Share

บทที่ 5

last update Last Updated: 2025-02-15 11:35:53

"3 ทุ่มใส่ชุดคอสเพลย์กระต่ายมาหาฉันที่ห้องนั่งเล่นเข้าใจไหม"

แค่ก ๆ!

ยาหยีที่กำลังก้มหน้าทานข้าวถึงกับสำลักกับประโยคบอกกล่าวจากร่างสูงที่นั่งฝั่งตรงข้าม รีบเอื้อมไปหยิบน้ำมาดื่ม ครั้นรู้สึกดีขึ้นจึงเอ่ยถามไป

"ทำไมต้องให้หนูใส่ด้วยค่ะ เห็นเมื่อก่อนคุณไม่ชอบให้หนูแต่งตัวโป๊"

"เดี๋ยวคืนนี้เธอก็รู้เอง"

จบตรงที่คำว่ารู้เองคราวนี้ยาหยีได้แต่คิดหาคำตอบเอาเองว่าเขาให้เธอใส่ชุดเซ็กซี่แบบนั้นเพราะอะไร

เธอไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วที่จะไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรหรืองานที่เขาบอกว่าจะให้เธอทำตอนอายุครบยี่สิบคือการใช้ร่างกายขัดดอกเหมือนที่เคยได้ยินมา

ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ จะทำยังไงดีเธอยังไม่พร้อมสำหรับเรื่องนี้เลย แต่ก็นั่นแหละเธอปฏิเสธอะไรไม่ได้เพราะรู้ฐานะตัวเองดีทำได้แค่ขานรับไปเบา ๆ

"ค่ะ"

จากนั้นก็ก้มหน้าทานข้าวต่อ

"กินข้าวเสร็จมานวดไหล่ให้ฉันหน่อย" เควิลเอ่ยขึ้นหลังจากทานข้าวเสร็จ

"ได้ค่ะ แต่หนูขอเก็บจานไปล้างก่อนนะคะ"

"อืม.." เอ่ยจบเควิลก็ลุกเดินออกจากห้องอาหารไปนั่งรอในห้องนั่งเล่นทันที นั่งรอประมาณสิบห้านาทีเด็กสาวก็มา

ยาหยีเดินอ้อมไปหยุดยืนด้านหลังชายหนุ่ม ก่อนจะวางมือลงบนบ่าแกร่งทั้งสองข้าง แล้วบีบนวดเบา ๆ

"อืม..ดีแบบนั้นแหละ" เควิลครางในลำคออย่างพึงพอใจพลางหลับตาลง แรงบีบนวดจากมือเล็กทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายไม่น้อยทุกวันนี้เด็กสาวกลายเป็นเด็กนวดสำหรับเขาไปแล้ว

ทุกครั้งที่เขาเมื่อย หรือรู้สึกอ่อนล้าจากการทำงานก็มักจะให้เด็กสาวนวดให้เสมอเพราะฝีมือการนวดเธอมันดีมาก ๆ เขายังคิดอยู่เลยว่าไม่เสียแรงจริง ๆ ที่รับเด็กสาวมาเลี้ยงเธอทำได้ทุกอย่างที่เขาสั่ง และทำได้ดีเสียด้วย

เขาปล่อยให้เธอนวนจนรู้สึกผ่อนคลายขึ้นจึงบอกให้เธอหยุด "พอแล้ว เธอขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ"

"คะ..ค่ะ" ยาหยีพลันหน้าเห่อร้อนขึ้นมาเมื่อคิดว่าตัวเองต้องใส่ชุดคอสเพลย์กระต่ายสุดเซ็กซี่นั่นต่อหน้าชายหนุ่ม แต่เธอก็ทำได้แค่ขานรับแล้วเดินขึ้นห้องไปทำตามที่เขาสั่ง

"น่าอายจัง" เสียงหวานพึมพำออกจากริมฝีปากอิ่ม ดวงตากลมจับจ้องตัวเองในชุดคอสเพลย์กระต่ายสุดวาบหวิวผ่านกระจกบานใหญ่ด้วยความรู้สึกกระดากอาย

