นิยายชุดหวานรัก

“ทำไมต้องเป็นเต็นด้วยล่ะพี่ต่าย ให้คนอื่นไปไม่ได้เหรอ”

           “ไม่ได้!”

           เสียงเข้มดุของพี่ชายที่เกิดก่อนเกือบสี่ปีทำให้พลอยไพลินหน้าหงิกงอลงทันที หญิงสาวลุกจากเก้าอี้เดินอ้อมโต๊ะทำงานตัวใหญ่ไปหยุดยืนข้างพี่ชาย ผู้ซึ่งเอาแต่ก้มหน้าสนใจงานในมือ ไม่สนใจว่าน้องสาวจะพอใจหรือไม่พอใจกับงานที่เขามอบหมายให้

           พลอยไพลินนั่งคุกเข่าลงบนพื้น สองมือเกาะพนักเก้าอี้ตัวใหญ่ไว้แน่น หญิงสาวเงยหน้ากะพริบตาปริบๆมองพี่ชาย ดวงตาเป็นประกายวิ้งๆ ริมฝีปากจิ้มลิ้มยื่นน้อยๆ และปั้นหน้าเศร้าให้ดูน่าสงสาร

           “พี่กระต่ายขา...” เสียงอ้อนหวานเจี๊ยบจนน่าขนลุกทำให้เพชรนิลมองน้องสาวอย่างไม่ไว้วางใจ ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขายกมือขึ้นกอดอก แล้วเอนกายพิงพนักเก้าอี้หลุบตามองคนลงทุนคุกเข่าอ้อนด้วยสายตาไม่เชื่อถือ

           “อย่ามาอ้อนเสียให้ยาก พี่ไม่ใจอ่อนหรอก” เพชรนิลบอกเสียงเข้ม แล้วขยับนั่งตัวตรงตามเดิม สายตาคมจ้องมองงานบนหน้าจอโน้ตบุ๊กตรงหน้า ไม่ชำเลืองแม้หางตาดูน้องสาวที่นั่งหน้าเศร้าอยู่ที่เดิมไม่ยอมขยับไปไหน

           “พี่กระต่ายขา...” พลอยไพลินยังคงเกาะพนักเก้าอี้ไว้ไม่ยอมปล่อย หญิงสาวเงยหน้ามองพี่ชายด้วยสายตาเว้าวอน เธอไม่อยากทำงานนี้ เพราะสัปดาห์หน้าเธอมีนัดสังสรรค์กับเพื่อน ถ้าเกิดไปทำงาน เธอก็อดไปปาร์ตี้กับเพื่อนๆสิ

           เพชรนิลถอนหายใจอีกครั้ง เขาก้มมองหน้าคนช่างอ้อน ชายหนุ่มยิ้มหวาน ทว่าเป็นรอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตา พลอยไพลินฉีกยิ้มกว้าง รอคอยคำตอบจากปากพี่ชายอย่างมีความหวัง

           “ดูปากพี่ดีๆนะครับน้องสาว เต็นต้องเป็นคนไปรับซื้อพลอยจากเหมืองพลอยที่เมืองกาญจน์ จบ! แยก! ไปทำงาน!”

           “ฮือ! พี่ต่ายใจร้าย!” คำตอบที่ได้นั้นตัดรอน ไร้เยื่อใยเหลือเกิน คนที่เคยอ้อนพี่ชายจนทำให้เขายอมเธอมาได้ตลอดถึงกับปล่อยโฮ พลอยไพลินลุกขึ้นยืน สะบัดหน้าให้คนใจร้าย แล้วเดินกะบึงกะบอนออกไปจากห้องทำงานของประธานบริษัทอัญมณีและเครื่องประดับชื่อดังทันที

เพชรนิลมองประตูห้องที่ปิดลง แล้วถอนหายใจเป็นครั้งที่สามของวัน ชายหนุ่มโคลงศีรษะ ยิ้มมุมปากน้อยๆ นึกว่าเขาไม่รู้เหรอว่าสัปดาห์หน้ายัยกระเต็นตัวแสบมีนัดสังสรรค์กับเพื่อนฝูง เขาอยากดัดนิสัยคนเกงานเสียให้เข็ด

น้องสาววัยยี่สิบสี่ปีของเขาเรียนจบปริญญาโท และมาทำงานที่บริษัทจวนจะครบปีแล้ว แต่ยัยตัวแสบก็ยังติดเพื่อน ติดงานสังสรรค์ไม่ยอมตั้งใจเรียนรู้งานสักที และทั้งที่ยัยตัวแสบไม่สนใจเรียนรู้งานเอง แต่คนที่ต้องรับกรรมถูกตำหนิกลับเป็นเขา เพราะบิดามารดาโทษว่าเขาตามใจน้องจนเหลิง ท่านโทษว่าที่น้องเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อก็เพราะเขา ดังนั้นต่อไปนี้เขาจะไม่ตามใจยัยตัวแสบอีกต่อไปแล้ว

“ใจร้าย เป็นพี่ชายที่ใจร้ายที่สุด” พลอยไพลินสะพายกระเป๋าเดินออกมาจากลิฟต์ด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ปากก็ยังบ่นให้พี่ชายไม่เลิก วันนี้เธอไม่มีอารมณ์ทำงานแล้ว อีกสองชั่วโมงก็จะหมดเวลางาน เธอขอชิ่งหนีก่อนแล้วกัน ไหนๆสัปดาห์หน้าก็ต้องไปต่างจังหวัดทั้งอาทิตย์ เกงานแค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ

หลังจากตัดสินใจเกงาน ใช้เวลาไม่นานหญิงสาวก็ลงมาถึงชั้นล่างของตึก ร่างอรชรก็ก้าวฉับๆตรงไปยังหน้าตึก เธอโทรนัดให้คนมารับแล้ว เพราะขี้เกียจขับรถท่ามกลางการจราจรติดขัดของเมืองหลวง

พลอยไพลินยิ้มหวานเมื่อเห็นรถสปอร์ตคันหรูแล่นฉิวเข้ามาจอดเทียบหน้าตึก เป็นจังหวะพอดีกับที่เธอก้าวออกมาจากประตูกระจกเลื่อนบานใหญ่ด้านหน้าของตึก หญิงสาวก้าวเร็วตรงไปยังรถคันงาม เปิดประตูรถออกแล้วขึ้นนั่งด้วยท่วงท่ามั่นใจ

“ไปไหนกันดีครับ” ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลา เอ่ยถามเสียงทุ้มอย่างใจดี เขายิ้มละมุนให้กับคนที่เพิ่งขึ้นมานั่งเคียงคู่บนรถคันหรูของตน

“ไปหาอะไรอร่อยๆกินก่อน แล้วค่อยไปนั่งฟังเพลงเบาๆค่ะ” พลอยไพลินตอบ แล้วยิ้มให้สารถีรูปหล่อพ่อเป็นเจ้าของโชว์รูมรถหรูนำเข้ารายใหญ่ ชายหนุ่มพยักหน้าตอบรับด้วยความเต็มใจ

“ได้ตามบัญชาเลยครับ”

รถยนต์คันหรูโคตรแพงแล่นออกสู่ถนนใหญ่แล้ว พนักงานกวาดถนนอยู่หน้าตึกมองตามท้ายรถคันหรูแวบหนึ่ง ก่อนก้มลงรีบกดส่งรูปภาพผ่านโปรแกรมแชท เป็นรูปหญิงสาวสวยลูกเจ้าของบริษัท ตั้งแต่เธอเดินออกมาจากตึก ขึ้นนั่งบนรถ และรูปภาพรถพร้อมเลขทะเบียนรถ

           ปลายทางที่ได้รับรูปภาพถึงกับควันออกหู เขารีบพิมพ์ข้อความออกคำสั่งส่งกลับไปทันที

           ส่งคนตามไป อย่าให้คลาดสายตา

           เมื่อส่งข้อความเรียบร้อย ชายหนุ่มจึงเงยหน้าขึ้นมองผู้เข้าร่วมประชุม เขาพยักหน้าให้ทุกคนประชุมต่อหลังจากที่ทุกคนหยุดชะงักเพราะเจ้านายอ่านข้อความในโทรศัพท์

           ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องยาก หากเขาจะติดตามใครสักคน ใครคนนั้นที่ดื้อดึงและท้าทายสัญชาตญาณนักล่าในตัวเขา

           แล้วจะได้เห็นดีกัน...แม่นกกระเต็นน้อย

           “ไม่สนุกเหรอครับกระเต็น” ภาสกรชายหนุ่มดีกรีนักเรียนนอกวัยยี่สิบหก เอ่ยถามสาวสวยตรงหน้าอย่างใส่ใจ เมื่อเห็นเธอนั่งเอามือข้างหนึ่งเท้าคาง และเอาแต่ถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกเล่า ไม่มีอารมณ์ร่วมไปกับการแสดงดนตรีสดบทเพลงหวานๆบนเวทีเลย

           พลอยไพลินถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง หญิงสาวเอามือออกจากคาง ขยับนั่งตัวตรง แล้วส่งยิ้มบางให้คนที่อุตส่าห์มารับเธอออกจากบริษัททันทีที่เธอโทรหา

           “เพลงเพราะมากค่ะพี่กร เครื่องดื่มก็รสชาติดี แต่เต็นกำลังหนักใจเรื่องงานที่พี่ต่ายมอบหมายให้ไปทำอาทิตย์หน้าค่ะ”