บทที่9...ในละครดูหว๊านหวาน  แต่ตัวจริง...เฮ่อ

“จริงเหรอแก” อัยย์ญาดาตาโตตื้นเต้น รู้สึกมีความหวัง เห็นหนทางสว่างมารำไร  “แล้วโรงงานของ SKONE อยู่ที่ไหน”

“อยู่ระยองโน่น”

“โอว ไกลไปอ่ะแก” เจ้าหล่อนโอดครวญกระเง้ากระงอด “ทำไมไม่อยู่แถวนครปฐมหรือสมุทรปราการวะ ไปอยู่ทำไมตั้งไกลถึงระยอง”

“ฉันนึกแล้วว่าแกต้องไม่โอ เพราะแกเป็นห่วงคุณป้าข้างบ้านแกใช่มั้ยล่ะ ญาติโกโหติกาก็ไม่ใช่”

“เพราะคุณป้าน่ะส่วนหนึ่ง แต่ส่วนตัวฉันเองก็ไม่อยากไปด้วย ฉันอยากอยู่บ้านของฉันอ่ะ ทาวเฮ้าส์แสนรักที่ฉันผ่อนอยู่ทุกวันนี้ด้วยน้ำพักน้ำแรงของฉัน ถ้าฉันต้องไปทำงานอยู่ระยอง ฉันกลับไปอยู่เชียงรายกับพ่อไม่ดีกว่าเหรอ ไปช่วยพ่อเก็บยอดชาเก็บผักขาย”

“โอเค งั้นแกจะเอาไง?”

“แกไม่รู้จักบริษัทอื่น ๆ แถว ๆ นี้บ้างเหรอ ตึกที่แกทำงานมีตั้งเจ็ดสิบชั้น ไม่มีสักบริษัทที่เปิดรับพนักงานเลยเหรอ สักชั้นก็ยังดี”

“อืม ก็มีนะ บริษัทขายกระทะที่อยู่ชั้นสิบหกน่ะ เห็นมีป้ายประกาศรับเซลล์อยู่นะ ถ้าแกสนใจแกลองไปสมัครดูสิ”

“แต่เขารับเฉพาะคนสวยรึเปล่า”

“แกก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี่เหร่สักหน่อย อาบน้ำขัดถูอีกนิด แต่งหน้าทำผม เปลี่ยนการแต่งตัวซะหน่อย ฉันว่าแกก็ไม่ใช่เล่น ๆ อยู่นะ ลงทุนซะหน่อยก็ไม่เสียหลายหรอก แกได้เงินชดเชยมาพอสมควรนี่”

“นิดหน่อย พออยู่ได้สามเดือน แต่อยู่แบบพอเพียงหน่อยนะ เพราะต้องผ่อนทาวเฮ้าส์ด้วย งั้นฉันขึ้นไปสมัครงานที่บริษัทกระทะเลยดีกว่า มาวันนี้จะได้ไม่เสียเที่ยว”

“เติมลิปสติกสักหน่อยก็ดี”

“แหม จะอะไรนักหนา วันนี้แค่ขึ้นไปเขียนใบสมัครเอง เอาไว้ตอนที่เขาเรียกสัมภาษณ์ ก็ค่อยจัดเต็ม”

“อืม ตามใจ งั้นกินข้าวเที่ยงเสร็จก็แยกกันที่ร้านนี้เลยนะ เพราะฉันมีนัดลูกค้าช่วงบ่ายสองที่ห้างใกล้ ๆ นี่แหละ แกขึ้นไปสมัครคนเดียวได้นะ”

“ได้อยู่แล้ว ไม่ต้องห่วง ขอบใจสำหรับอาหารมื้อนี้นะคะคุณเพื่อนสุดสวยและรวยมาก ดีใจจังเลยที่ได้เป็นเพื่อนกับคุณหทัยรัตน์ ยังไงถ้าฉันได้งานนี้ ฉันจะเลี้ยงแกบ้างนะ”

เธอไม่รู้หรอกว่าจะได้งานทำใหม่เมื่อไหร่ แต่การที่เธอมีเพื่อนดีอย่างหทัยรัตน์ ก็ไม่ทำให้เธออดตายแน่นอน

ระหว่างรอลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังชั้นสิบหก ซึ่งเป็นบริษัทจำหน่ายกระทะนำเข้า...

