คำสั่งนาย 2

“แต่ตอนนี้หนูไม่อยากไปแล้ว”

“มีเหตุผลอะไรถึงไม่อยากไป”

“หนูอยากอยู่ที่นี่”

“มีเหตุผลอะไรที่จะอยากอยู่ที่นี่”

“หนูอยากอยู่บ้านนี้”

“โอ๊ย มึงจะอยากอยู่มาก จนขัดคำสั่งนายเหรอ อยากให้นายโกรธใช่ไหม รับรองเลยนะ นอกจากมึงจะไม่ได้ไปเรียนต่อกรุงเทพฯ แล้ว มึงจะไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย” พลขู่ เพราะเหนื่อยจะโต้เถียงกับอีกฝ่าย

“น้าพล ช่วยหนูด้วยสิ หนูอยากเรียนในเมืองจริงๆ นะ”

“มึงจะบ้าเหรอ ใครก็ช่วยมึงไม่ได้ทั้งนั้น เรื่องนี้แล้วแต่นาย แล้วมึงเป็นอะไรเนี่ย ทำไมดื้อ คิดถึงอนาคตตัวเองไว้มากๆ เถอะ จะมาเอาแต่ใจตัวเองตอนนี้ได้เหรอ บ้านนี้มันมีอะไรดีนักหนาถึงอยากจะอยู่ ทั้งที่ไปเรียนกรุงเทพฯ มันดีที่สุดนะ”

“ก็บ้านนี้มีนาย”

“โอ๊ย อัณ มึงนี่นา หาเรื่องใส่ตัว คราวก่อนมึงยังไม่เข็ดใช่ไหม ก็นายบอกแล้วว่าไม่สนใจเด็กอย่างมึง มึงจะดันทุรังอยากเป็นเมียเขาเหรอ ถ้ามึงอยากมีผัวนัก ไปเรียนกรุงเทพฯ เลย ที่โน่นมีคนหน้าตาดี รุ่นราวคราวเดียวกับมึงเยอะแยะ”

“หนูไม่ชอบรุ่นเดียวกันนี่”

“แต่นายไม่เอาเด็กที่อายุไม่ถึงยี่สิบเป็นเมีย โดยเฉพาะมึง นายยิ่งไม่เอา”

“หนูทำไม ขี้เหร่ก็ไม่ใช่”

“ก็มึงดื้อไง ทำแต่เรื่อง โดยเฉพาะครั้งนี้ ถ้านายรู้ว่ามึงไม่อยากไป ด้วยเหตุผลที่ไร้สาระแบบนี้ นอกจากมึงจะไม่ได้เรียนต่อในกรุงเทพฯ แล้ว มึงจะโดนเฉดหัวออกจากบ้านนี้อีกด้วย”

พอได้ยินแบบนั้นอัณชญาถึงกับน้ำตาซึม

“ใจร้ายที่สุดเลย”

“นายดีกับมึงขนาดนี้ มึงยังว่านายใจร้ายอีกเหรอ”

“แล้วทำไมนายถึงอยากให้ไป”

“ไม่รู้ กูก็ไม่กล้าถามหรอก เชื่อน้านะอัณ อย่าดื้อ มึงเคยบอกกับน้าว่าถ้านายสั่งให้ทำอะไรก็ทำ จำไม่ได้เหรอ” พลทำเสียงอ่อนลง อีกนิดเดียวก็แทบจะอ้อนวอนหลานสาว

อัณชญาไม่ตอบ แต่พยักหน้ารับ เพราะเธอเคยพูดกับน้าพลไว้แบบนั้นจริงๆ

“นายบอกว่าจะให้นุ่มไปอยู่เป็นเพื่อน”

“จริงเหรอน้าพล” สีหน้าเริ่มดีขึ้น

“จริงสิ นายจะให้นุ่มเรียนอาชีพอะไรก็ได้ เสริมสวย ตัดเสื้อ หรือทำอาหาร แล้วแต่นุ่มเลย”

“น้าพลบอกพี่นุ่มหรือยัง”

“ยัง อยากจะบอกมึงก่อนไง”

“งั้น ถ้านายอยากจะให้ไป หนูไปก็ได้ แต่หนูขอเจอนายก่อนไปได้ไหม”

