แต่เพราะโชคชะตาร้ายหรือเพราะความหลงผิดของเขากันแน่ก็ไม่รู้ จึงทำให้เขาต้องมาอยู่ที่นี่ อนาคตดับวูบในวัยเพียงสามสิบห้าปีเท่านั้น
เธอรู้เรื่องคดีของเขาเท่าที่คนอื่นรู้ แต่เรื่องนิสัยใจคอนั้น เธอมั่นใจว่าเธอรู้ดีกว่าใครแน่ โดยเฉพาะในเรื่องของคารม การหวานเสน่ห์ และการป้อสาวระดับมือพระกาฬของเขา
เวลานี้นักโทษพิทยาก็กลายเป็นหัวโจกคนหนึ่งในคุกที่ไม่มีใครกล้าแหยมแล้วเหมือนกัน ยกเว้นโจทย์เก่า ๆที่เขาเคยส่งตัวเข้าคุก อย่างพวกที่เขามีเรื่องด้วยวันนี้
“แค่ใส่ยาใช่มั้ยคะ...สงสัยไม่ได้เป็นอะไรมาก งั้นใส่เองดีกว่ามั้ยคะ”
เขายิ้มนิดหน่อย “กลัวเหรอสาวน้อย”
เธอถลึงตา “สาวน้อยอะไรคะ ฉันอายุยี่สิบเก้าแล้ว ไม่ใช่เด็กอย่างที่คุณคิด”
“ผมรู้น่า” เขาตั้งใจจะให้เธอรู้ตัวด้วยการมองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เพื่อสื่อถึงความรู้สึกและความต้องการจากภายใน เขาไม่คิดจะซ่อนเร้นมันสักนิดหรือ “คุณไม่ใช่เด็กหรอก แต่คุณเป็นผู้หญิงที่โคตรมีเสน่ห์ต่างหากล่ะ”
“คุณนักโทษคะ ฉันสั่งยาให้เรียบร้อยแล้ว เพราะงั้น...”
เธอพูดยังไม่ทันขาดคำ เขาโน้มใบหน้าเข้ามาหาใบหน้าสวยที่กำลังเผลอ แล้วประกบจูบแน่น ก่อนจะผละออก พร้อมลมหายใจที่เริ่มกระเส่า
“อะ...คุณ!” เธอตกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้โกรธ แม้เขาจะขโมยจูบแรกของเธอไปก็ตาม
แป้งร่ำ...ตั้งสติหน่อย ตอนนี้เธออยู่กับนักโทษนะ ไม่ใช่สารวัตรพิทยา แต่เขาคือผู้ต้องหาคดีฉกรรจ์ที่ควรหลีกเลี่ยง
“อื้อ...” เขาคว้าใบหน้าเธอไปจูบซ้ำ จนหนำใจ ก่อนจะปล่อย ริมฝีปากอิ่มสวยของเธอแดงเรื่อขึ้นมาทันตาเห็น สีหน้าอ่อนเยาว์ของเธอตระหนกเล็กน้อย อย่างน่ารัก
“สารวัตร! อย่าทำแบบนี้นะคะ” พอเธอห้าม เขากลับคว้าเธอไปกอดแน่น แล้วซุกไซ้ซอกคออย่างกระหาย เธอดีดดิ้นเล็กน้อย ก่อนจะปล่อยเลยตามเลย โดยไม่รู้ตัว จะว่าเคลิ้มก็เคลิ้ม แต่จะว่าเพราะใจยอม มันก็ใช่
“อื้อ...สารวัตร...อย่าน่า”
“ขอเหอะ” เขากระซิบใกล้หูเธอ ด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ก่อนจะผละใบหน้าออกมาแล้วเผชิญหน้ากันตรงๆ
ใบหน้าคร้ามแสนหล่อเข้ม ดูขึงขัง แต่จริงจังมั่นใจจนเธอรู้สึกได้
“ผมรักคุณนะแป้ง ผมไม่เคยรู้สึกกับใครเท่านี้มาก่อนเลย”
“สารวัตร!” นี่เขากำลังจะสารภาพรักกับเธออย่างนั้นหรือ เธออยากจะบ้า ในห้องพยาบาลของเรือนจำเนี่ยนะ “สารวัตรน่ะเหรอ รักแป้ง เราเจอกันแค่ไม่กี่ครั้งเองนะคะ”
“เพราะเจอกันแค่ไม่กี่ครั้งไง แล้วโอกาสที่จะได้เจอกันแต่ละทีมันก็ยาก ผมเลยจะบ้าตายอยู่แล้ว”
เขาโอ้โลมพลางใช้ฝ่ามือลูบไล้ตามร่างกายเธอ ฝ่ามือใหญ่ที่ปลุกความร้อนเร่าในกายเธอให้ลุกโชน
“หรือว่าแป้งรังเกียจผม...ผมไม่ได้ทำนะแป้ง ผมถูกใส่ร้าย ผมชนะคดีแน่ แล้วผมจะกลับไปทำงานเหมือนเดิม คุณเชื่อผมสิ”
“อือ...แป้งรู้ค่ะว่า...สารวัตรเป็นคนดี อื้อ...”
