LOGINChapter 72“ปรางค์ฟังผมนะ มนุษย์ทุกคนที่เกิดมาบนโลกใบนี้ ล้วนแล้วแต่มีความทุกข์ด้วยกันทั้งนั้น หนักเบาแตกต่างกันไป ปรางค์ต่อสู้กับความเจ็บปวดและเสียใจมามากพอแล้ว ถึงเวลาที่จะทิ้งทุกอย่างและเริ่มต้นชีวิตใหม่ ชีวิตยังต้องเดินไปอีกไกล ปรางค์ต้องเข้มแข็ง ไม่ใช่เพื่อใคร เพื่อตัวปรางค์เอง” ศาสตราปลอบโยนปรางค์รวี หลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวอันแสนน่าสงสารของเธอ“ปรางค์ไม่รู้จะเข้มแข็งไปเพื่ออะไร ปรางค์ไม่มีใครอีกแล้ว แม่ของปรางค์ตายแล้ว...ฮือ”“อย่างที่ผมบอกปรางค์ไงครับว่า ต่อไปนี้ปรางค์ต้องเข้มแข็งเพื่อตัวปรางค์เอง ถ้าแม่ของปรางค์ยังอยู่ แม่ของปรางค์ก็คงอยากเห็นปรางค์เข้มแข็ง ไม่อ่อนแอเพื่อที่จะได้อยู่บนโลกแสนโหดร้ายนี้ได้ด้วยขาของตัวเอง ถึงตอนนี้แม่ของปรางค์จะไม่อยู่แล้ว ปรางค์ก็ยิ่งต้องเข้มแข็ง ไม่อย่างนั้นวิญญาณของป้าศรีจะอยู่ไม่เป็นสุข ทำให้คนตายเป็นทุกข์ไปด้วย ปรางค์อยากให้แม่เป็นทุกข์จนไม่ได้ไปผุดไปเกิดหรือเปล่าล่ะ ถ้าไม่อยากปรางค์ก็ต้องลุกขึ้นยืนให้เร็วที่สุด ปรางค์ทำได้ไหม”เมื่อพูดถึงสดศรี ปรางค์รวีก็มีทีท่าอ่อนลง เธอลืมคิดถึงเรื่องนี้เสียสนิท หากตนยังเป็นทุกข์ จมอยู่กับความโศกเศร้า ว
Chapter 71“ปรางค์กลับกันเถอะ คุณจะได้พักผ่อน” ศาสตราพูดเสียงนุ่ม“ค่ะ” ปรางค์รวีตอบรับ “แล้วเกี๊ยะไปไหนคะ”“นั่นไงเดินมาโน่นแล้ว” รังสรรค์ตวัดมองสาวน้อยร่างสวยที่เขาหลงรักเขม็ง เธอไม่ได้เดินมาคนเดียวแต่คล้องแขนชายคนหนึ่งเดินมาสมทบ ดวงตาสีดำของรังสรรค์ขุ่นมัว ความสงสัยก่อเกิดในหัวใจและสมองของเขาทันที ที่มาพร้อมกับความหึงหวง“ปรางค์คืนนี้เกี๊ยะคงไปค้างบ้านปรางค์ไม่ได้นะ พอดีต้องไปธุระกับอ้น ปรางค์อยู่กับคุณศาสตราสองคนได้นะ” ภัทราบอกปรางค์รวี“ไม่ต้องห่วงนะเกี๊ยะ ผมจะดูแลปรางค์เอง” ศาสตรารับคำเสียงหนักแน่น ตอนนี้วิตโตริโอหน้ามืดตาลาย หัวใจของเขาเต้นแรง สมองหนักอึ้ง ความหึงแล่นขึ้นแล่นลงไปตามกระแสเลือด มันแทบจะระเบิดออกมาแล้ว จากคำพูดของภัทราบ่งบอกได้ว่าศาสตรานอนพักที่บ้านของปรางค์รวี ยิ่งเห็นท่าทางที่สนิทสนมระหว่างปรางค์รวีกับศาสตราด้วยแล้ว ต่อมหึงพุ่งสูงราวกับจรวด“ผมว่ามันไม่เหมาะนะครับ ที่คุณไปพักบ้านของปรางค์กันสองต่อสองแบบนี้ ปรางค์จะเสียหายได้” วิตโตริโอพูดออกมาในที่สุด หลังจากสงบปากสงบคำต่อไปไม่ไหว“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกครับ ผมบริสุทธิ์ใจ ผมไม่คิดล่วงเกินปรางค์หรอกครับ” ศาสตร
