“ทำไมทุกคนต้องบังคับติ๊บด้วย ติ๊บไม่อยากแต่งงานกับโต๋”
“ก็ยังไม่ได้แต่งแค่หมั้นไว้เฉยๆ” เพชรนิลบอกน้องสาวพร้อมกับปรามด้วยสายตาดุ เพราะยายตัวแสบงอแงมาตั้งแต่เช้าแล้ว ทั้งที่ผู้ใหญ่หาฤกษ์หายาม และกำหนดวันหมั้นเป็นสัปดาห์หน้าเรียบร้อยแล้ว แต่คนที่จะต้องเข้าพิธีหมั้น กลับดึงดันไม่ยอมหมั้นท่าเดียว
“ทำไมต้องบังคับติ๊บด้วยคะ” พลอยชมพูว่า ท่าทางกระเง้ากระงอด คนเคยถูกทำใจมาแต่เด็ก ไม่ชินกับการที่ถูกบังคับอย่างนี้
“แล้วทำไมต้องตามใจติ๊บด้วย เห็นหรือเปล่าว่าการเอาแต่ใจตัวเองทำให้เกิดปัญหาอะไรบ้าง ทำให้ตัวเองเสียหาย ทำให้คนอื่นเป็นห่วง ทำให้ทุกคนวุ่นวายกันไปหมด ครั้งนี้พ่อจะไม่ยอมติ๊บอีกแล้ว ติ๊บต้องหมั้นกับหลานคุณหญิงวิไลตามกำหนด” พ่อเพชรพูดเสียงเข้มหนักแน่น สายตาดุของผู้เป็นพ่อมองลูกสาวอย่างตำหนิติเตียน
เสียงพูดดังของผู้เป็นประมุขของบ้าน ทำให้ภายในห้องนั้นเงียบกริบ พลอยชมพูน้ำตาคลอหน่วยอยากจะร้องไห้ เธอรู้ว่าตัวเองทำผิด แต่มันผิดถึงขนาดที่คุณพ่อต้องจับเธอใส่ตะกร้าล้างน้ำ แล้วบังคับให้เธอแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักแบบนี้หรือ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่พลอยชมพูรู้สึกว่าบิดาไ
พบรักสั่งแม่ครัวให้นำอาหารมื้อเช้ามาส่งตั้งแต่เช้า แต่พอพลอยชมพูเห็นว่าอาหารที่เขาสั่งมีแต่อาหารรสจัด หญิงสาวจึงโทรขอเปลี่ยนใหม่เป็นเปลี่ยนเป็นข้าวต้มปลากับน้ำส้มคั้นสด ซึ่งเป็นอาหารที่ไม่เข้ากับหน้าตาเขาเลย แต่ว่าชายหนุ่มก็ยินยอมที่จะกินมันโดยไม่เกี่ยงงอน เพราะถึงแม้อาหารจะไม่ถูกใจ แต่คนป้อนน่ารักถูกใจ เลยทำให้ไม่ว่าอะไรก็อร่อยไปเสียหมด“เหม็นความรักว่ะ”เสียงห้วนของใครบางคนที่เข้ามาในบ้านโดยไม่ได้รับเชิญทำให้สองหนุ่มสาวหันไปมองพร้อมกัน“พี่เพลิง” พลอยชมพูวางช้อนลงทันที หญิงสาวรีบลุกขึ้นไปหาพี่ชาย พอเห็นหน้าพี่เพลิงน้ำตาก็ไหลออกมาโดยอัตโนมัติ ร่างบางโผเข้าหาพี่ชายกอดเขาแล้วซบหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอเป็นอะไรก็ไม่รู้ช่วงนี้รู้สึกตัวเองอ่อนไหวง่ายเหลือเกินความจริงคือพลอยชมพูมีความกังวลอยู่ในหัวใจ การอยู่กับพบรักทำให้เธอรู้สึกดี แต่ความรู้สึกผิดมันกัดกร่อนอยู่ในหัวใจตลอดเวลา เธอรู้ว่าบิดามารดาและพี่กระต่ายจะต้องมาที่นี่ในสักวัน แต่เธอไม่รู้ว่าจะมากันเมื่อไหร่ และหากพวกท่านมาที่นี่จริงๆเธอจะรับมือกับท่านอย่างไร จะแก้ตัวกับท่านว่าอย่างไรกับการตัดสินใจแบบนี้
พลอยชมพูมองหน้าคนขี้อ้อนด้วยสายตาไม่เชื่อเธอเท่าไหร่นัก ทว่าเมื่อมองบาดแผลบนใบหน้าและ รอยฟกช้ำ บนเนื้อตัว ของเขาแล้ว เธอก็อดที่จะใจอ่อนไม่ได้ หญิงสาวสบสายตาคมกล้า เธอยืนนิ่งเงียบใช้เวลาตัดสินใจอยู่ครู่หนึ่ง“ก็ได้ค่ะ ติ๊บเชื่อใจคุณพบนะคะ ห้ามทำให้ติ๊บผิดหวังด้วย”“สัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชายเลยครับ” พบรักรีบพยักหน้า เขาเอ่ยถ้อยคำสัญญาหนักแน่น เมื่อหญิงสาวเปิดประตูออกกว้างเปิดทางให้เขา ชายหนุ่มก็ยิ้มดีใจแล้วรีบพาตัวเองเดินเข้าไปในห้องนอนของเธอ ที่จริงเขาอยากพาเธอไปนอนที่ห้องของเขามากกว่า เพราะห้องและเตียงกว้างกว่าเยอะ แต่นาทีนี้ให้นอนที่ไหนก็ได้ ขอแค่มีเธอนอนอยู่ใกล้ๆกันพลอยชมพูในชุดนอนกระโปรงสีหวานยืนนิ่งอยู่ข้างเตียง หลังจากที่เธอขอตัวเข้าไปอาบน้ำซึ่งใช้เวลาไม่นาน แต่พอกลับออกมา เธอก็พบว่าคนตัวโตนอนหลับไปแล้ว หญิงสาวปิดสวิตช์ไฟทุกดวง แล้วเอนกายลงนอนเคียงข้างเขา เสียงลมหายใจจังหวะแผ่วเบาสม่ำเสมอ ทำให้เธอระบายยิ้มกว้าง พลอยชมพูขยับตัวเองเขาไปแนบชิดร่างกำยำ ไออุ่นจากเขาทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นทั้งตัวและหัวใจพบรักลืมตาในความมืด เขานอนนิ่ง รอจนกระทั่งคิดว่าเธอ
พลอยชมพูเดินทางด้วยรถโดยสารประจำทาง หญิงสาวมาถึงรีสอร์ตบ้านไร่รักละมุนในตอนเที่ยง เธอตรงไปที่บ้านพักทันที เธออยากเห็นกับตาว่าพบรักไม่ได้เป็นอะไรมาก เธอเป็นห่วงเขา เป็นห่วงถึงขนาดกล้าหนีออกจากบ้านโดยไม่บอกพ่อแม่ แต่ป่านนี้ท่านคงรู้แล้ว เธอปิดโทรศัพท์จึงไม่มีใครโทรติดต่อได้ พลอยชมพูรีบวิ่งขึ้นไปบนบ้านตรงไปยังห้องนอนของพบรัก หญิงสาวไม่เสียเวลาเคาะประตู รีบเปิดเข้าไป แต่กลับไม่เห็นใครอยู่ในนั้น เธอจึงกลับลงมาชั้นล่างอีกครั้ง แล้วเข้าไปดูในห้องนั่งเล่น จึงพบว่า ร่างสูงใหญ่หน้าตาดูไม่จืดเท่าไหร่นัก นอนหลับอยู่บนโซฟาเบดตัวยาว พลอยชมพูยิ้มบางอย่างลืมตัว แค่เห็นว่าเขายังอยู่ดี อาการไม่ได้หนักหนาเกินไปอย่างที่คิด เธอก็รู้สึกโล่งใจแล้ว พบรักกะพริบตาก่อนจะค่อยๆลืมขึ้นช้าๆ ใบหน้าน่ารักที่เห็นในครรลองสายตา กับกลิ่นกายหอมกรุ่นคุ้นเคยทำให้เขาประหลาดใจ “ฝันไปหรือเปล่าเนี่ย” ชายหนุ่มงึมงำ ตั้งคำถามกับตัวเองด้วยความสงสัย “ฝันค่ะ นี่คือความฝัน คุณพบกำลังฝันว่า มีนางฟ้
“คุณพ่อขา พอแล้วค่ะ คุณพ่ออย่าทำอะไรคุณพบอีกเลย”“พ่ออยากกระทืบมันให้ตายคาตีนด้วยซ้ำ อย่ามาห้ามพ่อนะกระติ๊บ”“อย่าทำเขาเลยค่ะคุณพ่อ ไม่ใช่ความผิดของคุณพบคนเดียว ติ๊บเองก็มีส่วนทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้น”“แต่มันเป็นผู้ใหญ่กว่า มันย่อมรู้ผิดชอบชั่วดีกว่า มันต้องรับผิดชอบ” พ่อเพชรชี้หน้าคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนพื้น ใบหน้าแตกยับเยิน สะบักสะบอมไปทั้งตัว“ผมยินดีรับผิดชอบกระติ๊บ ยินดีรับผิดชอบทุกอย่าง คุณเพชรจะให้ผมทำอะไรผมก็ยอม”พบรักรีบพูดแทรกขึ้น เขาพยายามพาตัวเองลุกขึ้นยืน ชายหนุ่มใช้หลังมือเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก อีกข้างก็กุมท้องไว้เพราะเมื่อสักครู่โดนคนของเพชรนิลรุมยำไปหลายตีน แถมยังมาถูกพ่อเสือกระทืบซ้ำอีก“บางทีกูก็คิดว่า มึงควรรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยชีวิต” พ่อเพชรทำท่าจะโผเข้าไปชกคนที่ดูอ่อนแรงอีกครั้ง แต่พลอยชมพูรีบกอดร่างบิดาไว้แน่น“คุณพ่อขา อย่าทำอะไรคุณพบเลย” พลอยชมพูขอร้องบิดาอีกครั้ง“ถ้าไม่อยากให้พ่อทำอะไรมัน ไม่อยากให้มันตาย สัปดาห์หน้า ติ๊บต้องเข้าพิธีหมั้นโดยไม่มีข้อแม้” พ่อเพชรยื่นคำขาดกับลูกสาวน้ำเสียงจริงจัง
“ทำไมทุกคนต้องบังคับติ๊บด้วย ติ๊บไม่อยากแต่งงานกับโต๋”“ก็ยังไม่ได้แต่งแค่หมั้นไว้เฉยๆ” เพชรนิลบอกน้องสาวพร้อมกับปรามด้วยสายตาดุ เพราะยายตัวแสบงอแงมาตั้งแต่เช้าแล้ว ทั้งที่ผู้ใหญ่หาฤกษ์หายาม และกำหนดวันหมั้นเป็นสัปดาห์หน้าเรียบร้อยแล้ว แต่คนที่จะต้องเข้าพิธีหมั้น กลับดึงดันไม่ยอมหมั้นท่าเดียว“ทำไมต้องบังคับติ๊บด้วยคะ” พลอยชมพูว่า ท่าทางกระเง้ากระงอด คนเคยถูกทำใจมาแต่เด็ก ไม่ชินกับการที่ถูกบังคับอย่างนี้“แล้วทำไมต้องตามใจติ๊บด้วย เห็นหรือเปล่าว่าการเอาแต่ใจตัวเองทำให้เกิดปัญหาอะไรบ้าง ทำให้ตัวเองเสียหาย ทำให้คนอื่นเป็นห่วง ทำให้ทุกคนวุ่นวายกันไปหมด ครั้งนี้พ่อจะไม่ยอมติ๊บอีกแล้ว ติ๊บต้องหมั้นกับหลานคุณหญิงวิไลตามกำหนด” พ่อเพชรพูดเสียงเข้มหนักแน่น สายตาดุของผู้เป็นพ่อมองลูกสาวอย่างตำหนิติเตียนเสียงพูดดังของผู้เป็นประมุขของบ้าน ทำให้ภายในห้องนั้นเงียบกริบ พลอยชมพูน้ำตาคลอหน่วยอยากจะร้องไห้ เธอรู้ว่าตัวเองทำผิด แต่มันผิดถึงขนาดที่คุณพ่อต้องจับเธอใส่ตะกร้าล้างน้ำ แล้วบังคับให้เธอแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักแบบนี้หรือ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่พลอยชมพูรู้สึกว่าบิดาไ
