บทที่ 3

“จะเอาตัวเธอมาแลกกับเงินยี่สิบล้านอย่างนั้นเหรอ” ภาคีถามขึ้น น้ำเสียงของเขายังคงเรียบนิ่ง ไม่มีความรู้สึกใด ๆ อยู่ในน้ำเสียงนั้น

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ” ลลิตาพูดพร้อมกับมองหน้าเขา ทั้งสองต่างไม่มีใครละสายตาจากกันและกัน

“ฉันขอลองของก่อนได้ไหม ไม่รู้ว่าผ่านมาตั้งสิบสองปี ของยังดีอยู่หรือเปล่า” ภาคีเอ่ยถามออกมา ทำให้หญิงสาวหน้าร้อนไปถึงหู เขากลายเป็นผู้ชายปากร้ายตั้งแต่ตอนไหนกันนะ

“แล้วฉันจะมั่นใจได้ยังไงว่าคุณไม่หลอกกินฟรี”  

“หนึ่งล้านกับครั้งแรก...ในรอบสิบสองปีของเรา” ภาคีเสนอทางออกให้กับเธอ

พวกเขาต่างยอมรับในใจว่าเคยมีความรู้สึกดี ๆ ให้กัน แต่ตอนนี้เรื่องราวของทั้งคู่ก็ผ่านมาตั้งสิบสองปีแล้ว ทั้งเขาและเธอต่างก็เจอคนมากมาย ความรู้สึกที่มีให้กันในตอนนี้มันผสมปนเปกันไปหมด

“ได้ค่ะ ครั้งแรกหนึ่งล้าน” ลลิตามองหน้าเขา ในเมื่อครั้งหนึ่งเธอก็เคยนอนกับเขา เขาคือผู้ชายคนแรกของเธอ ทำไมเธอจะนอนกับเขาอีกไม่ได้ เซ็กซ์ของเขาที่เธอเคยสัมผัสก็ไม่ได้แย่เลยสักนิด

 

“เริ่มเลยไหม” ภาคีเอ่ยถาม ลลิตามองหน้าเขา เธอกับเขาถึงจะเคย ๆ แต่ก็นานมาแล้วเมื่อสิบสองปีก่อน จะให้เริ่มเลยมันก็ยากเหมือนกัน

“ดื่มกันก่อนไหมคะ” ลลิตาเอ่ยถาม เจอหน้ากันครั้งแรกในรอบสิบสองปี มาถึงคุยกันไม่กี่คำ เขาก็จะให้เธอขึ้นเตียงเลย แบบนี้มันทำใจลำบากนะ

“ได้” ภาคีตรงไปยังตู้เก็บไวน์ เขาหยิบออกมาหนึ่งขวดพร้อมแก้วไวน์สองใบ

“ผมไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวกลับมาดื่มด้วย” เสียงเขาที่เอ่ยบอกเธอนุ่มทุ้ม จากนั้นก็เดินหายขึ้นไปยังชั้นสอง คาดว่าน่าจะเป็นห้องนอนของเขาที่อยู่ชั้นสองของเพนต์เฮาส์แห่งนี้

ลลิตามองขวดไวน์ตรงหน้า นี่เธอไม่ได้บ้าใช่ไหม ทำแบบนี้มันไม่ต่างจากการขายตัวเลย แต่ทำอย่างไรได้ ในเมื่ออยากรักษาบริษัทไว้ เธอก็ต้องแลก

ถ้าไม่มีบริษัท ชีวิตเธอก็เหมือนไม่เหลืออะไร สิ่งสำคัญในชีวิตเพียงสิ่งเดียว แม้แต่ลมหายใจเธอก็แลกได้ จะเป็นอะไรไป แค่นอนกับคนที่เคยรัก แค่นอนกับผัวเก่า เมื่อก่อนให้เขากินฟรีมาตั้งเท่าไร ครั้งนี้ได้ตั้งยี่สิบล้าน คิดเสียว่าเอาค่าตัวในอดีตก็แล้วกัน

