ภรรยาที่เขา..ไม่ต้องการ

เป็นแค่ภรรยาที่เขาไม่ได้ต้องการ เขามีคนรัก แต่เพราะเธอที่กำลังท้อง กำลังอุ้มท้องลูกของเขาอยู่ หน้าที่ตรงนี้มันบีบบังคับ ให้เขาต้องยอมรับเธอ แม้จะไม่เต็มใจก็ตาม เพราะไม่อย่างนั้น เขาจะถูกตัดออกจากกองมรดกทุกอย่าง และทุกๆ อย่างจะถูกยกให้กับเธอและลูกทั้งหมด ซึ่งเขายอมให้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้ เธอเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรจะมาฮุบสมบัติของคนอื่นได้ตามใจชอบ

คืนหลังวันแต่งงานที่แสนจอมปลอม ชายหนุ่มหอบเสื้อผ้าและข้าวของ เดินออกไปจากห้องหอที่ถูกแต่งประดับประดาไปด้วยข้าวของตระการตา บนเตียงนั้นก็ถูกโรยไว้ด้วยดอกกุหลาบสีแดงสวย

"นั่นคุณจะออกไปไหนคะ?"

"ฉันนอนร่วมเตียงกับผู้หญิงอย่างเธอไม่ลงหรอก"

"....." คำพูดนั้นเล่นเอาเธอสะอึกจนจุกอกไปหมด

เขาเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างก้าวร้าว คำพูดคำจานั้นเหมือนไม่ได้คิดและปรุงแต่งเลยสักนิด ถ้อยคำที่จ้องแต่จะดูถูกเธอ

นี่คือสิ่งที่เธอต้องเรียนรู้และต้องปรับตัวรับให้ได้

"แต่คุณย่าของคุณ..."

"อยากให้แต่ง ก็แต่งให้แล้วนี่ จะต้องการอะไรอีก อย่าสำคัญตัวนักสิ"

"....."

"เธอมันก็แค่ผู้หญิงง่ายคนนึงที่ยอมนอนแบให้ผู้ชายแล้วก็ปล่อยท้อง เพื่อที่จะผูกมัดผู้ชายหวังสมบัติ"

"......"

ใช่! นี่แหละเขา คนอย่างเขาก็เป็นแบบนี้แหละ ส่วนนึงเธอเองก็เข้าใจ เพราะการแต่งงานแบบนี้ มันทำให้เขาและคนรัก...ต้องเลิกลากัน มันก็ไม่แปลก ที่เขาจะเกลียดเธอ 

***************************

เช้าที่แสนจะสดใส หลังวันแต่งงานมาไม่กี่วัน หญิงสาวตื่นแต่เช้าเพื่อเข้าครัวทำอาหาร ทำหน้าที่แม่บ้านแม่เรือนอย่างที่ควรจะเป็น

และหลังจากนั้นไม่นานสามีของเธอก็เดินลงมา ใบหน้าที่เรียบนิ่ง ภายใต้ชุดสูทเรียบร้อย เขาดูดีเอามากๆ ในสายตาของเธอ แม้ทุกครั้งที่เขาได้เห็นหน้าเธอจะมีทีท่าไม่พอใจก็ตาม แต่เพราะความเพอร์เฟคความหล่อเหลา มันก็ทำให้เธออดที่จะสนใจไม่ได้จริงๆ

"คุณไม่ทานข้าวก่อนเหรอคะ ลิตาอุตส่าห์.."

"อย่ามาใช้คำว่าอุตส่าห์กับฉัน เพราะฉันไม่ได้เป็นคนขอให้เธอทำ!"

"....." หญิงสาวได้แต่ยืนนิ่ง มองดูผู้เป็นสามีเดินออกไปจากบ้าน โดยที่เธอนั้นก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน

เธอรู้ว่าการที่เธอมายืนอยู่ตรงจุดนี้มันเป็นเพราะอะไร และเธอก็ไม่ได้หวังขอความรักจากเขาด้วย แค่อยากให้เขาทำดีกับเธอบ้างก็เท่านั้น แต่เห็นทีว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ เพราะเขาเกลียดเธอตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

หลังจากนั้น หญิงสาวก็เดินกลับเข้าไปทำงานของตัวเองต่อ ถึงแม้ตอนนี้ตัวเองจะกำลังท้องอยู่ก็ตาม พอตกเย็นผู้เป็นสามีก็กลับมาจากทำงาน สีหน้าของเขายังคงเรียบนิ่งบึ้งตึงเหมือนเดิมทุกครั้งที่ได้เจอหน้ากับเธอ ไม่รู้หรอกว่าตอนที่เขาอยู่ข้างนอกเขามีสีหน้าท่าทางยังไง

"กลับมาแล้วเหรอคะ"

"ถ้าไม่กลับมา เธอจะเห็นฉันยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้เหรอ?"