อัยย์ญาดาแอบตื่นเต้นไม่น้อย แม้จะเป็นเพียงการขึ้นไปกรอกใบสมัครงานก็ตาม  

“ใจเย็น ๆ  เราต้องทำได้ ว๊าว...ตึกนี้โคตรหรูเลย มีแต่คนสวย ๆ หล่อ ๆทั้งนั้นเลย”

ขาดคำนั้น ประตูลิฟต์เปิดออก หญิงสาวแสนสวยกับชายหนุ่มรุ่นใหญ่ซึ่งมีท่วงท่าเหมือนผู้หญิงก้าวออกจากลิฟต์มาอย่างอารมณ์ดีระรี้ระริก  

“หะ...” อัยย์ญาดาตกใจตาโตเมื่อได้เจอกับนางเอกสาวขวัญใจคนทั้งประเทศในเวลานี้ ซึ่งก็เป็นไอดอลสุดที่รักของเธอด้วยเหมือนกัน

“อะ...คุณ...คุณนนนี่!!!” เธอพูดพลางหยิบโทรศัพท์เครื่องเก่าจากในกระเป๋าสะพายออกมาเตรียมพร้อม หากได้โพสภาพคู่คนดังพร้อมเช็คอินตึกหรูก็คงเลิศไปสามวันเจ็ดวัน “คุณนนนี่คะ ขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ยคะ คือหนูชอบพี่มากเลยค่ะ หนูเป็นแฟนคลับพี่ค่ะ”

นนนี่หยุดเดิน แล้วหันมองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาสงสัย และติดจะดูถูกนิด ๆ

“เรียกพี่เลยเหรอคะ อายุเท่าไหร่คะเนี่ย”

“อะ...” อัยย์ญาดาถึงกับยิ้มไม่ออก ใช่แล้ว การแต่งตัวและสภาพของเธอคงดูป้ากว่าอายุมาก แต่เท่าที่ติดตามดาราคนนี้มาตั้งแต่เข้าวงการ เธอมั่นใจว่าเธออายุน้อยกว่าเจ้าหล่อนอย่างแน่นอน อย่างน้อยก็สามปีเลยล่ะ   

“จะมัวถามอะไรนักหนา รีบถ่าย ๆ ไปเถอะย่ะ” ผู้จัดการตุ้งติ้งพูดด้วยความรำคาญ พลางขยับกระเป๋าแอร์เมสที่ควงอวดตามสไตล์ “อย่าลืมว่ามีงานอีเว้นต์ต่ออีกนะ แถวนี้รถติดจะตาย” 

“รู้แล้วน่า!!” ดาราสาวชักเสียงใส่ผู้จัดการราวกับเป็นนางร้าย ก่อนหันมาทางน้องแฟนคลับสุดเชยที่ยังยืนอึ้งและทึ่งในความสวยของดาราสาวอยู่ “ขอโทษด้วยนะคะ แต่นนนี่มีงานต่อน่ะค่ะพี่ คงถ่ายรูปด้วยไม่ได้!”

พูดเสร็จเจ้าหล่อนกับผู้จัดการก็เดินเฉิดฉายออกไปเลย ทิ้งให้อัยย์ญาดายืนเอ๋อรับประทานไปหลายวินาที ก่อนจะรู้สึกตัวว่าเพิ่งโดนดาราสาวเหวี่ยงใส่ไปหมาดๆ  

“ในละครดูหว๊านหวาน  แต่ตัวจริง...เฮ่อ...”

เธอเก็บโทรศัพท์ใส่ในกระเป๋าเหมือนเดิม ขณะเดินกลับมายืนรอหน้าลิฟต์ ด้วยอาการเซ็งเล็ก ๆ 

กระทั่งใครบางคนก้าวเข้าลิฟต์มาพร้อมกับเธอ ความตื่นเต้นจึงกลับมาอีกครั้ง