บทที่ 6 ทวงของขวัญ

หลายวันต่อมา ฉินมู่หลานตื่นขึ้นมาแต่เช้า เพื่อมาสูดอากาศที่สดชื่นในยามเช้า สายตาของนางทอดมองออกไป ก่อนจะพบกับเสี่ยวเยี่ยนจื่อ ที่กำลังวิ่งวุ่นไปมาภายในตำหนัก

"หลิงหลิง"

"เพคะพระชายา"

"เหตุใดเสี่ยวเยี่ยนจื่อจึงวิ่งวุ่นเช่นนั้น?"

"พระชายาจำไม่ได้หรือเพคะ?"

"จำอะไร?"

ฉินมู่หลานหันกลับไปมองหลิงหลิงก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น

"วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของท่านอ๋องเพคะ"

"จริงรึ?"

"เพคะ"

ฉินมู่หลานพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเดินกลับเข้าไปนั่งที่โต๊ะด้านใน มือเรียวงามยื่นไปจับถ้วยนมสดอุ่นร้อนขึ้นมาดื่มดับกระหาย

"พระชายาทรงเตรียมของขวัญให้ท่านอ๋องหรือยังเพคะ"

"ต้องเตรียมด้วยหรือ?"

"ต้องเตรียมสิเพคะ อย่าให้พระชายารองได้หน้าคนเดียวนะเพคะ"

"ช่างนางสิ ท่านพี่อ๋องยังไม่เห็นจะบอกข้าสักคำว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเขา แล้วยังให้เมียน้อยไปจัดการแทนข้าอีก ข้าจะทำของขวัญให้เขาไปเพื่ออะไรกัน"

ฉินมู่หลานไม่ใส่ใจนางยกถ้วยนมขึ้นมาดื่มต่ออย่างสบายอารมณ์

"โกรธข้าหรือ?"

มู่หรงเสี่ยวหมิงเดินเข้ามาหาฉินมู่หลาน ก่อนจะสะบัดมือไล่เหล่านางกำนัลให้ออกไปจนหมด แล้วจึงปิดประตูลงกลอนอย่างแน่นหนา

ฉินมู่หลานขมวดคิ้วมองเขาด้วยความสงสัย

"ปิดประตูทำไมเพคะ?"

"เจ้าไม่ลุกขึ้นมาทำความเคารพสวามีหน่อยหรือ?"

"หวัดดี"

ฉินมู่หลานยกมือข้างหนึ่งขึ้นโบกไปมาอย่างขอไปที มู่หรงเสี่ยวหมิงปรายตามองนางเล็กน้อย ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่ฝั่งตรงข้ามกับนาง

"เจ้าโกรธข้า?"

"เพคะ วันเกิดท่านพี่อ๋องทั้งที แต่กลับไม่บอกหม่อมฉันสักคำ แล้วยังให้เมียน้อยออกหน้าแทนเสียอีก"

"เมียน้อย เสี่ยวเยี่ยนจื่อน่ะหรือ? ภาษาเจ้าประหลาดยิ่งนัก นางเป็นชายารอง"

"ชายารองเท่ากับเมียน้อยเพคะ หรือจะให้เรียกว่าเมียหลวงเบอร์สอง หึ!!!"

"เอาเถอะๆ ข้าเห็นว่าเจ้าสุขภาพไม่ดี จึงให้นางไปจัดเตรียมงานแทนเจ้า เจ้าก็อย่าถือสานางเลย แต่ไหนแต่ไรมาเจ้าก็เอ็นดูนางมาตลอดมิใช่หรือ"

ฉินมู่หลานพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจเท่าใดนัก เจ้าของร่างเดิมคงจะใจดีมากเลยสินะ เขาถึงพูดเช่นนี้

"มาหาหม่อมฉันแต่เช้ามีสิ่งใดจะสั่งหรือเพคะ?"

