โรงเรียนผีดุ

โรงเรียนผีดุ

last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-05-18
โดย:  นทธี ศศิวิมลยังไม่จบ
ภาษา: Thai
goodnovel18goodnovel
คะแนนไม่เพียงพอ
25บท
562views
อ่าน
เพิ่มลงในห้องสมุด

แชร์:  

รายงาน
ภาพรวม
แค็ตตาล็อก
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป

เมื่อสิ่งที่คุณเคยได้ยินและเคยรู้จักมา "ดุ" กว่าที่คุณเคยรู้ แน่ใจแล้วนะ ว่า "มัน" ไม่ได้อยู่ในโรงเรียนของคุณ

ดูเพิ่มเติม

บทที่ 1

1.เพื่อนเก่าในโรงเรียนร้าง

연미혜가 아이리스 국제공항에 도착했을 땐 이미 밤 9시가 넘어 있었다.

오늘은 그녀의 생일이었다. 휴대폰을 켜자마자 동료들과 친구들에게서 온 생일 축하 메시지가 한가득 쌓여 있었지만, 정작 경민준에게선 아무런 연락도 없었다.

연미혜의 미소도 씁쓸한 표정으로 바뀌었다.

저택에 도착했을 땐 벌써 10시가 넘은 늦은 밤이었다.

유순자는 갑자기 나타난 그녀를 보곤 순간 멈칫했다.

“사모님, 말도 없이... 어쩐 일이세요?”

“민준 씨랑 솜이는요?”

“대표님은 아직 안 들어오셨고 다솜 아가씨는 방에서 놀고 계세요.”

연미혜는 짐을 유순자에게 건네고 나서 위층으로 올라갔다.

방에 들어서자, 딸이 작은 탁자 앞에 앉아 무언가를 정성스레 만들고 있었다.

귀여운 잠옷 차림으로 너무 집중한 나머지 누군가 방에 들어온 것도 눈치채지 못한 듯했다.

“솜아?”

경다솜이 고개를 돌리더니 밝게 외쳤다.

“엄마!”

하지만 반가움도 잠시, 다시 손에 쥔 무언가를 만지작거리며 집중하기 시작했다.

연미혜는 다가가 딸을 품에 안고 뺨에 가볍게 입을 맞췄지만 곧 밀려났다.

“엄마, 나 바쁘단 말이에요.”

두 달 만에 만난 딸이었기에 연미혜는 아무리 안아도 부족했고 함께 이야기하고 싶은 마음도 컸지만, 딸이 이렇게 몰두해 있는 모습을 보니 방해하고 싶지 않았다.

“우리 솜이 목걸이 만들고 있구나?”

“네!”

그 말에 경다솜은 한껏 신이 나서 설명하기 시작했다.

“일주일 후면 지유 이모 생일이잖아요. 이건 아빠랑 제가 준비한 선물이에요! 이 조개껍데기들은 아빠랑 같이 직접 한 땀 한 땀 깎고 다듬었어요. 예쁘죠?”

연미혜의 목이 잠겼다.

아직 아무 말도 하지 못한 그녀에게 딸은 신이 난 목소리로 말을 이어갔다.

“아빠가 지유 이모 선물도 따로 준비했대요! 내일이면...”

그 순간, 연미혜의 가슴이 세차게 조여왔다. 그녀는 더 이상 참지 못하고 조용히 물었다.

“다솜아... 엄마 생일은 기억하고 있니?”

“네? 뭐라고요?”

경다솜이 잠시 그녀를 바라보았지만, 곧 다시 손에 쥔 구슬을 만지작거리며 투덜거렸다.

“엄마, 나한테 말 걸지 말아줄래요? 헷갈리잖아요...”

연미혜는 그제야 아이를 안고 있던 손을 풀고 아무 말도 하지 않은 채, 그저 조용히 아주 오랫동안 아이의 옆에 서 있었다.

하지만 다솜은 단 한 번도 그녀를 올려다보지 않았다.

결국 연미혜는 입술을 앙다문 채 말없이 방을 나섰다.

거실로 내려오자, 유순자가 조심스럽게 말했다.

“사모님, 아까 대표님께 전화드렸는데... 오늘 저녁은 따로 일정이 있다고 하네요. 사모님께서 먼저 쉬시라고...”

“알겠어요.”

짧게 대답한 연미혜는 딸의 말이 머릿속을 떠나지 않아 잠시 망설이다가 경민준에게 전화를 걸었다.

