พี่ชายนี่ขี้หวงหรือเปล่า?

ธีร์ไม่ได้ปล่อยมือเธอ แม้ข้าวหอมจะพยายามขยับข้อมือหนี เขาก็ยังจับไว้แน่น ราวกับต้องการประกาศให้ทุกคนรับรู้ว่าเธอเป็นของเขา ถึงแม้ว่าตัวเขาเองจะไม่มีสิทธิ์คิดแบบนั้นก็ตาม

เขากวาดสายตามองไปรอบๆ เห็นสายตาของนักศึกษาหนุ่มที่เหลือบมองข้าวหอมด้วยความสนใจแล้วก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้นกว่าเดิม ใจหนึ่งก็หงุดหงิด อีกใจหนึ่งก็อดไม่ได้ที่จะหวง ทั้งที่รู้ดีว่าเขาไม่มีสิทธิ์หวงเธอในแบบนั้น

ธีร์เดินมาส่งข้าวหอมจนถึงหน้าคณะศิลปศาสตร์ มือของเขายังคงกอบกุมมือของเธอไว้ตลอดทาง จนกระทั่งมาถึงจุดที่ต้องแยกกัน เขาถึงได้คลายมือออกช้าๆ ทิ้งไว้เพียงไออุ่นที่ยังหลงเหลืออยู่บนผิว

แต่ดูเหมือนว่าไม่ได้มีแค่พวกเขาสองคนที่รับรู้ถึงสัมผัสนั้น รอบตัวเต็มไปด้วยสายตาของนักศึกษาคนอื่นๆ ที่หันมามองกันเป็นแถว บ้างแอบมองผ่านหางตา บ้างกระซิบกระซาบกันเบาๆ ข้าวหอมรู้สึกถึงแรงกดดันทันที

“พี่ธีร์…” เธอเงยหน้ามองเขา คล้ายจะถามว่า ทำไมพี่ถึงทำแบบนี้ต่อหน้าคนเยอะแยะ?! แต่ธีร์กลับแค่ยิ้มขำๆ เหมือนไม่ได้สนใจอะไรเลย

“ส่งถึงที่แล้วนะตัวเล็ก” เขาพูดพลางล้วงกระเป๋ากางเกง ยืนมองเธออย่างใจเย็น ผิดกับข้าวหอมที่รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตกเป็นเป้าสายตาของทั้งคณะ

“พี่ธีร์พูดเบาๆ ก็ได้ คนมองหมดแล้ว” เธอขยับเข้าไปกระซิบ สีหน้ากระอักกระอ่วนสุดๆ

ธีร์เลิกคิ้วมองไปรอบๆ ก่อนพยักหน้าเหมือนเพิ่งสังเกตเห็นสายตาพวกนั้น “ก็แค่ส่งน้องสาวข้างบ้านมาเรียนเอง ทำไมต้องตกใจ?”

‘น้องสาวข้างบ้าน’ ข้าวหอมขมวดคิ้วกับคำพูดของเขาอย่างหงุดหงิด ก็แค่น้องสาวข้างบ้านสินะ

“กลางวันเดี๋ยวพี่มารับไปกินข้าว” ธีร์เอ่ยหลังจากเห็นเธอเงียบไป

ข้าวหอมทำหน้าตกใจก่อนจะพูด “ไม่ต้องหรอก พี่ธีร์ไปกินกับเพื่อนพี่เถอะ ข้าวหอมจะหาเพื่อนกินด้วย ขืนอยู่กับพี่ธีร์ เดี๋ยวก็ไม่มีเพื่อนพอดี”

คำพูดนั้นทำให้ธีร์ชะงักไปชั่วขณะ ความรู้สึกเจ็บแปลบแล่นเข้ามาในอกโดยไม่ทันตั้งตัว เธอพูดเหมือนต้องการตีตัวออกห่าง ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ติดเขาแจ เด็กผู้หญิงที่เคยวิ่งตามเขาไปทุกที่ ตอนนี้กลับปฏิเสธการอยู่ด้วยกันแบบง่ายดายขนาดนี้

ธีร์ขบกรามแน่นและฝืนยิ้มออกมา พยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้แสดงออกมากเกินไป ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกึ่งแหย่กึ่งน้อยใจ “กลัวไม่มีเพื่อน หรือกลัวว่าไม่มีคนเข้ามาจีบกันแน่?”

ข้าวหอมหันขวับไปมองเขาทันที “อะไรนะ!?”

ธีร์ยักไหล่ สีหน้าของเขาเรียบนิ่ง แต่แววตากลับเหมือนกำลังจับผิด “ก็ตอนนี้พี่อยู่ด้วย เธอเลยไม่มีใครกล้าเข้าหาไง”

ข้าวหอมสะดุ้ง เธอไม่ได้คิดไปไกลขนาดนั้น แต่พอเขาพูดขึ้นมากลับรู้สึกเหมือนมันเป็นความจริง

“บ้าเหรอ! นี่เพิ่งจะมาเรียนวันแรกเองนะพี่ธีร์ คิดอะไรของพี่เนี่ย” เธอโบกมือปฏิเสธพัลวัน

“อืม... ก็ไม่แน่” ธีร์พูดพึมพำเสียงต่ำ จงใจลากเสียงเหมือนครุ่นคิด

ข้าวหอมขมวดคิ้ว มองเขาด้วยสายตาไม่ไว้ใจ “อะไรของพี่ธีร์อีกล่ะ?”

“พี่แค่สงสัย...” ธีร์โน้มตัวเข้ามาใกล้เธอจนระยะห่างแทบไม่มี “ถ้ากลัวไม่มีคนมาจีบจริงๆ แล้วทำไมต้องห้ามไม่ให้พี่มาหา?”

