บทนำ

ไดอา & พิพลอย

ในสายกับผู้ชายนิรนาม

(ลองสอดนิ้วเข้าไปสิ... บางครั้งมันอาจจะช่วยปลดปล่อยเธอได้)

เสียงทุ้มต่ำจากปลายสายเอ่ยออกมาบางเบา แต่สร้างความร้อนรุ่มจนมือเล็กต้องลูบไล้ลำคอตัวเอง เธอปล่อยตัวตามสบายไปกับเก้าอี้หนังขนาดใหญ่ในห้องทำงาน การทำงานที่เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน แบกรับความรับผิดชอบคนครึ่งค่อนบริษัท ทำให้เธอแทบระเบิดความประสาทออกมาวันละหลายล้านรอบ

การหาความสุขให้ตัวเองเล็ก ๆ น้อย ๆ มันคือยาวิเศษสำหรับเธอ

“ถ้าฉันสอดเข้าไป... คุณต้องช่วยตัวเองด้วยนะ”

(หึ... ต้องการแบบนั้นเหรอ?)

“ใช่... เราจะได้เสร็จไปพร้อม ๆ กันไง”

(ลองดู)

“ฉันขอใส่แอร์พอดแป๊บ อยากได้ยินเสียงคุณชัด ๆ”

หญิงสาวบอกปลายสายก่อนจะวางมือถือไว้บนโต๊ะและหยิบแอร์พอดมาใส่แทน และเมื่อหูฟังไร้สายเชื่อมต่อ มือเล็กก็กดปุ่มล็อกประตูห้องและปิดกล้องวงจรปิดทุกตัวอย่างชำนาญ

เพราะนี่มันไม่ใช่ครั้งแรก...

เธอทำแบบนี้กับผู้ชายคนนี้มาร่วมสองปีแล้ว

“เรียบร้อย... คุณถอดกางเกงรึยังคะ”

(อื้ม~ ถอดแล้ว)

เสียงตอบในลำคอนั่นทำให้คนตัวเล็กขนลุก และสะท้านไปทั้งตัว

มือเล็กย้ายไปที่หว่างขา เธอปล่อยตัวตามสบายเอนพิงเก้าอี้ทั้งตัวแล้วเริ่มสอดนิ้วเข้าหาความสาวใต้ร่มผ้า เขาเริ่มแล้ว... เธอเองก็ต้องรีบ เสียงหายใจหอบแรงข้าง ๆ หู มันเสียวซ่านราวกับกำลังมีเซ็กส์และถูกสัมผัสจริง ๆ

“อะ อื้อ~”

(แบบนี้ดีไหม...)

“ดีมาก”

(อยากให้ทำแรง ๆ รึเปล่า)

“อยากที่สุดเลย เสียงของคุณ... อะ อื้อ ที่รัก~ คุณเซ็กซี่มาก”

เธอกำลังจะบ้า... เร่งเร้าตัวเองด้วยปลายนิ้วระรัว ควบคู่กับเสียงหายใจหอบแรงของเขา จังหวะของทั้งคู่ตรงกันอย่างประหลาด และส่งถึงกันอย่างต่อเนื่องจนไม่สามารถหยุดปลายนิ้วและอุ้งมือของตัวเองได้

ความเสียวซ่านวิ่งวนที่จุดนั้นทวีคูณขึ้นเรื่อย ๆ เรื่อย ๆ ริมฝีปากบางกัดเม้ม หน้าร้อนผะผ่าวแทบจะเผาไหม้ตัวเอง ทั้งเป็น

ใกล้แล้ว

อะ อีกนิดเดียว...

“อะ อ๊า~”

(หื้ม? ไม่ไหวแล้วเหรอ...)

(ครางออกมา)

“อื้อ~”

(เร็วอีก)

“อื้อ อื้อ~”

(เร็วอีก อย่าหยุด)

“มะ ไม่ไหวแล้ว~ อะ อ๊ายย”

(อ่า... เก่งมาก)

ร่องลึกกระตุกตุบ ๆ คนตัวเล็กเชิดหน้าขึ้นเสียวสะท้าน สมองที่ทำงานหนักมาทั้งวันเบาหวิวลอยล่อง น้ำใส ๆ ฉ่ำแฉะไปทั่วผิวความสาวของเธอจนหยดลงเก้าอี้ทำงาน...

ทั้งคู่หายใจหอบใส่กันสักพัก พร้อมกับเผยยิ้มพอใจออกมาที่มุมปาก

“ฉันหลงรักเสียงของคุณค่ะ เซ็กซี่มาก”

(อยากได้ยินเสียงฉันข้างหูจริง ๆ ไหมล่ะ?)

“เป็นไปไม่ได้หรอก”

(เป็นไปได้... ถ้าเรานัดเจอกัน)