บทที่ 0002

“เฉินหว่านฉือ ข้อตกลงการหย่า หมายความว่ายังไง?”

เฉินหว่านฉือหลังจากได้ยินเสียงทุ้มต่ำปนความเศร้าโศกของป๋อจิงโจว ก็มีสติขึ้นมาทันควัน

“ก็ความหมายตามตัวหนังสือนั่นล่ะ”

ป๋อจิงโจวยิ้มหยัน ”ก่อนเริ่มงาน มาที่ห้องทำงานของผมแล้วเอาขยะนี่กลับไปซะ สองทุ่ม ผมต้องเจอคุณที่คฤหาสน์หยูถิงและก็……สัมภาระ”

เฉินหว่านฉือก็ยิ้มหยันตอบเขาเช่นกัน ”ป๋อจิงโจว นี่นาย……”

เป็นบ้าหรือไง?

เสียงของเธอชะงักไปชั่วคราว และทันใดนั้นเธอก็ตระหนักถึงจุดประสงค์ที่เขาโทรมา

“คุณไม่ต้องกังวลว่าเจียนเหวยหนิงจะได้ขึ้นแท่นว่าเป็นเมียน้อยหรอกนะ คนที่รู้ว่าเราแต่งงานกันมีแต่พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายและเพื่อนอีกไม่กี่คน ในสายตาคนอื่น คุณยังเป็นคนที่ช่วยเหลือสนับสนุนการทำงานของแฟนสาว เต็มใจเป็นหวังเปาช่วนที่ทนทุกข์ในถ้ำเย็นๆมืดๆ ตอนนี้เมฆเปิดเห็นเดือนเห็นตะวันแล้ว ทุกคนต่างยินดีกับคุณ”

ภาพถ่ายป๋อจิงโจวที่กำลังส่งเจียนเหวยหนิงไปโรงพยาบาลเมื่อคืนนี้ วันนี้เธอกำลังยื่นฟ้องหย่า ข้อตกลงนี้ถ้าถูกเปิดเผยล่ะก็ เจียนเหวยหนิงจะต้องถูกตราหน้าว่าเป็นเมียน้อยแน่ ๆ

เฉินหว่านฉือพูดจบ เพิ่งจะรู้สึกได้ว่าป๋อจิงโจววางโทรศัพท์ไปนานแล้ว

ไอ้หมานี่……

ตอนนี้โรงแรมที่เธอพักอยู่ใกล้กับตระกูลป๋อ เฉินหว่านฉือก็เลยไม่รีบนัก ละเมียดละไมทานอาหารเช้าแล้วถึงได้นั่งรถไฟฟ้าใต้ดินไปหา

ตอนแรกหลังจากที่แต่งงานกับป๋อจิงโจว เธอตบปากรับคำข้อเสนอของแม่สามีรับหน้าที่เป็นผู้ช่วยตระกูลป๋อ

ปากบอกว่าเป็นผู้ช่วย แต่แท้จริงแล้วก็คือแม่บ้านดีๆนี่แหล่ะ

ยามปกติก็รับผิดชอบอาหารสามมื้อในหนึ่งวันของจิงโจวและก็เรื่องจุกจิกภายในบ้าน เอาเงินเดือนประทังชีวิตรอความตายไปวัน ๆ ทำนองนั้น

ในบริษัทไม่มีรู้ว่าเธอคือภรรยาของป๋อจิงโจว หรือก็คือเถ้าแก่เนี้ยของตระกูลป๋อ

ลองคิดดูแล้วก็เศร้าใจ มือที่สามทุกคนต่างรู้ดี เธอเป็นเมียที่แท้จริงแต่กลับเปรียบเหมือนเป็นสายลับซะมากกว่า บางทีนั่งรถของป๋อจิงโจวไปบริษัท ยังต้องลงก่อนถึงที่หมายตั้งสองทางแยก

เฉินหว่านฉือหลังจากถึงบริษัท ก็เปิดคอมประเดิมเหน็บแนมด้วยรายงานการลาออก ไหนๆก็จะหย่ากันแล้ว แม่บ้านนี่ใครอยากจะเป็นก็เป็นไปเถอะ!

มีคนเดินผ่านเธอไป และเสียงลั่นมาทีนึง‘เอ๊ะ’ “ผู้ช่วยเฉิน คุณจะลาออกหรอคะ หรือว่าแฟนหนุ่มเศรษฐีขอคุณแต่งงานแล้ว?”

เฉินหว่านฉือนิ่งไปพักหนึ่ง มีครั้งหนึ่งตอนที่เธอลงจากรถของป๋อจิงโจวมีคนเห็นเข้า ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความตกใจถามเธอว่าได้มารถของประธานป๋อหรือเปล่า

ตอนนั้นเธอไม่อยากให้ใครๆรู้ถึงความสัมพันธ์พรรค์นั้น เลยอ้างว่าเป็นแฟนหนุ่มของตน เป็นรถของแฟนหนุ่ม

ดังนั้นวันต่อมา ที่บริษัทเจ้านายลูกน้องทั้งบริษัทต่างเล่าขานว่าเธอมีแฟนหนุ่มมีฐานะ ขับรถหรูรุ่นเดียวกันกับท่านประธานป๋อเลย

ดังนั้นไม่มีใครคาดคิดถึงว่าเป็นป๋อจิงโจว เพราะคนทั้งตึกสามสิบหกชั้นต่างทราบว่า อาหารที่ผู้ช่วยเฉินจัดนั้น ประธานป๋อไม่เคยทานเลยแม้แต่น้อย ทุกครั้งได้แต่เขี่ยทิ้งลงถังขยะ

เฉินหว่านฉือโง่จริงๆ หนึ่งวันมีสามมื้อ จัดเตรียมอาหารอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

แต่ตอนนี้ เฉินหว่านฉือกล่าวปฏิเสธ ”เปล่า เราเลิกกันแล้ว”

“เขยผู้ดีสูงส่งขนาดนี้เธอยอมที่จะเสียไปหรอ ถ้าเป็นฉัน คงร้องไห้ตายไปนานแล้ว！”มีคนเสียดายแทนเธอ ก็แค่เป็นหนึ่งในหลายคนที่ยินดียินร้ายไปกับความเฮ็งซวยที่มิอาจรู้ได้

เฉินหว่านฉือนึกถึงเขยผู้ดีสูงส่งของเธอ เสียงแผ่วเบา แฝงไปด้วยความเฉียบคม “ผู้ชายที่ทั้งเนื้อทั้งตัวก็มีแค่ปากที่แข็งที่สุดแล้ว ไม่แบ่งไปฉลองปีใหม่เหรอคะ?”

“ที่อื่นไม่แข็งเหรอ?”

“อะแฮ่ม!”

เสียงกระแอมเก้อเขินขัดจังหวะวงสนทนา ทุกคนหันมา เห็นคนที่ยืนอยู่หน้าประตูสำนักงานชัดเจน ตกใจจนอกสั่นขวัญหายกันในทันทีทันใด!

“ประธานป๋อ…….”

คนที่กระแอมคือเฉินสวี่ ผู้ช่วยพิเศษท่านประธาน เขาเหลือบมองท่านประธานที่อยู่ข้างๆ แล้วพูดว่า “ห้ามพูดเรื่องส่วนตัวในเวลางาน โดยเฉพาะหัวข้อที่ส่อล่อแหลมแบบนี้”

สายตาของป๋อจิงโจวกวาดมองทุกคน จนไปตกที่เฉินหว่านฉือ นัยน์ตาเข้มและหนักแน่น “ผู้ช่วยเฉินมาหาผมที่ห้องทำงาน วันนี้คนที่ร่วมวงสนทนาหักหนึ่งพัน ไปแผนกการเงินเพื่อลงนามใบค่าปรับด้วยครับ”

ผู้อยู่ในเหตุการณ์แตกตื่นเตลิดเปิดเปิง มีแต่เฉินหว่านฉือที่ยังพิมพ์ต่อ หน้าไม่เปลี่ยนสี……

ห้องทำงานของป๋อจิงโจวเป็นแบบสไลต์มินิมอล ตอนที่เฉินหว่านฉือเดินเข้าไปนั้น ท่านประธานก็ใช้นิ้วมือเล่นกับเอกสารฉบับหนึ่งแบบสบาย ๆ

เธอจำได้เลย นั่นคือข้อตกลงการหย่าที่เธอไหว้วานคนให้เอาไปไว้ที่คฤหาสน์เมื่อเช้านี้

เฉินหว่านฉือเดินถึงหน้าโต๊ะทำงานยืนนิ่ง “ประธานป๋อคะ”

ผู้ชายกรอกตาขึ้นมอง สีหน้าไร้ซึ่งความรู้สึกแยกไม่ออกว่าดีใจหรือโมโห แต่น้ำเสียงกลับเคร่งขรึมหนักอึ้ง ”ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่ปากที่แข็งที่สุด ผู้ช่วยเฉินเอาข้อพิสูจน์นี้มาจากไหนครับ?”

เฉินหว่านฉือเม้มริมฝีปาก สมองเธอมีปัญหาแน่ๆถึงไปพูดต่อประเด็นนี้

บรรยากาศชะงักไปนานกว่าสิบวินาที ป๋อจิงโจวก็เลยละประเด็นนี้ เขาโยนข้อตกลงการหย่าลงบนโต๊ะ——

“อธิบายมาซิ เหตุผลของการหย่าหมายความว่ายังไง?”

