ริ้วรอยเช่นนั้นกลับเพิ่มเสน่ห์ให้กับฟรองซัวร์มากขึ้น เมรีไม่แปลกใจเลยที่ชายหนุ่มติดอันดับท็อปเท็น

          “คุณจะทานอะไรล่ะคะ แถวนี้มีแต่อาหารฟาสต์ฟู้ดทั่วๆ ไปคุณฟรองซัวร์ทานได้หรือคะ” เมรีขมวดคิ้วแน่นพลางนึกถึงอาหารที่วางขายอยู่แถวนี้ซึ่งฟรองซัวร์คงไม่เคยรับประทาน

          “อะไรก็ได้ ฉันกินได้หมดนั่นแหละ ฉันไม่ได้เปราะบางอย่างที่เธอเข้าใจหรอกนะ ส่วนร้ายๆ ในตัวฉันมีเยอะ และเธอไม่เคยเห็น” ฟรองซัวร์พูดยิ้มๆ เป็นครั้งแรกที่เมรีเห็นชายหนุ่มยิ้ม หัวใจเธอสั่นไหว เกิดความรู้สึกแปลกๆ ที่อธิบายไม่ถูก

          “เมรีเลี้ยงคุณฟรองซัวร์เองค่ะ ราคาไม่เท่าไหร่หรอก คุณฟรองซัวร์รออยู่ตรงนี้แหละค่ะ” เมรีรีบลุกขึ้นยืนอย่างกระตือรือร้น เธอยิ้มสดใสฟรองซัวร์มองเพลินจนลืมท้วง

          เมรีกวาดตามองหาร้านขายแฮมเบอร์เกอร์อาหารที่หากินง่าย ทมีขายอยู่ทั่วไป เธอรีบเข้าไปเลือกซื้อมาหลายอย่าง พร้อมกับน้ำสะอาดอีกสองขวดที่เมรีหอบหิ้วกลับมา