“หรือคุณมีคนที่รักอยู่แล้ว...” ขาดคำนั้น เธอโน้มใบหน้าเข้าไปจูบปากเขาแทนคำพูดที่เขาต้องการ นักโทษหนุ่มดีใจจนเนื้อเต้น ตวัดกอดรั้งสะโพกของเธอเข้าแนบลำตัว แล้วจูบตอบอย่างรุนแรงโหยหา
“อูววววว...อืมมมม” ทั้งคู่จูบดูดปากกันอย่างเมามันส์ ก่อนจะแลกลิ้นพัวพันกันนัวเนีย เชยชิ้นรสลิ้นรสปากกันอย่างเอร็ดอร่อย ความรักความใคร่ผสมปนเปจนยากจะไถ่ถอน
ทว่า เมื่อผละปากห่างกันเพียงนิด ริมฝีปากที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำลายของกันและกันราวกับชักไยให้มันดูดเข้าหากันอีกครั้ง ทั้งคู่ยื่นริมฝีปากจูบกันอย่างมูมมาม คลั่งไคล้อีกหน...
“อือ...อื้อ...อ่า....” เธอครวญครางแผ่วเบาออกมาจากในลำคอ ส่วนเขาส่งเสียงกระเส่าเล็ก ๆผ่านริมฝีปากรูปกระจับแสนหล่อเหลา
“อ่า...ผมอยากอยู่กับคุณ ผมอยาก...อยากทำให้คุณมีความสุข ได้มั้ยครับแป้ง” เมื่อเขาถอนปากออก เขาก็ถามทันที อย่างไม่มีเม้ม พูดตรงจนเธอเหวอไปเหมือนกัน
“อือ....” เธอจ้องดวงตาร้ายของเขาอย่างไม่ค่อยแน่ใจ ก่อนจะตัดสินใจพยักหน้าอย่างเคอะเขิน “แต่แป้ง...คงอยู่กับสารวัตรได้ไม่เกิน 10นาทีนะคะ”
“โอว...10นาทีก็พอแล้ว ขอบคุณนะครับ”
เขาขอบคุณพร้อมแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง หวังอย่างแน่นอนว่าจะได้เชยชิมคุณหมอสุดสวยให้หนำใจอยากเสียที
หลังจากฝันเปียกฝันแฉะมาหลายรอบ
“งั้นตรวจเจ้านี่ให้ผมก่อนนะ”
“อืม...ค่ะ” ทำไมเธอจึงเขินคนไข้เสียขนาดนี้ ก็แน่ล่ะ คนไข้เล่นรุกไม่ยอมหยุด ทั้งสีหน้า แววตา และคำพูด เขาคิดจะตะล่อมเธอไปถึงไหนกันนะ “งั้นเดี๋ยวนอนลงก่อนสิคะ เดี๋ยวแป้งจะดูแผล...ที่ว่า...ให้”
“โอเคครับ ตรวจดูให้ละเอียดเลยนะครับ ผมเป็นห่วงมันมาก กลัวมันจะเป็นอะไรไป” เขาทอดสายตามองเธอก่อนจะลดตัวลงนอนราบลงไปนอนเตียงคนไข้อีกครั้ง
“เพราะถ้ามันเกิดเป็นอะไรขึ้นมา คนที่เสียใจคงไม่ใช่แค่ผมคนเดียวแน่”
“มั่นใจจังเลยนะคะ” เธอสูดลมหายใจเล็กน้อย เพราะตื่นเต้นจัด ก่อนยื่นมือไปจับที่ขอบกางเกงของเขาแล้วเลื่อนมันลงผ่านท่อนลำขนาดใหญ่ที่เด้งตัวออกมา
อ๊า....ทำไมมันใหญ่อย่างนี้นะ ทั้งใหญ่ทั้งยาวราวกับของฝรั่งแน่ะ...เธอเห็นแล้วก็อดใจเต้นรัวไม่ได้จริง ๆ ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นนะ แต่กับของผู้ชายที่เธอสนใจ มันเป็นความรู้สึกที่ต่างกันจริงๆ
เธอไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้ามันมุดเข้าไปในช่องสาวของเธอจนมิดด้าม เนินสาวของเธอจะเป็นยังไง ไม่ฉีกขาดหรือพังไปเลยเหรอ