한참 동안 신호음이 울린 후에야 전화가 연결되었지만, 그의 목소리는 차가웠다.

“나 지금 바빠. 내일 얘기하자.”

그 순간, 전화기 너머에서 들려온 익숙한 목소리.

“민준 씨, 이렇게 늦은 시간에 누구야?”

임지유였다.

연미혜는 손에 쥔 휴대폰을 꽉 움켜쥐었다.

“아무것도 아니야.”

그 말과 함께, 경민준은 연미혜에게 말할 틈도 주지 않고 전화를 끊었다.

두 사람은 벌써 두세 달째 얼굴을 마주하지 못하고 있었다.

그녀는 어렵게 아이리스까지 찾아왔지만, 그는 단 한 번도 그녀를 보러 오지 않았고, 심지어는 전화 한 통마저 이렇게 무성의했다.

그들이 함께한 결혼 생활 내내, 그는 언제나 이렇게 차갑게 거리를 두었고 조금의 노력도 보이지 않았다.

예전 같았으면, 연미혜는 다시 한번 전화를 걸어 그의 위치를 물었을 것이고, 조금만 시간을 내서라도 집에 돌아올 수 없는지 간절히 부탁했을 것이다.

하지만 오늘은... 너무 피곤했던지라 그런 마음마저 들지 않았다.

다음 날 아침, 고민 끝에 다시 전화를 걸었다.

아이리스와 한국은 18시간의 시차가 있었다. 즉, 아이리스에서는 오늘이 그녀의 생일이었다.

이번 방문의 가장 큰 이유는 두 달 만에 딸과 남편을 만나기 위해서였으며, 무엇보다 오늘만큼은 가족과 함께 시간을 보내고 싶었기 때문이었다.

그것이 그녀의 유일한 생일 소원이었는데...

경민준은 전화를 받지 않았다.

오랜 시간이 흐른 후, 겨우 한 통의 문자 메시지가 도착했다.

[무슨 일이야?]

그녀는 잠시 망설였지만, 결국 메시지를 보냈다.

[점심에 시간 있어? 솜이도 데리고 셋이 함께 밥 먹고 싶어.]

[알겠어. 장소 정해서 알려줘.]

[응.]

그리고 그 뒤로, 다시는 연락이 오지 않았다.

그는 그녀의 생일을 기억조차 하지 못하는 듯했다.

이미 예상했던 일이었지만, 역시나 마음이 쓰리고 아팠다.

씻고 내려가려던 그녀는 우연히 아래층에서 들려오는 다솜과 유순자의 대화를 듣게 되었다.

“사모님이 오셨는데, 다솜 아가씨는 안 기뻐요?”

“아빠랑 나는 내일 지유 이모랑 바다를 보러 가기로 했잖아요. 그런데 엄마가 갑자기 와버리면 엄청 어색해질 거 아니에요... 그리고 엄마는 너무 나빠요! 맨날 지유 이모한테 화내고!”

“다솜 아가씨... 사모님은 아가씨의 엄마잖아요. 이런 말 하면 사모님이 얼마나 속상하시겠어요?”

“알아요. 하지만 나랑 아빠는 지유 이모가 더 좋은걸요. 그냥 지유 이모를 엄마로 하면 안 돼요?”

“...”

유순자가 그 뒤로 뭐라고 말했는지, 연미혜는 더 이상 들리지 않았다.

갓난아이 이때부터 그녀가 직접 키워온 딸이었지만 최근 몇 년간 경민준과 함께하는 시간이 늘어나면서 점점 더 그에게 애착을 보였다.

작년, 경민준이 아이리스로 장기 출장을 떠나 시장을 개척하겠다고 했을 때, 경다솜은 어떻게든 아빠를 따라가겠다고 고집을 부렸다.

연미혜는 떠나보내기 싫었고 딸이 자신의 곁에 머물길 바랐지만, 무엇보다 아이가 상처받는 것이 싫었기에 결국 허락했다.

‘이렇게 될 줄은 몰랐는데...’

연미혜는 충격을 받은 듯 그 자리에 굳어버렸고 얼굴이 창백해진 채 한동안 미동도 없이 서 있었다.

그녀는 이번에 일부러 모든 일을 미루고 딸과 조금이라도 더 많은 시간을 보내려고 아이리스까지 날아왔다. 그런데... 이제 보니 그럴 필요조차 없었던 것 같았다.

방으로 돌아온 연미혜는 정성껏 준비해 온 선물을 다시 조용히 캐리어 속에 넣었다.