ข้าวหอมชะงักไปทันที เธอถึงกับพูดไม่ออกกับความคิดของเขา หน้าเของเธอริ่มเห่อร้อนขึ้นเรื่อยๆ 

“ก็... ก็ข้าวหอมอยากอยู่กับเพื่อนบ้างไง!”

ธีร์กระตุกยิ้มมุมปาก เห็นท่าทางลนลานของเธอแล้วอดไม่ได้ที่จะรู้สึกพอใจ

“งั้นพี่ก็ต้องปล่อยให้เธอได้ลองดูสินะ ว่าถ้าพี่ไม่อยู่แล้ว จะมีใครเข้ามาหาเธอไหม...”

ข้าวหอมรีบเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตากลมโตฉายแววตกใจปนไม่พอใจ “หมายความว่าไง!?”

ธีร์ไม่ได้ตอบอะไร แค่ยิ้มบางๆ แล้วเอื้อมมือมายีหัวเธอเหมือนเด็กๆ

“ไว้ตอนเย็นพี่จะมารับ”

ข้าวหอมยังไม่ทันได้ตั้งตัว ธีร์ก็เดินจากไป ทิ้งให้เธอยืนมองตามหลังเขาอย่างหงุดหงิด

“พี่ธีร์บ้า...” เธอพูดบ่นออกมาเบาๆ แต่ในใจก็กลับรู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก...

ข้าวหอมมองตามแผ่นหลังกว้างของธีร์อยู่ครู่หนึ่ง แล้วตัดใจหมุนตัวเดินเข้าไปในตึกคณะ

ธีร์ที่เดินไปแล้ว เขากันกลับมามองตามแผ่นหลังเล็กๆ นั้นจนกระทั่งเธอเดินลับเข้าไปในอาคาร ดวงตาคมยังคงจับจ้องอยู่อีกครู่หนึ่งราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปจากสายตา

เขารู้สึกไม่สบายใจเลยสักนิด...

ข้าวหอมจะได้เจอใครบ้างนะ? จะมีใคร หรือผู้ชายหน้าไหนเข้ามาทักเธอหรือเปล่า?

แค่คิดก็หงุดหงิดแล้ว...

ความรู้สึกบางอย่างตีตื้นขึ้นมาในอก มันหนักอึ้งจนเขาแทบหายใจไม่ออก ตั้งแต่ไหนแต่ไรเขาก็รู้ตัวดีว่า ‘หวง’ ข้าวหอม... แต่ไม่คิดเลยว่าความรู้สึกนี้จะรุนแรงขนาดนี้

เขาไม่อยากให้ใครเข้าใกล้ยัยตัวเล็ก ไม่อยากให้ผู้ชายหน้าไหนมองเธอด้วยสายตาแบบนั้น ไม่อยากให้ใครเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอยิ้ม... นอกจากเขา

ให้ตายสิ... แค่เธอยังไม่ทันเดินพ้นสายตา เขายังรู้สึกอึดอัดขนาดนี้ แล้วระหว่างวันล่ะ? ถ้ามีใครเข้ามาหาเธอ ถ้าเธอเผลอไปยิ้มให้ใครเข้า เขาจะทำยังไง?

ธีร์ถอนหายใจอย่างหงุดหงิด พยายามระงับความคิดที่เริ่มฟุ้งซ่าน

เอาเถอะ... ตอนเย็นเขาก็มารับอยู่ดี

พอคิดแบบนั้นแล้วค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยสุดท้ายแล้ว ข้าวหอมก็ต้องกลับมากับเขาอยู่ดี...

ที่คณะวิศวกรรมศาสตร์

ธีร์เดินเข้ามาในโถงอาคารคณะ สีหน้าของเขาดูนิ่งสงบเหมือนทุกครั้ง แต่ในใจกลับยังนึกถึงรอยยิ้มและแก้มพองลมของข้าวหอมเมื่อครู่ จู่ๆ เสียงทักของกลุ่มเพื่อนก็แทรกขึ้นมา

“ไอ้ธีร์! เมื่อเช้าใครวะ? โคตรน่ารักเลย” ไอ้บอล เพื่อนสนิทตัวดีของธีร์เดินเข้ามาหา พร้อมกับรอยยิ้มล้อเลียนจนธีร์ต้องชะงัก

“เออว่ะ กูนั่งอยู่แถวลานจอด เห็นมึงเดินจูงมือกันผ่านหน้าคณะ ยังนึกว่าแฟน” อีกเสียงคือไอ้เบส เพื่อนอีกคนที่ยืนกอดอกยิ้มกริ่ม สายตาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ธีร์ถอนหายใจ รู้ดีว่าถ้าตอบอะไรผิดไปจะโดนลากไปแซวจนหมดวัน “อย่าเพ้อกันไปไกล น้องสาวข้างบ้านกูเอง”

“น้องสาวข้างบ้าน? แล้วจูงมือกันทำไมวะ?” บอลถามพลางทำหน้ากรุ้มกริ่ม “ดูยังไงก็ไม่เหมือนพี่ชายน้องสาวธรรมดาเลยนะมึง”

“เออว่ะ” เบสพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะขยับเข้าไปกระแทกไหล่ธีร์หยอกๆ “แนะนำให้กูรู้จักหน่อยดิ” เขาว่าพลางยกยิ้มเจ้าเล่ห์ “น่ารักขนาดนั้น พี่ชายนี่ขี้หวงหรือเปล่า?”

“หรือที่ไม่เปิดโอกาสให้ใครเข้าหา เพราะมึงล็อกไว้เอง?” บอลเสริมขึ้นมาอีกเสียง แววตาเต็มไปด้วยความอยากแซว เพราะไม่เคยเห็นเพื่อนคนนี้ยุ่งกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน