บทที่ 0003

ได้ยินแยกกันอยู่คำนี้ ในใจเฉินหว่านฉือเหมือนถูกคนมาบีบแรงๆ ปวดนิดๆเจ็บหน่อยๆ

หลังจากแต่งงาน ทุกปีป๋อจิงโจวจะกลับคฤหาสน์หยูถิงแทบนับครั้งได้ ไม่ต่างอะไรกับแยกกันอยู่แล้ว

“ยังไงเสียก็เหลือแค่สามเดือน ฉันว่าก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกัน”

ป๋อจิงโจวจ้องเธอไม่กี่วินาที แล้วก็ได้เหน็บแนมยิ้มเยาะ “จำเป็นหรือไม่จำเป็น ผมเป็นคนตัดสิน วันนี้ให้เฉินสวี่อนุญาตให้เธอลาสองชั่วโมงเพื่อขนสัมภาระของคุณกลับไป”

“ฉัน……”

เฉินหว่านฉือกล่าวปฏิเสธ แต่ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเคาะประตู เฉินสวี่เตือนอยู่ข้างนอก “ประธานป๋อครับ ประชุมกำลังจะเริ่มแล้วครับ”

ป๋อจิงโจวกำลังจะปลดกระดุมที่แขนเสื้อและติดกระดุมใหม่“ออกไปสิ”

เฉินหว่านฉือไม่กระดุกกระดิก ยังคงยืนกราน“ป๋อจิงโจว ฉันไม่กลับไป”

ป๋อจิงโจวไม่ได้ใส่ใจ “มีครั้งไหนบ้างที่คุณไม่พูดแบบนี้?”

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาทะเลาะกัน และก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เฉินหว่านฉือหนีออกจากบ้าน แต่ทุกครั้งเมื่อผ่านไปไม่นานเธอก็ย้ายกลับมาด้วยตัวเธอเอง

ในขณะนี้เฉินหว่านฉือรู้ว่าเขาไม่เชื่อ เธอไม่อยากเปลืองน้ำลาย อย่างไรก็ตามเมื่อเวลาผ่านไป เขาจะรู้เองว่าเธอจะไม่กลับไปแล้วจริงๆ

หลังจากออกมาจากออฟฟิศ เฉินหว่านฉือก็ไปล้างมือแต่งหน้า จุดที่คางถูกบีบกลายเป็นสีเขียวตามที่คาดไว้

แต่งหน้าเสร็จสรรพ เธอก็เตรียมตัวเอารายงานการลาออกไปที่แผนกทรัพยากรบุคคล แต่กลับได้ยินว่ามีคนเรียกเธอ——

“เฉินหว่านฉือ เครื่องปริ้นท์หมึกหมด รีบไปเปลี่ยนซะ ฉันรอใช้งานอยู่”

คำสั่งแบบนี้ เธอได้ยินมันทุกวัน ในฐานะผู้ช่วยเรื่องชีวิตประจำวันของป๋อจิงโจว เธอรับผิดชอบเรื่องชีวิตประจำวันของเขาเท่านั้น แต่ป๋อจิงโจวไม่ชอบเธอ มีเรื่องอะไรก็ให้เฉินสวี่ทำด้วยตัวเอง ดังนั้นเฉินหว่านฉือร่อนเร่พเนจร ทั้งสามสิบหกชั้นทำงานเบ็ดเตล็ดจับฉ่าย

“เฉินหว่านฉือ เรียกให้เธอไปเปลี่ยนหมึกน่ะ”คนที่เรียกใช้เธอปกติแล้วเป็นเลขาไต้คนที่ไม่ชอบเธอมากที่สุด และก็เป็นคนๆ เดียวกับที่เพิ่งจะเยาะเย้ยถากถางเธอที่เลิกกับแฟนเศรษฐีของเธอ“ถึงแม้กำลังจะลาออก แต่คุณก็ยังต้องมีจรรยาบรรณทางวิชาชีพใช่ไหม? นี่ยังไม่ได้ลาออกอย่างเป็นทางการเลยนะ!”

“งานของฉันก็คือฟังคำสั่งประธานป๋อ ตลอดจนทั้งมื้ออาหารของเขา ทำไมเหรอ?ตอนนี้เธอออกคำสั่งแทนประธานป๋อได้แล้วเหรอ?”