Chapter 70“เกี๊ยะ คุณพ่อคุณแม่ของพี่วิโต คุณลุงลิปโป้ และก็คุณฟรานโก้ เป็นเพื่อนของพี่วิโต” กมลเนตรแนะนำตัวบุคคลที่เดินทางมาพร้อมกับตัวเอง โดยที่เธอไม่รู้ว่า ภัทรารู้จักทุกคนที่กมลเนตรแนะนำตัว แต่เธอก็ทำนิ่งเฉย ทำราวกับว่าเพิ่งรู้จักกัน“เชิญด้านในค่ะ” ภัทราเชื้อเชิญบุคคลทั้งหมดเข้าไปภายในศาลา หลังจากที่ทำความเคารพตามมารยาทเสร็จ“ปรางค์” กมลเนตรเรียกชื่อของเพื่อนรัก ปรางค์รวีเงยหน้ามองผู้พูด เมื่อเห็นว่าเป็นกมลเนตรเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันมานาน หญิงสาวโผกอดร่างของกมลเนตรแน่น ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น น้ำตาแห่งความเสียใจที่มารดาจากไป ความรู้สึกผิดที่หลงรักผู้ชายคนเดียวกับเพื่อน และอีกมากมายที่อัดแน่นอยู่ในสมองน้อยๆ ของหญิงสาวหัวใจช้ำ“ปรางค์เป็นไงบ้าง”“แม่ แม่ไม่อยู่แล้ว แม่จากปรางค์ไปแล้ว ต่อไปนี้ปรางค์จะอยู่ยังไง” ความอ้างว้างเกาะกินหัวใจของปรางค์รวี เธอไม่รู้ว่าจะยืนจุดไหนบนโลกใบนี้ ความสูญเสียที่ได้รับ มันมากพอที่จะทำลายความเข้มแข็งที่พยายามก่อสร้างมันขึ้นมาได้ทั้งหมดในคราวเดียว“ปรางค์ยังมีตา มีเกี๊ยะนะ” กมลเนตรปลอบเพื่อน“ปรางค์ยังมีผมด้วย ผมจะอยู่ข้างๆ ปรางค์นะ” ศาสตราพูดเสริ
Chapter 69“เกี๊ยะอยู่ที่นี่ดีกว่าค่ะ เกี๊ยะจะได้ดูแลปรางค์ด้วย บอกตรงๆ ว่าเป็นห่วง ไม่อยากละสายตาเลยค่ะ”“งั้นผมอยู่ด้วยดีกว่า มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกัน ผมนอนที่ห้องข้างนอกเอง”“ตามใจคุณศาสตราเถอะคะ ตอนนี้เกี๊ยะคิดอะไรไม่ออกจริงๆ”ภัทราเหนื่อยทั้งกายและจิตใจ ทุกข์ใจเป็นอย่างมากที่เห็นเพื่อนเป็นเช่นนี้ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะช่วยอะไรได้มากกว่าปลอบโยนในขณะที่เธอเดินลงมานั่งอยู่ในห้องรับแขกเสียงโทรศัพท์มือถือของภัทราดังขึ้นหลายครั้ง ก่อนที่เจ้าตัวจะกดรับสาย เสียงเนือยๆ คล้ายกับอ่อนล้าของภัทรา ทำให้บุคคลที่โทรศัพท์มาหาจับความผิดปกติได้“หวัดดีตา” ภัทราทักปลายสาย“ทำไมทำเสียงแบบนั้นล่ะ เป็นอะไรหรือเปล่าเกี๊ยะ” กมลเนตรคิดถึงเพื่อนสาวคนสนิททั้งสองคนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เธอโทรศัพท์ไปหาปรางค์รวีหลายสิบครั้ง หากแต่ไม่ประสบความสำเร็จเลยสักครั้ง เธอจึงตัดสินใจโทรศัพท์มาหาภัทราแทน“ตา แม่ของปรางค์เสียแล้วนะ เสียเมื่อวานนี้เอง ปรางค์ดูแย่มากเลย แย่จนเกี๊ยะใจไม่ดีเลย...ฮือ” ภัทราพูดทั้งน้ำตา กมลเนตรอึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง คาดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ แม้ว่าจะเป็นสัจธรรมของชีวิตก็ตาม แล้วรู้ดีว่าปรางค์