พลอยชมพูอยากจะร้องไห้กับสิ่งที่บิดากล่าวออกไป หญิงสาวหันไปมองหน้ามารดาอย่างคนต้องการขอความช่วยเหลือ แม่กระแตทำเพียงแค่ยิ้มบางให้เธออย่างเข้าอกเข้าใจ แต่การที่จะให้เธอเอ่ยขัดสามีในตอนที่กำลังพูดคุยกับผู้หลักผู้ใหญ่ ก็ดูจะไม่งาม นอกจากจะไม่ขัดสามีแล้ว แม่กระแตยังส่งสายตาบอกเธอว่าให้อยู่เฉยๆ พี่กระต่ายน้อยก็ดูจะรู้เห็นเป็นใจกับพ่อ เพราะปกติจะหวงน้อง ทั้งยังเคยบอกว่าจะไม่ยอมให้เธอแต่งงาน จะให้เธอขึ้นคานอยู่เคียงข้างพี่ชายตลอดไป แต่วันนี้พี่กระต่ายกลับไม่ยอมช่วยพูดแก้ต่างให้เธอเลย คนที่กำลังจะถูกจับคลุมถุงชนอยากจะร้องไห้ แต่จะให้เธอลุกขึ้นมาปฏิเสธการขอหมั้นหมายทั้งที่บิดารับปากเขาไปแล้ว ก็ดูจะเป็นเรื่องไม่ควร หญิงสาวจึงนั่งเงียบ ได้แต่รอว่าทั้งสองคนนี้จะกลับไปเมื่อไหร่ เธอจะได้พูดคุยกันเฉพาะคนในครอบครัวเป็นการต้อนรับแขกที่อึดอัดที่สุดตั้งแต่เคยเจอมา พลอยชมพูหายใจไม่ทั่วท้อง ทั้งยังอยากลุกขึ้นไปชกหน้าคนที่นำพาความเดือดร้อนมาให้ เธอคิดว่าอธิบายให้วิศรุตเข้าใจดีแล้วนะ แต่เขามันดื้อด้านหนังหนาหน้าทน ผู้หญิงไม่ชอบ ยังมีหน้าพาผู้ใหญ่มาพูดคุยเรื่องหมั้นหมาย โดยไม่บอกเธอก่อนสักคำ หลังจาก
เมื่อแม่กระแตและพลอยชมพูเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น พ่อเพชรและเพชรนิลกำลังนั่งคุยกันอยู่ ทั้งสองหันมามองลูกสาวคนเล็กของบ้าน พร้อมระบายยิ้มอ่อนโยน“มานั่งข้างพ่อตรงนี้” พ่อเพชรตบที่นั่งข้างตัวเอง แล้วกวักมือเรียกลูกสาว พลอยชมพูหันมามองหน้ามารดาที่เดินมาพร้อมกัน แม่กระแตพยักหน้าเป็นเชิงบอกให้ลูกไปนั่งข้างผู้เป็นพ่อเมื่อลูกสาวมานั่งลงข้างๆ พ่อเพชรยกมือขึ้นโคลงศีรษะลูกสาว พูดเสียงกลั้วหัวเราะว่า“เป็นอะไร ทำไมทำหน้าอย่างนั้น”พลอยชมพูเงยหน้าสบตาบิดา แล้วหันไปมองพี่ชาย อยู่ดีๆมันก็ตื้อไปหมดอีกแล้ว เธอรู้สึกจุกที่ลำคอ“คุณพ่อขา ติ๊บขอโทษ”พ่อเพชรเลิกคิ้วเข้มมองหน้าลูกสาวแล้วยิ้มบาง“ไม่มีเรื่องอะไรที่ติ๊บจะต้องขอโทษพ่อ”“แต่…”“ไม่ว่าติ๊บจะผ่านเรื่องราวอะไรมา ติ๊บก็ยังเป็นลูกพ่ออยู่เหมือนเดิม” พ่อเพชรดึงตัวลูกสาวเข้ามาโอบกอด พลอยชมพูซุกหน้ากับอกบิดา เธอไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัว แต่รู้สึกอบอุ่นหัวใจ และรู้สึกว่าตัวเองโชคดีเหลือเกินที่ได้เกิดมาเป็นลูกพ่อ“แหม...ได้ทีอ้อนใหญ่เชียวนะ” เพชรนิลว่าหยอกน้องสาว พลอยชมพูหั
