บทที่ 322

“แกมาพูดเพ้อเจ้ออะไร! แค่ยังไม่ได้หย่า เธอก็ยังเป็นเมียของฉัน!” ฟู่อี้ชวนตะโกนกระโชกโฮกฮาก

“หย่าแล้วต่างหาก ศาลตัดสินแล้ว ถึงคุณจะยื่นอุทธรณ์ไปก็เปลี่ยนแปลงผลการตัดสินของศาลชั้นต้นไม่ได้” โจวจิ่งอันว่า

“ขืนคุณยังไม่ปล่อย ผมจะแจ้งตำรวจให้มาจัดการ”

เห็นไอ้แมงดานี่ทำได้แค่ยกเรื่องแจ้งตำรวจมาข่มขู่เขา แบบนี้แล้วซูมั่วก็ยังปกป้องมันถึงที่สุดอยู่ดี ดังนั้นฟู่อี้ชวนเลยปล่อยหมัดออกไปในทันที

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์เปลี่ยนไป เหล่าชาวมุงรอบ ๆ ต่างพากันส่งเสียงร้องตกใจ ซูมั่วเองก็หน้าเปลี่ยนสีในฉับพลัน เธอรีบยื่นมือออกไปขวางไว้

อาจเพราะเคยประมือมาก่อนสองสามครั้ง โจวจิ่งอันเลยจับทางของอีกฝ่ายได้ จึงรับหมัดนั้นของเจ้าตัวไว้ได้

“กรุณาใจเย็น ๆ ด้วยค่ะคุณลูกค้า! มีเรื่องอะไรพวกเรามาคุยกันดี ๆ เถอะนะคะ!” พนักงานก็ตกใจเหมือนกัน แต่ก็ต้องรีบเข้ามาประนีประนอม

เพราะมีพนักงานสามคนยืนขวางไว้ระหว่างคนทั้งคู่ ฟู่อี้ชวนเลยออกหมัดที่สองไปไม่ได้ ซูมั่วเองก็ดึงมือกลับมา รีบหมุนตัวหันไปถามด้วยความเป็นห่วง

“รุ่นพี่ มือของรุ่นพี่ไม่เป็นอะไรนะ?”

“ไม่เป็นไร” โจวจิ่งอันปลอบด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

ซูมั่วมองปื้นแดง ๆ ก