잠시 후, 유순자가 전화를 걸어왔다.

“사모님, 다솜 아가씨랑 같이 잠깐 외출하려고요. 혹시 필요한 거 있으시면 연락해 주세요.”

“알겠어요.”

연미혜는 휴대폰을 내려놓고 침대에 걸터앉았다. 그 순간 텅 빈 가슴속이 허무함으로 가득 찼다.

그녀는 모든 걸 뒤로하고, 먼 길을 날아왔지만... 아무도 그녀를 기다리지 않았고 아무도 그녀를 필요로 하지 않았다.

이곳에서 그녀의 존재란 마치 우스운 농담 같았다.

얼마 후, 그녀는 집에서 나와 익숙하면서도 낯선 이 도심을 무작정 걸었다. 그렇게 거리를 헤매다 보니, 어느새 점심시간이 다가왔다.

그녀는 문득 아침에 했던 약속이 떠올랐다.

잠시 집에 돌아가 다솜을 데리고 나와야 할지 고민했지만, 아침에 들었던 딸의 말이 또다시 귓가를 맴돌았다.

망설이던 순간, 휴대폰이 진동했고 역시나 경민준이었다.

[중요한 일이 생겼어. 점심 약속은 취소하자.]

연미혜는 잠시 그 메시지를 바라보았다.

하지만 놀랍지도 않았다. 이런 경우의 일들이 반복되다 보니 이미 너무 익숙해져 버린 터였다.

경민준에게 있어, 일도, 친구도, 그 무엇도 아내인 그녀보다 중요했다. 그녀와의 약속은 언제든 깰 수 있는 것이었고, 단 한 번도 그녀의 감정을 고려한 적이 없었다.

예전 같으면 속상했겠지만, 이제는 달랐다. 이제는... 아무런 감정도 느껴지지 않았다.

연미혜는 그저 무의식적으로 차에 타고 무작정 어디론가 향했다.

어느 순간 정신을 차려보니 과거 경민준과 함께 자주 찾았던 레스토랑에 도착해 있었다.

들어가려던 순간, 창가 너머로 익숙한 모습이 보였다.

경민준, 임지유... 그리고 경다솜이 보였다. 이 순간에도 세 사람이 함께였다.

임지유는 경다솜의 옆에 앉아 다정하게 아이를 챙기고 있었고 경다솜은 즐겁게 웃으며 애교를 부리고 있었다.

임지유가 한입 베어 문 디저트를 경다솜이 장난스럽게 받아먹으며 깔깔댔고, 두 사람과 마주 앉은 경민준은 그저 미소 지으며 두 사람을 사랑스럽게 바라보았다.

그는 반찬을 집어 두 사람 앞에 놓아주었지만, 시선은 오직 한 곳, 임지유에게만 머물렀다.

연미혜는 문득 웃음이 나왔다.

‘이게... 당신이 말했던 중요한 일이었어?’

그리고 경다솜은 그녀가 열 달 동안 품고, 목숨을 걸고 낳은 아이였다.

한참 동안, 그녀는 아무 말도 없이, 아무런 감정도 드러내지 않은 채 그 장면을 바라보다가 이내 시선을 거두고 조용히 돌아섰다.

저택으로 돌아오자마자, 그녀는 서재로 향했다. 변호사와 연락해 이혼 협의서를 준비했고, 단호하게 서명했다.

경민준은 그녀의 소녀 시절, 가장 간절한 꿈이었으나, 그의 눈길은 단 한 번도 그녀를 향한 적이 없었다.

그들이 결혼한 이유는 사랑이 아니라, 그날 밤의 실수와 가문의 부추김 때문이었다.

그래도 그녀는 어리석게도 믿었다. 노력하면, 언젠가는 경민준이 자신을 바라봐 줄 날이 올 것이라 믿었다.

그러나 비참한 현실은 그녀의 뺨을 세차게 후려쳤다.

거의 7년이었다. 이제는, 정말 깨달아야 할 때였다.

그녀는 조용히 이혼 서류를 봉투에 넣고 나서 유순자를 불러 조용히 말했다.

“민준 씨가 들어오면 전해 주세요.”

그러고 나서 캐리어를 손에 쥐고 차에 오른 그녀는 기사에게 짧게 말했다.