เฉินหว่านฉือเงียบไปสองสามวินาที ตอบเขาแบบเย่อหยิ่งไปว่า “ก็ความหมายตามตัวหนังสือนั่นแหละค่ะ”

เธอเขียนไว้ชัดเจนมาก คนที่เข้าใจก็เข้าใจ

“หลังจากแต่งงานแล้วไม่มีเพศสัมพันธ์มาเป็นเวลาสามปีแล้ว ไม่สามารถตอบสนองความต้องการขั้นพื้นฐานที่สุดของผู้หญิงได้ คาดว่าฝ่ายชายจะมีความบกพร่องความต้องการทางเพศ”

ทุกครั้งที่ป๋อจิงโจวอ่านทีละตัว เฉินหว่านฉือรู้สึกตึงชาที่หนังศีรษะ เกรงว่าชายคนนี้จะโกรธจนเสียการควบคุมลุกขึ้นมาบีบคอเธอ

แต่เธอก็มองตามความเป็นจริง แต่งงานมาสามปี เขาไม่เคยแตะต้องตัวเธอเลย

ตอนที่อ่านถึงการแบ่งทรัพย์สินบรรทัดนั้น แววตาชายผู้นั้นมีเสี้ยวแว๊บของความเย็นยะเยือก”ดูเหมือนว่า สามปีนี้ก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์นี่ รู้ทรัพย์สินของผมเหมือนหลับตาเห็น แต่ว่าเฉินหว่านฉือ คุณคิดว่าคุณมีความสามารถอะไรที่จะเอาเงินผมไป?”

เฉินหว่านฉือวางแผนไว้นานแล้วว่าจะออกไปแบบใสสะอาด ไม่ติดใจเรื่องนี้

แต่ว่าท่าทางเย็นชาจะเป็นการยั่วยุป๋อจิงโจว กระดูกนิ้วมือเขายื่นออกมา บีบที่คางของเธอ “เลิกกับผม คุณจะเอาอะไรกิน?หวังกับอิแค่เงินเดือนสองหมื่นห้าพันบาทเหรอ? อย่าว่าแต่เช่าห้องเลย พอซื้อสร้อยที่ห้อยบนคอคุณรึเปล่า?”

คำพูดเหน็บแนมพวกนั้น ไม่พูดก็เข้าใจได้

เฉินหว่านฉือเอียงหัว ขัดขืนเพื่อพ้นจากเงื้อมมือเขา แต่ก็ไม่เป็นดั่งใจ กลับถูกบีบให้เจ็บปวดมากขึ้นไปอีก

เธอทนต่อความเจ็บปวด “นี่มันเป็นเรื่องของฉัน นายไม่ต้องมาสนใจ”

“เหอะ” ป๋อจิงโจวยิ้มเยาะ ด้วยโทสะที่แผ่ออกมาทั้งตัวเกือบจะทำให้เธอนั้นแตกเป็นเสี่ยงๆ “หาคนรับช่วงต่อได้แล้วเหรอ?”

“……”

เห็นเธอไม่พูด ป๋อจิงโจวก็ถือว่าเธอยอมรับแล้ว

เขาจู่ๆก็หัวเราะขึ้นมา และฉีกยกริมฝีปากเย้าหยอก ปล่อยมือที่บีบคางของเธอ “มีเรื่องนึงที่คุณยังไม่เข้าใจ หย่าหรือไม่หย่า คุณไม่มีสิทธิ์มาตัดสินใจ ข้อตกลงการหย่ายังเหลือเวลาอีกสามเดือน”

แต่ว่าเฉินหว่านฉือมองแล้วมันก็ไม่ต่างอะไร ยังไงเสียสามปีมานี้เขาก็ไม่เคยเห็นเธอเป็นภรรยาอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสามเดือนสุดท้ายเลย?

ท่าทีของเขา มันก็แค่เรื่องยื่นฟ้องหย่า เหมือนไปหักหน้าเขา ทำลายชื่อเสียงของเจียนเหวยหนิง

สันดานของผู้ชายเลว!

ดูเหมือนว่าเรื่องการหย่าวันนี้จะคุยไม่ลงตัว เฉินหว่านฉือเลยแสดงท่าทีที่จัดเจนของตัวเอง——

“ไม่ว่าเวลาจะนานแค่ไหน ฉันก็จะไม่ย้ายกลับไปหรอก”

ป๋อจิงโจวมองต่ำมาที่เธอ “คุณจะบอกผมว่า จะแยกกันอยู่ใช่ไหม หืม?”