มู่หรงเสี่ยวหมิงยกถ้วยชาขึ้นจิบคำหนึ่ง ก่อนจะมองฉินมู่หลานด้วยสายตาเป็นประกาย

"ได้ยินว่าเจ้าไม่ได้เตรียมของขวัญวันเกิดให้ข้า"

"เพคะ หม่อมฉันจัดเตรียมไม่ทันเพคะ"

"เช่นนั้นเจ้าก็เตรียมตอนนี้เสียเลยสิ"

"เตรียมอะไรเพคะ? อู้วววว!!!"

มู่หรงเสี่ยวหมิงลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าอาภรณ์ออกจนหมด เผยให้เห็นแท่งมังกรลำใหญ่ยาวที่ผงาดชูชัน จนฉินมู่หลานลอบกลืนน้ำลายลงคอ

"ถอดชุดออกทำไมเพคะ ยั่วยวนหม่อมฉันหรือ?"

"มู่หลาน"

"เพคะ"

"เจ้าช่วยทำเหมือนวันนั้นอีกครั้งได้หรือไม่?"

พรวดดด!!!

ฉินมู่หลานพ่นนมสดในปากออกมาจนเลอะเทอะบนโต๊ะเต็มไปหมด

นี่เขาเป็นคนหน้าด้านขึ้นมาตั้งแต่เมื่อใดกัน!!!

"ยังเช้าอยู่นะเพคะ"

"เช้าๆ แบบนี้สิดี มันใหญ่จนจะระเบิดออกมาแล้ว ถือซะว่านี่คือของขวัญที่เจ้าจะมอบให้แก่ข้า"

ฉินมู่หลานมองมู่หรงเสี่ยวหมิงด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

"เฮ้ออ หม่อมฉันก็อยากทำให้นะเพคะ แต่หม่อมฉันสุขภาพไม่ดี เงินทองที่จะใช้ก็ขัดสนยิ่งนัก สินเดิมที่ติดตัวมาก็มีไม่มากเพคะ"

ฉินมู่หลานทำตาปริบๆ อย่างน่าสงสาร

ก็เป็นจริงอย่างที่นางพูด สองวันก่อนนางไปเปิดหีบสมบัติสินทรัพย์เดิมที่ติดตัวออกมาดู ก็พบว่ามันน้อยนิดเสียจนน่าอนาถ

จวนตระกูลฉินยากจนถึงขนาดนี้เชียวหรือ?

แต่ว่า? นางเหมือนจำได้เลือนรางว่าเคยให้คนผู้หนึ่งหยิบยืมไปจนหมด ใครกันนะ? นึกเท่าใดก็นึกไม่ออก

มู่หรงเสี่ยวหมิงขมวดคิ้วจ้องมองนางด้วยสายตาสงสัย

"สินเดิมเจ้าตั้งมากมาย หายไปไหนหมด?"

"จำไม่ได้เพคะ คล้ายกับว่าเคยให้ผู้ใดยืมไปสักคน แต่จำไม่ได้เพคะ"

"หึ!!! สมบัติเพียงเท่านี้ยังรักษาเอาไว้ไม่ได้"

"ก็หม่อมฉันจำไม่ได้นี่เพคะ โอ๊ะ!!!"

แท่งมังกรใหญ่ยาวของมู่หรงเสี่ยวหมิง ชี้ตั้งตรงมาทางนาง เขาใช้มือรูดชักลำขึ้นลง แล้วมองนางด้วยสายตาเว้าวอน

"มู่หลาน"

"เพคะ"

"ทำให้ข้าเสียวที่สุด แล้วข้าจะประทานรางวัลแก่เจ้า"

"เอารางวัลมายั่วเย้าหม่อมฉันหรือเพคะ? คิดว่าหม่อมฉันเห็นแก่รางวัลหรือเพคะ"

"ใช้ปากของเจ้าทำให้ข้าเสียวที่สุด ข้าให้แสนตำลึง"

"อุ๊ย!!! อยู่ดีดีปากก็อ้ารอเลยเพคะ"

"โอ้วว ซี้ดดด!!!"