ชุดตอนกลางวันว่าเซ็กซี่แล้วเจอชุดนี้เข้าไปมันยิ่งกว่านั้นเสียอีก บนศีรษะของเธอประดับด้วยหูกระต่ายสีดำ ส่วนชุดเป็นเกาะอกสีดำตรงกลางร่องนมถูกแหวกอกเป็นรูปหัวใจจนเห็นสองเต้าที่บดเบียดกัน กระโปรงสั้นเสมอแก้มก้นตามด้วยถุงน้องตะข่าย บนลำคอมีโบกระต่ายเพิ่มความเซ็กซี่

"มั่นใจเข้าไว้ยาหยี มั่นใจเข้าไว้" เธอพยายามพูดให้กำลังใจตัวเองพลางหลับตาสูดลมหายใจเข้าปอดพรืดใหญ่ ทว่าสุดท้ายเธอก็ทำใจไม่ได้อยู่ดีจนต้องเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่มาห่อตัว

จากนั้นก็เดินลงออกจากห้อง

"เอ๊ะ!"

สองคิ้วสวยพลันขมวดมุนครั้นเปิดประตูห้องออกมาก็พบเข้ากับความมืด ไฟภายในบ้านไม่ได้เปิดจะว่าดับก็ไม่ใช่เพราะในห้องติดอยู่ หนำซ้ำบรรยากาศก็ยังเงียบเชียบจนเธอรู้สึกกลัว

หรือชายหนุ่มจะทำเซอร์ไพร์สเธอ คิดได้ดังนั้นก็รีบเดินลงบันไดไปยังชั้นล่าง ก่อนจะพบกับแสงสว่างน้อย ๆ ที่มาจากห้องนั่งเล่น

ครั้นเดินไปถึงก็พบว่าเป็นแสงสว่างจากเทียนที่ถูกวางไว้รอบห้องสี่เหลี่ยม บนพื้นห้องเต็มไปด้วยกลีบกุหลาบแดง มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ สูดดมแล้วทำให้รู้สึกสดชื่น

บนผนังของห้องมีตัวอักษรภาษาอังกฤกษติดอยู่เป็นคำว่า 'แฮปปี้เบิร์ธเดย์เด็กน้อยของฉัน' ข้าง ๆ ตัวอักษรประดับด้วยลูกโป่งหลากสี

ใบหน้าเรียวระบายยิ้มออกมาอย่างมีความสุขระคนแปลกใจเพราะวันเกิดเธอปีนี้มันดูพิเศษกว่าทุกปีโดยเฉพาะบรรยากาศที่มันโรแมนติกแปลก ๆ

"สุขสันต์วันเกิดนะเด็กน้อยของฉัน" ระหว่างที่เธอกำลังชื่นชมกับบรรยากาศภายในห้องเสียงอวยพรก็ดังขึ้นจากด้านหลัง เธอรีบหันไปมองด้วยความตื่นเต้นก็เห็นชายหนุ่มถือเค้กรูปกระต่ายแสนน่ารักเข้ามา

ริมฝีปากอิ่มฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันสามสองซี่ หัวใจพองโตคับอกกับการกระทำทึีแสนพิเศษของเขา

"ขอบคุณที่ทำอะไรให้หนูมากมายขนาดนี้นะคะ" เธอเอ่ยขอบคุณไปด้วยความรู้สึกซาบซึ้งสุดใจ ก่อนจะหลับตาลงอธิษฐานแล้วลืมตาขึ้นเป่าเทียนเบา ๆ

"ขอพรว่าอะไรเหรอ" เควิลมองหน้าถามหญิงสาวด้วยความอยากรู้ ทว่าอีกคนกลับส่ายหน้าปฏิเสธ

"ไม่บอกหรอกค่ะ เป็นความลับ" ยาหยีเอ่ยยิ้ม ๆ ก็ใครจะกล้าบอกกันว่าเธออธิษฐาน 'ขอให้เขาใจดีกับเธอ และขอให้เธอได้อยู่เคียงข้างเขาตลอดไป'

