บทที่ 312 ความหวังของคนหนุ่มสาว

ธาราเหลือบมองไปที่โอเวน และเห็นว่าเขาไม่ได้มีเจตนาที่จะพูดอะไรก่อนที่เธอจะแนะนำเขา “นี่คือ โอเวน แจ็คแมน เขาเป็นคณบดีของสถาบันวิจัยของเรา และเป็นรุ่นพี่ของหนูด้วย”

โซฟีพยักหน้าด้วยความสำนึก “โอ้ว คณบดี ป้าไม่คาดคิดว่าคุณจะประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย จะเป็นไรไหม ถ้าป้าจะเรียกเธอว่า หนุ่มน้อยแจ็คแมน”

หนุ่มน้อยแจ็คแมน?

ธาราหน้าซีดและกำลังจะพูดแต่โอเวนพยักหน้าไปด้วยรอยยิ้ม “แน่นอนครับ คุณป้า”

เธอรู้ว่ายากที่จะพูดอะไรออกไป เมื่อเธอเห็นแบบนั้นจึงยกขึ้นชามและกระซิบว่า “หนูจะไปเอาข้าว”

จากนั้นเธอก็ก้มหน้าลงและรีบออกไป

สายตาของโซฟีมองกลับไปกลับมาระหว่างสองคนนั้น อย่างคลุมเครือเล็กน้อย และเธอกำลังเดาบางอย่างอยู่ในใจ

เธอยิ้มอย่างมีมารยาท “ธาราของเราเป็นเด็กสาวที่ดี แต่ตอนนี้เธอโตแล้ว เธอไม่ได้บอกเราพ่อแม่เป็นห่วงเธอมากมาย หนุ่มน้อยแจ็คแมนปีนี้เธออายุเท่าไหร่?”

โอเวนยิ้มอย่างสุภาพ “ผมเพิ่งอายุยี่สิบเจ็ด”

"ยี่สิบเจ็ด!"

โซฟีหายใจเข้าลึก ๆ คิดกับตัวเองว่า 'ภูมิหลังครอบครัวของเขาต้องไม่ธรรมดาแน่ ๆ ถึงได้เป็นคณบดีตั้งแต่ตอนอายุยี่สิบเจ็ด'

เธอมองไปที่โอเวนอีกครั้งและเห็นว่าเขาแต่งตัวดีห