Chapter 68ภัทราเดินมาที่หน้าประตูรั้วบ้าน และเดินไปเดินมาอย่างกังวลใจ สดศรีออกไปตลาดที่หน้าปากซอยร่วมสองชั่วโมงแล้ว ยังไม่กลับมา เธอคิดไปในทางที่ดีว่า สดศรีอาจจะแวะคุยกับคนรู้จัก แต่ก็ไม่น่าจะนานเป็นชั่วโมง เพราะซื้อของสดมาด้วย หากไม่รีบนำกลับมาแช่ตู้เย็น เนื้อสัตว์อาจจะมีกลิ่นก็เป็นได้ ที่สำคัญที่สุด สดศรีไปซื้อของในตลาดที่อยู่หน้าปากซอยไม่เคยเกินหนึ่งชั่วโมง รีบไปรีบกลับด้วยซ้ำไป“ออกไปตามดีกว่า” ภัทราพูดกับตัวเอง คิดว่าอยู่อย่างนี้ความไม่สบายใจคงไม่หาย เธอจึงก้าวเท้าเดินไปยังหน้าปากซอยบ้านที่อยู่ไม่ไกลนัก เพื่อไปตามหาสดศรีอีกประมาณยี่สิบเมตรก่อนจะถึงหน้าปากซอย ภัทรามองเห็นคนกลุ่มหนึ่งมุงดูบางอย่าง โดยมีรถของมูลนิธิชื่อดังจอดอยู่ใกล้ๆ ทำให้ภัทราเกิดความอยากรู้อยากเห็น เดินแทรกไทยมุงเข้าดู ดวงตาคมหวานมองดูหน่วยอาสาสมัครกำลังช่วยชีวิตประสบอุบัติเหตุ ซึ่งเธอไม่รู้ว่าเป็นหญิงหรือชาย เพราะร่างสูงใหญ่ของหน่วยอาสาอีกคนบังจนมิด“ใครเป็นอะไรเหรอคะคุณลุง” ภัทราเอ่ยถามชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างเธอ“คนโดนรถเชี่ยวน่ะ โดนไม่แรงหรอกนะ แต่ว่าหัวของแกไปกระแทกกับขอบปูนทางเดิน ก็เลยน็อกไม่ได้สติ ไม่
Chapter 67“ขอโทษนะคะคุณเสก เผอิญว่าฉันเป็นลูกคนเดียวไม่มีพี่ ไม่มีน้อง คุณจึงไม่ใช่พี่ชายของฉัน ไม่ต้องมาเรียกแทนตัวเองว่าพี่เลย ฟังแล้วจะอ้วก”“อะไรจะอ้วกแล้ว ยังไม่ทันทำอะไรเลยแค่จูบไม่กี่นาทีเอง ท้องแล้วเหรอ” รังสรรค์ทำเสียงทะเล้นใส่“นี่อย่ามาทำปากดีนะ ถ้าจะโทรมากวนฉัน ฉันจะวางสายแล้วนะ” เขาพูดเรื่องจูบแรกของเธอในวันนั้น ยิ่งทำให้ใบหน้างามแดงซ่าน ตั้งท่าจะวางสายเพื่อเป็นการตัดบท แก้ขวยเขิน“ผมคิดถึงคุณนะ” คราวนี้น้ำเสียงจริงจัง คนที่ได้ฟังถึงกับยิ้มไม่หุบ ตัวแทบลอย ทำท่ากรี๊ดแต่ไม่มีเสียง“...”“คุณคิดถึงผมหรือเปล่า” เขาถามเมื่อปลายสายเงียบไป“โทรมาแค่นี้เนี่ยนะ เปลืองเงินแย่” เธอเลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถามเขา จะตอบไปได้ยังไงว่าคิดถึง อายแย่เลย“ไม่เปลืองหรอก โทรมาหาคนที่เรารักเปลืองแค่ไหนผมก็ยอม” เขายังคงหยอดคำหวานต่อไป“ใครคนรักของคุณ พูดให้ดีๆ นะ”“ก็ใครล่ะที่ผมคุยอยู่ด้วย ก็คนนั้นแหละ ว่าแต่คุณอยู่ที่ไหนเนี่ย” ถ้าใครมาเห็นเธอตอนนี้ คงต้องบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าบ้า เพราะเธอกระโดดโลดเต้น ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว“กำลังจะเดินไปบ้านปรางค์” เธอตอบ“แล้วคุณปรางค์เป็นยังไงบ้าง” รังสรร