ซึ่งเควิลก็ไม่ได้ซักไซ้ต่อเพราะเขามีอย่างอื่นที่สนใจกว่านั่นก็คือร่างอรชรตรงหน้า เขาวางเค้กลงบนโต๊ะกระจก ก่อนจะยื่นมือไปดึงผ้าเช็ดตัวขึ้นห่อหุ้มร่างเธอออก

แรงกระชากทำให้ผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ปลิวออกจากตัวยาหยีได้อย่างง่ายดาย ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนเธอไม่ทันตั้งตัวสักนิด

"คุณเควิล" เธอร้องเรียกอีกคนด้วยความกระดากอายพลางใช้มือทาบลงบนเสื้อเกาะอกที่เว้าเป็นรูปหัวใจ อีกมือก็พยายามดึงชายกระโปรง

"อายทำไมอีกเดี๋ยวฉันก็ได้เห็นทุกซอกทุกมุมแล้ว" เควิลขมวดคิ้วเอ่ย จับจ้องร่างอรชรด้วยแววตาหื่นกระหายไม่ปิดบังราวกับเสือร้ายผู้หิวโหยเหยื่อ ขณะที่ยาหยีถึงกับกลืนน้ำลายลงคอดังอึก หัวใจเต้นแรงแทบจะทะลุออกมานอกอก

คำพูดของเขาทำให้เธอมั่นใจขึ้นว่าสิ่งที่คิดไว้น่าจะเป็นจริง อ่า..ให้ตายสิเธอยังไม่พร้อมและยังไม่ได้เตรียมใจเลย

"หมายความว่ายังไงคะ..?" เปล่งเสียงถามไปทั้งที่รู้อยู่เต็มอก แต่ก็ยังมีความหวังน้อย ๆ ว่ามันจะไม่ใช่

"เธออายุครบยี่สิบแล้ว ถึงเวลาต้องทำงานชดใช้หนี้แล้ว" เควิลบอกกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"งานอะไรคะ"

"ใช้ร่างกายเธอชดใช้หนี้ไงเด็กน้อย.."

คำว่าใช้ร่างกายชดใช้หนี้จากริมฝีปากหนาทำยาหยีสะอึก รู้สึกเจ็บจี๊ดในอกอย่างบอกไม่ถูก เธอเข้าใจแล้วว่าที่ผ่านมาเขาเห็นเธอเป็นแค่ลูกหนี้ เขาเลี้ยงดูส่งเสียเธอก็เพื่อรอเวลาให้เธอใช้งานได้เท่านั้นมันไม่มีอะไรพิเศษเลย

ไม่รู้ว่าน้ำตามันไหลออกมาตอนไหนรู้สึกตัวอีกทีก็รู้สึกเหมือนมีอะไรไหลลงที่แก้ม เธอรีบยกมือขึ้นเช็ดออกพยายามกลั้นก้อนสะอื้นเอาไว้ แล้วเอ่ยไป "ค่ะ คุณเควิลจะทำอะไรกับหนูก็ตามสบายเลย"

"เธอร้องไห้ทำไม" ถึงแม้หญิงสาวจะเช็ดน้ำตาไปแล้วแต่เควิลก็เห็นเพราะเขามองเธอตลอดเวลา

"หนูแค่รู้สึกตื้นตันกับสิ่งที่คุณทำให้หนูค่ะ" ยาหยีเลือกจะโกหกกลบเกลื่อนความรู้สึกที่แท้จริงด้วยรู้ดีว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร

เธอเป็นแค่ลูกหนี้ไม่มีสิทธิ์เสียใจหรือรู้สึกอะไรมีหน้าที่แค่ทำตามที่เขาสั่งอย่างเดียว

"เด็กโง่" เควิลว่าพลางยื่นมือไปวางบนศีรษะเล็กทุยอย่างเอ็นดู ก่อนจะผละมือออกแล้วเอ่ยต่อ "มากินเค้กกันดีกว่า"