ถ้าไม่มองว่าอาชีพผู้ช่วยมันคับข้องใจ แต่จริงๆแล้วก็เป็นที่นิยมเอามากเหมือนกันนะ

คนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้แทบอยากจะรีบบีบเธอให้ออกไปแทบทนไม่ไหว แล้วตัวเองก็จะได้ช่วงชิงตำแหน่งเธอมาด้วยตัวเอง

เลขาไต้มองเธอราวกับว่าเห็นผี “เฉินหว่านฉือ วันนี้สมองเธอโดนประตูหนีบมาหรือเปล่าห้ะ?รับผิดชอบมื้ออาหารท่านประธานเหรอ?เธอสั่งอาหารเดลิเวอร์รี่พวกนั้น เธอเคยเห็นว่าท่านประธานกินรึไง?”

แค่นึกถึงอาหารพวกนั้นที่โดนทิ้งลงถังขยะ เฉินหว่านฉือก็เจ็บใจขึ้นมา

วินาทีต่อมา ก็มีอาการเจ็บที่หน้าอกขึ้นมากะทันหัน เลขาไต้โยนเอกสารใส่หน้าอกของเธอและพูดอย่างหยิ่งผยอง“ปริ้นท์มายี่สิบชุด ก่อนบ่ายสองโมง ผู้ช่วยเฉิน คนเรามีดีที่รู้จักประมาณตน”

เฉินหว่านฉือ ขมวดคิ้ว ด้านหลังได้ยินการเคลื่อนไหวบางอย่าง เธอหันกลับมาและเห็นป๋อจิงโจวออกจากออฟฟิศพร้อมกับเฉินสวี่ ดวงตาของเขาสบกับเธอเข้าพอดี……

ชายคนนั้นยกมุมปากขึ้นอย่างเย้ยหยัน หางตาและหางคิ้วของเขาก็แสดงชัดว่าแค่งานเล็ก ๆ คุณยังทำไม่ได้ มีความมั่นใจอะไรมาฟ้องหย่าเขา?

เฉินหว่านฉือยิ้มด้วยความโมโห เอาเอกสารเขวี้ยงไปที่เลขาไต้ ต่อหน้าต่อตาป๋อจิงโจว

เลขาไต้ไม่โต้ตอบ ได้ยินแต่เสียงเอกสารกระจัดกระจายลงบนพื้น เฉินหว่านฉือหันตัวกลับไป ได้ยินเสียงมาจากไกลๆ——

“เลขาไต้คะ คนเรามีดีที่รู้จักประมาณตน แต่ก็ต้องมีหูฟังคนอื่นพูดด้วย เปลี่ยนหมึกไม่เป็น และปริ้นท์เอกสารไม่ได้ ถ้ามีความสามารถคุณสามารถฟ้องฉันได้ต่อหน้าป๋อจิงโจวเลยค่ะ และอีกอย่างนึง……เขาชอบนมโตไร้สมอง คุณไร้สมองน่ะใช่ แต่ตรงนั้นเล็กไปหน่อยน่ะค่ะ”

แต่อย่างไรก็ตามไหน ๆ ก็จะลาออกแล้ว เธอไม่กลัวที่จะผิดใจกับใคร ก่อนจากไปยังแบล็กเมล์เขาได้อีก คุ้มแล้ว!

พริบตาเดียวใบหน้าของป๋อจิงโจวก็เคร่งขรึม ริมฝีปากบางของเขาก็เผยอขึ้นเป็นเส้นโค้งที่ไม่มีความสุข

ต่อมาเฉินหว่านฉือ ไปที่แผนกทรัพยากรบุคคลและส่งใบลาออก ผู้จัดการฝ่ายทรัพยากรบุคคลตรวจสอบแล้วพูดว่า “ผู้ช่วยเฉิน กรุณานำใบลาออกนี้กลับไปก่อนนะคะ คุณคือผู้ช่วยส่วนตัวของประธานป๋อ เขาต้องลงนามและตกลงก่อนที่ฝ่ายทรัพยากรบุคคลจะอนุมัติได้”

เฉินหว่านฉือไม่รับและพูดอย่างตรงไปตรงมา “พรุ่งนี้ฉันจะไม่มา นับเป็นการขาดงานหรือลางาน ก็แล้วแต่สะดวก”

ผู้จัดการฝ่ายทรัพยากรบุคคลตกตะลึงและพูดว่า “คุณกำลังผิดสัญญานะคะ แม้ว่าคุณจะลาออก แต่ก็ยังมีระยะเวลาส่งมอบครึ่งเดือน”

ที่เป็นคนรับผิดชอบอาหารการกินทุกวันจำเป็นต้องส่งมอบงานอีกหรอ ส่งมอบว่าเขาไม่ทานอะไรเลยน่ะเหรอ?

