5

เซียนหยีพลันมองใบหน้าที่หมองคล้ำของมารดา เซียนฮูหยินเป็นคนหน้าตาดี แต่ทว่าไม่รู้จักดูแลตัวเอง เซียนหยีมองตลับครีมหน้าขาว 

"ให้ท่านแม่ประทินโฉมเจ้าค่ะ" เซียนฮูหยินพลันมองตลับครีมสีดำ

"ขอบใจเจ้ามาก อาหยีพักผ่อนเถอะ แม่ไม่รบกวนแล้ว" เซียนฮูหยินพลันออกจากเรือนบุตรสาว เซียนหยีให้เสี่ยวอิงไปรับอาหารเย็นจากห้องครัวมาให้นาง จากนั้นก็ไล่สาวใช้ออกไป

เซียนหยีพลันกินข้าวต้มปลาอิ่ม พอใช้ได้รสชาติมิได้แย่

นางพลันมาที่คันฉ่องสีเหลืองทองมองแผลเป็นขนาดใหญ่ใต้คาง ฉีดยาแผนปัจจุบันก็หาย นางดึงตัวยาออกมาจากห้องแล็บจากนั้นพลันฉีดเข้าไปในคาง รู้สึกว่ารอยนูนพลันยุบลง คิดว่าทำทุกวันน่าจะหายไม่เกินหนึ่งเดือน ส่วนน้ำหนักตัวเกือบร้อยกิโล ลดไม่อยาก

นางกินยาลดน้ำหนักของโลกปัจจุบันที่มีในห้องแล็บ เซียนหยีพลันอาบน้ำในอ่างไม้ จากนั้นนางก็มานอนที่เตียงเตามาร์คหน้าด้วยแผ่นมาร์คอย่างสบายใจ...

เช้าวันถัดมาเสี่ยวอิงพลันเข้ามาในเรือนของเจ้านายของนาง

"คุณหนูตื่นไปเรียนได้แล้วเจ้าค่ะ" เสี่ยวอิงพลันเดินมาถึงเตียงพบว่ามีบางอย่างติดที่ใบหน้าของเซียนหยี

"ผีหลอก!!!" เสียงกรีดร้องของสาวใช้ ทำให้เซียนหยีพลันลืมตาขึ้นมา 

"เสี่ยวอิงเจ้าเป็นอะไร" เซียนหยีเอาแผ่นมาร์คหน้าออก เสี่ยวอิงได้สติขึ้นมา

"บ่าวนึกว่าผีหลอกเจ้าค่ะ" เสี่ยวอิงพลันเอ่ยขึ้น 

"เอาล่ะ สิ่งนี้คือแผ่นมาร์คหน้าทำให้หน้าขาวใส  เจ้ามาแต่งตัวให้ข้าได้แล้ว ประเดี๋ยวไปเรียนสาย" 

เสี่ยวอิงเตรียมเสื้อผ้าของสำนักศึกษาเรียบร้อย หลังจากแต่งกายเสร็จสองนายบ่าวพลันรีบมาที่หน้าจวน พบว่ามีรถม้าสองคัน เซียนหยีพลันรู้ทันทีว่าน้องสามของนาง ขอรถม้าอีกคันกับบิดาแน่ ๆ นางไม่สนใจคนไร้สมองอย่างเซียนโหรว

ที่สำนักศึกษาในยามนี้ทุกคนต่างตั้งใจเรียนวิชาคุณธรรม อาจารย์จ้าวหวันพลันสอนตามเคย หลังจากจบช่วงเช้าไปแล้วยังต้องเรียนตีคลีช่วงบ่าย

"ตอนบ่ายไปที่สวนด้านหลัง เพราะจะให้พวกเจ้าเรียนตีคลีกัน" เหล่าศิษย์ทุกคนต่างคำนับอาจารย์

เมิ่งชีชีพลันหาวนอน ยามนี้ได้เวลากินข้าวเที่ยงแล้ว

หลังกินข้าวอิ่มเซียนหยีกับเมิ่งชีชีมาที่สวนด้านหลังของสำนักศึกษาหลวง

"เอาล่ะ ลูกศิษย์ทั้งหลาย การแข่งขันตีคลีครั้งนี้ เซียวอ๋องกับหนานอ๋องร่วมเป็นกรรมการตัดสินด้วย" เจ้าอ๋องบ้าผู้นั้นก็มาด้วยรึ เซียนหยีพลันคิดในใจ

ทุกสายตาพลันมองไปที่นั่งของกรรมการ พบว่าเป็นเซียวอ๋องโอวหยางเสียน เขาประสูติแด่หยางฮองเฮา อีกทั้งมีหนานอ๋องโอวหยางเย่ประสูติแด่กุ้ยเฟย ทั้งสองมองที่เหล่าลูกศิษย์ของสำนักศึกษาหลวง