"....." คำพูดกระแทกกระทั้น ทำเอาหญิงสาวเม้มปากแน่น พร้อมกับก้มหน้าต่ำลง หยิบเสื้อที่ผู้เป็นสามีถอดทิ้งไว้กับพื้นไปใส่ตะกร้า ก่อนจะเดินตามเขาเข้ามาในห้องนอน

"ฉันจะนอนคนเดียว ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน"

"ลิตาทราบแล้วค่ะ"

"รู้แล้วก็ไสหัวออกไป!"

"ลิตาจะมาบอกว่า คุณท่านเรียกเราสองคนไปทานข้าวด้วยกันพรุ่งนี้ค่ะ"

"อะไรนะ!"

"ลิตาตอบตกลงไปแล้ว..." เธอพูดต่อขึ้นมาด้วยเสียงแผ่ว สายตาที่เกรี้ยวกราดของเขาจ้องมองเธอ ทำให้สถานการณ์ในตอนนี้มันตึงเครียดไปในทันที เพราะเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำอะไรผิดไปหรือเปล่า

"ตอนนี้งานของฉันมันยังเยอะไม่พออีกหรือไง เธอถึงได้สร้างเรื่องให้ฉันแบบนี้!"

"มันก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่คะ ค่อยไปหลังคุณเลิกงานก็ได้"

"แล้วเธอสะเออะมาตัดสินใจแทนฉันทำไม?"

"ลิตา..."

"เรื่องนี้ฉันควรเป็นฝ่ายตัดสินใจเอง เธอรู้ไหมถ้าวันนั้นฉันมีนัดคุยกับลูกค้าคนสำคัญ ฉันจะเสียหายไปกี่ล้านถ้าฉันผิดนัดลูกค้า เธอมีปัญญาหาเงินมาจ่ายฉันไหมล่ะ?"

"......" เธอได้แต่ก้มหน้า ยอมรับความผิดพลาดของตัวเอง เธอไม่รู้ว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ และอีกอย่างคุณท่านก็เป็นย่าของเขาด้วย

"ไปให้พ้นหน้า แล้วก็อยากเข้ามาในห้องนี้อีก ถ้าฉันไม่อนุญาต เรื่องทำความสะอาดก็ให้แม่บ้านคนอื่นมาทำ ถ้าฉันรู้ว่าเธอเข้ามา เธอได้เห็นดีกับฉันแน่!"

"ค่ะ"

หญิงสาวหันหลังเดินกลับออกมา แต่ก่อนที่จะปิดประตูห้อง เธอก็ยังแอบมองเขาอยู่ ชายหนุ่มทิ้งตัวนั่งลงตรงปลายเตียง พร้อมกับโน้มตัวลงเอามือปิดหน้าของตัวเอง ราวกับว่ามีเรื่องอะไรทุกข์ใจขนาดนั้น

หลังจากนั้นเธอก็เดินกลับมาที่ห้องนอนของตัวเอง ถึงแม้จะแต่งงานกับเขา แต่เธอก็ไม่เคยร่วมเตียงกับเขาเลยสักครั้งเดียว ชีวิตหลังแต่งงานเรียกได้ว่ามันสุขสบายแต่มันไม่ได้มีความสุข

วันถัดมา

"ลิตา..."

หญิงสาวหันกลับไปมอง ก่อนจะเบิกตาโพลงขึ้นมาด้วยความตกใจ เมื่อได้เห็นหญิงชราเดินเข้ามาพร้อมกับคนดูแล "คะ คุณท่าน!"

"นี่มันอะไร ทำไมเธอถึงยังทำงานบ้านล่ะ กำลังท้องกำลังไส้อยู่อีก" หญิงชราเอ่ยถาม น้ำเสียงดูไม่ค่อยพอใจสักเท่าไร เมื่อเข้ามาเห็นหลานสะใภ้ของตัวเองกำลังยืนทำงานบ้านงกๆ อยู่ อีกทั้งการแต่งตัวก็ไม่ต่างอะไรจากแม่บ้านที่นี่เลย ถ้าคนอื่นที่เขาไม่รู้จักเข้ามาที่นี่ก็คงคิดว่าเธอเป็นแม่บ้านมากกว่า