ฉินมู่หลานดึงร่างของมู่หรงเสี่ยวหมิงให้ขยับเข้าไปหานาง ก่อนจะใช้มือเรียวงามจับแท่งเอ็นร้อนลำใหญ่ยาวค่อยๆ รูดชักขึ้นลงอย่างช้าๆ แล้วจึงใช้ลิ้นอุ่นร้อนม้วนเลียที่หัวมังกรของเขาอย่างหยอกเย้า

"ซี้ดดดดด มู่หลานน!!!"

นางครอบริมฝีปากชมพูระเรื่อลงไปที่แท่งมังกรจนมิดลำ แล้วจึงขยับศีรษะขึ้นลงอย่างถี่เร่า มือเรียวงามก็ชักรูดแท่งเอ็นร้อนขึ้นลง เร่งจังหวะมือให้เร็วขึ้น จนมู่หรงเสี่ยวหมิงถึงกับร้องครวญครางออกมาด้วยความเสียวกระสัน

"ซี้ดดดด!!! โอ้วว ให้ข้ากระแทกเข้าไปในริมฝีปากของเจ้าเถิด!!!"

เขายื่นมือหนาใหญ่ไปจับใบหน้าของนางให้เงยขึ้น ประคองแก้มขาวนวลเนียนของนางเอาไว้ แล้วจึงบดเบียดแท่งเอ็นร้อนให้เข้าไปจนมิดลำ

อ๊อก อ๊อก!!!

"อื้อออ!!!"

ฉินมู่หลานดวงตาเบิกกว้างเพราะความใหญ่ยาวของเขามันทิ่มแทงเข้ามาในลำคอของนางเสียจนรู้สึกหายใจไม่ทัน นางใช้สองมือเรียวงามกอดรัดสะโพกของเขาเอาไว้ไม่ให้ร่วงหล่นลงจากเก้าอี้

มู่หรงเสี่ยวหมิงขยับสะโพกกระแทกกระทั้นแก่นกายเข้าไปในริมฝีปากอมชมพูของนางอย่างถี่เร่า มันเสียวซ่านเสียจนเขาแทบจะทนไม่ไหว

"ซี้ดดด เสียวเหลือเกิน เสียวทั้งหัวทั้งลำ โอ้ววว อีกนิดเดียวชายาของข้า!!! อ่าส์"

น้ำรักสีขาวขุ่นของเขาพุ่งล้นทะลักออกมาจากมุมปากทั้งสองฝั่งของฉินมู่หลาน มันไหลย้อยลงมาที่เนินอกของนางจนเลอะเทอะไปหมด

ฉินมู่หลานใช้มือเช็ดทำความสะอาด ก่อนจะดูดเลียนิ้วมือที่เลอะเทอะไปด้วยสายธารสวาทของมู่หรงเสี่ยวหมิงจนสะอาดหมดจด

"แสบคอหรือไม่ ความจริงข้าอยากจะยัดเข้าไปจนถึงคอหอยของเจ้าด้วยซ้ำ"

"เมื่อครู่หม่อมฉันรู้สึกว่าเกือบจะไหลลงไปที่ลำไส้แล้วเพคะ"

"เป็นของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตข้า ข้าจะให้คนนำตั๋วเงินหนึ่งแสนตำลึงมามอบให้แก่เจ้าเป็นรางวัล"

"ขอบพระทัยเพคะ"

"คืนนี้หลังงานเลี้ยงจบลงข้าจะมาอีก"

"มาอีกหรือเพคะ!!!"

"ใช่ ข้ารู้สึกว่ามันจะขยายตัวอีกแล้ว"

ฉินมู่หลานลอบสบถในใจอย่างหัวเสีย

ให้ตายสิไม่น่าทำเลย!!! เขาติดใจปากนางเสียแล้ว