“공항으로 가 주세요.”
แสดง
บทถัดไป
ดาวน์โหลด

บทล่าสุด

บทอื่นๆ
ไม่มีความคิดเห็น
25
1.เพื่อนเก่าในโรงเรียนร้าง
หมิงช่วยเราด้วย…เสียงนั่นดังขึ้นพร้อมกับเสียงเดินลากเท้าผ่านมาทางด้านหน้าห้อง มันดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ฉันพยายามถดตัวให้เล็กที่สุด หลบอยู่ใต้โต๊ะนักเรียนด้านหลังห้อง ภาวนาอย่าให้มันรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่เรื่องผ่านมานานแล้วเรื่องมันผ่านมาตั้งนานหลายปีแล้วมันจบไปแล้ว...นี่มันไม่จริง นี่มันแค่ฝันร้าย ฉันพยายามบอกตัวเองอย่างนี้ ในขณะที่เสียงลากเท้ามาหยุดอยู่ที่ประตูปัง ปัง ปัง! เสียงทุบประตูดังลั่นหมิงช่วยเราด้วย...เสียงนั้นดังขึ้นอีก พร้อมสะอึกสะอื้นดังกึกก้องไปทั่วระเบียงทางเดิน ประตูซึ่งปิดล็อกกลอนไว้ถูกเขย่าชนกลอนใกล้จะหล่นลงมาทุกทีฉันไม่ควรเลยแท้ๆ มีคนรับคำเชิญของครูและเพื่อนๆให้กลับมาที่นี่อีก ที่นี่มันควรจะเป็นสุสานปิดตายที่ลบเลือนออกไปจากความทรงจำแล้ว แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้นเมื่อ 20 ปีที่แล้วฉันกับแจนเคยเป็นเพื่อนกัน ใครๆก็คิดว่าเราเป็นเพื่อนที่สนิทสนมรักใคร่กันดีไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด เหมือนคนตัวติดกัน มีเพียงฉันและแจนเท่านั้นที่รู้ดีว่าความสัมพันธ์ของเราเป็นเหมือนไม้ยืนต้นกับกาฝาก แจนเป็นฝ่ายที่เกาะเกี่ยวพึ่งพิงฉันอยู่ตลอดเวลา คอยเฝ้ารอให้ฉันเปลี่ยนข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัว
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-22
อ่านเพิ่มเติม
2.ผีตึกเก่า  
เมื่อสมัยเรียนผมกับหมง เพื่อนที่เป็นรูมเมท พักอยู่ที่หอในด้วยกัน รูมเมทของผมชอบฟังรายการวิทยุเล่าเรื่องผีเอามากๆ แต่ตัวผมไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ บางทีรำคาญด้วยซ้ำ เพราะอยากอ่านการ์ตูนหรือฟังรายการวิทยุอื่นๆบ้าง “มึงก็ใส่หูฟังฟังของมึงไปไม่ได้เหรอวะ” ผมบอกมันในคืนหนึ่งด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเพราะง่วงมาก อยากนอน แต่ต้องสะดุ้งตื่นกับเสียงประกอบรายการหลอนๆที่มันฟังอยู่ เสียงหัวเราะบ้าง เสียงกรี๊ดบ้าง หมงหันมามองหน้าทำท่าเกรงใจ “เออๆ แป๊บเดียว ใกล้จบละ มึงก็รู้ว่ากูกลัวผี ฟังคนเดียวไม่มีเพื่อนแชร์ เดี๋ยวกูกลัวขึ้นมาแล้วไม่มีคนช่วยกลัว มันว้าเหว่” “ว้าเหว่บ้านเตี่ยมึงเหรอ” ผมพูดไปหัวเราะไป ไม่ค่อยเข้าใจคนแบบนี้เท่าไหร่ กลัวแต่ก็ดันชอบ “มึงไม่กลัวผีเหรอ ?” หมงถามผมบ้าง “น่ากลัวนะมึง ในม.เรา เขาว่ากันว่า ตรงตึกเก่าคณะวิทย์ฯ น่ะผีดุ ใครเดินผ่าน หรือขับมอเตอร์ไซค์วนผ่าน เป็นได้เจอดีทุกราย” มันยังเล่าต่ออีกว่า พวกที่บอกว่าเจอดี ส่วนใหญ่มักจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า จะเห็นเหมือนมีคนใส่ชุดนักศึกษา เป็นผู้หญิงผมสั้น กระโปรงพลีท รองเท้า