ลลิตายืนมองวิวนอกหน้าต่าง วันนี้ท้องฟ้าตรงหน้ามืดครึ้มกว่าปกติ สายฝนเริ่มเทลงมาบ้างแล้ว ท้องฟ้าสีดำมืดหม่น ละอองฝนบาง ๆ ตกลงมาเหมือนในตอนนั้น ตอนที่เขาและเธอเจอกันครั้งแรก ไม่น่าเชื่อว่าจะนานถึงสิบสองปี

         “คิดอะไรอยู่”

“อุ๊ย!” ภาคีเดินเข้ามาสวมกอดเธอจากด้านหลัง ลลิตาสะดุ้งเล็กน้อย กลิ่นสบู่หอมจาง ๆ จากกายเขาลอยแตะจมูก ผ่านมาสิบสองปีเขายังใช้กลิ่นเดิม คางหนาวางเกยกับไหล่เธอ

ผมของเขายังหมาดอยู่ คงเพราะเพิ่งผ่านการสระและเป่าไดร์มาอย่างเร่งรีบ เขายังเป็นเหมือนเดิม ไม่ชอบเป่าผมให้แห้ง  

         “คิดถึงครั้งแรกที่เราเจอกัน” ลลิตาพูดพร้อมทั้งพิงตัวเข้าหาเขา นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้กอดกันอย่างนี้  

         “ตอนนั้นฝนก็ตกแบบนี้” ภาคีกระชับอ้อมกอดดึงตัวเธอให้แนบกับตัวเขา ครั้งแรกที่เจอกันฝนก็ตกแบบวันนี้ ผ่านไปสิบสองปีแล้วเหรอ จะว่านานก็นาน จะว่าไม่นานก็ไม่นาน

         “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ” ลลิตาพูดขึ้นในตอนที่ยกแก้วไวน์ในมือขึ้นดื่ม

         “ใช่ นานมาก” นานเสียจนเขาเกือบลืม ไม่สิ เขาไม่เคยลืมเธอ นานแค่ไหนเขาก็ไม่เคยลืมเธอ

         “ปล่อยก่อนค่ะ เดี๋ยวลิตาไปอาบน้ำ” ลลิตาเบี่ยงตัวออกจากวงแขนแกร่ง อ้อมกอดเขาอบอุ่นเกินไป ความหวั่นไหวของเธอเป็นสิ่งต้องห้าม เธอกับเขาตอนนี้ไม่มีความรู้สึกทางใจให้กันแล้ว สิบเอ็ดปีทั้งเขาและเธอต่างมีใครต่อใครผ่านเข้ามาในชีวิตมากมาย

 

         “รู้เหรอว่าห้องน้ำอยู่ไหน” เสียงของภาคีครางต่ำ ซุกหน้ากับซอกคอขาว กลิ่นเธอทำเขาคึกทุกครั้ง กลิ่นเธอยังเหมือนเดิม สิบเอ็ดปีที่ร้างรา แต่กลิ่นของเธอยังทำให้เขาจำได้เสมอ กลิ่นแบบนี้ทำให้เขานึกถึงช่วงเวลานั้น

         “เอ่อ ไม่รู้ค่ะ” แก้วไวน์ของเธอถูกดึงออกจากมือ มันถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะตรงนั้น ฝ่ามือหนากำลังรุกล้ำตัวเธอทุกสัดส่วน มือบางของเธอทาบอยู่บนมือเขา

         “ไม่รู้เดี๋ยวจะพาไป” ร่างบอบบางถูกช้อนขึ้นอุ้ม จากนั้นร่างสูงใหญ่ของภาคีก็พาเธอตรงไปยังห้องนอนชั้นบน   

         “ลิตาเดินเองได้ค่ะ”

         “อวดเก่ง” คนว่าเธออวดเก่งจูบปากบางของเธออย่างต้องการลงโทษ เสียงครางในลำคอของทั้งคู่ดังออกมาอย่างพอใจ

         “พี่คีย์...คุณคีย์” เสียงเรียกชื่อเขาแผ่วเบา ชื่อที่เธอเคยเรียกเมื่อนานมาแล้ว นานเสียจนเกือบลืมไปจากความทรงจำ