บทที่ 438 แล้วแต่คุณเลย

ในเวลานั้นทั้งสองยังเด็กมาก เป็นวัยแห่งความสงสัยและความไร้เดียงสา

เนลล์เพิ่งได้รับการช่วยเหลือจากเกรกอรี่และไม่รู้จักใครในกลุ่ม เมื่อถูกจับเข้าไปอยู่ในโลกภายนอกที่เธอไม่เคยคิดว่าตัวเองจะได้เข้าไป เธอรู้สึกหวาดกลัวทันที บางทีถึงกับตื่นตระหนกเล็กน้อย

ตอนนั้นไม่มีความสดใสอยู่ในดวงตาของเธอ เธอเป็นเหมือนเม่นน้อยที่อ่อนแอและคอยซ่อนตัวอยู่ในมุมของเธอเอง

เกรกอรี่เห็นว่าทุกอย่างไม่ค่อยดีกับเธอ วันหนึ่งเขาจึงให้สมาชิกทุกคนในกลุ่มมารวมตัวกัน

ทุกคนรวมตัวกันและมองดูเธอราวกับเธอเป็นสัตว์ประหลาด เกรกอรี่แนะนำว่ามีใครเต็มใจอยากเป็นเพื่อนกับเธอ พวกเขาทั้งหมดรู้สึกลำบากใจเล็กน้อยกับความคิดนี้

เอเวลินใช้ความคิดและเริ่มยืนขึ้นก่อนที่ใครจะทำ

ย้อนกลับไปในตอนนั้น รอยยิ้มที่สดใสของเธอเต็มไปด้วยความอบอุ่น

หล่อนเข้าหาเธอราวกับดวงตะวันขนาดเล็ก ขจัดความมืดมิดรอบ ๆ เนลล์ทันที

เอเวลินยื่นมือของเธอ ใบหน้าของเธอประดับด้วยรอยยิ้ม “สวัสดี ฉันชื่อเอเวลิน ฉันอยากเป็นเพื่อนกับเธอ”

ฉากนั้นฝังลึกอยู่ในใจของเนลล์

มันอาจจะดูงี่เง่านิดหน่อยที่เหมือนเด็กในโรงเรียนอนุบาลกลายเป็นเพื่อนกัน ภายใต้การแนะนำของครูอนุบาล

เธอ