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-22
อ่านเพิ่มเติม
3.ต้นฉำฉาหลังโรงเรียน
ที่โรงเก็บอุปกรณ์เกษตรหลังโรงเรียนของเรามีต้นฉำฉาใหญ่ต้นหนึ่งอยู่ด้านหลังใหญ่ขนาดสี่คนโอบได้กิ่งก้านของมันแผ่ขยายกว้างใหญ่ใต้ต้นมีใบฉำฉาที่ร่วงหล่นทับถมเต็มพื้นจนนุ่มเหมือนพรมเพราะไม่เคยมีใครไปกวาดที่นั่นแหละที่พวกนักเรียนลือกันว่าต้นฉำฉาต้นนั้นมีผีและผีก็ดุเสียด้วย ที่เล่าๆ ต่อกันมาว่ากันว่าเคยมีนักการภารโรงชอบไปนอนหลับใต้ต้นไม้ต้นนั้น แต่ต้นฉำฉาอายุมากกิ่งเปราะกิ่งไม้เลยหักลงมาทับพอดี ภารโรงคงหลับสนิทเลยไม่รู้เรื่องอะไรเลย ตายไปทั้งๆ ที่หลับอยู่อย่างนั้นเอง หลังจากนั้นบางคนบอกว่าช่วงบ่ายๆมักจะเห็นคนไปนอนหลับอยู่ใต้ต้นฉำฉา บางทีก็เห็นหลับอยู่บนกิ่งไม้สูงๆที่คนปกติไม่น่าขึ้นไปได้ เรื่องเล่าพวกนี้เพิ่มความน่าเชื่อถือเข้าไปอีก เมื่อเช้าวันหนึ่งครูประกาศออกไมโครโฟนว่าห้ามนักเรียนทุกคนเข้าไปในบริเวณนั้นเด็ดขาด นอกจากจะมีคำสั่งจากครู ไม่อย่างนั้นจะถูกลงโทษตัดคะแนนความประพฤติ พวกเรานักเรียนก็เลยเดากันว่าน่าจะเพราะเรื่องเมื่ออาทิตย์ก่อนนี่แหละที่มีน้อง ป.5 หลายคนพากันเข้าไปเล่นที่ใต้ต้นฉำฉาต้นนั้น เล่นกอบใบไม้มาโปรยเป็นหิมะตกบ้าง นอนเล่นสโนวแองเจิ้ลบ้างสักพั
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-22
อ่านเพิ่มเติม
4.ผีร่างทรงนางรำ (1)
โรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนเก่าแก่ประจำจังหวัด มีพื้นที่กว้างกว่า 40 ไร่ นอกจากจะใช้เป็นสถานศึกษาแล้ว คนในจังหวัดยังมักจะมาใช้สถานที่เพื่อจัดกิจกรรมต่างๆอย่าง เช่น งานแต่งงาน งานเกษียณอายุราชการ และอื่นๆนอกจากสถานที่ที่มีความโอ่โถงสวยงามแล้ว คนทั่วไปต่างรู้กันดีอีกอย่างว่า โรงเรียนของเรามีบริการวงดนตรีไทยเดิม และคณะนาฏศิลป์ไทย ที่ได้อาจารย์ดีจากกรมศิลปากรมาคัดเลือกเด็กเข้าวงและฝึกสอนอย่างเข้มข้นด้วยตัวเอง ทำให้นางรำทุกคนในวงโรงเรียน ทั้งรูปร่างหน้าตาและผิวพรรณดี ยิ้มสวยหวาน พอแต่งหน้าไทย ใส่เครื่องทรงชุดไทยสวย ๆ ก็มีออร่าราวกับเทพธิดาจำแลง นอกจากนี้ทุกคนยังรำสวยงามอ่อนช้อย ได้มาตรฐาน ถึงขนาดไปประกวดระดับประเทศได้รางวัลมามากมาย ดังนั้นคณะนาฏศิลป์ของโรงเรียนจึงได้รับความนิยมอย่างมากโดยเฉพาะในงานมงคลต่างๆ มีงานจ้างไปออกงานทั้งในหอประชุมโรงเรียนเอง งานในตัวจังหวัดเราเอง รวมถึงจังหวัดใกล้เคียงด้วยนางรำจึงได้รับอภิสิทธิ์พิเศษเหนือกว่านักเรียนคนอื่นๆ สามารถไว้ผมยาวได้ แต่งหน้าและไว้เล็บได้ หยุดเรียนไปรับงานแสดงได้ โดยมีโรงเรียนคอยดูแลให้ทุกอย่าง ทั้งอาหารการกิน รถรับ-ส่ง ช่างแต่
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-22
