หรือว่าคิดจะเดินวนเล่นให้ใครบางคนมาส่งแทน?

พวกมันสองคนหัวเราะอย่างสนุกสนานกับมุกที่โยนมาใส่เขา แต่ธีร์กลับไม่ขำด้วยเลยสักนิด

รอยยิ้มที่เคยมีกระตุกไปเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ เลือนหายไปจากใบหน้าอย่างช้าๆ

บรรยากาศที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเฮฮาเงียบลงไปชั่วขณะ

โดยปกติแล้ว ธีร์เป็นคนเฟรนด์ลี่ ขี้เล่น และมักเป็นศูนย์กลางของกลุ่ม ต่อให้ถูกเพื่อนแซวแรงแค่ไหน เขาก็มักจะรับมือได้ด้วยมุกกวนๆ หรือรอยยิ้มสบายๆ แต่ครั้งนี้... เขาไม่ได้ตั้งใจเล่นไปตามมุกของพวกมันเลย

ธีร์ชะงักไปชั่ววินาที ดวงตาคมจัดตวัดมองเพื่อนสนิทช้าๆ ไม่มีท่าทีโกรธเกรี้ยว ไม่มีคำพูดเถียงกลับ แต่กลับให้ความรู้สึกกดดันอย่างประหลาด

เขาเอียงคอเล็กน้อย ก่อนจะแค่นหัวเราะออกมาอย่างที่ไม่เคย

"น้องสาวกู ห้ามยุ่ง จำไว้เลย"

น้ำเสียงของเขาไม่ได้ดังขึ้น แต่กลับกดต่ำลงกว่าเดิมเล็กน้อย คำพูดของเขาฟังดูเรียบนิ่ง ไม่มีคำหยาบคาย ไม่มีโทนเสียงแข็งกร้าว มีเพียงแววตาเย็นเฉียบที่ส่งผ่านความหมายบางอย่างให้พวกมันรับรู้

บอลกับเบสที่เมื่อครู่ยังหัวเราะกันสนุกสนานเผลอหยุดไปชั่วขณะ มองหน้ากันเลิ่กลั่กอย่างรู้ตัวว่าเผลอเล่นผิดเรื่องแล้ว

"เอ้า ใจเย็นดิวะ กูแค่แซวเล่น" บอลรีบยกมือขึ้นอย่างยอมแพ้ พยายามทำให้บรรยากาศกลับมาเป็นปกติ แต่ก็ยังสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่ยังคงหลงเหลืออยู่

เบสหัวเราะแห้งๆ แล้วรีบเปลี่ยนเรื่องพูดแทบจะทันที ส่วนธีร์เพียงแค่สบตามันนิ่งๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะละสายตาเหมือนไม่ได้สนใจอะไรอีก

แต่ในใจของเขากลับเดือดพล่านจนแทบระงับอารมณ์ไม่อยู่...

"เออๆ ไม่ยุ่งก็ได้" เบสหัวเราะกลบเกลื่อน แต่เสียงหัวเราะนั้นแห้งแล้งกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด "กูนึกว่ามึงจะไม่หงุดหงิดเรื่องแบบนี้ซะอีก นี่แสดงว่าหวงจริงใช่ไหมเนี่ย?"

ธีร์คลี่ยิ้มอีกครั้ง แต่แววตาไม่ได้เปลี่ยนไปเลย

"แค่บอกไว้ก่อน เผื่อพวกมึงคิดจะเล่นตลกอะไร"

คำพูดนั้นฟังดูเหมือนไม่มีอะไร แต่กลับทำให้ทั้งสองคนไม่กล้าพูดเล่นอะไรเกี่ยวกับข้าวหอมต่ออีก

บอลรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที ในขณะที่เบสหันไปหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มเงียบๆ

ธีร์พยายามควบคุมอารมณ์ที่ยังพลุ่งพล่านอยู่ในใจ

เขาไม่ใช่คนที่จะหัวเสียกับทุกเรื่อง แต่ถ้ามีใครคิดจะยุ่งกับยัยตัวเล็กของเขาล่ะก็...

อย่าหาว่าเขาไม่เตือนก็แล้วกัน

เมื่อเห็นท่าทางของธีร์ที่ดูจริงจังขึ้นมา เจ้าเพื่อนสองคนก็รีบเปลี่ยนเรื่องทันที “เออๆ ไม่แซวแล้ว ไปแดกข้าวกันดีกว่า กูหิว!” บอลพูดก่อนจะเดินนำไปที่ศูนย์อาหารของมหา'ลัย

ธีร์มองตามเพื่อนๆ ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่ในใจยังคงตะคอกย้ำกับตัวเอง อย่าคิดจะยุ่งกับยัยตัวเล็กของกูเด็ดขาด พวกมึงไม่มีทางได้เข้าใกล้แน่นอน

วันแรกของการเปิดเทอมในรั้วมหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยชีวิตชีวา นักศึกษาปีหนึ่งเดินกันขวักไขว่ บางคนยังงุนงงกับตารางเรียน ในขณะที่บางคนก็เริ่มทำความรู้จักกันแล้ว เสียงพูดคุย หัวเราะ และความตื่นเต้นของเด็กใหม่ปะปนกันไปทั่วบริเวณ