“เป็นไงครับ” เขาถาม ทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย ใบหน้าแดงก่ำของหมอสาวถูกใจเขามาก เธอคงจะอาย อายจนแก้มแดงและเนื้อตัวแดงเรื่อไปหมดทั้งตัว “ของผม”หมอสาวไม่ตอบอะไร แต่เริ่มใช้มือจับลำตัวของมันแล้วพลิกดูอย่างใจเย็น เธอรู้สึกได้เลยว่าน้ำหนักของเจ้าตัวนี้ไม่ใช่เล่น ๆ เพราะทั้งยาวทั้งใหญ่ แถมส่วนหัวยังบานแดงราวกับดอกเห็ดเสียอย่างนั้น“อืม...ก็ไม่เห็นมีแผลถลอกตรงไหนนี่คะ”“มีนะ คุณหมอลองคลำ ๆ เคล้น ๆดูสิ เดี๋ยวก็เจอ”โอย...จะให้เธอคลำเคล้นให้เลยเหรอ นักโทษคนนี้เจ้าเล่ห์ชะมัด คิดจะให้เธอช่วยสำเร็จความใคร่ก็บอกมาเหอะ“กะล่อนจัง”“หึ!” เขายิ้มอย่างมีความสุข ขณะหมอสาวเริ่มลูบคลำและเคล้นของเขาอย่างที่เขาเชิญชวน เธอบีบคลำอย่างใจเย็นอยู่พักหนึ่ง จนรู้สึกได้ว่าท่อนเอ็นของเขาเริ่มขยายตัวและส่วนหัวก็พองมากขึ้นด้วย “โอว...อูว....อืม...”เขาเริ่มร้องครวญครางออกมาแผ่วเบา สีหน้าดูมีความสุขไม่น้อย มันทำให้เธอรู้สึกเร้าใจอย่างบอกไม่ถูก เสียงกระเส่าเบาหวิวของเขาทำให้เธอมีอารมณ์ไปด้วยเลย“อ่า...คุณหมอ...อืม...” เขาทนไม่ไหวแล้วจึงยกตัวขึ้นนั่งแล้วคว้าหมอสาวที่ยืนคลำท่อนให้เขา เข้าไปกอดจูบลูบคลำอย่างกระหาย เธอขัดขืนเ
แต่เพราะโชคชะตาร้ายหรือเพราะความหลงผิดของเขากันแน่ก็ไม่รู้ จึงทำให้เขาต้องมาอยู่ที่นี่ อนาคตดับวูบในวัยเพียงสามสิบห้าปีเท่านั้นเธอรู้เรื่องคดีของเขาเท่าที่คนอื่นรู้ แต่เรื่องนิสัยใจคอนั้น เธอมั่นใจว่าเธอรู้ดีกว่าใครแน่ โดยเฉพาะในเรื่องของคารม การหวานเสน่ห์ และการป้อสาวระดับมือพระกาฬของเขาเวลานี้นักโทษพิทยาก็กลายเป็นหัวโจกคนหนึ่งในคุกที่ไม่มีใครกล้าแหยมแล้วเหมือนกัน ยกเว้นโจทย์เก่า ๆที่เขาเคยส่งตัวเข้าคุก อย่างพวกที่เขามีเรื่องด้วยวันนี้“แค่ใส่ยาใช่มั้ยคะ...สงสัยไม่ได้เป็นอะไรมาก งั้นใส่เองดีกว่ามั้ยคะ”เขายิ้มนิดหน่อย “กลัวเหรอสาวน้อย”เธอถลึงตา “สาวน้อยอะไรคะ ฉันอายุยี่สิบเก้าแล้ว ไม่ใช่เด็กอย่างที่คุณคิด”“ผมรู้น่า” เขาตั้งใจจะให้เธอรู้ตัวด้วยการมองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เพื่อสื่อถึงความรู้สึกและความต้องการจากภายใน เขาไม่คิดจะซ่อนเร้นมันสักนิดหรือ “คุณไม่ใช่เด็กหรอก แต่คุณเป็นผู้หญิงที่โคตรมีเสน่ห์ต่างหากล่ะ”“คุณนักโทษคะ ฉันสั่งยาให้เรียบร้อยแล้ว เพราะงั้น...”เธอพูดยังไม่ทันขาดคำ เขาโน้มใบหน้าเข้ามาหาใบหน้าสวยที่กำลังเผลอ แล้วประกบจูบแน่น ก่อนจะผละออก พร้อมลมหายใจที่เริ่มกระเ