"ค่ะ" ยาหยีฝืนยิ้มให้คนตัวโตทั้งที่ในใจขื่นขม จากนั้นก็เดินไปหย่อนก้นนั่งบนโซฟา ก่อนเธอจะต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ในตอนที่อีกคนเดินมาหยุดยืนตรงหน้า แล้วโน้มใบหน้าลงมาใกล้ใบหน้าเธอ สองมือก็ค้ำยันพนักโซฟาข้างไหล่เธอไว้

เธอพยายามข่มความตื่นเต้นและหวาดหวั่นเอาไว้เปล่งเสียงถามไปอย่างติด ๆ ขัด ๆ "นะ..ไหนว่าจะกินเค้กไงคะ"

"ใช่ฉันก็กำลังจะกินเค้กนี่ไง" เควิลเอ่ยด้วยแววตาทอประกายวาววับ ก่อนจะเอี่ยวตัวไปหยิบช้อนตักเค้ก แล้วเอามาปาดลงบนริมฝีปากอิ่ม เนินอกอวบที่ล้นทะลักออกจากเสื้อเกาะอก ตามด้วยต้นขาขาวเนียนที่โผล่พ้นกระโปรง

"อึก.." น้ำลายเหนี่ยวถูกกลืนลงลำคอระหงซ้ำแล้วซ้ำแล้วเมื่อยาหยีรู้ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น หัวใจของเธอกระหน่ำเต้นหนักกว่าเดิมจนต้องหอบหายใจออกมา สองมือน้อย ๆ ก็ขย้ำกระโปรงแน่นพยายามข่มความรู้สึกที่เกิดขึ้นเอาไว้เอ่ยปลอบใจตัวเองว่ามันเป็นหน้าที่ทำใจให้สบาย

ร่างอรชรสะดุ้งน้อย ๆ ก่อนจะรีบหลับตาปี๋เมื่ออีกคนโน้มลงใช้ปลายลิ้นเลียเค้กบนกลีบปาก เขาปาดเลียมันซ้ำ ๆ จนเธอขนกายลุกซู่ความรู้สึกบางอย่างเริ่มก่อเกิดขึ้นในร่างกาย

สองมือเล็กเผลอยกขึ้นจิกไหล่กว้างอย่างลืมตัว ขณะที่อีกคนอารมณ์เริ่มพุ่งขึ้นเรื่อย ๆ จากที่ปาดเลียกลีบปากอิ่มก็สอดเรียวลิ้นเข้าไปกวาดต้อนในโพรงปาก เกี่ยวกระหวัดรัดรึงลิ้นเล็กอย่างดูดดื่ม

บดจูบจนสาแกใจก็เลื่อนใบหน้าลงซุกไซ้ลำคอระหงสูดดมกลิ่นกายหอมหวาน แล้วค่อย ๆ ไล่ต่ำลงเรื่อย ๆ จนถึงเนินอกที่มีเค้กติดอยู่

ไม่รอช้ารับใช้ลิ้นปาดเลียลิ้มลองรสชาติของเค้กทันที

"อื้อ..คุณเควิล"

เรียวลิ้นที่ลากไล้บนเนินอกทำยาหยีสะท้านไปทั้งกายเผลอหลุดเรียกชื่อคนตัวโตเบา ๆ ขณะที่มือก็ยิ่งจิกไหล่กว้างแรงขึ้นตามความปั่นป่วนที่เกิดขึ้นภายในท้องน้อย

สองเต้าอวบสั่นไหวตามจังหวะหอบหายใจหนัก ๆ บวกด้วยเสียงเรียกชื่อหวานหูทำเควิลเลือดลมพุ่งพล่าน ท่อนลำที่นอนสงบนิ่งตั้งชูชันจนรู้สึกปวดหนึบไปหมด

เขารีบถลกเสื้อเกาะอกไปกองใต้ราวนมด้วยมือไม่สั่น ก่อนจะดึงแผ่นแปะจุกออก จากนั้นก็เอี่ยวตัวไปเอาเค้กมาปาดลงบนจุกสีสวย

ยาหยีสะดุ้งใบหน้าเรียวขมวดยุ่งเมื่อลิ้นชื้นแฉะปาดเลียบนยอดอกสลับดูดดึงทำภายในร่างกายของเธอร้อนรุ่มความรู้สึกแปลก ๆ ยิ่งทวีคูณ