ด้วยนิสัยที่เฟรนด์ลี่และร่าเริง ข้าวหอมใช้เวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็หาเพื่อนใหม่ได้เป็นสิบ บางคนเป็นสาวน้อยอารมณ์ดีที่คุยเก่งไม่แพ้เธอ บางคนเป็นหนุ่มขี้เล่นที่แอบส่งสายตาให้เธอบ่อยๆ ราวกับอยากเริ่มทำความรู้จักให้มากขึ้น ข้าวหอมไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก เธอแค่รู้สึกดีที่มีคนคุยด้วย และปรับตัวเข้ากับสังคมใหม่ได้เร็วกว่าที่คาด

และนั่นแหละ... วันแรกของชีวิตมหาวิทยาลัยของข้าวหอม

ในขณะที่ข้าวหอมสนุกอยู่กับกิจกรรมวันแรก ธีร์ที่อยู่ในห้องประชุมของคณะวิศวกรรมศาสตร์ เขาในฐานะหนึ่งในตัวแทนรุ่นพี่ถูกมอบหมายให้ร่วมวางแผนกิจกรรมรับน้องของคณะ 

การประชุมเต็มไปด้วยการแลกเปลี่ยนความคิดเห็น บางคนเสนอเกม บางคนเสนอกิจกรรมแนะแนว แต่ธีร์นั่งเงียบ ฟังคนอื่นพูดไปเรื่อยๆ แม้เขาจะพยายามโฟกัสกับงานตรงหน้า แต่ในหัวกลับคิดถึงยัยจิ๋วที่ตอนนี้คงจะหัวเราะเฮฮากับเพื่อนใหม่

ความรู้สึกที่เขามีต่อเธอผสมปนเปกันไปหมด ระหว่างความเป็นห่วง กับความพยายามที่จะไม่เข้าไปก้าวก่ายชีวิตใหม่ของเธอ เขาอยากชวนเธอกินข้าวกลางวัน อยากเห็นหน้าเธอเวลาตื่นเต้นกับสิ่งใหม่ๆ แต่สุดท้ายก็ปล่อยผ่านไป เพราะเธอเองบอกเขาแล้วว่าจะหาเพื่อนกินข้าวด้วยเอง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขณะที่ธีร์กำลังเก็บของหลังจากประชุมเสร็จ เขาเหลือบมองชื่อที่โชว์บนหน้าจอ ก่อนริมฝีปากจะยกยิ้มขึ้นโดยไม่รู้ตัวแล้วกดรับสาย

“เลิกเรียนหรือยัง ตัวเล็ก?” น้ำเสียงของธีร์ฟังดูปกติ แต่จริงๆ ก็แอบดีใจอยู่ไม่น้อยที่ได้ยินเสียงของเธอ

“ข้าวกำลังเก็บของ ใกล้เสร็จแล้ว พี่ธีร์ถึงไหนแล้วล่ะ?”

“ให้พี่รอที่ลานจอดรถ หรือจะให้ไปรับหน้าคณะ?” เขาถามไปอย่างนั้น แต่ในใจลึกๆ ก็แอบคาดหวัง

“พี่ธีร์รอที่รถเถอะ เดี๋ยวข้าวหอมเดินไปเอง”

น้ำเสียงสดใสของเธอทำให้ธีร์อดนึกภาพตามไม่ได้ เขาเผลอกลั้นใจไปวูบหนึ่ง เสียดายนิดหน่อยที่เธอไม่ได้ให้เขาไปรับ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก นอกจากแสร้งพูดกลั้วหัวเราะ

“แน่ใจนะว่าทางกลับลานจอดรถไม่ไกลเกินไป? หรือว่าคิดจะเดินวนเล่นให้ใครบางคนมาส่งแทน?”

“พี่ธีร์พูดอะไรเนี่ย! ข้าวหอมไม่ได้ขนาดนั้นสักหน่อย” เธอรีบเถียงทันที เสียงเจือขำปนความหมั่นไส้

“โอเค งั้นพี่รอที่รถ แต่ถ้าช้าเกินห้านาที พี่จะขับกลับบ้านแล้วนะ”

“กล้าขับหนีก็ลองดูสิ ข้าวหอมจะฟ้องพ่อแม่เลย!”

ธีร์หัวเราะขำในลำคอ “รีบมาแล้วกันตัวเล็ก อย่าช้าจนพี่เผลอหลับล่ะ”

“จ้าๆ รู้แล้ว พี่ธีร์ก็อย่าหลับในรถก่อนล่ะ”

ปลายสายตัดไปแล้ว แต่ธีร์ยังถือโทรศัพท์ค้างไว้สักพัก ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเธอยอมให้เขาไปรับก็คงดี อย่างน้อยเขาจะได้ใช้สิทธิ์ ‘พี่ชาย’ กันพวกผู้ชายที่เริ่มสนใจเธอไปเงียบๆ ...แต่เธอกลับบอกว่าไม่ต้องการให้เขาเดินไปรับแล้ว เธอโตพอจะดูแลตัวเองได้แล้ว

ธีร์รู้สึกไม่สบอารมณ์ขึ้นมาอีกแล้ว ก่อนจะส่ายหัวให้กับความคิดตัวเองแล้วจะไปยังลานจอดรถ รอเธออยู่ตรงนั้นอย่างที่เธอต้องการ ถึงแม้ว่าเขาจะอยากเป็นคนพาเธอออกจากตรงนั้นเองมากกว่าก็ตาม