งั้นป๋อจิงโจวคงหิวตาย เพราะเธอสั่งอาหารมาทุกอย่างแล้ว

เฉินหว่านฉือปล่อยไปตามยถากรรม “ถ้าอย่างนั้นก็ให้ป๋อจิงโจวมาฟ้องฉันเถอะ”

หลังจากออกจากบ้านตระกูลป๋อ เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนสนิทของเธอฉินเยว่จือ นัดเธอไปดื่ม คงจะเห็นข่าวเมื่อวานและกังวลว่าเธอจะเสียใจ

เฉินหว่านฉือปฏิเสธไปเพราะเธอรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย หลังจากกลับถึงโรงแรมเธอก็เข้านอนโดยไม่ได้กินข้าวเย็นเลยด้วยซ้ำ

ในความสะลึมสะลือเธอถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยเสียงเคาะประตู เธอมองดูเวลา เจ็ดโมงห้าสิบ

เฉินหว่านฉือลุกขึ้นมาเปิดประตู คนที่อยู่นอกประตูคือผู้จัดการของโรงแรม เขายิ้มแล้วกล่าวว่า“สวัสดีครับ คุณผู้หญิงเฉิน คือว่าในห้องของคุณมีปัญหานิดหน่อยและตอนนี้จำเป็นจะต้องซ่อมแซมนะครับ ”

เฉินหว่านฉือไม่ได้ทำให้เขาลำบากใจ “ถ้าอย่างนั้นเปลี่ยนห้องให้ฉันอีกห้องหนึ่ง”

ในระหว่างที่พูดอยู่ เธอก็กลับเข้าไปในห้องเพื่อเตรียมตัวเก็บสัมภาระ

แต่ผู้จัดการกล่าวว่า “ขออภัยด้วยครับ เราไม่มีห้องแล้ว เงินได้คืนเข้าบัตรของคุณเรียบร้อยแล้ว เนื่องจากเป็นความผิดพลาดของทางเรา ค่าเสียหายก็รวมชำระให้กับคุณแล้วนะครับ”

เฉินหว่านฉือเท้าหยุดชะงัก ป๋อจิงโจวขอให้เธอกลับไปที่คฤหาสน์ก่อนแปดโมง ผู้จัดการมาไล่คนตอนเจ็ดโมงห้าสิบ ถ้าเธอไม่เข้าใจมูลเหตุเธอคงโง่มาก

“ไอ้หมาป๋อจิงโจวมันกำชับมาใช่มั้ย ? ฉันไม่ยอมถอยหรอก!”

เธอควบคุมอารมณ์ไม่ได้อยู่ครู่หนึ่ง และแสดงอารมณ์ที่รุนแรงและหยาบคาย

ผู้จัดการไม่ได้ปิดบังอะไร “คุณเฉิน เราเป็นเพียงธุรกิจเล็กๆ ได้โปรดอย่าทำให้ผมลำบากใจเลยนะครับ”

ธุรกิจขนาดเล็กมูลค่ากว่าเจ็ดสิบกว่าล้านบาทเหรอ?

แม้ว่าเฉินหว่านฉือจะไม่ยอมถอยก็ทำอะไรไม่ได้ โรงแรมก็ยืนยันและยินดีที่จะชดใช้ค่าเสียหาย คนงานที่มาตรวจสอบโรงแรมยืนอยู่ที่หน้าประตูแล้วบอกว่าสายไฟมีปัญหา และหากซ่อมไม่ทันอาจเกิดเพลิงไหม้ได้

ในที่สุด เฉินหว่านฉือก็ลากกระเป๋าเดินทางของเธอออกจากโรงแรม แต่รถของตระกูลป๋อก็รออยู่นอกประตูแล้ว เมื่ออาเจียงเห็นเธอเดินออกมา เขาก็ลงจากรถและต้องการช่วยเธอยกกระเป๋าเดินทาง “คุณหญิงครับ ประธานป๋อให้ผมมารับคุณครับ”

ปัดป้องมือของเขาและพูดว่า “ไปบอกป๋อจิงโจวด้วย ว่าฉันจะไม่กลับไป”

เมื่อพูดจบ เธอก็หันหลังกลับและตรงไปที่โรงแรมใกล้เคียง

อาเจียงไม่ได้ขัดขวางแต่อย่างใด และในไม่ช้าเฉินหว่านฉือก็รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่ขัดขวางเธอแล้ว

แผนกต้อนรับของโรงแรมใกล้เคียงยื่นบัตรคืนให้เธอ “ขออภัยค่ะ เมื่อสักครู่บัตรของคุณถูกจำกัด เปลี่ยนเป็นใบอื่นได้ไหมคะ?”