Chapter7

นี่เถาวัลย์หรือสาหร่ายสไปรูลิน่า! มีเครามากมาย คุณต้องการป่าฝนอีกไหม

อลันรู้สึกอยากกลับไปที่ป่า และไปอยู่กับทาร์ซาน แต่นั่นไม่ใช่เรื่องของเขาไม่ว่าเดวิดจะโกนหนวดเคราหรือไม่ก็ตาม ดังนั้นอลันจึงแสร้งทำเป็นไม่สนใจและมองหาวิธีอื่นที่จะกำจัดความคิดนี้ออกไป อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้น เขาต้องขนลุกไปหมดทันที เมื่อเดวิดเอาเคราใต้คางวางถูที่แก้มของเขา

"ให้ฉันสูบ"

ดูด!

อา...เมื่อคุณพูดคำสกปรกออกมา คุณจะกลายเป็นคนหยาบคายอย่างสมบูรณ์

จากวลีที่ว่า "น้ำเปลี่ยนนิสัยคุณ" ตอนนี้อาจเป็น "เคราเปลี่ยนนิสัยคุณ" สำหรับอลัน

แต่เครานั้นน่าขยะแขยง!

อลันผลักหน้า เดวิดออกไปไกลๆ แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“ก่อนที่คุณจะถามอะไรผม เอาหนวดเคราของคุณออกไปก่อน แล้วค่อยพูด”

เดวิดนั่งขดผมของตัวเองที่ปรกแก้มลง เขาผละตัวเองออกจากอลันอย่างไม่มีปัญหา มีเพียงแต่ปัญหากับเรื่องสายตาของคนใส่แว่นคนนั้น

"ผมควรทำอย่างไรดี?"

ถึงอย่างนั้นคุณก็ยอมแพ้

“ไปตัดมันทิ้งซะ”

"ผมทำไม่ได้"

เดวิดย่นปากของเขา เขาทำไม่ได้จริงๆ มีคนทำตั้งแต่เขายังมีชีวิตอยู่ จู่ๆ สั่งให้ทำก็ไปต่อไม่ได้

อลันพ่นลมออกมาอย่างแรง โกรธจนทนไม่ไหว เขาคิดว่าเขาจะเดินจากที่นี่ไปในทันที และเมื่อเขาสงบสติลงแล้วค่อยกลับมาคุยกัน อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้น ตาของเขาก็มองเห็นกรรไกร วางมันลงบนพื้นแล้วระเบิดอารมณ์ออกมา

"ผมจะทำ"

“จริงๆ แล้วคุณใจดีมากเลยอลัน”

เดวิดดูมีความสุขราวกับเป็นเด็ก ไม่สังเกตเห็นรอยยิ้มอันชั่วร้ายที่อาบบนใบหน้าที่นุ่มนวลไร้อารมณ์ของนักพฤกษศาสตร์หนุ่ม

ร้ายนักนะ ตาหนวด!

เขาต้องการตัดผม ตัดผม และตัดทุกอย่างออก ดังนั้นอลันจึงพาเดวิดกลับไปที่ห้อง แต่เดวิดไม่สามารถเดินเปลือยกายได้ อลันคิดอยากจะไปยืมเสื้อผ้าของรปภ.มาให้เขาใส่ตอนกลับบ้าน ใช่ ความประมาทหลายอย่างอาจสร้างพิรุธให้รปภ.จับได้ เนื่องจากเขาพยายามขอความช่วยเหลือจากคนที่เข้าไม่ได้สนิทสมนด้วย และในที่สุดเขาจึงเลือกที่จะถอดเสื้อคลุมของตัวเองออก แล้วสวมให้เดวิด

สวมมัน สวมมัน สวมมัน สวมมัน แม้ว่าจะไม่มีเถาวัลย์อยู่ตรงกลางลำตัว แต่ผ้าขาวบางยังคงรักษารูปร่างไว้ อลันพยายามเพิกเฉยต่อสิ่งที่แขวนอยู่ พากันกลับไปที่บ้านของพวกเขาผ่านประตูหลังโดยไม่มีใครสังเกตเห็น สำหรับการออกจากงานกะทันหันเขาสามารถแก้ตัวและกลับไปที่คอมพิวเตอร์ในอพาร์ตเมนต์ รับรองไม่มีใครกล้ากล่าวหาเขา