อ่านเพิ่มเติม
5.ผีร่างทรงนางรำ (2)
ร่างในชุดเครื่องรำแปลกประหลาดตรงหน้ายังคงร่ายรำอย่างเชื่องช้า แช่มช้อย เอียงร่างกายท่อนบนจนเอวแทบขนานกับพื้น ค่อยๆวาดเท้าหันกลับมาที่ฉันช้า ๆ ทั้งที่กำลังขวัญผวากับภาพตรงหน้า เสียงหัวใจเต้นเร็วแรงเหมือนกระโดดจากในอกมาอยู่ในแก้วหูแต่ฉันกลับควบคุมตัวเองไม่ได้ เท้าทั้งสองค่อยๆก้าวเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าที่กำลังจ้องมองกลับมาเป็นใบหน้าของเจี๊ยบแท้ๆ แต่นั่นเหมือนไม่ใช่ เป็นความขัดแย้งที่แปลกประหลาด ร่างนั้นแสยะยิ้มให้ ริมฝีปากแดงฉ่ำวาดยาวไปบนแก้ม ฟันสีดำเรียงกันเป็นแถว ดวงตาดำกลมโตเหมือนจะขยายใหญ่ขึ้นจนเต็มจอตา ทว่าไม่มีแววตาเมื่อกระทบแสง มืดดำสนิทราวกับหลุมลึกมืดมิด ขาฉันสั่นจนขยับไม่ได้อีกต่อไป แม้แต่บังคับให้ตัวเองหลับตา สวดมนต์ หรือห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาเพราะความกลัวก็ทำไม่ได้ อยากจะหันหลังวิ่งหนีออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด หรืออย่างน้อยก็เรียกให้คนช่วย แต่ก็ทำไม่ได้สักนิด! ร่างตรงหน้ายังคงแสดงแสนยานุภาพอย่างเต็มที่ราวกำลังสนุกสนานกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอเตะเท้าที่คลุมด้วยชุดยาวกรุยกรายลากพื้นไปด้านข้าง คล้ายท่าร่ายรำของนาง
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-22
อ่านเพิ่มเติม
6.ผีต้นมะขามที่ระเบียงหลังห้อง
เมื่อสมัยที่ผมยังเป็นนักเรียนเรื่องที่ยากเย็นที่สุดในชีวิตไม่ใช่เรื่องเรียน ผมไม่มีปัญหากับการเรียน ไม่มีปัญหากับสมุดพก พ่อแม่ยิ้มได้ทุกครั้งเวลาเห็นเกรด ในช่องความประพฤติคุณครูก็มักจะเขียนว่าสุภาพเรียบร้อยเงียบขรึมไม่ค่อยพูด นั่นคงเป็นทั้งหมดเท่าที่ครูเห็นสิ่งที่ครูไม่เห็นนั่นต่างหากที่เป็นปัญหา...ตั้งแต่ผมเรียนประถมมาจนถึงม.2 ผมมีปัญหาเรื่องเพื่อนมาตลอด ด้วยบุคลิกที่ชอบเก็บตัวไม่พูดไม่จาของผม แถมไม่สู้คนทำให้ผมคงดูน่ากลั่นแกล้งในสายตาของพวกเด็กหลังห้อง ซึ่งก็ไม่รู้ว่ามันอะไรกันนักหนา ทั้งๆที่ผมไม่พยายามจะไปยุ่งกับใครอยู่แล้วตอนเรียนประถมการแกล้งกันของเด็กๆก็ยังเบาๆ แต่พอเข้ามัธยมการแกล้งเริ่มมีความซับซ้อนและรุนแรงมากขึ้น ทั้งกลั่นแกล้งกันตรงๆทางร่างกาย เช่น ขัดขา หรือกลั่นแกล้งทางอ้อม เช่น เขียนเก้าอี้นักเรียน ทำลายข้าวของเอากระเป๋านักเรียนหรือรองเท้าของผมไปซ่อน กระทั่งเอากรรไกรมาแกล้งตัดผมผมด้านหลังตอนที่ผมไม่รู้ตัวนอกจากนี้ยังมีการกลั่นแกล้งทางจิตใจ เช่นการล้อเลียน การปล่อยข่าวลือปลอมทั้งในเพจของโรงเรียน และในกรุ๊ปไลน์ของห้อง ทำให้เวลาผมเข้ามาในห้องเรียนมักจะเห็นสายตาของเพื่อน
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-09
อ่านเพิ่มเติม
7.ผู้ช่วยหลังเวที (1)
