LOGINShare
บทที่ 232
Latest chapter
นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ บทที่ 240
“โย่วจื่อ เธอว่าคุณปู่ฟู่รู้เรื่องคืนนี้ได้ยังไง?” ซูมั่วขมวดคิ้วถามหลี่โย่วตอบเธอว่า “ก็น่าจะเป็นเพราะฟู่อี้ชวนแหละ เขามาตามรังควานเธอไม่ใช่เหรอ คุณปู่ฟู่เลยให้คนคอยจับตาดู”“แล้วเธอรู้ได้ยังไง?” ซูมั่วถามหลี่โย่วนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนหันหน้าเลี่ยงความจริง แล้วตอบแบบผ่านๆ ว่า“อืม แค่เดาน่ะ คิดว่าน่าจะเป็นแบบนั้น”ตอนพี่ชายของเธอคุยโทรศัพท์ที่สถานีตำรวจเธอได้ยินมาว่า มีบอดี้การ์ดหลายคนคอยติดตาม เหมือนกับดูผู้ต้องหาเธอไม่รู้สึกเห็นใจเลยสักนิด รู้สึกว่าฟู่อี้ชวนสมควรโดนแบบนั้นแล้ว เพราะด้วยท่าทางบ้าบิ่นของเขา ต้องมาตามเฝ้ามั่วมั่วที่บริษัททุกวันแน่ๆบนโซฟาซูมั่วนั่งกอดเข่าด้วยความสงบ ดูหนังที่ไม่มีต้นไม่มีปลายเธอแค่สงสัยว่าคุณปู่ฟู่รู้เรื่องได้ยังไง แต่ไม่สงสัยที่ฟู่อี้ชวนรู้ เพราะเย่ซินหย่าโทรศัพท์ไปขอให้เขาโอนเงินให้……บ้านใหญ่ของตระกูลฟู่บอดี้การ์ดพาฟู่อี้ชวนกลับมาส่งอย่างปลอดภัย (โดยการควบคุมตัว) แต่สิ่งที่รอเขาอยู่คือความโมโหของคุณปู่ฟู่เขาคุกเข่าลงกับพื้น ถูกด่ายับเยินไม่มีชิ้นดี แต่ก็ไม่กล้าโต้ตอบแม้แต่คำเดียวเพราะคุณปู่อายุมากแล้ว และมีโรคภัยรุมเร้า เขาจึงไม่
นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ บทที่ 239
ประตูรถฝั่งขวาที่เดิมก็ยังไม่ปิดแน่น ตอนนี้ถูกดึงเปิดจากด้านนอกทันที บอดี้การ์ดพูดขึ้นว่า“คุณชาย กรุณาลงจากรถด้วยครับ”ฟู่อี้ชวนมองด้วยความโกรธเต็มหน้า บอดี้การ์ดพูดย้ำอีกครั้งว่า“ถ้าคุณไม่ลงก็อย่าโทษเราที่ต้องเชิญคุณลงเอง”ฟู่อี้ชวนยังเงียบและพยายามต่อต้านโดยไม่พูดกับพวกเขา พร้อมสังเกตคนรอบตัว คิดหาทางหนีหลังลงจากรถแต่ความจริงไม่ได้เป็นอย่างที่เขาหวังไว้ เพราะบอดี้การ์ดอีกคนถือโทรศัพท์เดินเข้ามา เปิดลำโพงสนทนา“ฟู่อี้ชวน!! รีบกลับมาเดี๋ยวนี้!”เสียงตวาดอย่างเต็มแรงของคุณปู่ฟู่ดังก้อง จนทำให้คนรอบข้างแทบหูอื้อ“คุณปู่ ผมไม่กลับ ตอนนี้ซูมั่วได้รับบาดเจ็บ ผมต้องไปดูเธอ!” ฟู่อี้ชวนเถียงกลับ“มั่วมั่วได้รับบาดเจ็บฉันจะให้คนไปจัดการเอง แกรีบกลับมาเดี๋ยวนี้ อย่าทำให้เธอเกลียดเลย!” คุณปู่ฟู่ตะโกนด่าฟู่อี้ชวนกัดริมฝีปากแน่น ยืนกรานว่า“ผมจะไม่ทำอย่างอื่น ผมแค่จะไปดูเธอเท่านั้น ผมสาบาน”“เธอเห็นแกแล้วน่าจะกระอักกระอวน ยังไม่รู้ตัวหรือไงว่าควรเลิกยุ่งกับเธอได้แล้ว??” คุณปู่ฟู่พูดด้วยความโมโหจนหอบ“แกยังทำร้ายเธอไม่พออีกหรือไง? ทั้งที่หย่ากันไปแล้ว ยังจะไปทำให้เธอไม่สบายใจอีก!”
นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ บทที่ 238
“แย่แล้ว! รีบตามไปเร็ว!” บอดี้การ์ดพูดอย่างตื่นตระหนกพวกเขาไม่มีบัตรลิฟต์จึงใช้ได้แค่ลิฟต์ของพนักงานทั่วไป คนหนึ่งรีบตามลงไป อีกคนโทรสั่งแผนกงานทั่วไปให้หยุดการทำงานของลิฟต์ พร้อมติดต่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยนอกอาคารให้สกัดไว้ในลิฟต์ฟู่อี้ชวนมองตัวเลขที่กำลังขยับอยู่ พลางกำหมัดแน่น อยากให้ลิฟต์เร็วขึ้นกว่านี้อีกในที่สุด ก็มาถึงบีหนึ่งประตูลิฟต์เปิดออก เขากำลังจะก้าวออกไป แต่กลับเห็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยืนเรียงแถวรออยู่แล้วฟู่อี้ชวนไม่คาดคิดว่าพวกเขาจะมาถึงเร็วขนาดนี้ เขากัดฟันจ้องพวกนั้น ก่อนจะกดปิดประตูลิฟต์ทันทีเพื่อขึ้นไปยังชั้นจีเมื่อถึงชั้นจี เนื่องจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยส่วนใหญ่ไปอยู่ที่ลานจอดรถใต้ดิน ทำให้ตรงนี้มีการเฝ้าระวังน้อยฟู่อี้ชวนรีบวิ่งพุ่งออกไป กระแทกฝ่ากลุ่มเจ้าหน้าที่สี่คน แล้ววิ่งตรงไปยังริมถนนนอกลานขอแค่เขาไปถึงรถก่อนจะถูกไล่ทัน เขาก็จะสามารถไปหาซูมั่วได้แล้ว!เขาวิ่งฝ่าไปอย่างรวดเร็ว ลมหวีดอยู่ข้างหู ด้านหลังมีทั้งบอดี้การ์ดและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตะโกนเรียกเขาพนักงานจากแผนกอื่นที่กำลังเลิกงานเดินผ่าน เห็นภาพนั้นก็ตกตะล
นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ บทที่ 237
สองคนกินข้าวเสร็จแล้ว ก็กลับบ้านซูมั่วอาบน้ำเสร็จแล้ว หลีโย่วจึงเข้ามาช่วยเธอทายาทายาเสร็จแล้ว หลีโย่วบอกว่า “อยู่นิ่งๆ ให้ฉันถ่ายรูปสองใบก่อน”ซูมั่วยังสงสัย แต่ยังไม่ได้ถามอะไร หลีโย่วตอบแทนทันทีว่า“เอาไว้ตรวจประเมินบาดแผล ส่งให้สถานีตำรวจน่ะ เพราะว่าพวกเรารับเงินยี่สิบห้าล้านมาแล้วนี่”ซูมั่วไม่ได้สงสัยอะไร เชื่อคำพูดนั้นหลีโย่วถ่ายรูปแล้ว รู้สึกว่ายังไม่พอใจ จึงใช้โปรแกรมแต่งรูปเพิ่มฟิลเตอร์ ทำให้แผลดูหนักขึ้น ก่อนจะส่งให้ฟู่อี้ชวนขณะนั้น ที่ห้องทำงานประธานฟู่ซื่อกรุ๊ปฟู่อี้ชวนกำลังทำงานล่วงเวลา มีข้อความเด้งขึ้นบนมือถือ เขารีบยื่นมือไปรับดูทันทีแต่เหลือบมองเขาก็เห็นแผลบนแขน เพราะมันชัดเจนและโดดเด่นมากรอยแดงหลายเส้น เหมือนรอยแส้ฟาด สีแดงทั้งเข้มและสดยิ่งซูมั่วผิวขาว แขนเรียวเหมือนข้อไผ่ ทำให้แผลดูสะดุดตามากขึ้นในชั่ววินาทีนั้น ฟู่อี้ชวนรู้สึกตาแห้งร้อนผ่าว หัวใจด้านในแสบจี๊ดๆ เหมือนถูกบีบ ขณะที่นิ้วมือสั่นๆ ลูบรูปภาพอย่างแผ่วเบาบาดเจ็บหนักมาก...ซูมั่วต้องเจ็บมากแน่ๆ เขานี่ช่างไม่ได้เรื่อง...ความเจ็บปวดทั้งใจและความรู้สึกหมดหนทางปะปนกันไป น้ำตาไหลผ่านมุมต
นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ บทที่ 236