“คิดถึง แต่พี่ยังไม่พร้อมที่จะคุยกับเขาในตอนนี้ พี่ทำผิดต่อพ่อแม่ ทำให้ท่านเสียใจทั้งที่ท่านตามใจอนุญาตให้พี่ไปทำงานอย่างที่พี่ต้องการ ท่านอุตส่าห์ย้ำนักย้ำหนาว่าให้พี่ดูแลตัวเองให้ดีๆ แต่พี่กลับทำให้ทุกคนผิดหวัง” พลอยชมพูถอนหายใจ ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มสดใสกลับหมองเศร้า หยาดพิรุณไม่รู้ว่าจะปลอบพี่สาวอย่างไรดี เธออยากให้พี่กระติ๊บคนเดิมกลับมา แต่ก็รู้ว่าเรื่องอย่างนี้ต้องใช้เวลา เหมือนพี่สาวของเธอยังไม่เข้าใจความต้องการของตัวเอง ยังไม่รู้ตัวว่ารู้สึกเช่นไรกับพบรัก“งั้นเอาไว้ให้พี่ติ๊บสบายใจก่อนค่อยโทรคุยกับพี่พบ แต่พี่พบบอกว่าโทรหาพี่ติ๊บไม่ได้เลย”“พี่ปิดเครื่องเองแหละ ฝากไปบอกคุณพบด้วยว่า พี่ขอเวลาตัดสินใจเรื่องนี้อีกสักพัก แล้วพี่จะโทรไปบอกเขาเอง”หยาดพิรุณพยักหน้า ยอมรับการตัดสินใจของพี่สาว“ขอบใจน้ำฝนมากนะที่เข้ามาพูดคุยกับพี่ ฝากบอกพี่เพลิงด้วย ว่าพี่ไม่ได้โกรธ ไม่ได้งอนพี่เพลิง พี่เข้าใจสิ่งที่พี่เพลิงทำ”หยาดพิรุณยิ้มให้กำลังใจพี่สาว ก่อนโน้มตัวเข้าไปสวมกอดพี่สาวไว้แน่น“น้ำฝนอยู่ข้างพี่ติ๊บนะคะ พี่ติ๊บอยากให้น้ำฝนช่วยอะไรก็โทรบอกน้ำฝน
“ว่าไม่ได้นะครับลุงเพชร ไม่แน่นะ วันดีคืนดีมันอาจจะหาลูกสะใภ้มาให้โดยไม่ทันตั้งตัวก็ได้” คนปากเสียก็ปากเสียอยู่วันยังค่ำเพลิงตะวันพูดยิ้มๆ หวังจะให้ลุงคลายเครียด ทว่าสิ่งที่เขาพูดออกมานั้นกลับตอกย้ำให้คนเป็นลุงหัวร้อนหงุดหงิดเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า “ไม่มีทางเว้ย! ไอ้กระต่ายมันไม่ไปทำอะไรแบบนั้นแน่ คนที่จะมาเป็นลูกสะใภ้บ้านนี้จะต้องเพียบพร้อมทุกอย่าง ผู้หญิงพวกนั้นก็แค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ ไอ้ต่ายมันไม่เอาผู้หญิงพวกนั้นมาทำพันธุ์หรอก” พ่อเพชรมั่นใจในตัวลูกชายว่า ไม่มีทางทำพลาดเรื่องแบบนี้แน่ แต่พ่อเพชรอาจลืมคำโบราณที่ว่าไว้ สี่ตีนยังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้งกระต่ายน้อยของพ่อเพชรอาจจะพลาดพลั้งให้ใครบางคนโดยตั้งใจก็ได้ “ง่ะ…ลุงเพชรรู้เรื่องนี้ด้วยหรอ” เพลิงตะวันหน้าเหวอ ความลับของน้องชายที่คิดว่าตัวเองเป็นคนกุมไว้ในมือคนเดียว ใครจะไปรู้ล่ะว่า ลุงเพชรอดีตเสือก็รู้เรื่องนี้ด้วยเหมือนกัน “นี่แกคิดว่าลุงหูหนวกตาบอดเหรอไอ้เพลิง อย่างพวกแกนะ แค่อ้าปาก ลุงก็เห็นลิ้นไก่แล้ว กร