ที่โรงเรียนของฉันในหอประชุม มีเวทีใหญ่ ระบบเสียงคุณภาพเยี่ยมและมีห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับนักแสดงด้านหลังเวทีทั้งด้านซ้ายและขวา ด้านละหลายห้อง อลังการกว่าโรงเรียนอื่นๆที่ฉันเคยเห็นพื้นเวทีเป็นไม้ปาเกต์ เคลือบแว็กซ์ ขัดจนเงา สะอาดสะอ้านดูหรูหรา ผ้าม่านที่เป็นฉากหลังมีให้เลือกหลายสี แม่บ้านทำความสะอาดให้ใหม่เอี่ยมอ่องเสมอที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะโรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงด้านการแสดงของนักเรียนเป็นอย่างมาก นักเรียนในละแวกใกล้เคียงหรือแม้แต่จากที่ห่างไกลที่ชอบในทางศิลปะการแสดงไม่ว่าจะเป็นนาฏศิลป์ร้องและเต้นและ ที่สำคัญที่สุดคือละครเวที ต่างก็หมายมั่นปั้นมือที่จะเข้ามาเรียนที่นี่เป็นอย่างมาก ฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้นที่โรงเรียนเก่า ฉันเป็นนักแสดงตัวหลักของโรงเรียนมาตั้งแต่ชั้นประถม แต่พ่อแม่และคุณครูที่มองเห็นแววการแสดงของฉันฉายชัดขึ้นเรื่อยๆรู้สึกเสียดาย เพราะที่โรงเรียนเก่านั้นไม่มีบุคลากรสอน หลักสูตรการเรียนการสอนก็ไม่เอื้ออำนวยให้นักเรียนได้พัฒนาในด้านนี้เลยฉันมาสอบเข้าที่โรงเรียนใหม่แห่งนี้ และผ่านฉลุยตั้งแต่ครั้งแรกหลังการสัมภาษณ์ คุณครูหลายคนยืนขึ้นปรบมือเมื่อฉันแสดงทดส
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-09
อ่านเพิ่มเติม
8. ผู้ช่วยหลังเวที (2)
วันรุ่งขึ้นเป็นวันแสดงจริงฉันตื่นเต้นมากกว่าเดิมแต่ก็วุ่นวายอยู่กับการเตรียมตัว ซ้อมบทท่องบทรอบสุดท้ายก่อนที่จะไปเข้าแสดงในรอบค่ำ ตลอดทั้งวันฉันมองหาพี่สาวคนสวยคนนั้นแต่กลับไม่เห็นเธอเลย จะถามหากับคนอื่นก็ไม่รู้จะถามว่าอะไรเพราะไม่รู้ว่าพี่เขาชื่ออะไร ยังนึกเสียดายว่าวันนี้คงไม่ได้คุยกันแล้ว ทั้งๆที่นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกว่ามีเพื่อนจริงๆในโรงเรียนแห่งนี้เมื่อละครดำเนินไปถึงกลางเรื่องกำลังจะถึงตอนสำคัญคือตอนที่เมรีวิ่งตามพระรถเสน บุกป่า ลงทะเล ฝ่ากองไฟ แต่ติดทะเลกรดที่พระรถเสนเสกขึ้นมา จึงต้องนั่งร้องไห้คร่ำครวญจนหัวใจแตกสลาย ตรอมใจตายอยู่อีกฝั่งฉันเครียดและกังวลมาก วิ่งลงเวทีลงไป เข้าไปในห้องแต่งตัวที่ไม่มีใครอยู่เลยฉันมองไปรอบห้องแล้วก็ใจชื้นขึ้นทันทีเมื่อเห็นรุ่นพี่คนที่เจอเมื่อวานยืนรออยู่ตรงราวเสื้อผ้า รุ่นพี่รีบช่วยฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าออกและแต่งหน้าให้อย่างรวดเร็ว“ทำดีเท่าไหร่ก็ไม่พอ ให้เท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ ไม่ว่าเราจะพูดยังไงเขาก็ยังจะไปอยู่ดี ต่อให้เขารู้ว่าเราอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขาเขาก็ยังจะไปอยู่ดี” รุ่นพี่แต่งหน้าให้พลางพูดทั้งที่น้ำตาร่วงเผาะ“พี่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ?”