“คุณฟกช้ำหลายจุด แต่ไม่มีแผลต้องเย็บ...”“โอ๊ย!” เขาทำสีหน้าเจ็บปวดทันที เพราะรู้ว่าเธอกำลังจะไล่เขาออกจากห้องพยาบาลเป็นแน่ “แต่ผมเจ็บภายในมากเลยนะครับ บางทีผมอาจจะช้ำในก็ได้”เขาพูดจบก็คว้าจับมือเธอแน่น“คุณนี่!” เธอรีบหันมองที่ประตูห้อง ถึงแม้จะรูดปิดผ้าม่านรอบเตียงไว้แล้วก็เหอะ “ปล่อยนะคะ”“บอกก่อนสิว่าคืนนี้จะให้นอนพักที่ห้องพยาบาล”“นักโทษพิทยาคะ!”“เขินเหรอ?”“เปล่าซะหน่อย”“แล้ว...ทำไมหน้าแดง...” เขามองยิ้ม ๆ มันทำให้เธอหน้าร้อนวูบขึ้นมาเลย ด้วยความอาย แก้มใส ๆของเธอคงกำลังฟ้องเขาอยู่ว่าเธอตื่นเต้นแค่ไหนที่ถูกเขาถึงเนื้อถึงตัว“ก็...หมอร้อน แดดข้างนอกแรงจะตาย คุณเหอะ ถึงเตียงที่ห้องนี้จะสบายกว่าในห้องขัง แต่ก็อย่าหาเรื่องให้มากนักเลยค่ะ อย่าเอาแต่ต่อยตีกับเขาไปทั่ว เดี๋ยวจะได้กลับบ้านเร็วขึ้น แต่ออกไปทั้งที่ไม่หายใจนะคะ”“ผมเอาตัวรอดได้น่า...” น้ำเสียงมั่นใจของเขาเจือความหวานอย่างชัด สายตาของเขาไม่ธรรมดาเลยสักนิดเดียว หากเขาเป็นเสือร้าย ป่านนี้ลูกแกะอย่างเธอคงไม่เหลือแล้ว“หมอเป็นห่วงผมจริง ๆด้วย ชื่นใจจัง”เขาลุกขึ้นนั่ง ขยับใบหน้าเข้าใกล้เธอจนลมหายใจแทบจะเป็นลมหายใจเดียวกัน เ
นับตั้งแต่หมอแป้งร่ำ หรือหมอแป้งเข้ามาเป็นหมอในเรือนจำขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่ในต่างจังหวัดแถบภาคใต้ ชีวิตที่เหี่ยวเฉาและน่าเบื่อของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง!!!การเป็นหมอที่ต้องคอยดูแลคนไข้ในเรือนจำชาย ดูเหมือนจะน่ากลัวในตอนแรก แต่พอเธอได้เจอกับนักโทษคนหนึ่งเข้าเมื่อสามเดือนก่อน ความน่ากลัวกลับแปรเปลี่ยนเป็นความท้าทายขึ้นมาเลยตอนที่ต้องรักษาอาการบาดเจ็บของเขาครั้งแรก เพราะเขาซัดกับนักโทษกลุ่มมาเฟียจนเลือดตกยางออก โดยไม่รู้จักกลัวเลยสักนิด และครั้งนี้ก็เหมือนกัน เขายังคงมาหาเธอพร้อมบาดแผลฟกช้ำจากการถูกรุมทึ้งเช่นเคย“ไปก่อเรื่องมาอีกแล้วเหรอ...แผลเก่ายังไม่ทันจะหายดี”นักโทษหนุ่มถูกนำตัวเข้าห้องตรวจมาอีกครั้ง ด้วยสภาพสะบักสะบอม มีแผลฟกช้ำตามเนื้อตัวหลายจุด ทว่า สีหน้าของเขากลับดูพออกพอใจกับบาดแผลเหล่านี้ มากกว่าเจ็บปวดตามที่ควรจะเป็น“ผมไม่ได้ก่อ...มีคนก่อให้”เขาทอดตัวนอนลงบนเตียง โดยไม่ต้องรอให้หมอสั่ง“ถึงมีคนก่อให้ ก็ต้องหัดหลีกไปไกลๆ เพราะถ้าตั้งหน้าจะสู้ คุณได้สู้ไม่มีวันจบแน่” เธอยื่นมือลงจับรอยแผลตามลำแขนและหน้าท้องแบนเรียบของเขานักโทษหนุ่มเอาแต่มองใบหน้าอ่อนเยาว์สวย