"อื้อ..คุณเควิลหนูรู้สึกแปลก ๆ พอก่อนได้ไหมคะ" ริมฝีปากอิ่มเผยอบอกกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่น ซึ่งเควิลที่ผ่านเรื่องอย่างว่ามานับครั้งไม่ถ้วนถึงกับยิ้มมุมปาก ช้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าเรียวที่ขมวดยุ่งเหยิงอย่างเอ็นดู

"เขาเรียกว่าเสียวเด็กโง่ เดี๋ยวเธอจะได้เสียวกว่านี้อีก

"อึก.." คำพูดของคนตัวโตทำให้ยาหยีต้องลืมตาขึ้นมองหน้าเขา นั่นทำให้ทั้งสองสบสายตากันจัง ๆ ก่อนเธอจะเป็นฝ่ายเสมองไปทางอื่นด้วยความกระดากอาย

ท่าทางกระดากอาย และพวงแก้มที่ขึ้นสีแดงของหญิงสาวเรียกรอยยิ้มจากเควิลได้เป็นอย่างดี เขารู้สึกมันเขี้ยวและเอ็นดูจนต้องเลื่อนริมฝีปากขึ้นไปกดจูบกลีบปากอิ่มหนัก ๆ หนึ่งที

จากนั้นก็จับร่างบางกดให้นอนราบกับโซฟาโดยมีเข้าตามไปคร่อมเอาไว้ อ้าปากโลมเลียดูดดึงจุกสีสวยสลับไปมาทั้งสองข้างอีกครั้งพลางใช้มือบีบเคล้นก้อนเนื้อนุ่มหยุ่น

เล่นกับสองเต้าอวบจนพอใจเขาก็กระถดกายลงกลืนกินเค้กที่อยู่บนต้นขาขาวเนียนต่อ ความเสียดเสียวพุ่งเข้าเล่นงานร่างบางหนักกว่าเก่าเมื่ออีกคนทั้งใช้ลิ้นปาดเลีย และใช้บีบลูบไล้

"อ๊ะ..อื้อ" ใบหน้าเรียวเหยเก ดวงตากลมหลับพริ้ม ริมฝีปากอิ่มเผยอครวญครางเสียงแผ่วพลิ้วด้วยความรู้สึกเสียวซ่านที่ตีร่วนอยู่ในร่างกายยิ่งกระตุ้นความกระสันอีกคนให้เดือดพล่านจนเกินจะต้านทานไหวอีกต่อไป

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • นางบำเรอคนโปรด   บทส่งท้าย

    หลายปีต่อมา"มาให้แด๊ดดี้หอมหน่อยสิครับ" เควิลร้องเรียกลูกชายตัวน้อยที่กำลังนั่งเล่นอยู่กับพี่เลี้ยงบนพื้นในห้องนั่งเล่นทันทีที่กลับมาถึงบ้าน"แด๊ดดี้กลับมาแล้ววว" เด็กน้อยหน้าตาหล่อเหลาอายุย่างเข้า 5ขวบฉีกยิ้มกว้างเมื่อได้ยินเสียงผู้เป็นพ่อ รีบดีดตัวลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้ากอดผู้เป็นพ่อที่กำลังนั่งยองๆอ้าแขนรอกอดด้วยความดีใจ "คิดถึงแด๊ดดี้ที่สุดเลยครับ""แด็ดดี้ก็คิดถึงลูกครับ วันนี้ทำงานมาเหนื่อยขอหอมให้หายเหนื่อยหน่อย" เควิลกอดบุตรชายแนบแน่นพลางกระหน่ำหอมแก้มกลม ๆ ทั้งซ้ายทั้งขวาฟอดใหญ่"หอมจนแก้มลูกช้ำหมดแล้วไหมคะนั้นแด๊ดดี้" ยาหยีที่กำลังถือจานผลไม้ออกมาจากในครัวเอ่ยแซวคนเป็นสามียิ้ม ๆ"ก็ลูกน่าหอมนิ" คนถูกแซวเงยขึ้นมองเมียสาวด้วยใบหน้าเคลือบรอยยิ้ม ก่อนจะผละกอดจากลูกเดินไปโอบกอดเมียสาว"แม่ก็น่าหอม" เอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อนพร้อมหอมแก้มขาวผ่องฟอดใหญ่ ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาด้วยกลัวว่าลูกจะได้ยิน "น่าเย็..*ด้วย""คนทะลึ่ง ในสมองมีแต่เรื่องพันนี้รึไงคะ" ยาหยีตีอกคนเป็นสามีไปหนึ่งทีโทษฐานที่พูดจาทะลึ่ง แต่ก็มิวายรู้สึกเขินอายไม่ได้แม้เธอกับเขาจะแต่งงานกันมาสี่ปีแล้ว หรือนับตั้งแต

  • นางบำเรอคนโปรด   บทที่ 22 (จบ)

    สามเดือนต่อมา..เวลาล่วงเลยมาได้สามเดือนเต็มนับจากวันนั้นเหมือนความสัมพันธ์ของเควิลกับยาหยีจะแนบแน่นขึ้นเรื่อย ๆยาหยีได้รู้ซึ้งกับคำว่าชอบของเควิลแล้วว่าเป็นอย่างไง และเธอก็ต้องหนักใจมากกับคำว่าเวอร์วังของเขา ซึ่งเธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเขาจะมีมุมแบบนั้นเพราะทำเอาเธอปรับตัวแทบไม่ทันในช่วงอาทิตย์แรกนอกจากอีกฝ่ายจะป่าวกล่าวประกาศกับเหล่าบอดี้การ์ดและเหล่าแม่บ้านว่าเธอไม่ใช่ลูกหนี้ แต่เขากับเธอกำลังดูใจกันอยู่แล้วเขายังยกหนี้จำนวนหนึ่งล้านถ้วนที่พ่อเธอได้สร้างไว้เขาก็ยกให้ฟรี ๆ เพื่อเป็นการบอกว่าเธอไม่ใช่คนที่มาที่นี่เพื่อใช้หนี้อีกต่อไปไม่เพียงเท่านั้นเขายังพาเธอไปดินเนอร์ที่ร้านอาหารหรูแทบทุกวัน และทุกครั้งจะมีช่อดอกไม้มอบให้เสมอจนห้องนอนของเธอมันเต็มไปด้วยดอกไม้ของเขาเขาตามใจเธอสุดฤทธิ์เพียงแค่เอ่ยปากบอกสิ่งนั้นก็จะมาวางตรงหน้า เธออยากจะไปเที่ยวที่ไหนเขาก็ไม่เคยขัดเธอรู้ซึ้งแล้วว่าการได้รับความรู้สึกพิเศษจากมาเฟียที่เย็นชามันเป็นแบบไหน ถึงเขาจะไม่มีคำพูดแสนหวานเพื่อเอาใจ ทว่าการกระทำของเขามันบ่งบอกให้เธอได้รู้ได้รู้ว่าเขาชอบเธอจริง ๆ..."หึ.." พอคิดถึงสิ่งดี ๆ ที่เขาคอยทำให้เธอ