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-09
อ่านเพิ่มเติม
9.ผีลากเล็บ
เมื่อหนึ่งอาทิตย์ที่แล้ว ฉันกับเพื่อชื่อหมูพากันไปเที่ยวไปหาเพื่อนชื่อปาโก๋ที่ไปฝึกสอนวิชาภาษาอังกฤษอยู่ในโรงเรียนต่างจังหวัด มันพักอยู่บ้านพักในโรงเรียนเพื่อความสะดวก ไม่ต้องกังวลอะไรมากเพราะเป็นผู้ชาย บ้านที่ปาโก๋พักเป็นบ้านไม้ยกพื้นสูงหลังเล็กๆ มีห้องนอนห้องหนึ่งกับโถงกว้างๆพอนั่งๆนอนๆได้ ถือว่าไม่คับแคบจนเกินไปมีห้องน้ำแยกอยู่ด้านล่างของตัวบ้านที่เทปูนไว้โล่งๆและวางแคร่ไว้ตัวหนึ่ง น่าจะสร้างมานานมากหลายสิบปี แต่สภาพยังแข็งแรงดีอยู่และโดยรอบก็สะอาดสะอ้านดี เพราะก่อนเข้าอยู่ปาโก๋มันเข้ามาขัดและปัดกวาดเช็ดถูเรียบร้อย มีหลอดไฟให้แสงสว่างสองดวงคือข้างล่างกับข้างบน ปาโก๋จัดให้ฉันกับหมูนอนพักในห้องนอน ส่วนตัวมันออกมากางมุ้งนอนที่ด้านนอก “มีอะไรเรียกได้ตลอดนะ ห้องน้ำห้องท่าก็รีบเข้าให้เรียบร้อยก่อนนอน ดึกๆจะได้ไม่ต้องลงมา” ปาโก๋ว่า “เออน่ะ หนาวขนาดนี้ใครมันจะอยากออกมา” หมูตอบ “ไม่ใช่เรื่องหนาวอย่างเดียวหรอก” ปาโก๋พูดต่อ “ผีดุด้วย!” ยังพูดไม่ทันจบ หมูก็ขว้างหมอนใส่หน้ามันทันที “ไอ้เพื่อนเฮงซวย!”เรารู้กันดีว่าหมูกลัวผี
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-09
อ่านเพิ่มเติม
10.ต้นมะม่วงหน้าบ้านครูแอ๊ด
สมัยผมอยู่ ป. 5 ครูที่โรงเรียนมีทั้งหมดไม่ถึงสิบคน ทุกคนอาศัยอยู่ที่บ้านพักครูด้านหลังโรงเรียน ซึ่งนอกจากเป็นที่พักแล้ว ยังสร้างติดทางสัญจรเข้าออกโรงเรียนของพวกเด็กๆที่เดินทางมาจากทิศทางนั้นด้วย ดังนั้นครูโรงเรียนผมจึงเรียกว่าหาความเป็นส่วนตัวไม่ได้ทั้งตอนเช้าและตอนเย็น เด็กจะเดินคุยกันเสียงดังเซ็งแซ่ บางทีพวกที่อยู่เล่นเตะบอลกับเพื่อนจนถึงค่ำๆ มีปัญหาหกล้มวิ่งชนบาดเจ็บกันก็จะวิ่งมาหาครูที่บ้านพักครู ต้องทำแผลส่งหมอกันวุ่นวายไปอีกแล้วแต่กรณี คงจะต้องรอจนถึงช่วงปิดเทอมนี่แหละครับ ที่บ้านพักครูพอจะมีความเงียบสงบบ้าง ครูบางคนก็จะหาวันลาพักร้อนไปเที่ยวกัน แต่ครูบางคนก็พักร้อนอยู่บ้านตัวเองในช่วงที่ไม่ต้องเตรียมงานอะไร บ้านครูแอ๊ดเป็นที่หมายตาของกลุ่มพวกผมอันประกอบด้วยผม ไอ้จี๊ด ไอ้ต่อง ตั้งแต่ช่วงสอบปลายภาค วันที่มาฟังผลสอบเราก็มาแอบดูกันอีกรอบ เพราะที่ข้างบ้านครูแอ๊ดมีต้นมะม่วงอกร่องต้นใหญ่มากอยู่ต้นหนึ่ง สูงเป็นสิบเมตร ใบดกหนาให้ร่มเงาครึ้มสบาย แต่ใครเขาจะไปสนใจใบกันล่ะครับ ลูกมะม่วงอวบปลั่งที่ออกดกเป็นพุ่มเป็นพวงห้อยระย้าเต็มต้นนั่นต่างหาก บางลูกดิบ บางลูกห่ามแล
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-09
อ่านเพิ่มเติม
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status