เมื่อเห็นว่าไม่มีคนไข้เข้ามาแล้ว แป้งร่ำจึงเดินออกจากห้องตรวจไป โดยมอบหมายให้นิรมล หรือผู้ช่วยพยาบาลน้องใหม่ที่ชื่อนิ่ม คอยดูแลห้องพยาบาลแทนเธออยากได้กาแฟสักแก้ว เพราะก่อนออกจากบ้านมา เธอยังไม่ได้ดื่มกาแฟเลยหมอสาวตรงไปยังแคนทีนเล็ก ๆสำหรับเจ้าหน้าที่เรือนจำ ห้องอาหารที่มีเคาน์เตอร์แบบร้านกาแฟทั่วไป ที่สามารถสั่งอาหารตามสั่งจากแม่ครัว หรือจะสั่งกาแฟและเบเกอรี่มารับประทานก็ได้โดยแม่บ้านสาวสวยหุ่นสะบึมอึ๋มโคตร ๆ อยู่ประจำห้องครัวแห่งนี้ เธอมีชื่อว่าละออง ละออง อายุ 35 ปี เป็นคนยิ้มง่ายและมนุษย์สัมพันธ์ดี แถมยังเอาใจเก่งอีกด้วย เธอมีลูกน้องอีกหนึ่งคนคอยช่วยงานชื่อว่าจิ๋ว“ขอบคุณสำหรับกาแฟอร่อย ๆนะคะละออง หมอติดใจรสชาติกาแฟของคุณละอองมาก ๆเลยนะคะ”“ค่าคุณหมอ ละอองปลื้มใจสุด ๆเลย ที่ได้บริการคุณหมอ แล้วก็บริการทุกคน ละอองอยากให้ทุกคนมีความสุขกับการกินน่ะค่ะ”หมอสาวได้กาแฟแล้วก็เดินมานั่งลงที่โต๊ะหนึ่ง ซึ่งมีสาวสวยนั่งอยู่ก่อนแล้วสองคน คือยลดา เสมียนสาวสวยสุดแซ่บ และเจ้าหน้าที่ฝ่ายกิจกรรมที่ชื่อนุชนารถ แป้งร่ำกับสองสาวซึ่งเป็นเพื่อนซี้กัน มีความสนิทสนมกันพอสมควร เพราะอายุไล่เลี่ยกัน แถม
“คุณหมอแป้งคะ!”อรุณรัตน์ หรือ แยม พยาบาลสาวที่ค่อนข้างสนิทสนมกันเดินเข้ามาในห้องตรวจคนไข้ ด้วยสีหน้าท่าทางเหมือนมีเรื่องกังวลร้อนใจที่ไม่อาจสลัดได้“อ้าว! แยม มีอะไรรึเปล่าคะ?”“พอมีเวลามั้ยคะ คือแยมมีเรื่องจะปรึกษาคุณหมอหน่อยน่ะค่ะ” เธอเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ ตรงหน้าหมอสาว แล้วกระซิบกระซาบด้วยน้ำเสียงแหบพร่า“คือ...แยมสงสัยว่าตัวเองอาจจะ....กำลังตั้งท้องน่ะค่ะ”“หืม? เหรอคะ?” แป้งร่ำแปลกใจนะ เพราะหญิงสาวยังไม่ได้แต่งงาน แถมยังทำตัวเป็นโสด ไม่เห็นว่าเจ้าหล่อนจะคบหาใครจริงจัง พอได้ยินแบบนี้ สงสัยเธอจะเข้าใจผิดครั้งใหญ่เลยล่ะ “โอเค แล้วแยมได้ลองตรวจเบื้องต้นด้วยตัวเองแล้วรึยังล่ะคะ”“ยังเลยค่ะ แยมแย่มากเลยหมอ เพราะแยมลืมไปน่ะค่ะว่าเมนไม่มามาสองเดือนแล้ว มานึกออกเมื่อสองสามวันก่อนนี่เอง เลยคิดว่าอาจใช่ เลยตัดสินใจมาให้หมอตรวจให้ดีกว่า จะได้แน่ใจไปเลย”“อ่า...งั้นเดี๋ยวหมอตรวจให้นะ แต่อย่าเพิ่งกังวลเลยนะคะ มันอาจจะไม่เป็นอย่างที่แยมคิดก็ได้”“แล้วหมอแป้งไม่คิดจะถามหรือคะว่า...ใครเป็นพ่อเด็ก”แป้งร่ำยิ้มขำ “ไม่ถามหรอกค่ะ เพราะเป็นเรื่องส่วนตัว ยกเว้นว่าแยมจะเล่าให้ฟัง หมอก็ยินดีจะฟัง”“เฮ้อ