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณท่าน พอดีว่าลิตาอยู่เฉยๆ แล้วมันเบื่อน่ะค่ะก็เลยหาอะไรทำ ปกติตอนที่อยู่กับพ่อกับแม่ ก็ทำงานบ้านแบบนี้อยู่แล้ว ไม่เป็นอะไรเลยค่ะคุณท่าน"

"ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมาหาฉัน ฉันจะรอ"

"ค่ะคุณท่าน"

หลังจากนั้นเธอก็รีบขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในทันที ก่อนจะรีบลงมาเพราะไม่อยากให้คุณท่านนั้นรอนาน

"คุณท่านมาทำไมถึงไม่บอกก่อนล่ะคะ"

"เพราะฉันไม่อยากเห็นการแสดงน่ะสิ" หญิงชราพูดเหมือนกับว่ารู้อะไรมาก่อนแล้ว

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คุณวินก็เป็นคนแบบนั้นอยู่แล้ว อยู่ด้วยกันไปเดี๋ยวก็ชินค่ะ"

"เป็นยังไงบ้าง ชีวิตหลังแต่งงาน"

"ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรค่ะ แต่ก็ไม่ได้ดีถึงขั้นยิ้มได้ขนาดนั้น ต้องขอโทษคุณท่านด้วยนะคะ ลิตารู้ว่าคุณท่านไม่ชอบคนโกหก" เธอพูดไปตามตรง ส่วนเรื่องอื่นๆ ที่เกี่ยวกับสามีของเธอนั้น เธอไม่อยากพูดถึง และก็ไม่อยากทำให้เขาดูไม่ดีในสายตาของผู้เป็นย่าด้วย แค่นี้เขาก็เกลียดเธอมากพอแล้ว เธอไม่อยากทำให้เขาต้องเกลียดเธอไปมากกว่านี้

"ถ้างั้นก็ดีแล้วล่ะ อนาวินเป็นคนที่เข้ากับใครยาก แต่ถ้าได้รักใครขึ้นมาจริงๆ ก็จะรักมากๆเลยแหละ"

"ค่ะ" เรื่องนี้เธอรู้ดี และเธอก็รู้ด้วยว่าคนที่เขารักไม่ใช่เธอ และมันก็ไม่มีทางเป็นไปได้ด้วย เขาจะมารักคนอย่างเธอได้ยังไง คนที่ทำให้เขาต้องกลายเป็นแบบนี้

คุณท่านนั่งคุยอยู่กับหลานสะใภ้จนกระทั่งหลานชายของตนเองกลับมาจากทำงาน เขาไม่ได้มีท่าทีตกใจอะไร มีเพียงใบหน้าที่เรียบนิ่ง พร้อมกับคำทักทายไม่กี่คำเท่านั้น

"อนาวิน"

"ครับ.."

"นี่ยังไม่พาเมียไปฝากท้องอีกเหรอ จะรอให้ท้องโตก่อนหรือไง นี่มันเรื่องสำคัญนะ"

"งานผมยุ่งครับ ผมไม่มีเวลา"

"งานมันสำคัญกว่าชีวิตลูกกับเมียแกเลยหรือไง"

"ครับ"

"อนาวิน!"

"เธอเองก็อยู่บ้านทั้งวัน รถที่บ้านก็มี คนขับรถก็มี ทำไมถึงไม่ไปเองล่ะ จะมารอให้คนอื่นพาไปทำไม เรื่องแค่นี้จะทำเองไม่ได้เลยเหรอ?" เขาพูดเหมือนเป็นการประชดประชันเธอ แม้จะตอบกลับผู้เป็นย่าของตนเอง แต่สายตาของเขาก็จ้องมองมาที่เธอ จนทำเอาเธอต้องรีบก้มหน้าลง เพราะกลัวสายตานั้น

"ไปได้ก็ไป ไปไม่ได้ก็ไม่ต้องไป แค่นั้นแหละ!"

"อนาวิน!"

"คะ คุณท่าน! เดี๋ยวพรุ่งนี้ลิตาไปเองก็ได้ค่ะ จริงๆ ลิตาจะไปตั้งแต่วันก่อนแล้ว แต่สภาพอากาศไม่ค่อยเป็นใจ ลิตาก็เลยยังไม่ได้ไปค่ะ"

"......"

"อย่าไปว่าคุณวินเลยนะคะ เขาทำงานหนักมา คงอยากพักผ่อนมากกว่าค่ะ"

"เดี๋ยวฉันจะให้คนขับรถที่บ้าน มาคอยขับรถให้เธอ เวลาเธออยากออกไปไหน เธอจะได้มีคนขับรถส่วนตัว"

"ขอบคุณค่ะคุณท่าน"

"ไอ้หลานชายคนนี้นะ!"