  • นางบำเรอคนโปรด   บทที่ 21

    "ไม่เอาเสียเวลา..ฉันใจร้อน"สิ้นเสียงพูดเควิลก็จับร่างบางกดให้นอนหงายบนโซฟาด้วยความเร็วแล้วตามลงไปทาบทับเอาไว้ สองมือจับมือเล็กที่พยายามดันอกไปกดเหนือศีรษะเล็กทุยแน่นอนว่ายาหยีสู้แรงคนตัวโตกว่าหลายเท่าไม่ได้ทำได้แค่ทำหน้าคว่ำร้องโวยวายออกไปเสียงดังลั่น"คุณขี้โกง หนูยังไม่อนุญาตเลยนะคะ""เธออย่าผิดคำพูดสิที่บอกว่าถ้าฉันให้คำตอบแล้วจะให้เอา""หนูไม่ได้ผิดคำพูดสักหน่อย" คราวนี้ยาหยีถึงกับเอ่ยเสียงอ่อยเพราะเถียงไม่ออกเธอดันพูดแบบนั้นไปจริง ๆ นี่น่าทำให้อีกคนได้ทีใช้โอกาสที่เธอนิ่งสงบก้มลงประกบจูบริมฝีปากอิ่มดูดเม้มกลีบปากบนล่างสลับกันแผ่วพลิ้วต้องการตะล่อมเธอให้คล้อยตามสองมือคลายพันธนาการจากข้อมือเล็กเลื่อนลงลูบไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งสุดยั่วยวนที่อยู่ภายใต้ชุดเดรส ขณะที่สะโพกขยับบดเบียดกับเนินเนื้อสาวอวบอูมทำคนที่ยังด้อยประสบการณ์อยู่มากเริ่มเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัส หลับตาพริ้มจูบตอบอย่างดูดดื่ม ปากอ้าเผยอให้เรียวลิ้นสากสอดเข้ามาเกี่ยวกระหวัดหยอกเย้ากับเรียวลิ้นนุ่ม สองมือเคลื่อนไปโอบกอดลำคอแกร่งแน่น ส่งเสียงครางในลำคออื้ออึงด้วยความรู้สึกวาบหวาม"อื้อ.."ไม่ต่างจากชายหนุ่มที่อารมณ์เริ

  • นางบำเรอคนโปรด   บทที่ 20

    คำถามจากริมฝีปากอิ่มทำเควิลนิ่งไปเพราะเขาเองก็ยังไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองเลยว่ารู้สึกยังไงกันแน่ เขาเองก็กำลังหาคำตอบให้ตัวเองเหมือนกัน แต่ที่แน่ ๆ เขาไม่เคยเห็นเธอเป็นนางบำเรอเลย"ฉันยังไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเอง ไว้ฉันมั่นใจเมื่อไรจะบอกนะ แต่ที่แน่ ๆ ฉันไม่เคยเห็นเธอเป็นนางบำเรอหรือผู้หญิงขัดดอกเลย อาจจะมีบ้างครั้งที่ฉันพูดจาไม่ดีแต่ทั้งหมดเป็นเพราะอารมณ์ล้วน ๆ ไม่เคยคิดจริง ๆ""ค่ะ.." ยาหยีเพียงขานรับเสียงแผ่วและไม่คิดจะซักไซ้อะไรต่อถึงแม้เธออยากรู้ใจแทบขาดถึงความรู้สึกที่ชายหนุ่มมีต่อตัวเองซึ่งลึก ๆ ในใจเธอก็เกิดความหวังขึ้นมาน้อย ๆ ว่าเขาอาจจะรู้สึกอะไรกับเธอบ้างถึงต้องใช้เวลาคิด จากที่เคยพยายามจะตัดใจก็เริ่มลังเลขึ้นมาจะว่าเธอใจง่ายก็ได้ก็คนมันรักมาตั้งนานแล้วนิ..ภายในรถตกอยู่ในความเงียบนานนับนาที ก่อนเควิลจะเอ่ยทำลายความเงียบ สายตาจ้องมองใบหน้าหวานอย่างอ่อนโยน"เราเข้าใจกันแล้วนะ กลับมาเป็นยาหยีเด็กน้อยทึ่น่ารักของฉันได้แล้ว""ก็ได้ค่ะ แต่หนูมีข้อแม้หากคุณไม่ได้เห็นหนูเป็นนางบำเรอ หรือผู้หญิงขัดดอกจริง ๆ จนกว่าคุณจะให้ตอบว่ารู้สึกยังไงกับหนู เราห้ามมีอะไรกันตกลงไหมคะ

  • นางบำเรอคนโปรด   บทที่ 19

    วันต่อมา.."เดี๋ยววันนี้เลิกเรียนแล้วฉันไปรับ" เควิลที่นั่งดื่มกาแฟอยู่ในห้องโถงเปล่งเสียงขึ้นทันทีที่หญิงสาวเดินลงจากบันไดทำให้ยาหยีถึงกับชะงักมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างสงสัยเพราะน้อยครั้งที่เขาจะไปรับเธอด้วยตัวเองที่มหาวิทยาลัย แต่เธอก็ไม่คิดจะถามหาเหตุผลเพียงขานรับ แล้วเดินออกไปขึ้นรถตรงไปมหาวิทยาลัยครั้นเลิกเรียนเธอก็มายืนรอชายหนุ่มตรงที่ที่ยืนรอรถมารับประจำ รอเพียงไม่นานรถแลมโบกีนี่ราคาหลายสิบล้านก็เคลื่อนตัวมาจอดลงตรงหน้านักศึกษาที่อยู่บริเวณต่างพากันมองมาด้วยสายตาลุกวาวอดทำให้เธอประหม่าไม่ได้จริง ๆ จนต้องรีบวิ่งไปขึ้นรถเพื่อหลบหลีกสายตาหลายคู่ที่จ้องมอง"เป็นอะไร ทำไมต้องรีบร้อนขนาดนั้น" ทำคนที่นั่งหลังพวงมาลัยขย่นคิ้วด้วยความสงสัยกับท่าทางรีบร้อนของเธอ"คนมองหนูไม่ชอบค่ะ" ยาหยีตอบไปตามจริงพลางมองไปยังกลุ่มนักศึกษาที่มองมา พอได้ฟังคำตอบของหญิงสาวเควิลก็ยกยิ้มมุมปากน้อย ๆ หากเป็นคนอื่นคงจะเดินยืดอกมาขึ้นรถอย่างภาคภูมิใจ แต่เธอกลับไม่ชอบเสียอย่างนั้น"เธอนี่ก็แปลกคนนะยาหยี" มือหนายื่นไปยีศีรษะเล็กทุยด้วยความเอ็นดูจนเรือนผมสีน้ำตาลยุ่งเหยิง"อย่ามายุ่งกับผมหนู" ยาหยีทำหน้าคว่ำใส่เจ

  • นางบำเรอคนโปรด   บทที่ 17

    นับตั้งแต่วันที่เธอถูกชายหนุ่มลงโทษอย่างหนักเวลาก็ผ่านมาหนึ่งเดือนเต็ม ๆ และแน่นอนว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปความสุขที่เธอเคยมีมันหายไปหมดสิ้น คฤหาสน์แห่งนี้กลายเป็นที่จองจำสำหรับเธอทั้งที่เมื่อก่อนมันเป็นสถานที่ที่น่าอยู่สำหรับเธอมาก ๆเธอต้องทนอยู่ด้วยความเจ็บปวดจากการที่พยายามหักห้ามใจไม่ให้รักชายหนุ่ม ต้อนทนขมขืนยามขึ้นเตียงกับเขาด้วยสถานะนางบำเรอเด็กสาวที่เคยสดใสในเมื่อก่อนกลายเป็นคนเงียบขรึม รอยยิ้มบนใบหน้าแทบไม่มีให้เห็น แววตาแสนสดใสมีแต่ความหมองหม่นเธอไม่มีความสุขอีกต่อไปในคฤหาสน์หลังใหญ่โตนี้...เฉกเช่นเดียวกับเควิลที่รู้สึกหงุดหงิดอยู่ตลอดเวลาตั้งแต่ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหญิงสาวเปลี่ยนไปนับตั้งแต่วันนั้นเธอก็ทำตัวห่างเหินเขาเข้าไปเรื่อย ๆ ไม่เข้าใกล้ถ้าเขาไม่เรียก ไม่ออดอ้อน ไม่มาวอแว ไม่สดใสเหมือนในเมื่อก่อน บ่อยครั้งที่เขาเห็นเธอแอบนั่งเหม่อลอยบอกตามตรงว่าเขาไม่ชอบเลยที่เห็นเธอดูเศร้า และยิ่งพานหงุดหงิดทุกอย่างรอบตัวเมื่อเธอทำตัวเย็นชา ห่างเหินเขา เวลามีอะไรกันก็ไม่มีอารมณ์ร่วมเหมือนเป็นแค่หน้าที่ที่จำเป็นต้องทำให้เสร็จ ๆ ไปซึ่งเขาไม่โอเคเ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status