มีเพียงคนเดียวที่กล้าตำหนิเขา คือโจเซ่ เพราะไม่มีใครอยากคุยกับเขา

เนื่องจากโรงเรือนทดลองอยู่ตรงข้ามกับอพาร์ตเมนต์จึงใช้เวลาเดินไม่นาน เมื่อเขาเข้าไปในห้อง อลันรีบปิดประตูที่ล็อกไว้ ขณะที่แขกของเขามองไปรอบๆ ห้องแล้วส่งเสียง

“บ้านคุณเล็กกว่าที่คิด นึกว่าจะใหญ่กว่านี้ซะอีก”

มันเล็ก เพราะพอเข้ามาในห้องเจอเตียง เลยเข้าไป มีครัวเล็กๆ มีห้องน้ำ และระเบียงอยู่ข้างๆ อพาร์ตเมนต์นี้เหมาะสำหรับผู้ที่มีงบน้อย

งบประมาณของเขาต่ำมาก อลันเป็นนักพฤกษศาสตร์ที่มีตำแหน่งนักวิจัย เขาทำงานหนักกว่าใครๆ แต่เงินเดือนที่ได้รับเป็นเพียงเศษเสี้ยวของงานที่ทำ หน่วยงานราชการก็แบบนี้เหมือนกันทุกประเทศ แต่อลันไม่สนใจ ถ้าเขาได้รับทุนและไม่ต้องใช้ทุนคืนอีกต่อไป เขาจะไม่อยู่ในประเทศนี้

"ทำไมคุณจึงต้องใช้พื้นที่มากเมื่อคุณอยู่คนเดียว"

อลันตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ โดยไม่ได้อธิบายว่าทำไมเขาถึงอาศัยอยู่ในห้องเล็กๆ นี้ เขาตรงไปที่ลิ้นชัก หากรรไกรตัดผม แล้วหยิบออกมาสักอันก่อนที่เดวิดจะหยิบมัน

"ไม่มีค่าเช่าใดดีไปกว่าเงินเดือนอันน้อยนิด"

รู้! ผมถือกรรไกร!

เดวิดรู้ว่าตัวเองพูดมากเกินไป เมื่อพูดเยอะเขาจึงเรอออกมา ทันทีที่ลืมตาขึ้นเขาก็เห็นอลันคิ้วก็ขมวด ทำให้รู้ว่าเขากำลังไม่พอใจ แต่ผมก็แสร้งทำเป็นเชื่อฟังและรีบทำหน้าที่ให้เสร็จ

"ไม่ต้องพูด นั่งตรงนี้"

เมื่อสิ้นเสียง ดวงตาของอลันเลื่อนไปที่เก้าอี้ในห้องครัว เดวิดหันกลับมาและก้าวใหญ่ไปยังที่ที่เจ้านายของเขากำลังรออยู่พร้อมรอยยิ้ม เมื่อเขาไปถึงที่นั่น เขาวางมือบนขาและมองขึ้นไปที่อลัน

"คนหล่อ."

อลันยังเอียงหน้าของเขา

หน้าของอลันดูดีมาก? มีใครเคยพูดคำว่าสวยมั้ย?

อลันเผลอคืดในสิ่งที่ไม่ดีอีกแล้ว และไอ้เวรนั่นก็แวบเข้ามาในหัวและปากของเขา อลันกำลังอารมณ์เสีย

เขากลายเป็นคนหยาบคายจริงๆ แค่เจอคนตรงหน้าไม่กี่ชั่วโมง ถ้าปล่อยให้ตัวเองเป็นแบบนี้ต่อไปก็คงเป็นนิสัยไม่ดีแน่ๆ

แม้ว่าจะไม่มีใครชอบใบหน้าของอลัน แต่เขาก็ใส่ใจในภาพลักษณ์ของตัวเองไม่น้อย เขาเป็นนักวิชาการที่แท้จริง แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ชอบแสดงท่าทีหยาบคาย ก่อนที่เขาจะพูด เขาสูดลมหายใจเข้าปอด ราวกับกำลังบังคับอารมณ์ของตัวเอง

“อย่าขยับ อย่าขยับ ถ้าคุณยังอยากฟัง”

เดวิดมองดูคนตัวเล็กของเขา พร้อมอมยิ้ม แต่ไม่พูดอะไร เขาหันมานั่งตัวตรงและปล่อยให้อลันตัดผมของเขาช้าๆ