เซียวอ๋องพลันมองไปที่หญิงอ้วนอัปลักษณ์ที่ปีนเตียวเขาหลายวันก่อน นางทำไม่สำเร็จ แต่ทว่าเรื่องนี้ไปถึงหูของพระบิดา กระนั้นจึงทำให้พระบิดาพระราชทานสมรสให้เขา เขาช่างเจ็บใจนัก

"พระชายาเอกของท่านพี่มองมาที่ท่านด้วย" หนานอ๋องพลันเย้าพระเชรษฐาเล่น ช่างตลกเสียจริง

"หุบปาก" เซียวอ๋องทำหน้าไม่พอใจ

หนานอ๋องพลันมีความสุขที่ทำให้พี่ชายของเขาอยู่ไม่เป็นสุข

การแข่งขันตีคลีครั้งนี้แบ่งออกเป็นกลุ่มละสี่คน เซียนหยี เมิ่งซีซี เสิ่นอ้าย เหมยอิง อีกกลุ่มนำโดยหลินซี หลีหลาน ตงฮวา เซียนโหรว

เมื่อได้ยินเสียงระฆังเป็นสัญญาณให้แข่งขันได้ ฝ่ายของเซียนหยีนั้นเลี้ยงลูกหวาย นางใช้ไม้ตีไปเรื่อย ๆ  ส่งมันไปให้เมิ่งชีชี  หลินซีมีรึจะยอม นางแย่งลูกหวายจากเมิ่งชีชี แล้วตีเข้าฝ่ายตรงข้ามจนสำเร็จ

"ฝ่ายแดงเข้าเป้า" เหล่าอาจารย์พลันประกาศ เวลาเพียงหนึ่งก้านธูปเท่านั้น

เซียนหยีพลันคิดว่ายังมีเวลา กระนั้นนางจึงรีบแย่งลูกคลีจากฝ่ายตรงข้าม หมายจะยิ่งเข้าเป้า แต่ทว่าเซียนโหรวผลักเซียนหยีแล้วแย่งลูกแพรตีเข้าฝ่ายตรงข้ามได้สำเร็จ

"ฝ่ายแดงเข้าเป้าอีกแล้ว" หลินซีกับเหล่าสหายของนางพลันดีใจ

เซียนหยีพลันหายใจอย่างเหนื่อยหอบ ร่างนี้อ้วนเกินไปแล้ว

เอาล่ะนางจะสู้อีกสักครั้ง หากพวกนางแพ้ กลุ่มพวกนางจะได้ไปทำความสะอาดคอกม้า หากชนะ พวกนางจะคะแนนเต็มสิบคะแนน

เซียนหยีแย่งลูกแพรได้ กระนั้นนางตีเข้าฝ่ายตรงข้าม เมิ่งชีชีกับเหล่าสหายในกลุ่มต่างดีใจอย่างมาก แน่นอนว่าเซียนหยีเข้าสามลูกติดต่อกันแล้ว นำคะแนนฝ่ายแดงอีกแล้ว

"ฝ่ายน้ำเงินนำแล้ว" เสียงอาจารย์พลันประกาศ

หลินซีพลันยิ้มเย็นแม้นางหมูตอนมันจะชนะ นางจะทำให้ทำทุกคนเห็นว่านังเซียนหยีมันร้ายกาจเพียงใด

เซียนหยีคิดว่าหากนางตีลูกแพรเข้าช่องของฝ่ายตรงข้ามอีกลูก ถือว่านางชนะ หญิงสาวกำลังจะตีเข้าฝ่ายตรงข้าม หลินซีพลันอยู่ตรงหน้านาง จากนั้นล้มลง ลูกแพรเข้าฝ่ายตรงข้าม

"หลินซีโดนตีแล้ว" เสียงคนร้องตะโกนขึ้น ทุกคนต่างมองเซียนหยี

"คุณหนูหลินเป็นอย่างไรบ้าง" ทุกคนในสำนักศึกษาต่างเป็นห่วงหลินซี 

"คุณหนูรองเซียน เจ้าไม่เห็นต้องผลักข้าเลย" ทันทีที่หลินซีเอ่ยขึ้นทุกสายตามองเซียนหยี

"อาซี" หนานอ๋องกับเซียวอ๋องพลันเดินลงมาที่สนามพร้อมกัน หนานอ๋องอุ้มคู่หมั้นของเขา 

"เจ้ามันหญิงอัปลักษณ์ใจดำ" เซียวอ๋องด่านางท่ามกลางคนมากมาย

เซียนหยีตกใจ หลินซีล้มลงเองต่างหาก "กลุ่มของเซียนหยีล้างคอกม้าหนึ่งอาทิตย์"

อาจารย์จ้าวหวันเอ่ยขึ้น ทุกคนต่างสลายออกไป เพราะไม่อยากอยู่ใกล้คนใจดำอย่างเซียนหยี

"พี่หญิงรองข้าจะไปฟ้องท่านพ่อ ท่านเป็นคนใจดำ" เซียนโหรวสาระแนอีกแล้ว

"อาหยีข้าเชื่อเจ้า" สหายสามคนนั้นเชื่อเซียนหยี