episode 5

พอได้ยินคำบอกของหลานคนเป็นย่าก็ตกใจวิ่งมาดูคนที่หลานพามา หญิงสูงวัยท่าทางใจดีพอมาถึงก็รีบดูคนที่มาใหม่ว่าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า

ปกติเทวินไม่ใช่คนที่จะให้คนอื่นแตะต้องตัวได้ง่ายๆ หรอกนะ พูดง่ายๆ คือเขาไม่ค่อยได้เจอคนภายนอกหรือคนที่มีฐานะต่ำกว่าตัวเองต่างหาก แต่คุณย่าตรงหน้าไม่ได้ทำให้เขารู้สึกน่ารังเกียจเหมือนกับที่พ่อแม่บอกเลย ว่าคนจนมีแต่คนสกปรก

'ผมไม่เป็นอะไรครับ ไม่ได้หลงทางแค่เดินไกลเลยเมื่อย'

'ไม่จริง พี่หลงทางหนูถามว่าบ้านพี่อยู่ตรงไหน พี่ก็ตอบหนูไม่ได้' พริบพรีเถียงกลับทันทีเพราะกลัวย่าจะคิดว่าตัวเองเป็นเด็กขี้โกหก

'เอาล่ะ พริบพรีพี่เขาบอกว่าไม่หลงก็ไม่หลงสิลูก' ย่าบอกอย่างเข้าใจเด็กชาย ที่หลานสาวพามาดูจากการแต่งตัวคงเป็นลูกคนมีฐานะ คงจะอายที่ถูกพูดแบบนั้น

'แต่...'

'ไม่ต้องแต่ เข้ามาเอาขนมกับย่าไปแบ่งพี่เขากินก่อนลูก'

หลังจากนั้นเทวินก็เล่นรออยู่ที่บ้านของพริบพรี จนพ่อของอีกฝ่ายกลับมาถึงไปส่งเขาที่บ้าน แม้จะแค่ไม่กี่ชั่วโมงแต่มันทำให้เขามีความสุขมาก

หลังจากนั้นแม่กับพ่อก็ส่งเขาไปที่โรงเรียนประจำชายล้วนเพราะไม่อยากให้เขาหายอีกพอจบเขาก็ไปเรียนต่อที่อเมริกา แต่เขากลับไม่เคยลืมรอยยิ้มของเด็กผู้หญิงผมเปียที่ช่วยตัวเองเลยสักครั้ง จนวันนั้นเขาเห็นนิตยสารวางขายใหม่ที่แผงเขาก็จำได้ทันทีว่าคือพริบพรี

“จริงเหรอคะ มิน่าล่ะน้องพริบพรีถึงได้งานนี้”

“อย่าพูดเหมือนดูถูกเธอแบบนั้นสิครับ ผมนะถึงจะรู้จักเธอก็ไม่ใช่คนที่จะปล่อยผ่านงานให้ทำเพียงเพราะเป็นคนรู้จักหรอกนะครับ” เทวินบอกเสียงเรียบก่อนจะหยิบแว่นกลับมาใส่อีกครั้ง

“พี่นี่ปากไม่ดีเลยขอโทษนะคะคุณเทวิน”

“ไม่เป็นไรครับ พอดีผมมีงานต้องไปคุยต่อ หวังว่าสักวันจะได้นัดทานข้าวกันนะครับ”

“ยินดีอย่างยิ่งค่ะ”

มินนี่ยิ้มกว้างตอบรับ หลังจากที่เทวินเดินออกไปไม่นานการถ่ายโปสเตอร์ก็ผ่านไปได้ด้วยดี

“เหนื่อยหรือเปล่า” มินนี่ยื่นผ้าสะอาดกับน้ำให้พริบพรีที่เดินกลับมา

“นิดหน่อยค่ะ” พริบพรีเปิดขวดน้ำแล้วยกขึ้นดื่ม

“พี่ไม่รู้มาก่อนเลยว่าน้องพริบพรีรู้จักกับคุณเทวินด้วย” คำพูดของพี่มินนี่ทำให้พริบพรีขมวดคิ้วอย่างสงสัย ก่อนจะวางขวดน้ำลงแล้วถาม

“เทวินไหนเหรอคะ”

“ก็เจ้าของงานที่เรามาถ่ายไง”

“พริบพรีไม่รู้จักนะคะ”

พริบพรีตอบอย่างมั่นใจ จนทำให้มินนี่อดสงสัยไม่ได้ แต่เทวินก็ดูมั่นใจว่ารู้จักหญิงสาว

“พี่มินนี่พอดีพริบพรีรับงานเสริมไว้ ขอกลับเลยได้หรือเปล่าคะ” พริบพรีที่เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วเดินออกมาบอก

“ได้จ้ะ เดี๋ยวพี่โอนค่าตัวเข้าบัญชีให้เหมือนเดิม”

“ขอบคุณค่ะ”

พริบพรีเดินไปลาทีมงานและช่างภาพก่อนเดินออกไป โดยที่ในสมองยังคิดเรื่องที่เจ้าหนี้ของตัวเองเสนอเงื่อนไขให้ แต่งงานอย่างนั้นเหรอคนรวยขนาดนั้นทำไมต้องหาคนไปแต่งงานกับน้องชายด้วยหรือน้องชายเขาหน้าตาไม่ดีเหรอ แบบนั้นไปทำศัลยกรรมไม่ง่ายกว่าเหรอ เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