อลันไม่ใช่ช่างตัดผม เขาไม่มีประสบการณ์ในการตัดผมมาก่อน แต่เขามีประสบการณ์ในการเล็มกิ่งและเถาวัลย์ ดังนั้นเขาจึงสามารถกำหนดได้ว่าส่วนใดควรและไม่ควรเล็ม เขาไม่คิดว่าสิ่งที่ทำอยู่เป็นการตัดผมให้เดวิด แต่มันเป็นเครื่องตกแต่ง แต่ตัดแต่งเถาวัลย์ให้ถูกต้อง

...... เถาวัลย์มีหนวดมีเครานั่งตัวตรง เพราะเกรงว่ารอลันจะตัดใบหูของเขา

อลันไม่ได้ตัดผมของเดวิดให้เป็นทรงใดๆ แค่ตัดผมให้สั้นลงเล็กน้อย และจะไม่ดูเทอะทะนัก แม้ว่าเขาจะอยากโกนทิ้งจริงๆ เหตุผลเดียวคือเขาไม่มีแบตเตอรี่ให้ไถ ไม่เช่นนั้นเขาคงอดม่ได้ที่จะไถผมออกให้หมด

ใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะเสร็จ และเมื่อปลายกรรไกรหลุดออกจากผม เดวิดก็ร้องเรียกหากระจกและดูเหมือนเด็ก

“กระจกอยู่ไหน”

อลันหันปากไปที่อ่างล้างหน้าที่มีกระจกอยู่หน้าห้องน้ำ จู่ๆ เดวิดก็กระโดดขึ้นและมองไปทางซ้ายของเขา

“ไม่มีใครหล่อเท่าผมอีกแล้ว”

หล่อกับผี แทบไม่มีความแตกต่าง

อัลเลนมองอย่างไม่อดทน เขาคิดว่าทรงผมของเดวิดก็ไม่ต่างจากเมื่อก่อน แค่ผมหยักศกสีน้ำตาลอ่อนของเขาดูสั้นลงกว่าเดิมเล็กน้อย มันยังคงซุกอยู่รอบคอ แต่ก็ไม่ได้ดูรุงรังเหมือนในตอนแรก เมื่อเดวิดรวบผมที่หู ดูดีขึ้นกว่าแต่ก่อน ดวงตาของอลัยยังคงดูหงุดหงิดอยู่มาก เพราะเขายังมีเคราบนใบหน้าของเขา

"โกน" อลันออกคำสั่งอย่างรำคาญ

เดวิดหันกลับมาและส่ายหัวอย่างเย็นชา

"ไม่ แต่เรามาทำอย่างอื่นเถอะ"

นี่ผมเป็นนักพฤกษศาสตร์ หรือช่างทำผมกันแน่? ฮึ!

อลันถ่มน้ำลายใส่คำหยาบคายในใจของเขาอีกครั้ง เขาปกปิดความรำคาญของเขาไว้ไม่ได้ และรู้สึกไม่ดีที่ตัวเขาเองอารมณ์ไม่ดี ก่อนที่อีกฝ่ายจะทำอะไรได้ เมื่อเดวิดเห็นหน้าอลันแล้วก็รู้ทันทีว่าเขาอารมณ์เสีย แต่เดวิดไม่สนใจและยิ้ม

“ผมบอกคุณแล้ว ปกติมีคนทำเหมือนคนรับใช้”

อลันไม่รู้ว่าเดวิดคิดจะทำอะไร เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร เขาไม่ต้องการเสียเวลาค้นหาคำตอบ ตามที่เขาตั้งใจไว้ คือหาข้อมูลจากเดวิดให้ได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็แยกย้าย เพื่อเขาจะได้รีบเร่งทำวิจัย ขออนุมัติทุน ยกเลิกการคืนเงิน แล้วกลับประเทศไทย

“นั่งลง ตรงนั้น”

เดวิดกลับไปที่เก้าอี้ และดูอลันหยิบครีมโกนหนวดและมีดโกนออกจากห้องน้ำซึ่งไม่ใช่ของเขา สิ่งนี้ถูกทิ้งไว้โดยโจเซ่ เนื่องจากบางครั้งผู้บังคับบัญชาก็มาพักค้างคืนในอพาร์ตเมนต์ของผู้ใต้บังคับบัญชา เมื่อเขาทำงานด่วนหรือต้องการความช่วยเหลือจากอลัน