หลังจากส่งข้อความซักถามและตำหนิออกไป ฟู่อี้ชวนถึงกับชะงักไปเล็กน้อย รู้สึกเหมือนอีกฝ่ายกำลังเหน็บแนมตัวเองอยู่ด้วยเพราะเมื่อก่อนไม่ว่าซูมั่วจะเจ็บป่วยหรือบาดเจ็บยังไงก็ยังคงทำอาหารให้เขากิน แล้วตอนนี้เขายังจะมีหน้าพูดแบบนี้อีกเหรอ?โดยเฉพาะเมื่อเขานึกถึงครั้งล่าสุด ตอนนั้นเท้าของซูมั่วเต็มไปด้วยแผลพุพอง แถมเอวด้านหลังก็บาดเจ็บ แต่เขากลับพูดประโยคใจร้ายเกินมนุษยธรรมออกไปว่า[เจ็บเท้า ก็แค่ยืนนิ่งๆ ไม่ขยับก็ได้แล้วนี่?]ต่อมา อาหารที่ซูมั่วอุตส่าห์ทำอย่างยากลำบากเขายังไม่ทันได้กินด้วยซ้ำ กลับต่อว่าแล้วผลักเธอ จนทำให้กระดูกก้นกบของเธอร้าวฟู่อี้ชวนเสียใจแล้ว ทรมานอย่างที่สุด จนถึงขั้นตบหน้าตัวเองฉาดใหญ่ เสียงดังลั่นไปทั่วทั้งห้องทำงานเขามันชั่วยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานจริงๆ!มิน่าที่ตอนนั้นซูมั่วถึงกับควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ ฉีดน้ำใส่เขาในห้องน้ำ แล้วยังด่าให้เขาไสหัวไปเขาสมควรได้รับผลกรรม เขาสมควรตายเป็นหมื่นๆ ครั้ง ที่เขาเสียใจที่ทำผิดในตอนนั้น!ขณะจมอยู่กับความเจ็บปวดจากความทรงจำในอดีต โทรศัพท์ของฟู่อี้ชวนก็เด้งข้อความขึ้นมาอีกสองข้อความ เป็นคำตอบจากหลีโย่ว[พวกเราอยู่ที่ร้า
นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ บทที่ 235
“พี่ งั้นพวกเราไปแล้วนะ” หลีโย่วโบกมือพลางพูดหลีเชินตอบอืมหนึ่งครั้ง สายตายังคงมองซูมั่วหลีโย่วไม่สังเกตอะไรมาก เพียงแค่เดินไปหาเพื่อนสนิทโจวจิ่งอันก็กล่าวลาจากไปแล้วเช่นกัน สังเกตเห็นว่าสายตาของประธานหลีจะอยู่ที่ซูมั่วเสมอทั้งสองคนไปด้วยกัน หนึ่งนาทีหลังจากนั้น โจวจิ่งอันก็หันกลับมาอีกครั้ง พบว่าประธานหลียังคงยืนมองพวกเธออยู่ที่เดิมไม่ ควรบอกว่า กำลังมองซูมั่วต่างหากโจวจิ่งอันเม้มปาก เขามั่นใจแล้ว ประธานหลีชอบซูมั่วนั่นแหละที่เดิมมองคนเดินห่างออกไปเรื่อยๆ ตั้งแต่ต้นจนจบก็รักษาระยะห่างกับเขา และไม่แม้แต่จะทำทานส่งสายตาให้เขาสักนิดในที่สุดหลีเชินก็สัมผัสได้ถึงสิ่งที่เรียกว่าโยนหินทับเท้าตัวเองเพราะเมื่อเช้าเขายังมัวแต่ถามเธอว่าทำไมถึงจ้องเขานานขนาดนั้น ตอนนี้ดีเลย เธอไม่มาจ้องมองเขาอีกแล้วและไม่สนใจตัวเองอีกต่อไปหลีเชินถอนหายใจพลางเดินไปที่รถ ขับกลับบริษัท......ทางฝั่งซูมั่วทั้งสามคนกลับไปที่ย่านธุรกิจ หลีโย่วเอาแต่พูดเรื่องเงินยี่สิบห้าล้านไม่หยุด ซูมั่วไม่ได้ตั้งใจฟังเย่ซินหย่าถูกขังสิบห้าวัน ในขณะเดียวกันก็จ่ายค่าเสียหายแล้ว ที่จริงตามเหตุผลแล้วเธอควรข
You may also like
ท่านประธานขาพาหนูลงจากเตียง เอ๊ย! คานที
ผลิกา(เลอบัว)38.1K viewsขย้ำรักเลขา NC-20
C207.3K viewsเด็กเสี่ย NC-25
C71.5K viewsพราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก
พะเนินเทินทึก75.4K viewsโสเภณี...ที่ไม่อยากเป็น
หลงเวลา /จู้หมิง736 viewsเมียใบ้บำเรอรัก
ดอกอ้อลู่ลม4.9K viewsพี่ที่แปลว่าเมีย
ดอกอ้อลู่ลม1.0K viewsเมื่อรักสุดทางแล้ว
เฟยฮวา579 views