“ไม่ต้องหรอก วันที่มึงไป นายเขาจะไปส่ง”

“จริงๆ นะ!” น้ำเสียงอัณชญาบ่งบอกว่าตื่นเต้นดีใจมาก

“เออสิ จะโกหกมึงทำไม แต่น้าไม่ได้ไปด้วยนะ นายไม่อยู่ ก็ต้องดูแลงานทั้งหมดแทน”

“ค่ะ แค่นายไปส่งหนูก็ดีใจที่สุดแล้ว”

“เออ ตั้งใจเรียนล่ะ จบมาจะได้หางานดีๆ ทำ อย่าเหลวไหล ใช้ชีวิตให้เป็น คนเราต้องรักดี ใฝ่ดี ชีวิตก็มีแต่ความสุขสงบ อย่าเลือกทางผิดเหมือนพ่อมึงนะ”

“หนูจะตั้งใจเรียนค่ะ หนูจะต้องมีชีวิตดีๆ และจะเลี้ยงน้าพลตอนแก่”

“มึงเลี้ยงตัวเองให้รอดก่อนเหอะ”

“แต่น้าพลไม่มีลูกไม่มีเมีย แก่ตัวมาไม่มีใครดูแลนะ”

“กูเพิ่งอายุสามสิบสาม ยังไม่แก่ง่ายๆ และไม่แน่กูอาจหาเมียได้ในเร็วๆ นี้”

“มัวแต่เลือกมาก หล่อก็ไม่เท่าไหร่”

“เอ้า อีหลานคนนี้ลามปาม”

“คุยอะไรกันอยู่ น้าหลาน”

“เรื่องเมียน้าพล”

“อะไรนะ พี่พลมีเมียแล้วเหรอ!” เสียงนุ่มบ่งบอกว่าตกใจ สีหน้าก็ไม่ต่างกัน แถมแววตามีแววผิดหวังด้วย และอัณชญาก็เห็นชัดเจน จนรู้สึกสงสัยว่าพี่นุ่มจะชอบน้าพลหรือเปล่า

“เฮ้ย บ้าเหรอ กูยังไม่มีเมียโว้ย นังอัณก็พูดไปเรื่อย เออ มึงมาก็ดีแล้ว คืองี้นะ...” พลก็บอกนุ่มเรื่องที่ต้องไปอยู่กรุงเทพฯ กับอัณชญา รวมทั้งเรื่องที่นายจะส่งให้เรียนวิชาชีพที่แล้วแต่ว่านุ่มอยากเรียนอะไร

“นุ่มไม่อยากไปเลย”

“อ้าว พวกมึงสองคนนี่มีปัญหากันจังกับเรื่องนี้ แล้วมึงมีเหตุผลอะไรจะไม่อยากไป เคยพูดไม่ใช่เหรอ ว่าอยากเรียนเสริมสวย” พลถามนุ่มด้วยน้ำเสียงฉุนนิดๆ เพราะไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายจะเรื่องมากทำไม แค่อัณชญาคนเดียว เขาก็ปวดหัวมากพอแล้ว

“เรียนในตัวเมืองก็ได้นี่ อัณก็เหมือนกันเรียน มหา’ลัยในเมืองก็ได้”

“พอกันเลยทั้งสองคน ไปคุยกับนายเองเลยไหม”

แต่ทั้งสองก็รีบพากันส่ายหน้า

“งั้นไปเรียนกรุงเทพฯ นั่นแหละ จบนะ”

“แล้ว เอ่อ...พี่พลจะมีเมียเมื่อไหร่” นุ่มถาม

“เรื่องของกู ไม่ต้องสนใจหรอก มึงสองคนทำตามที่นายสั่ง จบนะ” แล้วพลก็เดินลงจากเรือนไปด้วยความรำคาญสองสาวต่างวัย

อัณชญากับนุ่มมองหน้ากันแล้วทำหน้าเศร้าๆ

“หนูไม่อยากอยู่ห่างนายเลย”

“พี่ก็ไม่อยากห่างพี่พล”

แล้วทั้งสองก็พร้อมใจกันถอนหายใจอย่างท้อแท้ เพราะอย่างไรก็ขัดคำสั่งนายไม่ได้อยู่ดี

""""""""""""""""""""