ทำไมต้องเป็นอพาร์ตเมนต์ของอลัน

เนื่องจากอลันไม่ชอบค้างคืนที่อื่น เหตุผลนี้ก็เพียงพอที่จะทำให้เขาปฏิเสธที่จะทำงานต่อไป ถ้าเขาถูกบังคับให้ค้างคืนที่บ้านของโจเซ่ อีกฝ่ายก็จะมาหาเขา

อลันเป็นคนพิเศษที่แม้แต่เจ้านายก็ไม่สามารถปฏิเสธเขาได้ เขาเป็นคนที่มีความสามารถมากและช่วยแบ่งเบาภาระของโจเซ่ ไม่ว่าในกรณีใดโจเซ่ต้องยอมรับมัน

อลันวางของลงบนโต๊ะ เมื่อเดวิดเห็นเอนหลังพิงเก้าอี้ และเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย นอนลงอย่างสบายใจอย่างกับกำลังพักผ่อนในวันฝนตก ทำให้อลันขมวดคิ้วเกือบพันกัน

อลันกลายเป็นคนรับใช้ที่จำเป็นในทันใด แต่เป็นเพราะเขารู้สึกไม่สบายใจ เมื่อเห็นเคราของเดวิด

การใช้มือสัมผัสโดยตรงเป็นโรคติดต่อหรือไม่?

อลันไม่ได้ถาม หรือขอให้ใครตอบ แต่เห็นแล้วขนลุก เขาไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ เปิดชั้นวาง แล้วเดินออกมา

เดวิดที่รออยู่มองดูเขาด้วยสีหน้าสงสัย

“ทำไมต้องใส่ถุงมือ”

อลันไม่ได้ตอบทันที เขาสวมถุงมือยางอย่างระมัดระวัง สวมทีละข้าง จากนั้นเดินเข้ามาหาและพูดในที่สุด

“ผมจะติดเชื้อ”

โดยไม่ต้องเผชิญหน้า เขาพูดความจริง

“ติดเชื้ออะไรกัน”

ไม่ ผมพูดแค่คำเดียวเท่านั้น เขาปลดกระดุม ...ไม่ เขาฉีกเสื้อของจนกระดุมหลุดออกเผยให้เห็นร่างกายของเขา

อลันย่นจมูกโดยไม่ได้ตั้งใจเมื่อเถาวัลย์ที่ไม่ใช่ต้นไม้ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้เห็น แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาเคยชินกับการมองเห็นหลายครั้ง เห็นบ่อย เห็นบ่อยๆ ตาจะบอดแล้ว เห็นมาก็เพียงพอแล้ว เขารู้สึกขยะแขยงกับคนตรงหน้ามากขึ้นกว่าเดิม จนต้องขยับตัวเล็กน้อย เมื่อผมสูงชันในทันใด

"ผมรู้สึกรังเกียจ"

คราวนี้ผมขอพูดความจริงนะเดวิด หยุดเล่นตลกและหัวเราะได้แล้ว

“มันมากเกินไปที่จะพูด ว่าทำไมผมถึงรู้สึกขยะแขยงจัง”

ตรงนั้น!

"มีแต่คนบอกว่าผมน่ารัก"

เดวิดพยายามพิสูจน์ว่าเขาไม่ได้น่ารังเกียจและน่าขยะแขยง ซึ่งก็เป็นความจริง ที่ผ่านมากมีแต่คนที่จะสรรเสริญเขา สรรเสริญเขาเหมือน "คนที่นั่น" และถึงกับมองว่าเขาเป็นคนโปรดของเขา แต่อลันไม่สนใจเรื่องนี้ เขาหยิบครีมโกนหนวดและมีดโกนตรงๆ แล้วใช้สองมือจับให้แน่น แล้วทำเสียงแข็งๆ

"หุบปากแล้วมองขึ้น"

"คุณไม่ต้องใส่ถุงมือ"

“อยากเก็บปากไว้ไหม ถ้าอยากก็หุบปาก หุบปากซะ"

ก่อนที่เดวิดจะพูดจบ เสียงของอลันก็ดังขึ้น ซึ่งทำให้เดวิดทำได้เพียงเอนหลังพิงเก้าอี้แล้วเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง